Tadeusz Findziński
Tadeusz Findziński (ur. 31 lipca 1911, zm. 26 stycznia 1987[1]) – polski dyplomata, malarz, kolekcjoner, żołnierz. Ambasador w Holandii (1951–1957), Wietnamie Północnym (1960–1963) i Socjalistycznej Federacyjnej Republice Jugosławii (1967–1971).
| Data urodzenia |
31 lipca 1911 |
|---|---|
| Data śmierci |
26 stycznia 1987 |
| Ambasador PRL w Holandii | |
| Okres |
od 10 września 1951 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador PRL w Wietnamie Północnym | |
| Okres |
od 3 lutego 1960 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador PRL w Jugosławii | |
| Okres |
od 1967 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Syn Ludwika[2]. W 1930 ukończył III Liceum Ogólnokształcące w Sosnowcu[3]. Był studentem architektury na Politechnice Warszawskiej oraz Akademii Sztuk Pięknych.
W czasie okupacji żołnierz Gwardii Ludowej, działający pod pseudonimem „Olek”. Pełnił funkcję pomocnika Szefa Sztabu w stopniu podporucznika[4]. Brał m.in. udział w zamachu na „Café Club” w 1942[5]. Wchodził w skład kierownictwa Polskiej Partii Robotniczej oraz Polskiego Komitetu Antyfaszystowskiego. Był więziony w obozie koncentracyjnym w Buchenwaldzie; był członkiem obozowego ruchu oporu[6].
W 1945 rozpoczął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Pełnił funkcję chargé d’affaires w Rumunii (ok. 1949)[7]. Pełnił funkcję ambasadora w Holandii (1951–1957)[8], Wietnamie Północnym (1960–1963)[9] i Socjalistycznej Federacyjnej Republice Jugosławii (1967–1971). Należał do koła Polskiego Związku Łowieckiego w MSZ[10].
W czasie pełnienia funkcji w Wietnamie stworzył setki prac: portrety, sceny rodzajowe, akty, pejzaże. Wśród nich rysunki, pastele czy, prawdopodobnie jako jedyny polski artysta, malarstwo sztalugowe laką (technika spotykana wyłącznie w Wietnamie). Mimo że zarówno pasje takie nie były dobrze postrzegane w MSZ, zbierał także sztukę wietnamską, głównie ceramikę, a także drzeworyty i tkaniny. Zgromadził niemal dwieście okazów powstałych na przestrzeni ok. 2000 lat. W 2008 kolekcja Findzińskiego została przekazana Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie[11].
Był mężem Krystyny (1911–2001), ojcem malarza Krzysztofa (ur. 1948)[11].
Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B 3-2-10)[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1964)[12]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie służby zagranicznej” (20 lipca 1954)[2]
- Złoty Krzyż Zasługi „za gorliwą i wydajną pracę” (19 lipca 1946)[13]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna [online], Warszawskie cmentarze [dostęp 2021-11-08].
- ↑ a b Uchwała Rady Państwa z dnia 20 lipca 1954 r. o nadaniu odznaczeń państwowych (M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1483).
- ↑ Znani „Prusacy” [online], III LO, SP48 – Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 3 w Sosnowcu [dostęp 2021-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2021-03-07].
- ↑ GL/AL – Struktura organizacyjna i obsada personalna. [online], dws-xip.pl [dostęp 2021-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2020-02-17].
- ↑ Gwardia Ludowa – Polska w czasie II wojny światowej [online], warhist.pl, 12 lipca 2021 [dostęp 2021-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-08].
- ↑ Buchenwald – miejsce kaźni 56 tysięcy więźniów. Wspomnienia Czarneckiego, Tadeusza Findzińskiego i Henryka Sokolaka o ruchu oporu w Buchenwaldzie, audycja radiowa pt. „Zerwane druty” nadana 4.4.1975 [online], PolskieRadio24.pl, 11 kwietnia 2021 [dostęp 2021-11-08].
- ↑ Obchody 5-lecia Polski Ludowej na całym świecie, „Rzeczpospolita”, 202, 26 lipca 1949, s. 2 [dostęp 2021-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-08].
- ↑ Poprzedni Ambasadorowie [online], haga.msz.gov.pl [dostęp 2021-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2018-04-09].
- ↑ Poprzedni ambasadorowie Polski w Wietnamie [online], hanoi.msz.gov.pl [dostęp 2021-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-11].
- ↑ Bogumił Drogorób, Dyplomacja i łowy. 50 lat Koła Łowieckiego Pracowników MSZ, „ExtraBrodnica”, 17 (38), 9 maja 2013, s. 2 [dostęp 2021-11-08].
- ↑ a b Wietnam. Pasja ambasadora [online], Kontynent Warszawa – Warszawa Wielu Kultur [dostęp 2021-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-08].
- ↑ Odznaczenia państwowe dla zasłużonych pracowników [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 169, 18–19 lipca 1964, s. 2.
- ↑ Uchwała Prezydium Krajowej Rady Narodowej z dnia 19 lipca 1946 r. o odznaczeniach pracowników Ministerstwa Spraw Zagranicznych na placówkach zagranicznych (M.P. z 1947 r. nr 16, poz. 35).