Szwecja w Konkursie Piosenki Eurowizji

Szwecja uczestniczy w Konkursie Piosenki Eurowizji od 1958. W latach 1959–1979 konkursem w kraju zajmował się nadawca Sveriges Radio, od 1980 tę funkcję pełni Sveriges Television.

Szwecja

w Konkursie Piosenki Eurowizji

7 1 6 14
Informacje ogólne
Rok i miejsce debiutu	1958, Hilversum
Liczba udziałów	62 (61 finałów)
Organizacja konkursu	7 razy w 1975, 1985, 1992, 2000, 2013, 2016, 2024
Nadawcy Obecnie Sveriges Television (SVT) 1959–1979 Sveriges Radio (SR)
Historia preselekcji Obecnie Melodifestivalen 1958 wybór wewnętrzny
Najlepsze rezultaty Półfinał 1. miejsce w 1996, 2011, 2012, 2015 i 2022 Finał 1. miejsce w 1974, 1984, 1991, 1999, 2012, 2015, 2023
Najgorsze rezultaty Półfinał 11. miejsce w 2010 Finał ostatnie miejsce w 1963, 1977
Strona internetowa

Od 1959 reprezentant Szwecji wyłaniany jest podczas programu telewizyjnego Melodifestivalen. Wyjątek stanowił pierwszy start kraju, kiedy to reprezentanta wybrała komisja złożona z pracowników Sveriges Television i przedstawicieli SKAP (Svenska Kompositörer Av Populärmusik; pol. Stowarzyszenie Szwedzkich Kompozytorów).

Szwecja siedmiokrotnie zwyciężyła w finale konkursu: w 1974 (ABBA z utworem „Waterloo”), 1984 (Herreys z „Diggi-Loo Diggi-Ley”), 1991 (Carola z „Fångad av en stormvind”), 1999 (Charlotte Nilsson z „Take Me to Your Heaven”), 2012 (Loreen z „Euphoria”), 2015 (Måns Zelmerlöw z „Heroes”) i 2023 (Loreen z „Tattoo”). Konkurs sześć razy odbył się w Szwecji: trzykrotnie w Sztokholmie (1975, 2000, 2016), dwukrotnie w Malmö (1992, 2013) i raz w Göteborgu (1985).

Szwecja była jednym z krajów, które jako pierwsze wprowadziły głosowanie telewidzów podczas konkursu w 1997.

Historia Szwecji w Konkursie Piosenki Eurowizji

Lata 50. i 60.

Alice Babs podczas 3. Konkursu Piosenki Eurowizji w Hilversum (1958)

Szwedzki nadawca publiczny Sveriges Radio zadebiutował podczas 3. Konkursu Piosenki Eurowizji w 1958. Reprezentanta kraju wyłoniła komisja złożona z pracowników Sveriges Television i przedstawicieli „Svenska Kompositörer Av Populärmusik”. Spośród 152 propozycji wybrano Alice Babs z utworem „Samma stjärnor lysa för oss två”. Piosenkarka nie zgodziła się na warstwę tekstową piosenki (autorstwa Gunnara Werséna), dlatego jego treść zmieniono, a finalną wersję zatytułowano „Lilla stjärna”. 12 marca zajęła czwarte miejsce w finale konkursu. Wersén nie wyraził zgody na nagranie wersji studyjnej utworu, dlatego jedyne dostępne nagranie pochodzi z występu Babs na Eurowizji, które znalazło się także na składance pt. Melodifestivalen 40 år: Vinnarna z 1994.

W 1959 reprezentanta kraju w 4. Konkursie Piosenki Eurowizji wyłoniono w programie Säg det med musik: stora schlagertävlingen. Zorganizowany 29 stycznia w Cirkus Arena finał konkursu wygrała Sim Malmkvist z utworem „Augustin” Bo Harry’ego Sandina i Åke’a Gerharda, zdobywając za niego 105 punktów. Kilka dni później nadawca Sveriges Radio poinformował, że przed rozegraniem eliminacji zdecydował, że reprezentantką kraju na Eurowizji będzie Brita Borg, która 11 marca 1959 w Cannes zajęła z piosenką dziewiąte miejsce.

W 1960 kontynuowano format preselekcji Säg det med musik, składających się z koncertu półfinałowego i finału. 28 grudnia 1959 w nietransmitowanym przez telewizję półfinale wystąpiło ośmioro wokalistów, a każdy z nich wykonał po jednym utworze. Komisja jurorska wybrała cztery piosenki, które zakwalifikowały się do finału organizowanego 2 lutego 1960 w Cirkus Arena. Koncert poprowadziła Jeanette von Heidenstam. Każdą piosenkę zaprezentowano dwa razy: najpierw przy akompaniamencie dużej orkiestry, a potem – małej; za każdym razem utwór był wykonany przez innego uczestnika. Czteroosobowa komisja jurorska zdecydowała, że utworem reprezentującym Szwecję podczas 5. Konkursu Piosenki Eurowizji będzie piosenka Ulfa Källqvista i Åke Gerharda „Alla andra får varann”, oceniona na 85 punktów. Do wykonania kompozycji wybrano Siw Malmkvist. 29 marca wokalistka zajęła 10. miejsce w finale Eurowizji.

Siw Malmkvist podczas Melodifestivalen 1961

Do szwedzkich eliminacji w 1961 zgłoszono prawie 550 utworów, a pięć z nich dopuszczono do finału, który odbył się 6 lutego w Cirkus Arena. Każda z piosenek zaprezentowana była dwukrotnie, za każdym razem przez różnych wokalistów, a komisja sędziowska wskazała osobno najlepszy utwór („April, April”) i wykonawcę (Siw Malmkvist), który miał zostać reprezentantem Szwecji podczas 6. Konkursu Piosenki Eurowizji. Malmkvist podczas występu po ogłoszeniu wyników zapomniała tekstu, co ją rozbawiło i uniemożliwiło dalsze śpiewanie. Stacja w wyniku incydentu odmówiła Malmkvist wyjazdu na konkurs, a nową reprezentantką Szwecji na Eurowizji 1961 została Lill-Babs, która 18 marca zajęła 14. miejsce w finale konkursu.

Słaby wynik zajęty przez Szwecję podczas konkursu w 1961 sprawił, że lokalni wykonawcy nie wykazywali zainteresowania udziałem w eliminacjach do 7. Konkursu Piosenki Eurowizji. Do Eurovisionsschlagern 1962 zgłoszono jedynie siedem utworów, spośród których jedna („Kärlek och pepparrot” Ollego Adolphsona) została zdyskwalifikowana z powodu zbyt wcześniej daty premiery, co naruszało regulamin konkursu. Każdy konkursowy numer wykonywało dwoje artystów. Po raz pierwszy w historii o wynikach zdecydowali telewidzowie, którzy głosowali za pomocą kart pocztowych. Największą liczbę 102 327 głosów zdobyła piosenka autorstwa Åke’a Gerharda i Ulf Källqvist „Sol och vår”, a na reprezentantkę wybrano Inger Berggren, która 18 marca zajęła 7. miejsce w finale Eurowizji.

Do udziału w selekcjach Eurovisionsschlagern 1963 nadesłano 816 utworów, a 12 z nich dopuszczono do finału, który odbył się 16 lutego w Cirkus Arena. Każdy utwór wykonywany był dwa razy: z dużą i małą orkiestrą oraz przed dwóch różnych wokalistów. Do formatu przywrócono komisję sędziowską, natomiast zrezygnowano z głosowania za pomocą kart pocztowych. Pierwsze miejsce zdobył utwór „En gång i Stockholm”, który w finale 8. Konkursu Piosenki Eurowizji wykonała Monica Zetterlund. 23 marca zajęła w finale konkursu ostatnie miejsce bez dorobku punktowego.

W 1964 telewizja SVT z powodu strajku wytwórni płytowych i lokalnych piosenkarzy nie wzięła udział w 9. Konkursie Piosenki Eurowizji, lecz mimo transmitowała finał wydarzenia. Po roku przerwy wróciła do udziału w konkursie, deklarując występ w finale organizowanym w Neapolu. Reprezentantem kraju został Ingvar Wixell, dla którego piosenkę wyłoniono podczas koncertu selekcyjnego. Do siedziby SVT przysłano osiem kompozycji, z których Wixell odrzucił dwie, a resztę wykonał 13 lutego podczas koncertu Svensk Sångfestival 1965 na wyspie Djurgården w Sztokholmie. Wszystkie utwory zaśpiewane były po szwedzku, a o wygranej zdecydowało 11 jurorów regionalnych. Największą liczbę 50 punktów zdobył utwór „Annorstädes vals” autorstwa Daga Wiréna i Alfa Henriksona. 20 marca Wixell wystąpił w finale Eurowizji z anglojęzyczną wersją piosenki („Absent Friend”), która była pierwszym utworem ze Szwecji wykonanym w konkursie w innym języku niż narodowy. Występ nie naruszył zasad konkursu, zajął 10. miejsce.

Östen Warnerbring podczas Konkursu Piosenki Eurowizji (1967)

W 1966 telewizja SVT zmieniła zasady programu Svensk Sångfestival 1966, rezygnując z prezentacji piosenek przez dwóch różnych artystów. Do eliminacji zgłoszono 898 utworów, a 10 z nich dopuszczono do finału. Niektórzy wokaliści (tj. Carli Tornehave, Gunnar Wiklund, Svante Thuresson) śpiewali podczas selekcji po dwa utwory. Finał festiwalu odbył się 29 stycznia, a zwycięzcę wyłoniło 11 jurorów regionalnych. Zwyciężył duet Lill Lindfors i Svante Thuresson z piosenką „Nygammal vals (eller hip man svinaherde)”. Podczas finału 11. Konkursu Piosenki Eurowizji zajęli drugie miejsce, osiągając wówczas najlepszy wynik od czasu debiutu Szwecji w 1958. Na scenie towarzyszył im amerykański muzyk Sahib Shihab.

Wysokie miejsce zajęte przez Szwecję podczas konkursu w 1966 spowodowało wzrost zainteresowania eliminacjami Melodifestival wśród lokalnych twórców. Do siedziby nadawcy SVT nadesłano ok. 1,8 tys. propozycji. Szesnastoosobowa komisja jurorska wyselekcjonowała z tej puli najpierw 225, a następnie 35 kompozycji, które później nagrano z akompaniamentem, by do finału dopuścić 10 piosenek. Finał festiwalu odbył się 24 lutego w Cirkus Arena, zwyciężył Östen Warnerbring z utworem „Som en dröm”, otrzymując od jurorów 24 punkty, dzięki czemu został reprezentantem kraju podczas 12. Konkursu Piosenki Eurowizji w Wiedniu. 8 kwietnia zajął ósme miejsce w finale Eurowizji.

Do udziału w eliminacjach Melodifestival 1968 zgłoszono 2233 piosenki, do finału dopuszczono 10 z nich. Koncert wygrał Claes-Göran Hederström, który za wykonanie utworu „Det börjar verka kärlek, banne mig” autorstwa Petera Himmelstranda otrzymał łącznie 23 punkty. Finał 13. Konkursu Piosenki Eurowizji, rozgrywany 6 kwietnia, był pierwszym transmitowanym przez SVT w kolorze. Reprezentant wystąpił w nim jako ósmy w kolejności i zdobył 15 punktów, zajmując piąte miejsce.

W 1969 stacja SVT odnotowała wówczas rekordową liczbę 2402 piosenek nadesłanych do eliminacji Melodifestival 1969. W finale selekcji organizowanych 1 marca największą liczbę 31 punktów zdobyły dwie piosenki: „Judy min vän” Tommy’ego Körberga i „Hej clown” Jana Malmsjö. Przeprowadzono wówczas dodatkowe głosowanie, które w stosunku głosów 54/45 wygrała piosenka Körberga. Pierwotnie piosenka była napisana w języku angielskim („Dear Mrs. Jones”), jednak na potrzeby selekcji zmieniono jej tekst na szwedzki. 29 marca zajął dziewiąte miejsce w finale 14. Konkursu Piosenki Eurowizji.

Lata 70.

Nierozstrzygnięcie remisu pomiędzy czterema krajami podczas finału 14. Konkursu Piosenki Eurowizji doprowadziło do bojkotu konkursu m.in. przez Szwecję. Telewizja nie wzięła udziału w 15. konkursie i nie transmitowała jego finału. W 1971 telewizja SVT zdecydowała się na wysłanie reprezentanta na 16. Konkurs Piosenki Eurowizji. Zmieniła format wyboru reprezentanta i piosenki: od 23 stycznia do 20 lutego w ramach programu Hylands hörn zorganizowała pięć półfinałów, a w każdym z nich dopuściła do udziału po trzech kandydatów: zespół Family Four, Tommy’ego Körberga i Sylvię Vrethammar. Do preselekcji zgłoszono 1164 utworów, a zwycięzców poszczególnych rund wskazywali widzowie w głosowaniu telefonicznym. Każdy z półfinałów wygrał zespół Family Four, dlatego w wielkim finale, który odbył się 27 lutego, zaprezentowano pięć utworów zgłoszonych przez grupę. Największą liczbę 22 głosów otrzymała piosenka „Vita vidder”. 3 kwietnia wystąpili w finale konkursu i zdobyli 85 punktów, zajmując 6. miejsce.

Telewizja SVT wyłoniła reprezentanta na 17. Konkurs Piosenki Eurowizji poprzez format Melodifestival, do którego wybrała 10 finalistów, a następnie zorganizowała konkurs na piosenkę. Uczestnicy mogli sami wybrać utwór, który zaprezentowali w finale rozgrywanym 12 lutego 1972. Najwięcej punktów od jurorów (24) zdobyła grupa Family Four z piosenką Håkana Elmquista „Härliga sommardag”. Zespół został pierwszym reprezentantem Szwecji, który powrócił do konkursu i wystąpił w nim dwa lata z rzędu. 25 marca zajęli 13. miejsce w finale.

Do selekcji Melodifestival 1973 telewizja SVT zaprosiła wybranych kompozytorów. 10 lutego w finale wystąpiło 10 uczestników. Wygrał duet Malta z piosenką „Sommar’n som aldrig säger nej” Larsa Forssella, Carl-Axela i Monique Dominique. Przed rozegraniem 18. Konkursu Piosenki Eurowizji reprezentanci zmienili swą nazwę na Nova, ponieważ konkurs transmitowała telewizja z Malty. Zgodnie z nowym regulaminem konkursu nie trzeba było już śpiewać w języku narodowym, więc reprezentanci Szwecji przearanżowali piosenkę „Sommar’n som aldrig säger nej” i 7 kwietnia w finale przedstawili jej anglojęzyczną wersję – „You’re Summer”. Zajęli 5. miejsce z 94 punktami. Podczas występu orkiestrze dyrygowała Monique Dominique, pierwsza kobieta-dyrygent w historii konkursu.

ABBA – zwycięzcy konkursu w 1974

Do selekcji Melodifestival 1974 do 19. Konkursu Piosenki Eurowizji zaproszeni zostali wybrani przez telewizję kompozytorzy. Spośród 10 uczestników finału zwycięzcę wybierało regionalne jury. FInał eliminacji, rozgrywany 9 lutego w siedzibie Sveriges Radio, największą liczbę 302 punktów otrzymał utwór „Waterloo” ABBY. Zespół uczestniczył w festiwalu w 1973, ale z utworem „Ring Ring (bara du slog en signal)” zajął trzecie miejsce. W tych samych eliminacjach grupa zaprezentowała też piosenkę „Hasta Manana”, ale to piosenka „Waterloo” wygrała selekcje, dzięki czemu 6 kwietnia ABBA wystąpiła w finale Eurowizji, w którym wykonała anglojęzyczną wersję „Waterloo”. Zajęła pierwsze miejsce, zdobywając 24 punkty (tj. 15% maksymalnej liczby punktów). Po finale piosenka stała się światowym hitem i doczekała się kilku wersji językowych oraz licznych coverów, a także znalazła się na oficjalnej ścieżce dźwiękowej musicalu „Mamma Mia!”. W 2005 podczas jubileuszowego programu Gratulacje: 50 lat Konkursu Piosenki Eurowizji wygrała głosowanie na najlepszy eurowizyjny utwór w historii.

Dzięki wygranej Szwecji w konkursie w 1974 prawo do organizacji 20. Konkursu Piosenki Eurowizji otrzymała telewizja SVT. Finał odbył się w Sztokholmie. Z powodu organizacji finału Eurowizji 1975 w stolicy, koncert Melodifestival 1975 przygotowano w Göteborgu. Do udziału w eliminacjach zaproszono 10 kompozytorów. Finał selekcji odbył się 15 lutego w Studiu 1, pierwsze miejsce zajął Lars Berghagen z piosenką „Jennie, Jennie”, za którą zdobył 117 punktów od regionalnego jury. Przed rozegraniem finału Eurowizji wprowadzono nowy system głosowania, umożliwiający jurorom oddawanie głosów na dziesięć utworów, w tym przyznanie 12 punktów piosence z pierwszego miejsca, 10 pkt piosence z drugiego miejsca, 8 pkt piosence z trzeciego miejsca itd., aż do jednego punktu dla piosenki z dziesiątego miejsca. 22 marca reprezentant Szwecji zaśpiewał anglojęzyczną wersję piosenki „Jennie, Jennie” i zajął 8. miejsce, zdobywszy 72 punkty.

W związku wysokimi kosztami organizacji Eurowizji 1975 telewizja szwedzka zrezygnowała z uczestnictwa w konkursie w 1976, pojawiły się także głosy, że Szwecja obawiała się ponownej wygranej oraz przywileju organizacji. Telewizja powróciła do konkursu po rocznej przerwie, wystawiając reprezentanta na 22. Konkurs Piosenki Eurowizji. Zmieniono zasady Melodifestival 1977: zrezygnowano z zaproszania wybranych kompozytorów, a konkurs przeniesiono do Cirkus Arena w Sztokholmie. Do konkursu zgłoszono 956 kompozycji (z czego zdyskwalifikowano 138), spośród których jury wybrało 10 finałowych utworów. Największą liczbę 117 punktów od regionalnej komisji jurorskiej otrzymała grupa Forbes z piosenką „Beatles” Svena-Olofa Bagge'a i Claesa Bure'a. W skład zespołu weszli: Peter Forbes, Roger Capello, Claes Bure, Peter Björk, Anders Hector i Chino Mariano. Tekst eurowizyjnego utworu poświęcony został popularnej grupie The Beatles, znalazły się w nim odniesienia do kilku przebojów zespołu: „Yeah, yeah, yeah” w refrenie nawiązywało do utworu „She Loves You”, a w pierwszej zwrotce wspomniano tytuł przeboju „Yesterday”. W związku z regulaminowym powrotem do zasady śpiewania w języku ojczystym, piosenka „Beatles” została wykonana w finale w języku szwedzkim. Reprezentanci zajęli przedostatnie, 18. miejsce.

Do konkursu Melodifestival 1978 zakwalifikowano 10 piosenek, które wybrano spośród 58 propozycji. Finał odbył się 11 lutego w Cirkus Arena w Sztokholmie. Największą liczbę 100 głosów w głosowaniu regionalnej komisji jurorskiej zdobyło dwóch uczestników – Björn Skifs oraz trio Lasse Holm, Kikki Danielsson i Wizex. Aby rozstrzygnąć remis, jurorzy głosowali ponownie, ale tylko na dwa utwory: „Det blir alltid värre framåt natten” i „Miss Decibel”. Każdy region przyznał o jednym punkcie piosence, która powinna wygrać. Osiem z 11 punktów przyznano utworowi Skifsowi, który został reprezentantem Szwecji podczas 23. Konkursu Piosenki Eurowizji. Zwycięską kompozycję napisał Petr Himmelstrand. Przed finałem konkursu publicznie skrytykował zapis w regulaminie, nakazujący mu śpiewanie piosenki w ojczystym języku. Podkreślał, że w konkursie chciałby zaśpiewać po angielsku. 22 kwietnia wystąpił w finale, a w trakcie występu zapomniał tekstu, przez co fragment utworu wykonał przy użyciu wymyślonych słów, które brzmiały jak szwedzki, ale w rzeczywistości nie miały żadnego znaczenia. Zdobył 26 punktów, zajmując 14. miejsce.

Do Melodifestival 1979 zgłoszono ok. 450 utworów, a do ścisłego finału, który odbył się 17 lutego, zakwalifikowało się najlepszych 10 kompozycji. Głosowanie regionalnego jury wygrał Ted Gärdestad z piosenką „Satellit”, którą współtworzył z Kenneth Gärdestad. 31 marca zajął 17. miejsce w finale 24. Konkursu Piosenki Eurowizji.

Lata 80.

Wybór utworu reprezentującego Szwecję na 25. Konkurs Piosenki Eurowizji odbył się poprzez Melodifestival 1980. Wszystkie propozycje najpierw trafiły w ręce organizacji SMFF (Svenska Musikföreläggareföreningen), która później wysłała je do komisji sędziowskiej wybierającej finałową stawkę. Do nadawcy Sveriges Television trafiło w sumie 120 propozycji, z czego najlepszą okazała się „Just nu!” Tomasa Ledina, która 8 marca wygrała szwedzkie eliminacje. 19 kwietnia wystąpił w finale konkursu i zajął dziesiąte miejsce z dorobkiem 47 punktów. Podczas występu odłączył mu się mikrofon.

Do Melodifestival 1981 zgłoszono 90 utworów, spośród których specjalna komisja sędziowska wybrała pięć najlepszych. 21 lutego 1981 w finale preselekcji do 26. Konkursu Piosenki Eurowizji znalazło się pięciu kandydatów. Jurorzy przyznawali kolejno 1, 2, 4, 6 i 8 punktów. Najwięcej (59) zdobył Björn Skifs (reprezentant Szwecji z 1978), który wykonał utwór „Fångad i en dröm”. W finale Eurowizji zajął 10. miejsce.

Do formatu finału Melodifestival 1982 wprowadzono wiele zmian: konkurs znów przeniesiono do Göteborga, do obiektu sportowego Lisebergshallen, przywrócono 10 finalistów oraz wprowadzono „superfinał” z pięcioma najlepszymi kandydaturami. Do SVT zgłoszono 120 utworów. 24 lutego odbyła się runda finałowa eliminacji, podczas której wprowadzono nowy sposób głosowania – jurorów podzielono zgodnie z wiekiem i stworzono dziewięć grup (najmłodszą grupę stanowiły osoby w przedziale wiekowym 15-20, najstarszą 55-60). W pierwszej rundzie każda grupa wybierała najlepszą piątkę, przyznając pięciu najlepszym utworom po jednym punkcie. W ten sposób do „superfinału” zakwalifikowało się pięć utworów. Wygrał go duet Chips (Kikki Danielsson i Elisabeth Andreassen) z piosenką „Dag efter dag”. Podczas finału 27. Konkursu Piosenki Eurowizji para zajęła ósme miejsce.

Carola Häggkvist, reprezentantka Szwecji w 1983 (Na zdj. z Johnem Travoltą.

Format Melodifestival 1983 ponownie uwzględnił „superfinał”. 26 lutego w teatrze Palladium w Malmö odbył się finał selekcji, które wygrała 16-letnia Carola Häggkvist z utworem „Främling” Moniki Forsberg i Lasse Holma. Piosenka zdobyła w „superfinale” 88 punktów. Podczas 28. Konkursu Piosenki Eurowizji, który odbył się 23 kwietnia 1983 w Monachium, zajęła trzecie miejsce, zdobywając 126 punktów.

Do finału Melodifestival 1984 zakwalifikowano 10 uczestników. Finał odbył się na terenie Lisebergshallen w Göteborgu. W „superfinale” najwięcej punktów (49) zdobyła formacja Herreys z utworem „Diggi-Loo Diggi-Ley”. W skład grupy weszło trzech braci: Per, Louis i Richard Heerey. Ich piosenka opowiadała o tym, jak jeden z braci znalazł na ulicy złote buty. 5 maja 1984 wystąpili wystąpili jako pierwsi w finale 29. Konkursu Piosenki Eurowizji i zdobyli łącznie 145 punktów, dzięki czemu zajęli pierwsze miejsce. Otrzymali najwyższe noty (12 punktów) z Cypru, Belgii, Irlandii, Danii, Austrii i Niemiec.

Z powodu organizacji 30. Konkursu Piosenki Eurowizji przez Szwecję, podczas Melodifestival 1985 zrezygnowano z orkiestry. Pojawiły się głosy, że stacja SVT nie chciała angażować orkiestry w dwa widowiska muzyczne. Podczas finału selekcji, który odbył się 2 marca, uczestnicy śpiewali do nagrania z taśmy. Po selekcji przez komisję sędziowską do finału awansowało 10 piosenek. Zwyciężyła Kikki Danielsson z utworem „Bra vibrationer”, za który zdobyła 56 punktów. Wyniki wywołały kontrowersje, a wiele osób wypowiadających się w programie audiotele uznało, że wygrała zła piosenka. 4 maja 1985 w finale Kikki zajęła trzecie miejsce i 103 punkty.

Stacja SVT zdecydowała, że podczas „superfinału” Melodifestival 1986 zaprezentuje się pięciu uczestników. Spośród ok. 90 propozycji, które dotarły do siedziby telewizji, wybrano 10 utworów, a do wszystkich propozycji powstały teledyski, które zaprezentowane zostały podczas finału 22 marca. Na ich podstawie jurorzy wybrali finałową piątkę. W „superfinale” kandydaci śpiewali na żywo, a najwięcej punktów zdobył duet Lasse Holm i Monica Törnell z utworem „E’ de’ det här du kallar kärlek”. Podczas 31. Konkursu Piosenki Eurowizji, który odbył się 3 maja 1986, zdobyli 78 punktów, zajmując piąte miejsce.

Do Melodifestival 1987 zgłoszono ponad 1500 propozycji, a jurorzy dopuścili do finału 12 propozycji. 21 lutego odbył się finał, który wygrała Lotta Engberg z utworem „Fyra Bugg & en Coca Cola”. Piosenka autorstwa Christera Lundha i Mikaela Wendta zdobyła 59 punktów. Europejska Unia Nadawców (EBU) nie dopuściła jednak utworu na konkurs ze względu na naruszanie regulaminu konkursu (nazwa komercyjnej firmy w tekście). Kompozytorzy musieli zmienić tytuł piosenki, by usunąć z niego nazwę gumy do żucia i Coca-Coli. Nowa nazwa brzmiała „Boogaloo” i ta została zaprezentowana 9 maja 1987 w finale 32. Konkursu Piosenki Eurowizji. Engberg zajęła 12. miejsce.

Kikki Danielsson – reprezentantka Szwecji podczas Konkursu Piosenki Eurowizji 1985 (Na zdj. w 2008).

Do finału „Melodifestival 1988, który odbył się 27 lutego, zakwalifikowało się dwunastu uczestników, spośród których najlepsza szóstka awansowała do „superfinału”. Najwięcej punktów (84) zdobył Tommy Körberg za piosenkę „Stad i ljus”, którą napisał we współpracy z Py Bäckmanem. 30 kwietnia podczas finału 33. Konkursu Piosenki Eurowizji otrzymał 52 punkty, co przełożyło się na 12. miejsce. Piosenka zdobyła maksymalną ilość 12 punktów z Norwegii.

Finał Melodifestival 1989 odbył się 11 marca 1989 w Stockholm Globe Arena. Do konkursu zgłoszono 1223 utwory, a w finale wystąpiło dziesięciu kandydatów. Zrezygnowano z dwuetapowego formatu (finał i „superfinał”), a regionalna komisja sędziowska głosowała na wszystkie piosenki finałowe i już po jednym głosowaniu wybrany został zwycięzca – Tommy Nilsson z utworem „En dag”, za który zdobył 113 punktów. Piosenkę napisali Tim Norell, Ola Håkansson i Alexander Bard. 6 maja w Lozannie podczas 35. Konkursu Piosenki Eurowizji Nilsson zdobył 110 punktów i 4. miejsce. 12 punktów przyznały Szwecji: Dania, Austria i Jugosławia.

Lata 90.

Melodifestival 1990 odbył się 9 maja 1990 w Göteborgu na terenie Rondo Arena. W finale udział wzięło 10 uczestników, a najlepsza piątka zakwalifikowała się do „superfinału”, do którego formuły powrócono po roku przerwy. Do preselekcji do 35. Konkursu Piosenki Eurowizji zgłosiła się m.in. Carola, która zajęła 3. miejsce podczas finału konkursu w 1983. Jej udział wzbudził wiele kontrowersji, bowiem była wówczas nową członkinią sekty Livets Ord w Uppsali. Obawiano się, że podczas selekcji zacznie poruszać tematy związane z Bogiem, jednak ostatecznie do tego nie doszło. Szum wokół artystki nie wystarczył, by wygrać eliminacje, bowiem z piosenką „Mitt i ett äventyr” autorstwa Stephana Berga zajęła drugie miejsce z 84 punktami. 99 punktów zdobyła grupa Edin-Ådahl za utwór „Som en vind” i to ona została nowym reprezentantem Szwecji w konkursie. W skład zespołu weszli bracia Bertil i Lasse Edin i bracia Frank i Simon Ådahl. 5 maja 1990 wystąpili w Zagrzebiu i zajęli 16. miejsce.

Finał Melodifestival 1991 odbył się 22 marca w Malmö Stadsteater. Do finału zakwalifikowało się 10 wokalistów, w tym Carola, która rok wcześniej zajęła drugie miejsce. Tym razem wygrała eliminacje do 37. Konkursu Piosenki Eurowizji, otrzymując 78 punktów (w tym 8 maksymalnych not) za utwór Stephana Berga „Fångad av en stormvind”. 4 maja 1991 „Królowa Szwedzkiego Szlagieru” wystąpiła w finale konkursu organizowanego w Rzymie. Jej występowi towarzyszyły problemy techniczne, bowiem widzowie zgromadzeni w hali Cinecitta w ogóle nie słyszeli jej występu. Prezentacja transmitowana była w telewizji bez problemu. Zaraz po Caroli występowała reprezentantka Francji – Amina. Obie reprezentantki ostatecznie zremisowały na pierwszym miejscu – zdobyły po 146 punktów, przy czym obie dostały po 4 „dwunastki” (Carola od Wielkiej Brytanii, Islandii, Danii i Niemiec). Szwecja miała na koncie pięć „dziesiątek” (od Szwajcarii, Austrii, Portugalii, Izraela i Belgii) i to pozwoliło jej wygrać, bowiem Francja otrzymała dwie noty 10 punktów. Gdyby remis rozstrzygnięto zasadami obowiązującymi obecnie (wygrywa kraj, na który głosowała większa liczba państw), finał wygrałaby Amina (na jej utwór głos oddało 18 krajów, a na szwedzką propozycję – 17). Piosenka „Fångad av en stormvind” (oraz jej anglojęzyczna wersja „Captured By A Lovestorm”) stała się hitem w Europie, trafiła na listy przebojów m.in. w Norwegii, Austrii i Holandii. W 1998 zespół Black Ingvars nagrał heavymetalową wersję hitu.

Christer Björkman – reprezentant Szwecji w 37. Konkursie Piosenki Eurowizji (1992)

Melodifestival 1992 był ostatnim finałem preselekcji zorganizowanym w hali Cirkus Arena w Sztokholmie. Format konkursu pozostał niezmienny – zorganizowano finał z dziesięcioma kandydatami i „superfinał”, do którego zakwalifikowało się pięciu uczestników. Eliminacje wygrał Christer Björkman. Utwór autorstwa Niklasa Strömstedta „I morgon är en annan dag” zdobył 64 punkty i umożliwił Björkmanowi udział w finale 37. Konkursu Piosenki Eurowizji. Finał konkursu odbył się 9 maja w Malmö Istadion, Björkman zdobył 9 punktów, zajmując przedostatnie, 22. miejsce.

Po konkursie w 1992 doszło do sporych zmian w Melodifestival. Do regulaminu festiwalu wprowadzono głosowanie telewidzów. Do selekcji zgłoszono wówczas rekordową liczbę 1530 utworów. Finał odbył się 5 marca 1993 w Göteborgu, a najwięcej głosów od publiczności (łącznie ok. 70 tys.) zdobył zespół Arvingarna z utworem „Eloise” autorstwa Gerta Lengstranda i Lasse Holma. Grupa wystąpiła podczas 38. Konkursu Piosenki Eurowizji i zdobyła 89 punktów, co przełożyło się na siódme miejsce.

Marie Bergman – reprezentantka Szwecji w 39. Konkursie Piosenki Eurowizji

Eksperyment z przyznaniem widzom prawa do głosowania najwyraźniej się nie powiódł, ponieważ przez kolejnych sześć lat zwycięzcę eliminacji Melodifestivalen znów wybierali tylko jurorzy. Selekcje Melodifestival 1994 odbyły się 12 marca w centrum telewizyjnym Sveriges Television w Sztokholmie. Do konkursu zgłoszono ponad 1,5 tys. piosenek. Jury wyłoniło dziesięciu finalistów, a w „superfinale” pierwsze miejsce i 66 punktów zdobył duet Marie Bergman i Roger Pontare z utworem „Stjärnorna”, który napisali Mikael Littvold i Peter Bertilsson. 30 kwietnia para wystąpiła w finale 39. Konkursu Piosenki Eurowizji i zajęła 13. miejsce, zdobywszy 48 punktów.

Preselekcje do 40. Konkursu Piosenki Eurowizji odbyły się 24 lutego w Malmö. Eliminacje wygrał Jan Johansen z utworem „Se på mig”, który zdobył 64 punkty. Piosenkę napisali: Ingela „Pling” Forsman, Bobby Ljunggren i Håkan Almqvist Propozycja trafiła na szwedzkie i norweskie listy przebojów. Jan wystąpił w Dublinie i zajął trzecie miejsce po zdobyciu 100 punktów, w tym maksymalnych not 12 punktów z Irlandii, Niemciec i Danii.

Finał preselekcji Melodifestival 1996 odbył się 24 lutego 1996 w Victoriahallen w Sztokholmie. Do konkursu zgłoszono ponad 1300 utworów, a zwycięstwo przypadło zespołowi One More Time i piosence „Den Vilda” Nanne Grönvall i Petra Grönvalla. Formacja zdobyła 71 punktów. W skład grupy weszło troje muzyków: małżeństwo Grönvalli oraz Maria Rådsten. Aby grupa mogła wystąpić w finale 41. Konkursu Piosenki Eurowizji, musieli przejść rundę kwalifikacyjną. Specjalna komisja sędziowska na podstawie wersji studyjnych utworów oceniała wszystkie propozycje przygotowane przez nadawców publicznych. Zespół One More Time zakwalifikował się dalej i wystąpił w finale konkursu, w którym zajął trzecie miejsce z dorobkiem 100 punktów.

Do preselekcji Melodifestival 1997 zgłoszono ponad 1220 piosenek, a do finału dopuszczono 10 najlepszych kompozycji. Finał odbył się 8 marca 1997 w Göteborgu. Pierwsze miejsce przypadło zespołowi Blond, który zdobył 80 punktów za utwór „Bara hon älskar mig”. Kompozycję napisał Stephan Berg. W skład grupy weszli Jonas Karlhager, Gabriel Forss i Patrik Lundström. 3 maja odbył się finał 42. Konkursu Piosenki Eurowizji, podczas którego Blond zajął 14. miejsce.

Finał eliminacji Melodifestivalen 1998 odbył się 14 marca w Malmö. W „superfinale” zwyciężyła Jill Johnson z piosenką „Kärleken är”, utwór autorstwa Ingeli „Pling” Forsman, Bobby’ego Ljunggrena i Håkana Almqvista zdobył w sumie 72 punkty. Kompozycja jest ostatnią szwedzkojęzyczną, która reprezentowała Szwecję. Forsman, autorka tekstu, przyznała, że inspiracją do napisania utworu była tragiczna śmierć księżnej Diany. 9 maja 1998 Johnson wystąpiła podczas 43. Konkursu Piosenki Eurowizji i zdobyła 53 punkty, co pozwoliło na zajęcie 10. miejsca. Dostała „dwunastkę” od Estonii.

Do preselekcji do 44. Konkursu Piosenki Eurowizji zgłoszono 1315 utworów, finał odbył się 27 lutego w Sztokholmie. Przywrócono głosowanie telewidzów, ale wyniki głosowania publiczności połączono z werdyktem jurorów. Najwięcej od jury punktów zdobył utwór „Tusen och en natt” Charlotte Nilsson, która wygrała też w głosowaniu widzów, zdobywając maksymalną notę 132 punktów. Łącznie zdobyła 217 punktów i wygrała Melodifestival 1999. Finał selekcji obejrzało ponad 3,1 mln widzów. W związku z tym, że regulamin konkursu nie wymagał już śpiewania w języku narodowym, w Jerozolimie zaprezentowana została angielska wersja piosenki – „Take Me to Your Heaven”. Podczas finału Nillson zdobyła 163 punkty i wygrała konkurs, zapewniając Szwecji czwarte zwycięstwo w historii startów w konkursie. Otrzymała „dwunastki” od Wielkiej Brytanii, Norwegii, Malty, Estonii oraz Bośni i Hercegowiny.

Lata 2000–2010

Do preselekcji Melodifestivalen 2000 zgłoszono prawie 1400 utworów, a finał eliminacji odbył się 10 marca w Göteborgu. Koncert finałowy prowadzili: Björn Skifs, Arja Saijonmaa, Elisabeth Andreassen, Lasse Holm, Lena Philipsson, Loa Falkman, Lars Berghagen, Lotta Engberg, Tommy Körberg i Carola Häggkvist. Podczas koncertu wykonali także mieszankę hitów selekcyjnych. Zarówno głosowanie jurorów, jak i widzów, wygrał Roger Pontare, który zdobył 227 punktów za utwór „När vindarna viskar mitt namn”. Organizowany przez SVT 45. Konkurs Piosenki Eurowizji odbył się 13 maja w Globen Arena w Sztokholmie, a prowadzącymi byli Kattis Ahlström i Anders Lundin. Pontare wystąpił w finale z anglojęzyczną wersją propozycji – „When Spirits Are Calling My Name” i zajął siódme miejsce ze 88 punktami na koncie. W przeciwieństwie do poprzednich lat, na scenie nie zaprezentowała się zwyciężczyni konkursu z 1999, Charlotte Nilson, która była w tym czasie skonfliktowana z nadawcą SVT. Logo konkursu w 2000 było uważane za jedno z najlepszych w historii konkursu i brane było pod uwagę przy ustalaniu jednego symbolu Eurowizji, które miało funkcjonować od 2004.

