Szkoła mannheimska

Szkoła mannheimska (niem. Mannheimer Schule) – grupa kompozytorów działająca w Mannheimie, tworzących na potrzeby orkiestry książęcej na dworze elektora Palatynatu Reńskiego, a następnie w Monachium, w okresie od ok. 1740 do 1800 r.

Pierwszym wybitnym twórcą w tej grupie był skrzypek, dyrygent i kompozytor Johann Stamitz. Należeli do niej m.in. Franz Xaver Richter, Carl Stamitz, Franz Ignaz Beck, Christian Cannabich, Ignaz Holzbauer.

Główną zasługą tych kompozytorów było stworzenie nowego typu orkiestry złożonej z kwintetu smyczkowego i podwójnej obsady instrumentów dętych (flety, oboje, klarnety, rogi).

Formy muzyczne

Twórcy szkoły mannheimskiej uprawiali głównie muzykę symfoniczną, dysponując nowoczesną 90-osobową orkiestrą dworską. W ich twórczości dokonała się krystalizacja faktury homofonicznej, która charakteryzowała się dominacją jednej linii melodycznej w oparciu o podstawę basową i wypełnienie harmoniczne, powstała forma 4–częściowej symfonii.

Do specjalności szkoły mannheimskiej należało obfite stosowanie crescenda i zróżnicowań artykulacyjnych (legato, staccato, tremolo).

Na stylu mannheimskim wzorował się w swoich wczesnych symfoniach Wolfgang Amadeus Mozart.

Bibliografia

• Mannheimska szkoła. Encyklopedia Gutenberga
• Popularna Encyklopedia Powszechna, tom 10, strona 87