Tadeusz Błotnicki

polski rzeźbiarz, kostiumolog, wykładowca

Tadeusz Błotnicki herbu Doliwa (ur. 8 października 1858 we Lwowie, zm. 28 marca 1928 w Krakowie) – polski rzeźbiarz, kostiumolog, wykładowca.

Tadeusz Błotnicki
Ilustracja
Tadeusz Błotnicki (przed 1905)
Data i miejsce urodzenia

8 października 1858
Lwów

Data i miejsce śmierci

28 marca 1928
Kraków

Miejsce spoczynku

cmentarz Rakowicki w Krakowie

Narodowość

polska

Portret Tadeusza Błotnickiego autorstwa Jacka Malczewskiego
Grobowiec Tadeusza Błotnickiego na cmentarzu Rakowickim w Krakowie

Życiorys

edytuj

Był synem Edwarda Błotnickiego (ur. 9 stycznia 1830 w Tarnowie, zm. 28 maja 1880 we Lwowie, dziennikarz i rysownik) oraz Laury Zofii z domu Hurkiewicz (ur. w 1832 we Lwowie, córka Jana 1798-1861 i Franciszki z Böhmów 1806-1864). Dzieciństwo i lata szkolne spędził we Lwowie. Pierwsze nauki rysunku pobierał u Jędrzeja Grabowskiego i rzeźbiarza Parysa Filippiego. W latach 1875–1877 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Marcelego Guyskiego, a następnie w latach 1877-1879 w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu pod kierunkiem Kaspara Zambuscha. Po otrzymaniu stypendium w 1879 wiedzę uzupełniał w Paryżu i Monachium. Na wieść o śmierci ojca w 1880 wrócił do Lwowa. Dla cerkwi św. Jura rzeźbił posąg papieża Piusa IX. Za namową Karola Lanckorońskiego w 1881 wyjechał do Włoch na dalsze studia. We Florencji zaprzyjaźnił się z Teofilem Lenartowiczem, w jego pracowni tworzy popiersia Adama Mickiewicza oraz głowę Chrystusa w marmurze, chwaloną przez Wojciecha Gersona, a dziś znaną z reprodukcji terakotowej. W 1893 wykonał popiersie w brązie św. Ignacego Loyoli, nagrodzone srebrnym medalem na wystawie we Lwowie w 1894. W październiku 1907 został kierownikiem katedry rzeźby i ornamentyki na Politechnice Lwowskiej, zastępując wyjeżdżającego prof. Antoniego Popiela[1]. W 1910 powrócił do Krakowa i przez kolejnych sześć lat wykładał kostiumologię w szkole dramatycznej w Krakowie. Z braku podręcznika opracowuje Historię kostiumów i haftów zachowaną w rękopisie, natomiast w 1930 na jej podstawie zostaje wydany w Krakowie Zarys historii ubiorów z uwzględnieniem haftów.

Obracał się w kręgach artystycznych przedwojennego Krakowa, znał się z Gabrielą Zapolską, która uwieczniła go jako rzeźbiarza Wodnickiego w swojej powieści Kaśka Kariatyda i z Jackiem Malczewskim. Był dwukrotnie żonaty: z aktorką Walerią Solecką (zm. 1889) oraz Marią Parvi, kuzynką Stanisława Wyspiańskiego.

Zmarł 28 marca 1928 w Krakowie[2]. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim 30 marca 1928[3], w kwaterze W, na grobowcu znajduje się medalion z autoportretem artysty.

Dzieła

edytuj

Był autorem wielu rzeźb i popiersi w Krakowie:

oraz


Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj