Tadeusz Michał Nittman
Tadeusz Michał Nittman (ur. 6 września 1896 we Lwowie, zm. 1942) – rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Virtuti Militari, literat, dziennikarz, podróżnik.
rotmistrz | |
Data i miejsce urodzenia |
6 września 1896 |
---|---|
Data śmierci |
1942 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne |
Armia Austro-Węgier, |
Formacja | |
Jednostki |
1 Pułk Piechoty, |
Stanowiska |
dowódca oddziału |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
Odznaczenia | |
|
Życiorys
edytujTadeusz Michał Nittman[1] urodził się 6 września 1896 we Lwowie[2][3][4][5][6]. Był synem Karola (1863-1929, profesor gimnazjalny, historyk) i Wandy (1867-1931, aktorka teatralna, nauczycielka)[3][6][7][8][9][10][11][12]. Miał siostrę[8][9].
Od 1910 do 1914 należał do harcerstwa, od 1913 do 1914 do drużyn strzeleckich[3]. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich i od 1914 do 1915 służył w szeregach 1 pułku piechoty w składzie I Brygady[13][3][14][15]. Następnie został wcielony do C. K. Armii i przebywał na froncie włoskim i bałkańskim oraz w szeregach tzw. „dywizji tureckiej” na obszarze Azji Mniejszej[13][3]. Potem w C. K. Obronie Krajowej został mianowany podporucznikiem piechoty z dniem 1 stycznia 1917[16]. Do 1918 był przydzielony do pułku strzelców cesarskich Nr III[17] oraz do 19 pułku strzelców[18]. U kresu wojny działał we Lwowie w związku „Wolność”, a po aresztowaniu por. dr. Adama Próchnika ps. „Halny”, został wybrany komendantem tej organizacji[19][20][21][22]. Działał też w Polskiej Organizacji Wojskowej pod pseudonimem „Michał”[23][24][20].
Od początku listopada 1918 uczestniczył w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej walcząc w stopniu podporucznika[20][4]. W pierwszych dniach był oficerem do zleceń Naczelnej Komendy Wojsk Polskich[20]. 3 listopada 1918 w składzie ochotników przeszedł ze Szkoły im. Konarskiego na Dworzec Główny[20]. Tam został mianowany przez komendanta dworca por. Ludwika de Laveaux komendantem załogi dworca[20]. Tam brał udział w działaniach, przyczyniając się do zachowania dworca w rękach polskich[25]. 4 listopada został przydzielony przez NKWP do placówki na Wulce, gdzie punktem polskiego oporu był Dom Techników[26]. 5 listopada wystąpił z propozycją utworzenia kawaleryjskiego lotnego oddziału konnego karabinów maszynowych, który następnie organizował w Szkole im. Sienkiewicza i został jego dowódcą (jednostka została określona mianem jako „lotna maszynka”)[27][28][29]. Wraz ze sformowanym oddziałem działał poza Lwowem, we wsiach Rzęsna Ruska, Kozice, Domażyr, Rzęsna Polska, rozbijając siły ukraińskie i biorąc jeńców[30]. Około połowy listopada oddział „lotna maszynka” przydzielono pod komendę por. Tadeusza Krynickiego, dowódcy ułanów lwowskich „Wilków”, wraz z którym tworzył jednostkę (która potem stanowiła dywizjon ułanów lwowskich)[31][32]. W niej Nittman objął funkcję wachmistrza-szefa szwadronu[33]. W połowie miesiąca brał udział w zwycięskich walkach na Zamarstynowie i Podzamczu[34]. 18 listopada jego oddział skierowano do operacji na Gródek Jagielloński, gdzie przeprowadził skuteczną akcję przeciw wrogom[35]. Następnie wraz z kawalerzystami powrócił do Lwowa, oswobodzonego przez Polaków 22 listopada, zajmując koszary przy ul. Piekarskiej[36]. Łącznie w walkach o miasto jego oddział był kierowany w różne rejony walk, odznaczając się decydującą w walkach skutecznością używanych lotnych karabinów maszynowych[37]. Od 25 listopada uformowany był już szwadron karabinów maszynowych, dysponujący 3 plutonami po 2 km, w sile około 100 koni i 60 ludzi[37].
Potem walczył na froncie ukraińskim i w wojnie polsko-bolszewickiej[3]. 14 lipca 1920, w stopniu porucznika, został dowódcą dywizjonu karabinów maszynowych Detachement rtm. Abrahama, którego proporzec bojowy „lotnej maszynki ułańskiej” został poświęcony 25 lipca 1920 przed kościołem św. Marcina na Podzamczu[38]. 9 sierpnia 1920 został ciężko ranny pod Chodaczkowem[7][39][3]. Wówczas w trakcie kontroli karabinów maszynowych, rozstawionych w różnych pozycjach, został trafiony przy ostrzale ze strony wroga[40]. Rannego wynosiło go sześciu towarzyszy, z których trzech zostało wtedy śmiertelnie postrzelonych, a czwarty ranny[40]. W rezultacie Nittman trafił do niewoli sowieckiej[7][40][3].
W Wojsku Polskim został awansowany na stopień rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[41][42][4]. W 1923 był oficerem w stanie nieczynnym 2 pułku ułanów z Suwałk[43]. Był inwalidą[3]. Około 1924 został przeniesiony w stan spoczynku[2][44]. Jako emerytowany oficer[45] zamieszkiwał we Lwowie[44][2]. Był członkiem kapituły Krzyża Obrony Lwowa[46]. W 1934 jako rotmistrz w stanie spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer w dyspozycji dowódcy O.K. I i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[47]. Został osadnikiem wojskowym w majątku Sienkiewicze nr 2 i 9 na terenie osady Duże Zahajce (gmina Dederkały, Powiat krzemieniecki)[48][49]. Był członkiem założycielem Związku Obrońców Lwowa[3]. W 1928 pełnił funkcję prezesa zarządu Legii Inwalidów Wojsk Polskich[3][50][51][52][53][54]. Współtworzył Federację Polskich Związków Obrońców Ojczyzny[3]. Działał w organizacjach inwalidów i młodzieżowych[3]. Był ławnikiem w Inwalidzkim Sądzie Administracyjnym.
Ukończył studia prawnicze i nauk politycznych na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[13][3]. Studiował też filozofię na Uniwersytecie w Heidelbergu i Uniwersytecie w Monachium[13][3]. Uzyskał stopień doktora praw i nauk politycznych[2][3]. Był literatem, dziennikarzem[4]. Pisał powieści (w tym dotyczące tematyki egzotycznych państw, które odwiedzał[55]), nowele, opowiadania, artykuły do prasy[15][3]. Tworzył także wiersze[56][57][58][59][60], w 1919 wydał poezje legionowe[7], był też krytykiem literackim[61]. W kwietniu 1933 w Warszawie został wybrany członkiem zarządu Zrzeszenia Beletrystów Polskich[62]. Był współautorem przedstawienia Szachy Pana Marszałka[63]. Redagował wydawane w latach 30. czasopismo „Głos Orląt”, bezpłatny dodatek do „Wiarusa” dla dzieci rodzin podoficerskich[64]. Był również podróżnikiem, w 1924 jako korespondent czasopism podróżował po Afryce Północnej i Zachodniej (Maroko, Algieria, Południowa Sahara)[65][3][4]. Następnie przebywał we Francji i w Hiszpanii, w 1932 na Węgrzech i w Czechosłowacji, a w 1933 we Włoszech, Jugosławii, Bułgarii i w Rumunii (w tym czasie zajmował się kwestią macedońską)[55]. Odwiedził też Azję Mniejszą[15]. Latem 1935 został wybrany delegatem okręgowego zgromadzenia wyborczego w Okręgu nr 3 w Warszawie[66]. Wygłaszał prelekcje[67], także na antenie radiowej[68][69].
Pod koniec 1937, jadąc pociągiem z Wiednia do Warszawy został okradziony (przed stacją w Radziwiłłowie) z pieniędzy przez dwóch sprawców, którzy przysiadając się do przedziału poczęstowali to uprzednio czekoladkami, które wywołały rozstrój żołądka (podróżujący wraz z nim obywatel belgijski Abram Wit Żak także został okradziony)[70].
Był żonaty z Haliną[71]. Do 1939 zamieszkiwał w Warszawie przy ulicy Czerniakowskiej 202[3]. Zmarł w 1942[4]. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie[4].
Publikacje
edytuj- Pieśni moje. Poezje z lat wojny (1919, Lwów)[72][3]
- Bonaparte. Opowieści wiarusów polskich o cesarzu (1923, Lwów/Poznań; przedmowa)
- Mój przyjaciel Igor. Romans prawie egzotyczny (1924, Lwów)[72][3]
- Jej chłopiec. Opowieść z pustyni arabskiej (1924, Kraków)[72]
- Juljusz Słowacki Balladyna (komentarz). Geneza, charakterystyka osób, dokładna treść, ocena (1925, Lwów)
- Lotna maszynka ułańska (jako przyczynek do historji kawalerji lwowskiej) (w: „Panteon Polski” nr 21-23, 25, 27 z 1925/1926)[73][74][75][76][77]
- Z tajemnic życia na Saharze (w: „Iskier” nr 35-36 z 1926)[78]
- W cieniu palm i minaretów (Marokko). Wrażenia z podróży (1927, Poznań; jako Tom IV serii Na dalekich lądach i morzach. Biblioteka podróży, przygód i odkryć)[79]
- Juljusz Słowacki: Balladyna (komentarz). Geneza, charakterystyka osób, dokładna treść, opracowanie tematów (1928, Lwów; wyd. 2)
- O ławce, Kilińskim i żołnierzu (w: „Almanach Lwowski” r. 1 z 1928)[80]
- Jaś – 10-lecie (1928, nowela)[81]
- Pod ręką Fatmy. Wrażenia z podróży do Maroka i Algieru (1931, Lwów/Warszawa)[3]
- Cień porucznika Guadro. Pamiętnik topielca (1931, Warszawa)[72][3]
- Szyby o zmroku (1931, nowela)[82]
- Lustro kalifa Omara (po 1931)[72][83]
- Mój udział w pracach związku „Wolność” i POW (w: Obrona Lwowa. 1–22 listopada 1918. Tom 1)
- Walki o Lwów (w: „Polska Zbrojna” nr 330-338 z 1933[20] oraz w: Obrona Lwowa. 1–22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników[84][85])
- Mały Piłsudczyk (1935, Warszawa; wyd. 1)[3][86][15]
- Gdyśmy psom na ogonach wieszali austriackie medale... (w: „Kronika Polski i Świata” nr 7 z 1938)[87]
- Miłość Fatiny (mój przyjaciel Igor). Romans prawie egzotyczny (1937, w: „Wschód”[88]; 1938, Lwów)[15]
- Lwy Zaddwórzańskie (1938, w: „Wschód”)[89]
- Mały Piłsudczyk (1939, Warszawa; wyd. 2)
- Józek Bezimienny. Jeden akt z bohaterskich dni Lwowa (1939, Lwów)
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3191 (udekorowany przez gen. broni Tadeusza Rozwadowskiego 17 kwietnia 1921 podczas uroczystości pod pomnikiem Adama Mickiewicza we Lwowie)[3][90]
- Krzyż Niepodległości (7 lipca 1931, za pracę w dziele odzyskania niepodległości)[91].
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie[3]
- Złoty Krzyż Zasługi[3]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[3]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[3]
- Krzyż Obrony Lwowa
- Odznaka pamiątkowa IV Odcinka „Obrony Lwowa”[92]
Przypisy
edytuj- ↑ W ewidencji wojskowych c. k. armii był określany w języku niemieckim jako „Thaddäus Michael Nittmann”.
- ↑ a b c d Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 906.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac Czy wiesz kto to jest?. Stanisław Łoza (red.). Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 356.
- ↑ a b c d e f g Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 356. ISBN 83-04-02817-4.
- ↑ W niektórych źródłach podano datę dzienną urodzenia 5 września 1896. Taką podał np. Stanisław Zieliński oraz Tadeusz Michał Nittman. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2020-05-13]. Tadeusz Michał Nittman. sejm-wielki.pl. [dostęp 2020-05-13].
- ↑ a b Tadeusz Michał Nittman. sejm-wielki.pl. [dostęp 2020-05-13].
- ↑ a b c d Kronika. We Lwowie. „Kurjer Lwowski”. Nr 203, s. 6, 20 sierpnia 1920.
- ↑ a b Ś. p. Karol Nittman. „Gazeta Lwowska”. Nr 64, s. 3, 17 marca 1929.
- ↑ a b Wanda Nittman. Nekrolog. „Słowo Polskie”. Nr 233, s. 4, 26 sierpnia 1931.
- ↑ Podziękowanie. „Kurier Warszawski”. Nr 246, s. 3, 9 września 1931.
- ↑ Wanda Alina Apolonia Poznańska h. Bożawola. sejm-wielki.pl. [dostęp 2020-05-13].
- ↑ Wanda Charlemont, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2020-05-13] .
- ↑ a b c d Zieliński ↓, s. 325.
- ↑ Tadeusz Nitman. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2020-05-13].
- ↑ a b c d e Tadeusz Michał Nittman. „Wschód”. Nr 36, s. 3, 20 stycznia 1937.
- ↑ Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918, s. 128.
- ↑ Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918, s. 398.
- ↑ Edmund Stark: Konspiracyjne próby w 15 p.p. austriackim we Lwowie. W: Obrona Lwowa. 1–22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników. Jarosław Waniorek (red.). Warszawa: 1993, s. 419. ISBN 83-85218-56-4.
- ↑ Edmund Stark: Konspiracyjne próby w 15 p.p. austriackim we Lwowie. W: Obrona Lwowa. 1–22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników. Jarosław Waniorek (red.). Warszawa: 1993, s. 419, 420. ISBN 83-85218-56-4.
- ↑ a b c d e f g Nittman. Walki ↓, s. 262.
- ↑ P. O. W. we Lwowie. „Gazeta Lwowska”. Nr 269, s. 4, 22 listopada 1928.
- ↑ Z. P. O. W. we Lwowie. „Panteon Polski”. Nr 53, s. 1, 1929.
- ↑ M. J. Olexińska. Polskie pseudonimy wojskowe 1908-1918. „Panteon Polski”. Nr 73, s. 11, 1930.
- ↑ Zygmunt Zygmuntowicz: Mój udział w akcji POW i w zajęciu głównego dworca. W: Obrona Lwowa. 1–22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników. Jarosław Waniorek (red.). Warszawa: 1993, s. 596. ISBN 83-85218-56-4.
- ↑ Nittman. Walki ↓, s. 263–270.
- ↑ Nittman. Walki ↓, s. 270.
- ↑ Nittman. Walki ↓, s. 271.
- ↑ Mączyński (II) ↓, s. 141.
- ↑ Zjazd b. ułanów lwowskich ochotników z lat 1918–1920. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 174B, s. 7, 17 listopada 1935.
- ↑ Nittman. Walki ↓, s. 272–273.
- ↑ Nittman. Walki ↓, s. 273.
- ↑ Mączyński (II) ↓, s. 143.
- ↑ Nittman. Walki ↓, s. 274.
- ↑ Nittman. Walki ↓, s. 274–275.
- ↑ Nittman. Walki ↓, s. 276–277.
- ↑ Nittman. Walki ↓, s. 277–278.
- ↑ a b Nittman. Walki ↓, s. 279.
- ↑ Pod broń! Poświęcenie proporca bojowego. „Kurjer Lwowski”. Nr 181, s. 4, 25 lipca 1920.
- ↑ Ułani, ułani ↓, s. 24.
- ↑ a b c Ułani, ułani ↓, s. 32.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 680.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 337.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 603.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1415.
- ↑ W Rocznikach Oficerskich 1924, 1928 wymieniany w stopniu kapitana.
