Tadeusz Lipiński (porucznik)
Tadeusz Lipiński[a] (ur. 12 października 1897 w Nowym Brzesku, zm. 1940 w ZSRR) – porucznik saperów Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
porucznik saperów | |
Data i miejsce urodzenia |
12 października 1897 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-czechosłowacka |
Późniejsza praca |
urzędnik[1] |
Odznaczenia | |
Życiorys edytuj
Urodził się 12 października 1897 w Nowym Brzesku, w rodzinie Joachima i Marii z Massalskich[1][2][3]. W 1916 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Od 1918 roku w szeregach 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich, brał udział w walkach z oddziałami czeskimi na Śląsku Cieszyńskim, za co otrzymał Krzyż Walecznych[2]. W lipcu 1919 r. skierowany do Szkoły Podchorążych Piechoty w Komorowie, skąd przeszedł następnie do Szkoły Podchorążych Saperów w Warszawie[2]. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej.
1 czerwca 1921 pełnił służbę w Grupie Inżynieryjnej nr 5, a jego oddziałem macierzystym był 5 pułk saperów[4]. Później służył w 10 pułku saperów. W 1923 został awansowany do stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1921 w korpusie oficerów inżynierii i saperów[2]. Z dniem 30 września 1928 został przeniesiony do rezerwy w następstwie „stwierdzonej przez komisję superrewizyjną utraty zdolności fizycznych”[5]. W 1934 jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Ostrowiec. Posiadał przydział w rezerwie do 2 batalionu saperów w Puławach[6].
Skorzystał z możliwości zamieszkania na Wołyniu w ramach osadnictwa wojskowego, wspieranego przez państwo polskie na Kresach Wschodnich i w lipcu 1938 przeniósł się do miejscowości Deraźne w powiecie rówieńskim[2][1].
Zmobilizowany, wziął udział w walkach podczas kampanii wrześniowej. 8 kwietnia 1940 r. został aresztowany przez NKWD w Tuczynie i osadzony w więzieniu w Równem. 31 maja 1940 r. został wywieziony do więzienia NKWD w Kijowie. Jego nazwisko znajduje się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej, na liście dyspozycyjnej 66/1-90[7]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
Jego dokumenty, w tym książeczka wojskowa, ukryte na terenie szkoły w Tuczynie, zostały odnalezione latem 2008 r.[2]
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych – 18 maja 1923[8][9]
- Medal Niepodległości – 9 listopada 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[10][1]
Uwagi edytuj
- ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Tadeusz II Lipiński”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie majora piechoty Tadeusza I Lipińskiego (ur. 14 lipca 1897).
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-07-15]..
- ↑ a b c d e f Maciej Dancewicz: Książeczka nr 219. Wołanie z Wołynia. [dostęp 2022-07-15].
- ↑ Fotografia książeczki wojskowej Tadeusza Lipińskiego
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 342, 739.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928, s. 203.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 166, 676.
- ↑ Straceni na Ukrainie 1994 ↓, s. 53.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 37 z 8 czerwca 1923, s. 381.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-07-15]..
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Maciej Dancewicz: Książeczka nr 219. Wołanie z Wołynia. [dostęp 2022-07-15].
- Zeszyty Katyńskie. Marek Tarczyński (red.). T. 4: Listy katyńskiej ciąg dalszy. Straceni na Ukrainie. Niezależny Komitet Historyczny Badania Zbrodni Katyńskiej i Polska Fundacja Katyńska, 1994. ISBN 83-87893-79-X.