Szpic wilczy
Szpic wilczy (Szpic wilczasty lub wolfszpic) − rasa psa należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji szpiców europejskich. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską należy do grupy psów użytkowych[3]. Typ lisowaty[4].
 Szpic wilczy | |
| Inne nazwy |
wolfszpic |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Wymiary | |
| Wysokość | |
| Masa | |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa V, Sekcja 4, |
Rys historyczny edytuj
W XVIII wieku uważany był za „psa ludu” i symbolizował opór stawiany Wilhelmowi Orańskiemu[1]. Rasa stanowi rezultat skrzyżowania szpica pomorskiego, samojeda i norweskiego elkhunda.
Wygląd edytuj
Budowa edytuj
Szpic wilczy ma krzepkie, średniej wielkości ciało.
Szata edytuj
Sierść jest prosta i twarda w dotyku, podszerstek zaś miękki, gęsty i obfity.
Umaszczenie edytuj
Umaszczenie jest szaro-srebrno-czarne (ogon często jest biały).
Zachowanie i charakter edytuj
Szpic wilczy jest psem żywiołowym, wesołym, bardzo towarzyskim, lubi dzieci i zabawę. Jest psem pojętnym ale i upartym, stąd potrzeba cierpliwości w jego wychowaniu.
Zdrowie i pielęgnacja edytuj
Długa sierść szpica wilczego nie wymaga częstego czesania. Psy tej rasy są narażone na alergie skóry oraz niedoczynność tarczycy. Wymagają zapewnienia ruchu, kłopotliwe może być ich głośne szczekanie. W wyniku właściwego szkolenia zdobywają dobre wyniki w konkursach posłuszeństwa. Surowość opiekuna prowadzi do agresywnych zachowań psa.
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 184. ISBN 83-7073-122-8.
- Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4.
- Joan Palmer: Psy rasowe; 235 ras; pochodzenie rasy, pielęgnacja, szkolenie, przygotowanie do pokazów. Warszawa: Agencja Elipsa, 1995. ISBN 83-85152-709.
- David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.