- ↑ Uroczystość dekoracji Domu Akademickiego im. Adama Mickiewicza we Lwowie Krzyżem Obrony Lwowa. audiovis.nac.gov.pl. [dostęp 2020-05-13].
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 848.
- ↑ Tadeusz Michał Nittman. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2020-05-14].
- ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 137. [dostęp 2020-05-14].
- ↑ Macki komunistyczne w Legji Inwalidów. „Wieczór Warszawski”. Nr 60, s. 1, 6 lipca 1928.
- ↑ „Sztandar” Przysposobienia Wojskowego i Rezerwistów- Legja na Kresach Wschodnich. „Gazeta Poranna Dawniej 2 Grosze”. Nr 123, s. 5, 28 czerwca 1928.
- ↑ Uroczystość ku czci gen. Sowińskiego. „Epoka”. Nr 246, s. 5, 5 września 1928.
- ↑ Perfidna metoda walki p. Kantora z Legją inwalidów wojennych. „Kurjer Poranny”. Nr 289, s. 5, 18 października 1929.
- ↑ Obchód ku czci bohatera Woli. „Kurjer Poranny”. Nr 248, s. 3, 7 września 1929.
- ↑ a b Zieliński ↓, s. 326.
- ↑ Tadeusz Michał Nittman. Podnieś wzrok – no!. „Nowości Illustrowane”. Nr 51, s. 2, 22 grudnia 1923.
- ↑ Tadeusz Michał Nittman. Louvre. „Nowości Illustrowane”. Nr 1, s. 4, 5 stycznia 1924.
- ↑ Tadeusz Michał Nittman. Komendancie!. „Panteon Polski”. Nr 6 (10), s. 9, 1925.
- ↑ Tadeusz Michał Nittman: Do mojej szabli. W: Federacja Polskich Związków Obrońców Ojczyzny dla upamiętnienia dziesięciolecia niepodległości 1918 X 1928. Warszawa: 1928, s. 74.
- ↑ Tadeusz Michał Nittman. Hymn do Marji Panny. „Oświata”. Nr 19, s. 2, 10 maja 1931.
- ↑ Maria Kazecka: Kwiaty dalekie. Wiersze. T. V. Lwów: Księgarnia „Oświata”, 1932, s. 5.
- ↑ Nowy zarząd Zrzeszenia beletrystów. „Kurier Warszawski”. Nr 104, s. 3, 14 kwietnia 1933.
- ↑ Człowiek, który był czwartkiem. Sztuka w 4-ch aktach według powieści G. K. Chestertona; Wielka Warszawska Szopka Polityczna 1934 roku; Szachy pana marszałka; No, No, Nanette. Operetka w 3 aktach muzyka Vincent Youmans; Fotel 47 komedja w 4 aktach l. Verneuill’a. 1933.
- ↑ Wstęp. „Głos Orląt”. Nr 24, s. 1, 11 czerwca 1938.
- ↑ Zieliński ↓, s. 325–326.
- ↑ Kogo wybrała Tymczasowa Rada Miejska do okręgowych zgromadzeń wyborczych w Warszawie?. „Kurier Polski”. Nr 211, s. 2, 1 sierpnia 1935.
- ↑ Ogłoszenie. „Dwie kampanie afrykańskie Marokko 1925 – Abisynja 1935”. „Kurier Polski”. Nr 348, s. 6, 16 grudnia 1935.
- ↑ Odczyt / Program radiowy. „Kurier Warszawski”. Nr 318, s. 3, 8, 20 listopada 1931.
- ↑ Radjo. „Kurier Polski”. Nr 340, s. 4, 9 grudnia 1932.
- ↑ Nowy trick międzynarodowych złodziei kolejowych. „Katolik”. Nr 282, s. 6, 9 grudnia 1937.
- ↑ W cieniu ↓, s. IX.
- ↑ a b c d e W cieniu ↓, s. IV.
- ↑ Tadeusz M. Nittman. Lotna maszynka ułańska (jako przyczynek do historji kawalerji lwowskiej). „Panteon Polski”. Nr 17 (21), s. 5–6, 1925.