Do preselekcji Melodifestivalen 2001 zgłoszono prawie 1560 utworów. Finał odbył się 23 lutego w Malmö. Głosowanie jury wygrała grupa Friends, która zdobyła 105 punktów za piosenkę „Lyssna till ditt hjärta” autorstwa Thomasa G:Sona. Zespół otrzymał od widzów 132 punkty, co utwierdziło go na pierwszym miejscu głosowania z wynikiem 237 punktów. Oglądalność finału narodowego wyniosła prawie 3,9 mln widzów. W skład formacji Friends weszło sześć osób wyłonionych poprzez reality show Friends på turné: Stefan Brunzell, Tony Haglund, Kristian Hermanson, Nina Inhammar, Kim Kärnfalk i Peter Strandberg. Po finale Melodifestivalen twórcy zwycięskiej propozycji, Thomas G:son i Henrik Sethsson, zostali oskarżeni o popełnienie plagiatu piosenki „Liefde is een kaartspel” wykonanej przez Lisę del Bo z 1996. Autorów piosenki oskarżył także chorwacki kompozytor, który uznał, że muzycy wykorzystali fragmenty jego utworu z 1987. Początkowo EBU zdyskwalifikowała zespół z udziału w konkursie, jednak ostatecznie umożliwiła mu występ. Organizacja skierowała jednak sprawę na drogę sądową, który ostatecznie nie posądził twórców szwedzkiej piosenki o naruszenie praw autorskich. Dwa lata później utwór został jednak oficjalnie uznany za plagiat, a szwedzcy kompozytorzy zapłacili Belgowi odszkodowanie. Utwór „Lyssna till ditt hjärta” przetłumaczony został na język angielski i zaprezentowany w finale 46. Konkursu Piosenki Eurowizji jako „Listen to Your Heartbeat”. Podczas finału, który odbył się 12 maja w Kopenhadze, Szwecja zdobyła 100 punktów i zajęła ostatecznie 5. miejsce.

W 2002 zmienił się format selekcji Melodifestivalen. SVT wprowadził obowiązujący od tamtej pory system, tj. cztery półfinały, rundę dogrywkową i finał, oraz umożliwił zgłaszanie utworów w języku innym niż szwedzki. Do siedziby nadawcy napłynęło 1830 utworów. Wszystkie koncerty eliminacyjne prowadzili Kristin Kaspersen i Claes Åkesson. Pierwszy półfinał odbył się 19 stycznia w Tipshallen w Växjö, drugi – 26 stycznia w Himmelstalundshallen w Norrköping, trzeci – 2 lutego w Nordichallen w Sundsvall, a czwarty – 8 lutego w Lugnet w Falun. W półfinałach wzięło łącznie udział 32 kandydatów: Mendez, Tom Nordahl, Camilla Lindén, Rickard Sköld, Zoë, Brandsta City Släckers, Excellence, Barbados, Martin, Jennifer Newberry, Jakob Stadell i Voice Boys, Afro-dite, Javiera, Annika Ljungberg, Ann-Louise Hanson i Molle Holmberg, The Poets, Towe Jaarnek, Hanna Hedlund i Lina Hedlund, Date, Östen med Resten, Sylvia Vrethammar, Arvingarna, Rolf Carlsson, Linda Grip, Solo, Parachutes, Niklas Andersson, Jan Johansen, Kina Jaarnek, Friends, Fredrik Wännman oraz duet Chips i Lotta Engberg. Początkowo w selekcjach miała wziąć grupa Alcazar, jednak z powodu planów koncertowych musiała wycofać się z rywalizacji. Jej miejsce w półfinale zajęło trio Kayo, Blossom Tainton i Gladys del Pilar. Ze względu na przedwczesne opublikowanie utworu z konkursu została zdyskwalifikowana piosenka „Ett vackert par” Py'a Bäckmana i Micke'a Wennborna, a jej miejsce w stawce zajął utwór „Sista andetaget” Thomasa Thörnholma i Dana Attleruda. W każdej rundzie telewidzowie głosowali na swych faworytów, a czterech z największą liczbą głosów awansowało do drugiego etapu głosowania. Dwoje artystów z największą liczbą głosów publiczności zakwalifikowało się do finału, a zdobywcy trzeciego i czwartego miejsca otrzymali miejsce w tzw. rundzie dogrywkowej (szw. Vinnarnas val). Do finału bezpośrednio awansowali: Brandsta City Släckers, Mendez, Afro-dite, Javiera, Östen med Resten, Hanna i Lisa, Friends oraz trio Danielsson, Andreasson i Engberg. Do stawki finałowej dołączyli Barbados i Jan Johansen, którzy przeszli rundę dogrywkową, dzięki zdobyciu największego wsparcia od komisji sędziowskiej złożonej z byłych reprezentantów Szwecji na Eurowizji. W finale eliminacji, który odbył się 1 marca Globen Arena w Sztokholmie, najwięcej punktów od jurorów i widzów zdobyła formacja Afro-dite za utwór „Never Let It Go”, za który otrzymali 248 punktów (116 pkt od jury i 132 pkt od widzów, którzy oddali na zwycięzców 162 612 głosów). Zespół był jednym z faworytów bukmacherów do wygrania 47. Konkursu Piosenki Eurowizji. Podczas finału, który odbył się 25 maja w Tallinnie, zajął ósme miejsce. Po konkursie nadawca SVT spotkał się z nieprzychylnymi opiniami lokalnych mediów, które skrytykowały sąsiedzkie głosowanie podczas finału („konkurs umrze w ten sposób”) i sugerowały rezygnację z udziału w konkursie i „podążenie za przykładem Włochów, którzy organizują swój własny festiwal”. Jeden z księży zagroził także pozwaniem do sądu komentatora konkursu, Christera Björkmana, za stwierdzenie podczas transmisji, że „Izrael nie zasługuje na punkty z powodu swojej sytuacji politycznej”.

W 2002 do siedziby SVT selekcji Melodifestivalen 2003 zgłoszono 2630 kandydatur. Trzynastoosobowa komisja jurorska, z Christerem Björkmanem na czele, wybrała 32 propozycji, którym umożliwiono udział w półfinałach eliminacji w 2003. Jedna z wybranych piosenek, „You Got Me” Andersa Borgiusa została zdyskwalifikowana z powodu publikacji przed terminem, jej miejsce w stawce zajął utwór Johana Larssona i Fernando Brita. Z rywalizacji została odsunięta także Carola Häggkvist z utworem „Autumn Leaves”, ponieważ nie zgodziła się z nowym regulaminem konkursu, który nakazywał występ w półfinale temu samemu artyście, który nagrał wersję demo piosenki zgłoszonej do siedziby nadawcy. Na miejsce piosenkarki został wybrany Patrik Rasmussen i jego propozycja „Stay the Night”. Carola poprowadziła jeden z koncertów i dała gościnny występ. Trzecią zdyskwalifikowaną kandydatką została Nathalie Family, która była za młoda na udział w Konkursie Piosenki Eurowizji (w dniu występu w selekcjach miałaby 14 lat, a eurowizyjne minimum wiekowe to ukończenie 16. roku życia w dniu finału). W eliminacjach miała wykonać utwór autorstwa Petera Ågrenwilla i Mattiasa Holmlunda „Someone, Somewhere, Someday”, który za to zaśpiewała Denise „DeDe” Lopez. Z udziału w konkursie odsunięty mógł być także zespół Sarek, którego wokalistce, Ulrice Fors, nie spodobała się nowa wersja napisanej przez niej piosenki „Genom eld och vatten”. Koncerty półfinałowe, rundę dogrywkową oraz finał prowadzili: Charlotte Nilsson, Lena Philipsson, Carola Häggkvist, Barbro Svensson, Roger Pontare, Marianne Rundström, Rickard Olsson oraz Mark Levengood i Jonas Gardell. Projektantem i scenografem scen koncertowych został Mikael Varhelyis. Pierwszy półfinał zorganizowano 15 lutego w Tipshallen w Jönköping, drugi – 22 lutego w Scandinavium w Göteborgu, trzeci – 1 marca w Arcushallen w Luleå, a czwarty – 8 marca w Nordichallen w Sundsvall. W półfinałach wystąpili: Crosstalk, DeDe Lopez, Mendez, Alive (gościnnie z Jessie Martins), Jill Johnson, Da Buzz, Markus Landgren, Pernilla Wahlgren i Jan Johansen, Andrés Esteche, Sanna Nielsen, Kerli i Locatellis, Pandora, Brandsta City Släckers, Fame, Aleena, Alcazar, Shanna Smith, Nanne Grönvall, Sarek, Barbados, Sofia Källgren i Robert Wells, Liverpool, Shirley Clamp, Style, Sahlene, Fernando Brito, Bubbles, Maarja Liis-Ilus, Östen med Resten, Lina, Mikael Erlandsson oraz Afro-dite. W każdej rundzie telewidzowie głosowali na swych faworytów, a czterech z największą liczbą głosów awansowało do drugiego etapu głosowania. Dwoje artystów z największą liczbą głosów publiczności zakwalifikowało się do finału (tj. duet Johansen-Wahlgren, Jill Johnson, Sanna Nielsen, Fame, Barbados, Sofia Källgren & Robert Wells, Mikael Erlandsson i Afro-dite), a zdobywcy trzeciego i czwartego miejsca (tj. Méndez, Markus Landgren, Brandsta City Släckers, Liverpool, Style, Lina oraz Bubbles i Alcazar) wzięli udział w tzw. rundzie dogrywkowej (szw. Vinnarnas val), którą przeszły zespoły Bubbles i Alcazar. Finał selekcji odbył się 15 marca w Globen Arena w Sztokholmie. Wygrał duet Fame z utworem „Give Me Your Love” dzięki zdobyciu 240 punktów i pierwszego miejsca zarówno w rankingu jurorów (108 pkt), jak i telewidzów (229 753 głosów przełożyły się na 132 pkt). Utwór początkowo został zgłoszony do konkursu przez Kim Kärnfalk i Ninę Inhammar z zespołu Friends, jednak z powodu zmiany w regulaminie nie zostały dopuszczone do udziału. Piosenka wówczas została zaproponowana Andersson i Bäcklundowi, którzy postanowili ją nagrać i wykonać w eliminacjach. 24 maja wystąpili w finale 48. Konkursu Piosenki Eurowizji i zdobyli łącznie 107 punktów, zajmując piąte miejsce. Szwedzcy telewidzowie oddali podczas finału w sumie 224 529 głosów.

Lena Philipsson (2004)

W 2003 nadawca SVT zmienił zasady selekcji Melodifestivalen, m.in. wprowadził możliwość przyznania tzw. „dzikich kart” wybranym uczestnikom konkursu. Selekcje poprowadzili Charlotte Perrelli, Ola Lindholm i Peter Settman. W rundach półfinałowych wzięło udział 32 kandydatów, na przełomie listopada i grudniu opublikowano listę piosenek zakwalifikowanych do półfinałów, a w grudniu listę uczestników, którymi zostali: Nina i Kim, Jocke Bergström, Sarek, Karl Martindahl, LaGaylia Frazier, Sara Löfgren, Niklas Andersson, Petra Nielsen (pierwszy półfinał), Fredrik Kempe, Baccara, Fame, Jennifer Escola, Pay TV, Anne-Lie Rydé, La Roxx, E-Type, Bubbles (drugi półfinał), Emil Sigfridsson, Gladys del Pilar, Sandra Dahlberg, Itchycoo, Hanson, Carson i Malmkvist, Autolove, Bosson (trzeci półfinał), Lena Philipsson, Anders Borgius, Lotta Nilsson i Glenn Borgkvist, After Dark, Pandora, Fre, Shirley Clamp i Andrés Esteche (czwarty półfinał), z czego tzw. „dzikie karty” otrzymali Philipsson, E-Type, Andersson, Malmkvist oraz duet Carson-Hanson. W konkursie miał też wystąpić zespół Brandsta City Släckers z utworem „En gång för alla”, jednak doszło do nieporozumienia ze strony SVT, który początkowo zatwierdził piosenkę, jednak potem odwołał swoją decyzję. Kandydatury do udziału w eliminacjach nadesłali też m.in. Carola Häggkvist, Pernilla Wahlgren, Helen Sjöholm oraz zespoły Brandsta City Släckers, A*Teens i REA. Pierwszy półfinał festiwalu odbył się 21 lutego 2003 w Löfbergs Lila w Karlstad, drugi – 28 lutego w Scandinavium w Göteborgu, trzeci – 6 marca w UmeåArena w Umeå, czwarty – 13 marca w MalmöMässan w Malmö, etap dogrywkowy (tzw. Andra chansen) – 14 marca w studiu telewizyjnym w Sztokholmie, a finał – 20 marca w stołecznym Globen Arena. Na wszystkie koncerty selekcyjne sprzedano ok. 60 tys. biletów. Do finału zakwalifikowało się po dwóch najwyżej ocenionych uczestników każdego półfinału: Löfgren i Nielsen, E-Type i Fame, Dahlberg i Hanson, Carson & Malmkvist, After Dark i Philipsson oraz Esteche i Clamp, który przeszli rundę dogrywkową. Ostatecznie finał widowiska wygrała Philipsson z utworem „Det gör ont”, uzyskując łącznie 232 punkty (tj. 100 punktów od jurorów oraz 132 punkty od telewidzów, którzy oddali na nią 298 722 głosów) i zdobywając możliwość reprezentowania kraju podczas 49. Konkursu Piosenki Eurowizji organizowanego w Stambule. Wokalistka wcześniej brała udział w eliminacjach w 1986, 1987 i 1988. Koncert finałowy obejrzało ok. 4,1 mln telewidzów, tym samym był to najczęściej oglądany program telewizyjny w Szwecji. Po finale eliminacji zwycięską piosenkę przetłumaczono na język angielski („It Hurts”). Przed finałem Eurowizji utwór był jednym z faworytów bukmacherów do wygrania. Ostatecznie zajęła piąte miejsce, otrzymując 170 punktów.

