Wikipedia

Szkoła Główna Służby Pożarniczej

polska uczelnia publiczna w Warszawie

Szkoła Główna Służby Pożarniczej (SGSP) – publiczna uczelnia z siedzibą w Warszawie kształcąca pożarniczą kadrę oficerską oraz specjalistów w zakresie bezpieczeństwa pożarowego i bezpieczeństwa cywilnego.

Szkoła Główna Służby Pożarniczej
The Main School of Fire Service
Godło
Ilustracja
Data założenia

18 stycznia 1982

Typ

publiczna

Państwo

 Polska

Adres

ul. J. Słowackiego 52/54 01-629 Warszawa

Liczba studentów

2000

Rektor–Komendant

nadbryg. dr inż. Mariusz Feltynowski[1]

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Szkoła Główna Służby Pożarniczej”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Szkoła Główna Służby Pożarniczej”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Szkoła Główna Służby Pożarniczej”
Ziemia52°16′18,656″N 20°58′31,980″E/52,271849 20,975550
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Budynek, w którym mieści się uczelnia, po wojnie

Powstała w 1982 w miejsce rozwiązanej Wyższej Oficerskiej Szkoły Pożarniczej (WOSP).

HistoriaEdytuj

Wyższa Oficerska Szkoła PożarniczaEdytuj

Powstała w 1971[2]. W 1975 pierwsi absolwenci szkoły otrzymali stopnie oficerskie i tytuły inżynierów pożarnictwa[2]. Oprócz zajęć teoretycznych studenci mundurowi WOSP (podchorążowie) razem z zawodowymi strażakami brali udział w akcjach gaśniczych oraz likwidowaniu skutków klęsk żywiołowych na terenie miasta i województwa warszawskiego[2]. W 1980 studiowało tam ok. 820 osób (z czego 420 w trybie stacjonarnym)[2].

25 listopada 1981 podchorążowie i część pracowników przystąpiła do strajku okupacyjnego, sprzeciwiając się podporządkowaniu uczelni przepisom ustawy o szkolnictwie wojskowym[3]. Do strajku przystąpiło 96% podchorążych[3]. Wyższą Oficerską Szkołę Pożarniczą rozwiązano decyzją Rady Ministrów z 30 listopada 1981, a strajk został zlikwidowany przez oddziały Ministerstwa Spraw Wewnętrznych[2]. 2 grudnia oddziały ZOMO staranowały bramę uczelni, a grupa antyterrorystów została zrzucona z helikoptera na dach i wtargnęła do budynku[3]. Studentów przewieziono autokarami na dworce PKP z poleceniem wyjazdu do domów[3]. Grupa 229 z nich kontynuowała jednak do 6 grudnia 1981 strajk na Politechnice Warszawskiej[3]. Niektórym z podchorążych uniemożliwiono później ukończenie studiów[3].

Szkoła Główna Służby PożarniczejEdytuj

W miejsce rozwiązanej uczelni rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 stycznia 1982 utworzono Szkołę Główną Służby Pożarniczej[4].

W 1993 uczelnię wyróżniono Medalem Honorowym im. Józefa Tuliszkowskiego[5].

SiedzibaEdytuj

Szkoła mieści się w budynku dawnego Centralnego Ośrodka Wyszkolenia Straży Pożarnej, wzniesionego w stylu funkcjonalistycznym w latach 1937–1938 według projektu Jana Redy[6][7]. Pierwsi kursanci rozpoczęli w nim naukę w marcu 1939[8]. Budynek został częściowo uszkodzony w 1944. Został odbudowany w 1948[6]. W latach 1966–1970 został rozbudowany, powstała wtedy m.in. hala sportowa[2].

W 1994 na fasadzie budynku umieszczono tablicę upamiętniającą jego obronę w 1944 podczas powstania warszawskiego przez żołnierzy zgrupowania „Żubr”[9].

Profil działaniaEdytuj

SGSP jest państwową uczelnią techniczną, mającą pełne prawa akademickie, oraz jednostką organizacyjną Państwowej Straży Pożarnej, podległą Komendantowi Głównemu Państwowej Straży Pożarnej[10].

Uczelnia prowadzi studia inżynierskie i magisterskie w systemie dziennym oraz zaocznym. W systemie dziennym w SGSP studiują studenci mundurowi (podchorążowie) oraz studenci cywilni. Podchorążowie przez cały okres studiów są skoszarowani na terenie uczelni. W ramach praktyk zawodowych pełnią oni służbę w Jednostce Ratowniczo-Gaśniczej SGSP, która zabezpiecza operacyjnie teren warszawskiego Żoliborza, a także w Jednostkach Ratowniczo-Gaśniczych Komendy Miejskiej PSP m.st. Warszawy.

KontrowersjeEdytuj

W lipcu 2017 grupa kilkudziesięciu podchorążych SGSP została wysłana przez komendanta głównego Państwowej Straży Pożarnej Leszka Suskiego do ustawiania barierek wokół kompleksu budynków Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej odgradzających protestujących przeciwko ustawie wprowadzającej zmiany w funkcjonowaniu Sądu Najwyższego zgłoszonej przez Prawo i Sprawiedliwość. Było to pierwsze wykorzystanie strażaków przez komendanta głównego Państwowej Straży Pożarnej do działań politycznych po 1989[11].

W kwietniu 2020, w czasie pandemii COVID-19, po wykryciu kilkudziesięciu zakażeń koronawirusem u podchorążych i stwierdzonych nieprawidłowościach w zarządzaniu uczelnią, stanowisko stracił rektor Paweł Kępka[12].

Władze[1]Edytuj

Rektorzy-komendanci[13]Edytuj

Struktura organizacyjna[14]Edytuj

  • Jednostki podległe Rektorowi Komendantowi (RR)
    • RR-1 Rektorat
    • RR-2 Dział kadr
    • RR-3 Dział prawny
    • RR-4 Dział bezpieczeństwa informacji
    • RR-5 Dział analiz i kontroli
    • RR-6 Zespół ds. BHP i ochrony PPOŻ
    • RR-7 Archiwum
    • RR-8 Kancelaria ogólna
    • RR-9 Pełnomocnicy i samodzielne stanowiska
  • Jednostki podległe Prorektorowi-Zastępcy Komendanta ds. Operacyjnych (RO)
    • RO-1 Pododdziały szkolne
    • RO-2 Jednostka Ratowniczo-Gaśnicza SGSP
    • RO-3 Pracownia psychologiczna
    • RO-4 Dział doskonalenia zawodowego i poligonu
    • RO-5 Dział zabezpieczenia operacyjno-odwodowego
    • RO-6 Dział gospodarki transportowej
  • Jednostki podległe Prorektorowi ds. Nauki (RN)
  • Wydział Inżynierii Bezpieczeństwa i Ochrony Ludności
  • Jednostki podległe Prorektorowi ds. Kształcenia i Studentów (RK)
    • RK-1 Zespół ds. jakości kształcenia
    • RK-2 Dział ds. e-nauczania
    • RK-3 Zespół ds. Erasmusa
    • RK-4 Dział studiów podyplomowych, kursów i szkoleń
    • RK-5 Dział spraw studenckich
  • Jednostki podległe Kanclerzowi (RA)

AbsolwenciEdytuj

Z tym tematem związana jest kategoria: Absolwenci Szkoły Głównej Służby Pożarniczej.

WykładowcyEdytuj

Z tym tematem związana jest kategoria: Wykładowcy Szkoły Głównej Służby Pożarniczej.

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ a b Władze. [w:] Szkoła Główna Służby Pożarniczej [on-line]. sgsp.edu.pl. [dostęp 2020-04-15].
  2. ↑ a b c d e f Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 988. ISBN 83-01-08836-2.
  3. ↑ a b c d e f Małgorzata Zaremba: Strajk w Wyższej Oficerskiej Szkole Pożarnictwa w Warszawie. [w:] Encyklopedia Solidarności [on-line]. encysol.pl. [dostęp 2017-07-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-09)].
  4. ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 837. ISBN 83-01-08836-2.
  5. ↑ Wykaz osób wyróżnionych Medalem w 1993 roku. straz.gov.pl. [dostęp 2015-12-19].
  6. ↑ a b Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1918–1939. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2006, s. 164. ISBN 83-60350-00-0.
  7. ↑ Grzegorz Mika. Piękna dzielnica na pięknym brzegu. „Skarpa Warszawska”, s. 19, lipiec 2017. 
  8. ↑ Grzegorz Mika: Od wielkich idei do wielkiej płyty. Burzliwe dzieje warszawskiej architektury. Agencja Wydawniczo-Reklamowa Skarpa Warszawska, 2017, s. 106. ISBN 978-83-63842-67-3.
  9. ↑ Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004, s. 272. ISBN 83-912463-4-5.
  10. ↑ Ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (Dz.U. z 2022 r. poz. 1969)
  11. ↑ Monika Borys. Strażacy od stawiania płotów. „Gazeta Stołeczna”, s. 1, 19 lipca 2017. 
  12. ↑ Zmiany personalne i organizacyjne w SGSP. [w:] Forum Akademickie [on-line]. 2020-04-30. [dostęp 2021-12-21].
  13. ↑ Poczet Komendantów i Rektorów. sgsp.edu.pl. [dostęp 2020-05-02].
  14. ↑ Załącznik do Regulaminu Organizacyjnego SGSP. [w:] Szkoła Główna Służby Pożarniczej [on-line]. [dostęp 2022-05-09].

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Szkoła_Główna_Służby_Pożarniczej&oldid=68276357”