- ↑ Tadeusz M. Nittman. Lotna maszynka ułańska (jako przyczynek do historji kawalerji lwowskiej). „Panteon Polski”. Nr 22, s. 4–5, 1926.
- ↑ Tadeusz M. Nittman. Lotna maszynka ułańska (jako przyczynek do historji kawalerji lwowskiej). „Panteon Polski”. Nr 23, s. 8, 1926.
- ↑ Tadeusz M. Nittman. Lotna maszynka ułańska (jako przyczynek do historji kawalerji lwowskiej). „Panteon Polski”. Nr 25, s. 9–10, 1926.
- ↑ Tadeusz M. Nittman. Lotna maszynka ułańska (jako przyczynek do historji kawalerji lwowskiej). „Panteon Polski”. Nr 27, s. 8–10, 1926.
- ↑ Kronika. „Ziemia Przemyska”. Nr 38, s. 4, 18 września 1926.
- ↑ W cieniu ↓, s. VI.
- ↑ Tadeusz Michał Nittman. Wierszem i prozą o Lwowie. O ławce, Kilińskim i żołnierzu. „Almanach Lwowski”. R. 1, s. 190–197, 1928.
- ↑ Tadeusz Michał Nittman: Jaś – 10-lecie. W: Federacja Polskich Związków Obrońców Ojczyzny dla upamiętnienia dziesięciolecia niepodległości 1918 X 1928. Warszawa: 1928, s. 121–124.
- ↑ Z wydawnictw periodycznych. „Świat kobiecy”. „Gazeta Lwowska”. Nr 278, s. 8, 1 grudnia 1931.
- ↑ Kronika. „Gazeta Literacka”. Nr 1, s. 48, październik 1931.
- ↑ Nittman. Walki ↓, s. 262–279.
- ↑ Relacja w „Polsce Zbrojnej” składała się z czterech części, a relacja w Obronie Lwowa. T. 2 miała trzy części.
- ↑ Z wydawnictw. „Gazeta Lwowska”. Nr 68, s. 3, 23 marca 1935.
- ↑ Ogłoszenie. „Goniec Warszawski”. Nr 56, s. 6, 25 lutego 1938.
- ↑ Miłość Fatiny. „Wschód”. Nr 37, s. 4, 3 stycznia 1937.
- ↑ Wschód rozpoczyna dziś druk powieści Tadeusza Michała Nittmana Lwy Zaddwórzańskie. „Wschód”. Nr 88, s. 1, 6-7, 30 czerwca 1938.
- ↑ Dekoracja Orderem „Virtuti Militari”. „Gazeta Lwowska”. Nr 87, s. 4, 17 kwietnia 1921.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227.
- ↑ Spis odznaczonych pamiątkową odznaką IV. Odcinka „Obrony Lwowa”. „Panteon Polski”. Nr 16 (20), s. 18, 1925.
Bibliografia
edytuj- Czesław Mączyński: Boje lwowskie. Cz. 2. Oswobodzenie Lwowa (1–24 listopada 1918 roku). T. II. Warszawa: 1921, s. 1–279.
- Janina Walicka-Łada: „Ułani, ułani malowane dzieci...” (Przyczynek do dziejów Armii Ochotniczej).. Lwów: 1921, s. 1–46.
- Tadeusz Michał Nittman: W cieniu palm i minaretów (Marokko). Wrażenia z podróży. Poznań: Księgarnia św. Wojciecha, 1927.
- Tadeusz Michał Nittman: Walki o Lwów. W: Obrona Lwowa. 1–22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników. Jarosław Waniorek (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza Volumen, 1993, s. 262–279. ISBN 83-85218-56-4.
- Stanisław Zieliński: Mały słownik pionierów polskich kolonjalnych i morskich. Podróżnicy, odkrywcy, zdobywcy, badacze, eksploratorzy, emigranci-pamiętnikarze, działacze i pisarze migracyjni. Warszawa: Instytut Wydawniczy Ligi Morskiej i Kolonialnej, 1933, s. 325–326.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
Linki zewnętrzne
edytuj- Publikacje Tadeusza Michała Nittmana w bibliotece Polona