Zgłoszenia do udziału w Melodifestivalen 2005 były przyjmowane przez nadawcę SVT do 28 września 2004, nadesłano ponad 3 tys. propozycji napisanych przez szwedzkich autorów. Spośród zgłoszeń najpierw wyselekcjonowano 1,2 tys., a potem 99 utworów, z których wybrano półfinałowe 32 piosenki. Ich tytuły wraz z nazwiskami twórców opublikowano w połowie października. Piosenki zostały zaprezentowane premierowo sześć godzin przed odpowiednim półfinałem w audycji radiowej rozgłośni P4. W dwóch pierwszych półfinałach oraz w finale o wynikach decydowali telewidzowie oraz jurorzy, jednak po wielu krytycznych komentarzach od widzów stacja zrezygnowała z komisji jurorskiej w pozostałych półfinałach oraz rundzie dogrywkowej. Na początku grudnia ogłoszono spis 28 uczestników festiwalu, którymi zostali: Pay TV, Bodies Without Organs (Alexander Bard, Martin Andrzej Rolinski i Anna Marina Szypczenko), Cecilia Vennersten, Papa Dee, Linda Bengtzing, Wallstones (zespół miał negocjować zaproszenie do występu Ringo Starra z formacji The Beatles, Nordman, Shirley Clamp, Fredrik Kempe i Sanna Nielsen, Camilla Brinck, Group Avalon, Arja Saijonmaa, Josefin Nilsson, Cameron Cartio, NaNa, Kwanzaa, Jimmy Jansson, LaGaylia, Josef, Jessica Folcker, Martin Stenmarck, Anne-Lie Rydé, B-Boys International (feat. Paul M), Mathias Holmgren, Rickard Engfors (feat. Katarina Fallholm), Date, Caroline Wennergren oraz Katrina Leskanich z Thomasem „Nameless” Hauptmannem. Organizatorzy przyznali tzw. jokery umożliwiające występ w selekcjach. Do ich zdobycia zgłosiło się 115 kandydatów, otrzymali je: Nanne Grönvall, zespół Alcazar, Sanne Salomonsen oraz K2 w duecie z Alannah Myles. Kandydaturę do udziału w selekcji wysłali (bądź mieli zgłosić) także m.in. Elena Paparizou, Pernilla Wahlgren (została zastąpiona debiutującą piosenkarką Lindą Bentzing), Kikki Danielsson, Lotta Engberg, Tommy Nilsson, Papa Dee, Mikael Rickfors, Mats Ronander, Hasse Andersson, Niclas Wahlgren, Linus Wahlgren, Nordman, Grymlings, Richard Engfors i Carola Häggkvist. Po ogłoszeniu zdobywców tzw. „dzikich kart” kilku szwedzkich artystów skrytykowało Björkmana za jego „dyktatorskie podejście” oraz „promowanie kolegów”. Producent zrezygnował wówczas ze swojej funkcji, a nowym opiekunem artystów został Edward af Sillén. Na początku października ruszyła sprzedaż biletów na koncerty festiwalowe. W grudniu telewizja SVT zorganizowała konferencję prasową dotyczącą całego festiwalu. Pierwszy półfinał festiwalu odbył się 19 lutego 2005 w Scandinavium w Göteborgu, drugi – 26 lutego w Cloetta Center w Linköpingu, trzeci – 5 marca w Isstadion w Skellefteå, a czwarty – 12 marca w Tipshallen w Växjö, etap dogrywkowy zorganizowano 13 marca w Berns w Sztokholmie, a finał – 19 marca w Stockholm Globen Arena. Każdy koncert prowadziła inna para gospodarzy, kolejno: Alexandra Pascalidou i Shan Atci, Henrik Schyffert i Erik Haag, Johanna Westman i Markoolio, Kayo i Michael Leijnegard, Annika Jankell i Jill Johnson oraz Mark Levengood. Do finału zakwalifikowali się: Clamp, Nordman, Salomonsen, Kempe i Nielsen, Jansson, Stenmarck, Grönvall, Wennergren oraz Bengtzing i Alcazar, którzy przeszli rundę dogrywkową. Choć główną faworytką bukmacherów i fanów do wygrania była Grönvall, finał wygrał Stenmarck z piosenką „Las Vegas”, która zdobyła 212 punktów. Wszystkie rundy konkursowe transmitowane były internetowo oraz mobilnie. Koncert finałowy obejrzało ok. 4,06 mln telewidzów. 16 maja Stenmarck wystąpił w finale Konkursu Piosenki Eurowizji i zdobył 30 punktów, zajmując 19. miejsce.

The Ark podczas 52. Konkursu Piosenki Eurowizji (2007)

W 2005 ogłoszono, że dyrektorem festiwalu Melodifestivalen został Christel Tholse Willers. Kompozytorzy zainteresowani udziałem w selekcjach Melodifestivalen 2006 mogli wysyłać propozycje do siedziby SVT od 6 czerwca 2005, napłynęło 3310 utworów. Pierwszy półfinał selekcji odbył się 18 lutego w Ejendahls Arena w Leksandzie, drugi – 25 lutego w Löfbergs Lila w Karlstadzie, trzeci – 4 marca w Arena Rosenholm w Karlskronie, czwarty – 11 marca w Scandinavium w Göteborgu, runda dogrywkowa 12 marca w Sztokholmie, a finał – 18 marca w Globen. W eliminacjach wzięło udział 32 uczestników, w tym 28 wybranych spośród zgłoszeń nadesłanych do siedziby SVT: Simone Moreno, Electric Banana Band, Anna Sahlene, Magnus Bäcklund, Linda Bengtzing, Pandang, Hannah Graaf, The Elephantz, Sonya, Östen med Resten, Pablo Cepada, Kikki Danielsson, Niclas Wahlgren, Velvet, Jessica Folcker, Gregor, Jessica Andersson, The Poodles, Elysion, Patrik Isaksson, Kayo, Roger Pontare, Laila Adéle, Günther i The Sunshine Girls, Sandra Dahlberg, Evan, Björn Kjellman i Carola Häggkvist oraz zdobywcy tzw. „dzikich kart” od stacji: Andreas Johnsson i Magnus Carlsson oraz zespoły Rednex i Bodies Without Organs. Finał wygrała Häggkvist z utworem „Evighet”, który zaprezentowała podczas koncertu jako siódma w kolejności. Zdobyła 102 punkty w głosowaniu jurorów, plasując się w ich rankingu na drugim miejsce w głosowaniu jurorów (zdobyła 102 punkty), i prawie 438 tys. głosów w głosowaniu telewidzów, plasując się na pierwszym miejscu ich rankingu z 132 punktami na koncie. Łącznie uzbierała 234 punkty i po raz trzeci została reprezentantką Szwecji w konkursie. Z powodu problemów zdrowotnych odmówiła udziału w próbie generalnej festiwalu. Utwór przetłumaczono na język angielski i podczas konkursu w Grecji zaprezentowano jako „Invincible”. Carola wystąpiła w półfinale 51. Konkursu Piosenki Eurowizji i awansowała do finału z czwartego miejsca (zdobyła 214 punktów). W rundzie finałowej zdobyła 170 punktów, które przełożyły się na zajęcie piątego miejsca w ogólnej klasyfikacji.

Podczas Melodifestivalen 2007 wprowadzono zmianę dotyczącą rundy dogrywkowej. W 2007 postanowiono, że każdy uczestnik dodatkowej rundy wystąpi na żywo (dotychczas jego występ był nagrywany i prezentowany z taśmy). Wszystkie koncerty selekcyjne prowadził Kristian Luuk. Pierwszy półfinał odbył się 3 lutego w Kinnarps Arena w Jönköping, drugi – 10 lutego w Scandinavium w Göteborgu, trzeci – 17 lutego w Swedbank w Örnsköldsviku, czwarty – 24 lutego w Läkerol w Gävle'u, runda dogrywkowa (Andra chansen) – 3 marca w Rosvalla Eventcenter w Nyköpingu, a finał – 10 marca w Globe Arena w Sztokholmie. W rundach półfinałowych wzięło udział 32 uczestników: Elin Lanto, Anderson i Gibson, Anna Book, Addis Black Widdow, Andreas Lundstedt, Tommy Nilsson, Sofia, Uno i Irma, Regina Lund, Marie Lindberg, Jimmy Jansson, Cosmo4, Lustans Lakejer, Jessica Andersson, Svante Thuresson i Anne-Lie Rydé, The Ark, Måns Zelmerlöw, MissMatch, Magnus Carlsson, Sheida, The Attic z Therese, Sebastian, Sonja Aldén, Nanne, Magnus Uggla, Emilè Azar, Sanna Nielsen, Caroline af Ugglas, After Dark, Sarah Dawn Finer, Verona i Andreas Johnson. Finał eliminacji wygrał zespół The Ark z utworem „The Worrying Kind”, który zdobył łącznie 248 punktów i został reprezentantem Szwecji podczas 52. Konkursu Piosenki Eurowizji. Grupa wystąpiła 12 maja 2007 w finale konkursu z 12. numerem startowym i zdobyła 51 punktów, zajmując 18. miejsce w ogólnej klasyfikacji.

Charlotte Perrelli podczas 53. Konkursu Piosenki Eurowizji w Belgradzie (2008)

Pod koniec grudnia 2007 nadawca SVT opublikował listę uczestników selekcji Melodifestivalen 2008, wybranych spośród 3489 nadesłanych zgłoszeń. Pierwszy półfinał eliminacji odbył się 9 lutego w Scandinavium w Göteborgu, drugi – 16 lutego w ABB w Västerås, trzeci – 23 lutego w Cloetta Center w Linköpingu, czwarty – 1 marca w Telenor w Karlskronie, runda dogrywkowa (Andra chansen) – 8 marca w Arena Arctica w Kirunie, a finał – 15 marca w Globe Arena w Sztokholmie. W rywalizacji półfinałowej wzięli udział: E-Type & The Poodles, Face-84, Velvet, Brandur, Michael Michailoff, Amy Diamond, Suzzie Tapper, Christer Sjögren, Ola, Lasse Lindh, The Nicole, Alexander Schöld, Rongedal, Sanna Nielsen, Andra Generationen, Johnson i Häggkvist, BWO, Mickey Huskić, Frida feat. Headline, Thérèse Andersson, Patrik Isaksson i Bandet, Caracola, Ainbusk, Eskobar, Niklas Strömstedt, Calaisa, Daniel Mitsogiannis, Linda Bengtzing, Nordman, Sibel, Fronda i Charlotte Perrelli, która wygrała finał selekcji z utworem „Hero”. Utwór zdobył 114 pkt od jurorów oraz 110 pkt od telewidzów (397 907 głosów). 22 maja wystąpiła w drugim półfinale 53. Konkursu Piosenki Eurowizji z drugim numerem startowym i zdobyła 54 punkty, które przełożyły się na 12. miejsce. Ówczesny regulamin konkursu zaznaczał, że dziesiątego finalistę wybierają jurorzy, dzięki czemu „Hero” zostało dopuszczone do finału. Dwa dni później Perrelli wystąpiła w finale i zajęła 18. miejsce.

