Szop krabożerny

Szop krabożerny
	Procyon cancrivorus
	(G. [Baron] Cuvier, 1798)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Rodzina	szopowate
Rodzaj	szop
Gatunek	szop krabożerny
Podgatunki
	P. c. aequatorialis J. A. Allen, 1915; P. c. cancrivorus (G.[Baron] Cuvier, 1798); P. c. nigripes Mivart, 1886; P. c. panamensis (Goldman, 1913);
	P. c. aequatorialis J. A. Allen, 1915; P. c. cancrivorus (G.[Baron] Cuvier, 1798); P. c. nigripes Mivart, 1886; P. c. panamensis (Goldman, 1913);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Szop krabożerny^[4], szop rakojad^[5] (Procyon cancrivorus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny szopowatych, blisko spokrewniony z szopem praczem.

Charakterystyka ogólna edytuj

Bardzo podobny do północnoamerykańskiego szopa pracza, ale z ciemnobrązowymi kończynami i stopami. Wyraźne czarne obrączkowanie na ogonie i czarna maska nadają zwierzęciu charakterystyczny wygląd. Sierść jest krótka, włosy sztywne. Na karku włosy układają się w kierunku głowy, która jest szeroka; pysk spiczasty. Uszy są stosunkowo krótkie i białe. Sierść na stronie grzbietowej wygląda, jakby była trochę przybrudzona, na brzuchu jest od białawej do rdzawej. Wydziela bardzo intensywny, charakterystyczny zapach. Zwierzęta żyjące w południowo-wschodniej Brazylii i północnej Argentynie są bardziej podobne do szopa pracza niż osobniki żyjące w Amazonii.

Wymiary edytuj

Długość ciała bez ogona: 54 - 65 cm
Długość ogona: 25 - 38 cm
Masa ciała: 3 - 8 kg

Występowanie edytuj

Od Kostaryki i Panamy na północy do Urugwaju i północno-wschodniej Argentyny na południu, ale tylko na wschód od Andów.

Środowisko życia edytuj

Szop krabożerny zamieszkuje strumienie oraz brzegi rzek i jezior, a także słodkowodne bagna. W niektórych miejscach zwierzę to jest gatunkiem synantropijnym.

Tryb życia edytuj

Szopy krabożerne żyją pojedynczo i są aktywne głównie nocą. Potrafią się dobrze wspinać, jednak przebywają przede wszystkim na ziemi, najczęściej nad brzegami lub w płytkiej wodzie, gdzie poszukują pokarmu.

Pokarm edytuj

Szopy krabożerne żywią się ślimakami słodkowodnymi, małżami, rybami i rakami. Uzupełniają go czasami płazami i owocami.

Rozród edytuj

Na czas rozrodu szopy krabożerne łączą się w pary. Po ciąży trwającej 60-73 dni rodzi się 2 -4 młodych o masie urodzeniowej około 70 g.

Długość życia edytuj

Szopy krabożerne żyją od 10 do 14 lat.

Przypisy edytuj

↑ Procyon cancrivorus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Procyon cancrivorus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 20 września 2009]
↑ F.F. Reid F.F., K.K. Helgen K.K., J.F.J.F. González-Maya J.F.J.F., Procyon cancrivorus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-08-15] (ang.).
↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
↑ E. Keller, prof. dr. J. H. Reichholf, G. Steinbach i inni: Leksykon zwierząt: Ssaki. Cz. 2. Warszawa: Horyzont, 2001, s. 147. ISBN 83-7227-614-5.

[itis-1] Procyon cancrivorus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[2] Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Procyon cancrivorus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 20 września 2009]

[iucn-3] F.F. Reid F.F., K.K. Helgen K.K., J.F.J.F. González-Maya J.F.J.F., Procyon cancrivorus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-08-15] (ang.).

[miiz-4] Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.

[lz-5] E. Keller, prof. dr. J. H. Reichholf, G. Steinbach i inni: Leksykon zwierząt: Ssaki. Cz. 2. Warszawa: Horyzont, 2001, s. 147. ISBN 83-7227-614-5.

[4]

[5]

[1]

[2]

[3]