Tadeusz Cymański
Tadeusz Cymański (ur. 6 czerwca 1955 w Nowym Stawie) – polski polityk i samorządowiec, poseł na Sejm III, IV, V, VI, VIII i IX kadencji, poseł do Parlamentu Europejskiego VII kadencji, jeden z założycieli Solidarnej Polski.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
6 czerwca 1955 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
polityk |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
burmistrz Malborka (1990–1998), poseł na Sejm III, IV, V, VI, VIII i IX kadencji (1997–2009, 2015–2023), poseł do Parlamentu Europejskiego VII kadencji (2009–2014) |
| Partia |
PC (1990–1998) |
| |
Życiorys edytuj
W 1978 ukończył studia w zakresie ekonomiki transportu lądowego na Wydziale Ekonomiki Transportu Uniwersytetu Gdańskiego. Od 1972 do 1978 należał kolejno do Związku Młodzieży Socjalistycznej i Socjalistycznego Związku Studentów Polskich. W trakcie studiów dorabiał m.in. jako grabarz[1].
W latach 1978–1990 pracował w Oddziale Banku Gospodarki Żywnościowej w Malborku na stanowisku lustratora. W 1980 zaangażował się w działalność NSZZ „Solidarność”, przewodniczył Komisji Zakładowej „Solidarności” w malborskim oddziale BGŻ. W latach 1989–1990 działał w Komitecie Obywatelskim, był przewodniczącym Komitetu Obywatelskiego w Malborku. W latach 1990–1998 zajmował stanowisko burmistrza Malborka, przez następne trzy lata zasiadał w radzie tego miasta.
W latach 1990–1998 był członkiem Porozumienia Centrum, później do 2001 należał do Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego. W latach 2001–2002 działał w Przymierzu Prawicy, był szefem tej partii w województwie pomorskim. W latach 2002–2011 należał do Prawa i Sprawiedliwości (od 2004 do 2007 był jego liderem w regionie).
Od 1997 sprawował mandat posła na Sejm, początkowo z listy Akcji Wyborczej Solidarność. W 2001 i 2005 był wybierany z ramienia PiS w okręgu gdańskim. W wyborach parlamentarnych w 2005 zdobył 23 518 głosów. W Sejmie V kadencji od 9 listopada 2005 był zastępcą przewodniczącego w Komisji Polityki Społecznej. Przez część tej kadencji zasiadał w Komisji Zdrowia, pracował też w Komisji Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz czwarty uzyskał mandat poselski, otrzymując 17 726 głosów.
W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 został liczbą 41 521 głosów wybrany w okręgu wyborczym Gdańsk na eurodeputowanego[2]. Został członkiem Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia.
4 listopada 2011 komitet polityczny PiS zdecydował o jego wykluczeniu z partii[3]. Wraz z innymi wykluczonymi wówczas z PiS politykami znalazł się wśród założycieli ugrupowania Solidarna Polska, w którym objął funkcję przewodniczącego rady programowej (przed powołaniem partii w 2012 był krótko także wiceprezesem tymczasowego zarządu ugrupowania). W wyborach europejskich w 2014 kandydował z 2. miejsca Solidarnej Polski w okręgu śląskim, nie uzyskując reelekcji[4].
Startując z listy PiS jako kandydat Solidarnej Polski, w wyborach w 2015 został ponownie wybrany do Sejmu, otrzymując 13 126 głosów w okręgu gdańskim[5]. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019 w okręgu obejmującym województwo warmińsko-mazurskie oraz województwo podlaskie bezskutecznie ubiegał się o mandat posła do PE[6], a w wyborach parlamentarnych w tym samym roku uzyskał ponownie mandat posła na Sejm, otrzymując 8019 głosów[7]. Po przemianowaniu w maju 2023 Solidarnej Polski na Suwerenną Polskę, formalnie będącą nową partią, nie został jej członkiem[8]. W tym samym roku powrócił do Prawa i Sprawiedliwości[9][10]. W wyborach w 2023 nie uzyskał poselskiej reelekcji[10]. W wyborach samorządowych w kolejnym roku uzyskał mandat w radzie powiatu malborskiego[11].
Życie prywatne edytuj
Uzyskał I kategorię szachową. W 2003 pokonał w symultanie Anatolija Karpowa, mistrza świata z lat 1975–1985[12]. Jest również filatelistą. Żonaty z Barbarą, ma pięcioro dzieci. Wyróżniony tytułem „radiowa osobowość roku” w plebiscycie Radia Gdańsk (2005).
W kwietniu 2021 w wywiadzie dla „Rzeczpospolitej” ujawnił, że zdiagnozowano u niego mięsaka[13]. W późniejszym czasie potwierdził, że udało mu się zwalczyć tę chorobę nowotworową[14].
Przypisy edytuj
- ↑ Marta Wawrzyn: Cymański: Jestem jajcarzem, ale partia mnie hamuje. pardon.pl, 25 stycznia 2009. [dostęp 2015-08-05].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2009. [dostęp 2015-08-05].
- ↑ Ziobro, Kurski i Cymański wyrzuceni z PiS. wp.pl, 4 listopada 2011. [dostęp 2015-08-05].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2015-08-05].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-27].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-05-27].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-15].
- ↑ Anna Nartowska, Monika Rutke: Cymański: Jeśli podejmę decyzję o odejściu z SP, pierwszy dowie się o tym Ziobro. pap.pl, 24 maja 2023. [dostęp 2023-06-15].
- ↑ Maciej Karcz: Cymański dla naTemat o przejściu do PiS: Zbyszek na pewno nie był tym zachwycony. natemat.pl, 15 czerwca 2023. [dostęp 2023-06-15].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2023. [dostęp 2023-10-17].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2024. [dostęp 2024-04-08].
- ↑ Polski poseł pokonał Karpowa. wp.pl, 17 kwietnia 2003. [dostęp 2015-08-05].
- ↑ Tadeusz Cymański jest chory na nowotwór. „Nie chcę umierać”. interia.pl, 2 kwietnia 2021. [dostęp 2021-04-02].
- ↑ Magdalena Rigamonti: Cymański: Zacisnę zęby nie raz. Nie przyłożę ręki do dekonstrukcji Zjednoczonej Prawicy. gazetaprawna.pl, 27 maja 2022. [dostęp 2022-06-03].
Bibliografia edytuj
- Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2015-08-05].
- Strona sejmowa posła IX kadencji. [dostęp 2023-05-07].