Malena Ernman (2009)

Telewizja SVT zmieniła zasady głosowania podczas selekcji Melodifestivalen 2009: dopuszczono do nich grono jurorów międzynarodowych, którzy z każdego półfinału wskazywali swego faworyta, by później z czwórki kandydatów wytypować 11. finalistę selekcji. Zmieniono także dopuszczalną liczbę osób na scenie i wprowadzono możliwość używania chórków nagranych na taśmie, a nie śpiewanych na żywo. Zachowano tradycję przyznawania czterech dzikich kart, otrzymali je: Marie Serneholt, Markoolio, E.M.D. oraz Malena Ernman. Szwedzkie eliminacje do Konkursu Piosenki Eurowizji 2009 prowadziła Petra Mede. Pierwszy półfinał odbył się 7 lutego, a wygrała go grupa Alcazar z utworem „Stay the Night” oraz Emilia z „You’re My World”. W drugim półfinale wygrał zespół H.E.A.T. („1000 Miles”) oraz Måns Zelmerlöw („Hope & Glory”), w trzecim – trio E.M.D. z „Baby Goodbye” oraz Molly Sandén z balladą „Så vill stjärnorna”, a w czwartym – Malena Ernman z „La voix” oraz Agnes z „Love Love Love”. Rundę dogrywkową wygrały Sarah Dawn Finer oraz Caroline af Ugglas, a ostatnią finalistkę, Sofię Berntson, wybrało międzynarodowe jury. Finał preselekcji odbył się 14 marca, a wygrała je Malena Ernman. Głosowanie jurorów regionalnych i międzynarodowych z wynikiem 98 punktów wygrał jednak Måns Zelmerlöw z piosenką „Hope & Glory”, a artystka operowa zajęła dopiero 8. miejsce (38). Ernman wygrała w głosowaniu telewidzów, dzięki czemu po zsumowaniu punktacji zdobyła 182 punkty i pierwsze miejsce>. Zwycięska kompozycja „La voix” autorstwa Fredrika Kempe to połączenie opery i muzyki euro-pop, popularne w twórczości artystki. Wystąpiła w pierwszym półfinale 54. Konkursu Piosenki Eurowizji z piątym numerem startowym. Na scenie towarzyszył jej pięcioosobowy chórek, w którego skład weszli: Dea Norberg, Jessica Marberger, Tine Matulessy, Malin Nilsson i Anna Maria Hallgarn. Głównym pomysłem wizualnym występu była gra kontrastów. Podczas prezentacji Ernman miała na sobie wartą 400 tys. koron szwedzkich białą suknię projektu Camilli Thulin, a chórek śpiewający i tańczący wokół niej ubrany był w czarne garnitury. Ogromne ekrany LED w tle świeciły się na zielono i żółto, a na scenie umieszczono pięć plastikowych konstrukcji, które symbolizowały kryształy lodu. Pod koniec występu chórek zakładał teatralne maski ozdobione kryształami. To wszystko stworzyło „mroźną” atmosferę Tuż po próbie Ernman wzięła udział w pierwszej konferencji prasowej szwedzkiej delegacji. Pomyślnie przeszła przez półfinał, w finale zajęła 21. miejsce po zdobyciu 33 punktów. Po ogłoszeniu wyników wyznała, że podczas finału czuła się świetnie, nie denerwowała się, a zdobyte miejsce to wynik, którego się spodziewała.

Lata 2010–2019

Melodifestivalen 2010 odbył się według starych zasad: zrezygnowano z międzynarodowego jury, które wybierało 11. finalistę. „Dzikie karty” otrzymali: Darin, Salem Al Fakir, Peter Jöback i Pauline. Eliminacje do 55. Konkursu Piosenki Eurowizji prowadzili Christine Meltzer, Måns Zelmerlöw i Dolph Lundgren. Pierwszy półfinał szwedzkich eliminacji odbył się 6 lutego, a wygrał je Salem Al Fakir z utworem „Keep on Walking”, drugi – Eric Saade z „Manboy”, trzeci – formacja Timoteij z „Kom”, a czwarty – Anna Bergendahl z balladą „This Is My Life”. I to ona wygrała finał Melodifestivalen, który odbył się 13 marca, zdobywając 132 punkty od widzów i 82 pkt od jurorów. 27 maja wystąpiła w drugim półfinale 55. Konkursu Piosenki Eurowizji i zajęła 11. miejsce, zostając pierwszą od 34 lat reprezentantką Szwecji, która nie przeszła do finału. Do awansu zabrakło jej 6 punktów.

Eric Saade podczas 56. Konkursu Piosenki Eurowizji (2011)

Loreen podczas 57. Konkursu Piosenki Eurowizji (2012)

22 i 29 listopada 2010 opublikowano listę półfinalistów Melodifestivalen 2011. Eliminacje poprowadzili Marie Serneholt i Rickard Olsson. Pierwsza runda półfinałowa odbyła się 5 lutego w Luleå, a wygrał ją Danny Saucedo z przebojem „In the Club”. W drugim półfinale, który zorganizowano 12 lutego w Göteborgu, zwyciężyła Sanna Nielsen z „I’m in Love”, w trzecim (organizowanym w Linköping) – Eric Saade z „Popular”, a w czwartym (Malmö) – Lindy Bengtzing z „E det fel på mej”. W finale Melodifestivalen zmieniono format głosowania jurorów: wycofano komisję regionalną, a wprowadzono jurorów międzynarodowych (z Rosji, Ukrainy, Chorwacji, Grecji, Malty, San Marino, Francji, Niemiec, Wielkiej Brytanii, Irlandii i Norwegii. Największą liczbę punktów (81) przyznali propozycji Erica Saade, która zdobyła też ponad 314 tys. głosów widzów, co przełożyło się na 112 punktów. Utwór otrzymał 193 punkty i wygrał finał eliminacji. Saade wystąpił w drugim półfinale 56. Konkursu Piosenki Eurowizji. Występ przysporzył organizatorom sporo problemów, bowiem wokalista rozbijał na scenie szklaną klatkę. Podczas prób szyba nie zawsze pękała i istniało niebezpieczeństwo, że nie rozbije się również podczas prezentacji na żywo. Wszystko jednak odbyło się bez zakłóceń, a wokalista wygrał półfinał z 155 punktami na koncie. Otrzymał siedem „dwunastek”: od Holandii, Belgii, Cypru, Izraela, Estonii, Danii i Francji. W finale zajął trzecie miejsce z 185 punktami.

22 i 30 listopada 2011 opublikowano listę 32 półfinalistów Melodifestivalen 2012. Pierwszy półfinał odbył się 4 lutego 2012, wygrała go Loreen z utworem „Euphoria”. Drugi półfinał wygrał David Lindgren z utworem „Shout It Out”, trzecią – Molly Sandén z „Why Am I Crying”, a czwartą – Danny Saucedo z „Amazing”. Afro-dite zajęły piąte miejsce w pierwszej rundzie z piosenką „The Boy Can Dance”, a Charlotte Perrelli z utworem „The Girl” – piąte w czwartym półfinale. 10 marca finał preselekcji wygrała Loreen, która zdobyła 114 pkt od jurorów i 154 pkt (670 551 głosów) od widzów, co w sumie dało 268 pkt i możliwość reprezentowania Szwecji podczas 57. Konkursu Piosenki Eurowizji. Piosenka od razu stała się faworytem fanów konkursu, wygrała też coroczne głosowanie na najlepszą piosenkę Stowarzyszenia Fanów Eurowizji (OGAE). 24 maja 2012 w Baku Loreen wystąpiła w drugim półfinale konkursu i z pierwszego miejsca awansowała do finału. Podczas próby generalnej przed finałem piosenkarka zakrztusiła się sztucznym śniegiem, użytym podczas prezentacji utworu, co mogłoby wpłynąć na ocenę jury, które było tam obecne i oceniało próby uczestników konkursu. Incydent nie wpłynął na ocenę sędziów, którzy przyznali jej 296 pkt, przekładające się na pierwsze miejsce. Telewidzowie ocenili występ wokalistki na 343 pkt, co po zsumowaniu obu rankingów dało 372 pkt i pierwsze miejsce w końcowej klasyfikacji.

Dzięki wygranej Loreen prawo do organizacji 59. Konkursu Piosenki Eurowizji otrzymała telewizja SVT. Reprezentant gospodarzy został wybrany podczas Melodifestivalen 2013, który poprowadzili Danny Saucedo i Gina Dirawi. W stawce znalazło się 32 uczestników: David Lindgren, Cookies ’n’ Beans, Jay-Jay Johanson, Mary N’diaye, Eric Gadd, Yohio, Anna Järvinen, Michael Feiner i Caisa, Anton Ewald, Felicia Olsson, Joacim Cans, Swedish House Wives, Erik Segerstedt i Tone Damli, Louise Hoffsten, Rikard Wolff, Sean Banan, Eddie Razaz, Elin Petersson, Ravaillacz, Amanda Fondell, Martin Rolinski, Caroline af Ugglas, State of Drama, Janet Leon, Army of Lovers, Lucia Piñera, Robin Stjernberg, Sylvia Vrethammar, Ralf Gyllenhammar, Behrang Miri, Terese Fredenwall i Ulrik Munther. Do finału awansowali: David Lingren, Yohio, Sean Banan, Louise Hoffsten, Ravaillacz, State of Drama, Ulrik Munther i Ralf Gyllenhammar. 2 marca zorganizowano rundę dogrywkową, po której do finału awansował Robin Stjernberg z piosenką „You”. I to on okazał się zwycięzcą koncertu finałowego eliminacji, który odbył się 9 marca, dzięki czemu został reprezentantem Szwecji podczas Eurowizji 2013. 18 maja wystąpił w finale konkursu prowadzonego przez Petrę Mede i zdobył 62 punkty, które przełożyły się na zajęcie 14. miejsca.

Sanna Nielsen podczas 59. Konkursu Piosenki Eurowizji (2014)

Do selekcji Melodifestivalen 2014 zgłoszono 2628 propozycji, spośród których komisja jurorska (składająca się z profesjonalnych muzyków) wybrała 15 półfinalistów. Kolejnych 16 uczestników wybrali przedstawiciele stacji SVT. W półfinałach wzięło udział 32 uczestników: Mahan Moin, Alvaro Estrella, Linus Svenning, Sylvester Schlegel, Elisa Lindström, Ellen Benediktson, Songbird, Elena Paparizou, Yohio, Panetoz, Manda, Pink Pistols, JEM, Martin Stenmarck, Little Great Things, The Refreshments, Sanna Nielsen, Dr. Alban i Jessica Folcker, Shirley Clamp, Ace Wilder, Outtrigger, Cajsa Stina Åkerström, Oscar Zia, Alcazar, Ellinore Holmer, I.D.A., Josef Johansson, Janet Leon, Anton Ewald, Ammotrack, Linda Bengtzing oraz grupa Eko, która z utworem „Yellow” wygrała udział w selekcjach podczas radiowego konkursu Svensktoppen nästa zorganizowanego w sierpniu przez szwedzką rozgłośnię Swedish Radio P4. Na potrzeby szwedzkich eliminacji zespół musiał zmienić swoją piosenkę, ponieważ eurowizyjna propozycja nie może zostać opublikowana przed 1 września. Pierwszy półfinał Melodifestivalen 2014 odbył się 1 lutego 2014 w Malmö Arena w Malmö, drugi – 8 lutego w Cloetta Center w Linköpingu, trzeci – 15 lutego w Scandinavium w Göteborgu, a czwarty – 22 lutego w Fjällräven Center w Örnsköldsviku. Etap dogrywkowy rozegrano 1 marca w Sparbanken Lidköping Arena w Lidköpingu, a finał – 8 marca w Friends Arena w Sztokholmie. Wszystkie koncerty poprowadzili Nour El Refai i Anders Jansson, wygrała go Sanna Nielsen z utworem „Undo”, który otrzymał łącznie 212 punktów od jurorów i telewidzów. Przed udziałem w pierwszym półfinale Eurowizji 2014 wygrała coroczne głosowanie fanów konkursu, zrzeszonych w Stowarzyszenie Miłośników Eurowizji (OGAE), zdobywając 354 punkty, w tym maksymalne noty (12 punktów) z 20 klubów. 6 maja Nielsen wystąpiła półfinale konkursu i awnasowała do sobotniego finału, w którym zajęła trzecie miejsce, zdobywając 218 punktów, w tym maksymalną notę (12 punktów) z Ukrainy, Rumunii i Danii.

Måns Zelmerlöw podczas 60. Konkursu Piosenki Eurowizji (2015)

Pod koniec maja 2014 nadawca SVT potwierdził udział w 60. Konkursie Piosenki Eurowizji organizowanym w Wiedniu w 2015. Producent Christer Björkman poinformował we wrześniu 2014 o zmianach wprowadzonych do reguł festiwalu Melodifestivalen: liczba utworów dopuszczonych do stawki konkursowej eliminacji Melodifestivalen 2015 została zmniejszona do 28 piosenek, a do finały zostało dopuszczone 12 propozycji. W półfinałach wystąpili: Jessica Andersson, Behrang Miri feat. Victor Crone, Dolly Style, Molly Pettersson Hammar, Elize Ryd i Rickard Söderberg, Daniel Gildenlöw, Eric Saade, Mariette, Emelie Irewald, Linus Svenning, Samir i Viktor, Neverstore, Magnus Carlsson, Marie Bergman i Sanne Salomonsen, Andreas Weise, Isa, Kalle Johansson (zwycięzca plebiscytu Svensktoppen Nästa 2014 organizowanego przez Sveriges Radio P4), Kristin Amparo, Ellen Benediktson, Jon Henrik Fjällgren, Andreas Johnson, Caroline Wennergren, JTR, Midnight Boy, Annika Herlitz, Hasse Andersson, Måns Zelmerlöw i Dinah Nah. Podobnie jak w poprzednich latach, w każdej rundzie telewidzowie i komisja jurorska głosowali na swych faworytów, a czterech z największą liczbą głosów awansowało do drugiego etapu głosowania. Dwoje artystów z największą liczbą głosów publiczności zakwalifikowało się do finału programu (tj. Saade, J. Andersson, Mariette, Carlsson, Fjällgren, Isa, JTR i Zelmerlöw), a zdobywcy trzeciego i czwartego miejsca (tj. Dolly Style, Miri feat. Crone, Svenning, Samir i Victor, Weise, Amparo, Hasse Andersson i Nah) wzięli udział w rundzie dogrywkowej. Pomyślnie przeszli ją Svenning, Hasse Andersson, Nah oraz Samir i Victor. Festiwal trwał od 7 lutego do 14 marca, wszystkie koncerty poprowadzili Sanna Nielsen i Robin Paulsson. W finale największą liczbę 288 punktów od jurorów i telewidzów zdobył Måns Zelmerlöw z utworem „Heroes”, dzięki czemu zdobył możliwość reprezentowania kraju podczas 60. Konkursu Piosenki Eurowizji. Piosenkarz wygrał zarówno głosowanie komisji jurorskiej (po zdobyciu łącznie 122 pkt, w tym maksymalnej liczby 12 pkt z dziewięciu spośród 11 regionalnych, międzynarodowych paneli sędziowskich), jak i telewidzów, od których otrzymał ponad 40% głosów, bijąc rekord największego poparcia w głosowaniu uprzednio należący do Loreen (2012). Oprócz tego wygrał z 149-punktową przewagą nad zdobywcą drugiego miejsca, Jonem Henrikiem Fjällgrenem, co przyczyniło się do osiągnięcia przez niego największej różnicy punktowej między pierwszą a drugą lokatą finałową. Już w trakcie trwania eliminacji pojawiły się doniesienia, jakoby zwycięska piosenka była plagiatem „Lovers on the Sun” Davida Guetty. Artysta zaprzeczył podejrzeniom. Twórcy prezentacji scenicznej oraz wizualizacji do utworu, Fredrikowi „Benke” Rydanowi, zarzucano także inspiracje teledyskiem do piosenki „The Alchemy of Light” A DandyPunka. W rozmowie z nadawcą SVT Rydan przyznał, że inspirował się pracą innych twórców, jednak zaprzeczył popełnieniu plagiatu. EBU zleciła reprezentantowi zmianę oprawy scenicznej podczas występu. 21 maja Zelmerlöw wystąpił podczas drugiego koncertu półfinałowego i awansował do sobotniego finału, w którym wystąpił jako dziesiąty w kolejności i zdobył łącznie 365 punktów, w tym dwanaście maksymalnych not (12 punktów) od Australii, Belgii, Danii, Finlandii, Islandii, Włoszech, Łotwy, Norwegii, Polski, Słowenii, Szwajcarii i Wielkiej Brytanii, dzięki czemu wygrał konkurs.

Frans podczas 61. Konkursu Piosenki Eurowizji (2016)

Dzięki wygranej Månsa Zelmerlöwa stacja SVT otrzymała prawa do organizacji finału konkursu w 2016. Reprezentanta Szwecji wybrano poprzez program Melodifestivalen 2016, który odbywał się od 6 lutego do 12 marca. Wszystkie koncerty prowadziła Gina Dirawi, której towarzyszyli: Petra Mede (pierwszy półfinał), Henrik Schyffert (trzeci półfinał), Sarah Dawn Finer (czwarty półfinał), Ola Salo i Peter Jöback (druga szansa) oraz William Spetz. Drugi półfinał pierwotnie miała współpracować Charlotte Perrelli, jednak telewizja odsunęła ją z funkcji konferansjerki po wystąpieniu piosenkarki w reklamie sieci telekomunikacyjnej Comviq, czym naruszyła warunki umowy podpisanej z SVT. Do udziału w eliminacjach zgłoszono 2 450 propozycji. Pod koniec listopada w konferencji prasowej wzięło udział 28 uczestników selekcji: Mimi Werner, Samir i Viktor, Robin Bengtsson, Ace Wilder, Anna Book, Pernilla Andersson, Albin i Mattias Andréasson, Victor och Natten, Krista Siegfrids, Molly Pettersson Hammar, Patrik Isaksson, Tommy Nilsson i Uno Svenningsson, Isa, Wiktoria, David Lindgren, Oscar Zia, SaRaha, After Dark, Lisa Ajax, Boris René, SMAILO, Swingfly (z Heleną Gutarr), Martin Stenmarck, Panetoz, Frans, Linda Bengtzing, Dolly Style, Eclipse i Molly Sandén. Dzień przed rozegraniem pierwszego półfinału ze stawki została zdyskwalifikowana Anna Book, która zgłosiła się do udziału z utworem „Himmel för två”, zgłoszonym wcześniej do mołdawskich eliminacji eurowizyjnych w 2014 (jako „Taking Care of a Broken Heart” nagrany przez Felicię Dunaf). Piosenkarka zaśpiewała podczas pierwszego półfinału, ale poza konkursem. Do finału awansowali: Ace Wilder, Robin Bengtsson, Samir i Viktor, Panteoz, Lisa Ajax, David Lindgren, SaRaha, Oscar Zia, Frans, Molly Sandén, Boris René oraz Wiktoria. Finał konkursu wygrał Frans, który za piosenkę „If I Were Sorry” otrzymał łącznie 156 punktów, w tym największą liczbę punktów od jurorów (88 pkt) oraz największe poparcie telewidzów (68 pkt). 14 maja wystąpił w finale Eurowizji 2016 i zajął piąte miejsce z 261 punktami, w tym 139 pkt od telewidzów (6. miejsce) i 122 pkt od jurorów (9. miejsce).

Robin Bengtsson podczas Melodifestivalen 2017

W 2017 reprezentant Szwecji w 62. Konkursie Piosenki Eurowizji został wybrany dzięki formatowi Melodifestivalen 2017. Festiwal odbywał się od 4 lutego do 11 marca, wszystkie koncerty poprowadzili Clara Henry, David Lindgren i Hasse Andersson. W eliminacjach wystartowało 28 wykonawców: Boris René, Adrijana Krasniqi, Dinah Nah, De Vet Du, Charlotte Perrelli, Ace Wilder, Nano, Mariette, Roger Pontare, Etzia, Allyawan, Dismissed, Lisa Ajax, Benjamin Ingrosso, Robin Bengtsson, Krista Siegfrids, Anton Hagman, Jasmine Kara, Owe Thörnqvist, Bella i Filippa, FO&O, Jon Henrik Fjällgren i Aninia, Alice, Les Gordons, Wiktoria, Axel Schylström, Sara Varga i Juha Mulari oraz Loreen. Podobnie jak w poprzednich latach, w każdej rundzie telewidzowie i jurorzy głosowali na swoich ulubionych wykonawców, a czterech z największą liczbą głosów awansowało do drugiego etapu głosowania. Dwoje artystów z największą liczbą głosów publiczności kwalifikowało się do finału programu (tj. Wilder, Nano, Mariette, Ingrosso, Bengtsson, Thörnqvist, Fjällgren i Wiktoria), a zdobywcy trzeciego i czwartego miejsca (tj. FO&O, De Vet Du, Axel Schylström, Lisa Ajax, Boris René, Dismissed, Anton Hagman i Loreen) wzięli udział w rundzie dogrywkowej, którą przeszli: FO&O, Lisa Ajax, Boris René i Anton Hagman. W finale największą liczbę 146 punktów od jurorów (96 pkt, pierwsze miejsce) i telewidzów (50 pkt, drugie miejsce) zdobył Robin Bengtsson z utworem „I Can’t Go On”, dzięki czemu zdobył możliwość reprezentowania kraju w 62. Konkursie Piosenki Eurowizji organizowanym w Kijowie. 9 maja wystąpił jako pierwszy w kolejności w pierwszym półfinale konkursu i z trzeciego miejsca awansował do finału rozgrywanego 13 maja. Zajął w nim ostatecznie piąte miejsce po uzyskaniu 344 punktów, w tym 126 pkt od telewidzów (8. miejsce) i 218 pkt od jurorów (3. miejsce).

Benjamin Ingrosso podczas 63. Konkursu Piosenki Eurowizji (2018)

Latem 2017 telewizja SVT potwierdziła chęć udziału w 63. Konkursie Piosenki Eurowizji w Lizbonie. W czerwcu ogłosiła regulamin Melodifestivalen 2018, a 26 września potwierdziła daty i miejsca organizacji poszczególnych koncertów. Koncerty festiwalowe prowadził David Lindgren. Do nadawcy nadesłano 2771 zgłoszeń, spośród których stacja wybrała 28 utworów. W listopadzie odbyła się konferencja prasowa z udziałem uczestników selekcji, którymi zostali: Renaida, Benjamin Ingrosso, Edward Blom, John Lundvik, Kikki Danielsson, Sigrid Bernson, Kamferdrops (pierwszy półfinał), Ida Redig, Jonas Gardell, Margaret, Liamoo, Samir i Viktor, Mimi Werner, Stiko Per Larsson (drugi półfinał), Martin Almgren, Dotter, Méndez, Moncho, Kalle Moraeus i Orsa Spelmän, Jessica Andersson, Barbi Escobar (trzeci półfinał), Elias Abbas, Emmi Christensson, Felicia Olsson, Felix Sandman, Jessica Andersson, Mariette, Olivia, Rolandz i Sigrid Bernson (czwarty półfinał). Do finału zakwalifikowało się łącznie dwunastu wykonawców: Méndez, Renaida, Martin Almgren, John Lundvik, Jessica Andersson, Liamoo, Samir & Viktor, Mariette, Felix Sandman, Margaret, Benjamin Ingrosso i Rolandz. Pierwsze miejsce zajął Benjamin Ingrosso z piosenką „Dance You Off”, za którą otrzymał łącznie 181 punktów, w tym 114 od jurorów i 67 od widzów (1,469,808 głosów). 10 maja wystąpił w drugim półfinale Eurowizji i z drugiego miejsca zakwalifikował się do finału, który odbył się 12 maja. Zajął w nim siódme miejsce po zdobyciu 274 punktów, w tym 21 pkt od telewidzów (23. miejsce) i 253 pkt od jurorów (2. miejsce).

Po wygranej Netty w finale konkursu w 2018 i możliwości organizacji 64. konkursu w Jerozolimie wielu mieszkańców Szwecji nawoływało do bojkotu imprezy. W maju stacja SVT potwierdziła udział w 64. Konkursie Piosenki Eurowizji organizowanym w Tel Awiwie, a niedługo później ogłosiła regulamin Melodifestivalen 2019, w którym ujawniła daty oraz miejsca organizacji koncertów konkursowych. Koncerty poprowadzili: Eric Saade, Marika Carlsson, Sarah Dawn Finer i Kodjo Akolor. Do konkursu dopuszczono 28 propozycji, których wykonawców ogłoszono 27 listopada podczas konferencji prasowej SVT; w eliminacjach wystąili: Anna Bergendahl, Nano, Mohombi, Zeana (feat. Anis Don Demina), Arja Saijonmaa, High15, Wiktoria (pierwszy półfinał), Andreas Johnson, Hanna Ferm i Liamoo, Malou Prytz, Oscar Enestad, Jan Malmsjö, Vlad Reiser, Margaret (drugi półfinał), Dolly Style, Martin Stenmarck, Jon Henrik Fjällgren, Omar, The Lovers Of Valdaro, Lina Hedlund, Rebecka Karlsson, Arvingarna, Anton Hagman, Ann-Louise Hansson, Bishara, Pagan Fury i John Lundvik (czwarty półfinał). Do finału zakwalifikowali się: Mohombi, Wiktoria, Hanna Ferm i Liamoo, Malou Prytz, Lina Hedlund, Jon Henrik Fjällgren, Bishara, John Lundvik, Anna Bergendahl, Nano, Lisa Ajax i Arvingarna. 9 marca w finale konkursu zwyciężył John Lundvik z piosenką „Too Late for Love”, za którą zdobył największą liczbę 181 punktów, w tym maksymalną liczbę 96 pkt w głosowaniu międzynarodowego panelu jurorskiego i 85 pkt od widzów. 16 maja wystąpił jako ósmy w kolejności w drugim półfinale konkursu i z trzeciego miejsca zakwalifikował się do finału, który odbył się 18 maja. Wystąpił w nim jako dziewiąty w kolejności i zajął piąte miejsce po zdobyciu 334 punktów, w tym 93 pkt od telewidzów (9. miejsce) i 241 pkt od jurorów (2. miejsce).

Uczestnictwo

Szwecja uczestniczy w Konkursie Piosenki Eurowizji od 1958. Poniższa tabela uwzględnia nazwiska wszystkich szwedzkich reprezentantów, tytuły konkursowych piosenek oraz wyniki w poszczególnych latach.

Rok	Wykonawca	Piosenka	Język	Finał		Półfinał
				Miejsce	Punkty	Miejsce	Punkty
1958	Alice Babs	„Lilla stjärna”	szwedzki	4	10	Brak rundy półfinałowej
1959	Brita Borg	„Augustin”	szwedzki	9	4
1960	Siw Malmkvist	„Alla andra får varann”	szwedzki	10	4
1961	Lill-Babs	„April, April”	szwedzki	14	2
1962	Inger Berggren	„Sol och vår”	szwedzki	7	4
1963	Monica Zetterlund	„En gång i Stockholm”	szwedzki	13	0
1965	Ingvar Wixell	„Absent Friends”	angielski	10	6
1966	Lill Lindfors i Svante Thuresson	„Nygammal vals”	szwedzki	2	16
1967	Östen Warnerbring	„Som en dröm”	szwedzki	8	7
1968	Claes Göran Hederström	„Det börjar verka kärlek, banne mej”	szwedzki	5	15
1969	Tommy Körberg	„Judy min vän”	szwedzki	9	8
1971	Family Four	„Vita vidder”	szwedzki	6	85
1972		„Härliga sommardag”	szwedzki	13	75
1973	Nova and The Dolls	„Sommaren som aldrig säger nej”	szwedzki	5	94
1974	ABBA	„Waterloo”	angielski	1	24
1975	Lars Berghagen and the Dolls	„Jennie, Jennie”	szwedzki	8	72
1977	Forbes	„Beatles”	angielski	18	2
1978	Björn Skifs	„Det blir alltid värre framåt natten”	szwedzki	14	26
1979	Ted Gärdestad	„Satellit”	szwedzki	17	8
1980	Tomas Ledin	„Just nu!”	szwedzki	10	47
1981	Björn Skifs	„Fångad i en dröm”	szwedzki	10	50
1982	Chips	„Dag efter dag”	szwedzki	8	67
1983	Carola	„Främling”	szwedzki	3	126
1984	Herreys	„Diggi-Loo Diggi-Ley”	szwedzki	1	145
1985	Kikki Danielsson	„Bra vibrationer”	szwedzki	3	103
1986	Monica Törnell i Lasse Holm	„E' de' det här du kallar kärlek?”	szwedzki	5	78
1987	Lotta Engberg	„Boogaloo”	szwedzki	12	50
1988	Tommy Körberg	„Stad i ljus”	szwedzki	12	52
1989	Tommy Nilsson	„En dag”	szwedzki	4	110
1990	Edin-Ådahl	„Som en vind”	szwedzki	16	24
1991	Carola	„Fångad av en stormvind”	szwedzki	1	146
1992	Christer Björkman	„I morgon är en annan dag”	szwedzki	22	9
1993	Arvingarna	„Eloise”	szwedzki	7	89	Kvalifikacija za Millstreet
1994	Marie Bergman i Roger Pontare	„Stjärnorna”	szwedzki	13	48	Brak rundy półfinałowej
1995	Jan Johansen	„Se på mig”	szwedzki	3	100
1996	One More Time	„Den vilda”	szwedzki	3	100	1	227
1997	Blond	„Bara Hon älskar Mig”	szwedzki	14	36	Brak rundy półfinałowej
1998	Jill Johnson	„Kärleken är”	szwedzki	10	53
1999	Charlotte Nilsson	„Take Me to Your Heaven”	angielski	1	163
2000	Roger Pontare	„When Spirits Are Calling My Name”	angielski	7	88
2001	Friends	„Listen to Your Heartbeat”	angielski	5	100
2002	Afro-dite	„Never Let It Go”	angielski	8	72
2003	Fame	„Give Me Your Love”	angielski	5	107
2004	Lena Philipsson	„It Hurts”	angielski	5	170	Top 11
2005	Martin Stenmarck	„Las Vegas”	angielski	19	30	Top 12
2006	Carola	„Invincible”	angielski	5	170	4	214
2007	The Ark	„The Worrying Kind”	angielski	18	51	Top 10
2008	Charlotte Perrelli	„Hero”	angielski	18	47	12	54
2009	Malena Ernman	„La voix”	angielski, francuski	21	33	4	105
2010	Anna Bergendahl	„This Is My Life”	angielski	–		11	62
2011	Eric Saade	„Popular”	angielski	3	185	1	155
2012	Loreen	„Euphoria”	angielski	1	372	1	181
2013	Robin Stjernberg	„You”	angielski	14	62	Organizator
2014	Sanna Nielsen	„Undo”	angielski	3	218	2	131
2015	Måns Zelmerlöw	„Heroes”	angielski	1	365	1	217
2016	Frans	„If I Were Sorry”	angielski	5	261	Organizator
2017	Robin Bengtsson	„I Can’t Go On”	angielski	5	344	3	227
2018	Benjamin Ingrosso	„Dance You Off”	angielski	7	274	2	254
2019	John Lundvik	„Too Late for Love”	angielski	5	334	3	238
2020	The Mamas	„Move”	angielski	Konkurs odwołany
2021	Tusse	„Voices”	angielski	14	109	7	142
2022	Cornelia Jakobs	„Hold Me Closer”	angielski	4	438	1	396
2023	Loreen	„Tattoo”	angielski	1	583	2	135
2024	Marcus & Martinus	„Unforgettable”	angielski			Organizator

Legenda:

     1. miejsce

Historia głosowania w finale (1958–2022)

Kraje, którym Szwecja przyznała najwięcej punktów:

M.	Kraj	Punkty
1	Norwegia	249
2	Irlandia	227
3	Dania	214
4	Wielka Brytania	182
5	Francja	158

Kraje, od których Szwecja otrzymała najwięcej punktów:

M.	Kraj	Punkty
1	Norwegia	397
2	Dania	378
3	Finlandia	308
4	Islandia	250
5	Wielka Brytania	240

Legenda:

     1. miejsce

     2. miejsce

     3. miejsce

Konkursy Piosenki Eurowizji organizowane w Szwecji

Od lewej: Richard Herrey, Per Herrey, Carola, Måns Zelmerlöw, Loreen i Björn Ulvaeus

Szwecja po raz siódmy organizuje Konkurs Piosenki Eurowizji. Po raz pierwszy telewizja SVT uzyskała prawo do przygotowania konkursu po wygranej ABBY w 1974. 20. Konkurs Piosenki Eurowizji odbył się w Sztokholmie. Wydarzeniu towarzyszyło sporo kontrowersji, ponieważ szwedzka lewica skrytykowała nadawcę za zbyt duży wkład finansowy w organizację konkursu, co przerodziło się w ogólnokrajowy protest przeciwko komercjalizacji w muzyce. Konkurencją dla konkursu miał być alternatywny festiwal piosenki Alternativfestival, który został zorganizowany w tym samym czasie w Sztokholmie. Po finale konkursu telewizja SVT przyznała rację protestującym i uznała, że organizacja Eurowizji była droga. Strajki uliczne związane z finansowym aspektem konkursu zwróciły także uwagę EBU, która zmieniła zasady budżetowania wydarzenia – od tej pory każdy nadawca publiczny uczestniczący w konkursie musiał opłacić składkę za możliwość startu.

Dzięki wygranej tria Herreys w 1984 organizatorem kolejnego konkursu była telewizja SVT. Konkurs odbył się na terenie hali Scandinavium w Göteborgu, finał poprowadziła Lill Lindfors. Kontrolowana wpadka prezenterki przed rozpoczęciem głosowania wzbudziła liczne kontrowersje: w pewnym momencie zerwała się jej spódnica, pozostawiając ją poniżej pasa w samych rajstopach, a po chwili odpięła część ukrytej sukienki, prezentując całą kreację.

Po wygranej Caroli Häggkvist szwedzka telewizja zorganizowała 37. Konkurs Piosenki Eurowizji w 1992. Koncert poprowadzili Lydia Cappolicchio i Harald Treutiger. Widowisko otworzyła Carola Häggkvist, wykoując utwór „All the Reasons to Live”.

Po wygranej Loreen w finale Eurowizji 2012 szwedzka telewizja została organizatorem 57. Konkursu Piosenki Eurowizji. 8 lipca 2012 EBU zdecydowała, że wszystkie trzy koncerty konkursu odbędą się w Malmö. Istotnym motywem scenografii koncertów był most nad Sundem łączący metropolię z Kopenhagą.

Dzięki wygranej Månsa Zelmerlöwa w 2015 stacja SVT otrzymała prawa do organizacji 51. Konkursu Piosenki Eurowizji. Konkurs odbył się w Globe Arena w Sztokholmie, a koncerty poprowadzili Petra Mede i Måns Zelmerlöw.

Po drugim zwycięstwie Loreen w konkursie w 2023 telewizja SVT otrzymała prawa do organizacji 68. Konkursu Piosenki Eurowizji. W lipcu tego samego roku zdecydowano, że konkurs ponownie odbędzie się w Malmö, który był już gospodarzem w latach 1992 i 2013. W lutym 2024 ujawniono, że koncerty poprowadzą Petra Mede i Malin Åkerman.

Rok	Miejsce	Arena	Prowadzący
1975	Sztokholm	Stockholm International Fairs	Karin Falck
1985	Göteborg	Scandinavium	Lill Lindfors
1992	Malmö	Malmö Isstadion	Lydia Cappolicchio i Harald Treutiger
2000	Sztokholm	Globe Arena	Kattis Ahlström i Anders Lundin
2013	Malmö	Malmö Arena	Petra Mede
2016	Sztokholm	Globe Arena	Petra Mede i Måns Zelmerlöw
2024	Malmö	Malmö Arena	Petra Mede i Malin Åkerman

Nagrody im. Marcela Bezençona

Nagrody im. Marcela Bezençona to statuetki przyznawane najlepszym piosenkom w finale Konkursu Piosenki Eurowizji. Pomysłodawcami nagród byli Christer Björkman i Richard Herrey, statuetka nosi nazwisko twórcy konkursu – Marcela Bezençona. Przyznawane są trzy nagrody: Nagroda Dziennikarzy (zwycięzcę wybierają akredytowani dziennikarze), Nagroda Artystyczna (zwycięzcę wybierają komentatorzy konkursu) i Nagroda Kompozytorska (zwycięzcę wybierają kompozytorzy biorący udział w konkursie).

Nagroda Dziennikarzy

Rok	Wykonawca	Piosenka	Autor(zy)
2002	Afro-dite	„Never Let It Go”	Marcos Ubeda
2023	Loreen	„Tattoo”	Lorine Talhaoui Jimmy Jansson Jimmy „Joker“ Thörnfeldt Cazzi Opeia Peter Boström Thomas G:son

Nagroda Artystyczna

Rok	Wykonawca	Piosenka	Autor(zy)
2002	Afro-dite	„Never Let It Go”	Marcos Ubeda
2006	Carola Häggkvist	„Invincible”	Carola Häggkvist Thomas G:son Bobby Ljunggren Henrik Wikström
2012	Loreen	„Euphoria”	Thomas G:son Peter Boström
2015	Måns Zelmerlöw	„Heroes”	Anton Malmberg Hård af Segerstad Joy Deb Linnea Deb
2023	Loreen	„Tattoo”	Lorine Talhaoui Jimmy Jansson Jimmy „Joker“ Thörnfeldt Cazzi Opeia Peter Boström Thomas G:son

Nagroda Kompozytorów

Rok	Wykonawca	Piosenka	Autor(zy)
2012	Loreen	„Euphoria”	Thomas G:son Peter Boström
2013	Robin Stjernberg	„You”	Joy Deb Linnea Deb Joakim Harestad Haukaas
2022	Cornelia Jakobs	„Hold Me Closer”	Cornelia Jakobsdotter David Zandén Isa Molin

Faworyt OGAE

OGAE (fr. Organisation Générale des Amateurs de l'Eurovision, pol.: Stowarzyszenie Miłośników Konkursu Piosenki Eurowizji) – pozarządowa organizacja non profit, a zarazem międzynarodowy fanklub Konkursu Piosenki Eurowizji założony w 1984, składający się z kilkudziesięciu lokalnych klubów fanów konkursu z krajów Europy i pozostałych państw, które są zjednoczone jako „OGAE Reszta Świata”. Od 2007 stowarzyszenie przeprowadza ankietę, w której wyłaniany jest faworyt OGAE.

Poniższy spis uwzględnia szwedzkich zwycięzców plebiscytu:

Rok	Wykonawca	Piosenka	Autor(zy)
2008	Charlotte Perrelli	„Hero”	Bobby Ljunggren Fredrik Kempe
2012	Loreen	„Euphoria”	Thomas G:son Peter Boström
2014	Sanna Nielsen	„Undo”	Fredrik Kempe David Kreuger Hamed „K-One” Pirouzpanah
2022	Cornelia Jakobs	„Hold Me Closer”	Cornelia Jakobsdotter David Zandén Isa Molin
2023	Loreen	„Tattoo”	Jimmy Jansson Jimmy „Joker“ Thörnfeldt Lorine Talhaoui Cazzi Opeia Peter Boström Thomas G:son

Gratulacje: 50 lat Konkursu Piosenki Eurowizji

W październiku 2005 odbył się koncert Gratulacje: 50 lat Konkursu Piosenki Eurowizji, zorganizowany przez Europejską Unię Nadawców z okazji 50-lecia Konkursu Piosenki Eurowizji. W trakcie koncertu odbył się plebiscyt na najlepszą piosenkę w całej historii konkursu. W stawce konkursowej znalazła się m.in. szwedzka propozycja „Waterloo” zespołu ABBA, która wygrała 18. Konkurs Piosenki Eurowizji w 1974. Utwór zajął pierwsze miejsce z 329 punktami na koncie, tym samym został uznany „najlepszym eurowizyjnym utworem wszech czasów”.

Zobacz też

• Szwecja w Konkursie Piosenki Eurowizji dla Dzieci

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Konkursu Piosenki Eurowizji
• Oficjalna strona SVT poświęcona Konkursowi Piosenki Eurowizji