Tarczka (broń biała)
Tarczka – element rozbudowanej osłony rękojeści w broni białej, w postaci płytki, często lekko wklęsłej zapewniającej dodatkową ochronę dłoni użytkownika w trakcie walki[1].
Tarczki mogą być umocowane zarówno poziomo (patrząc z na broń wiszącą pionowo w dół), jak i pionowo. Może wchodzić w skład jelca lub też stanowić samodzielny jelec (tzw. jelec tarczkowy; przykładem jelców tarczkowych są tsuby mieczy japońskich)[2]
Tarczki przybierają zróżnicowane formy: koła, owalu lub kształtów wysoce ozdobnych (często są też bogato zdobione)[2]. Element szczególnie popularny w szpadach i niektórych typach rapierów (pappenheimer). Tarczki mogą być zwrócone stroną wklęsłą zarówno w kierunku rękojeści, jak i sztychu. W tym drugim przypadku mogą pełnić funkcję analogiczną do taszki, chroniąc wlot pochwy przed dostawaniem się do niej wody i zanieczyszczeń[1].
-
Tarczka jako samodzielny jelec na przykładzie sztyletu tarczkowego -
Tsuba – jelec tarczkowy broni japońskiej -
Jelec z tarczką poziomą -
Jelec z dwoma tarczkami pionowymi -
Duża tarczka pionowa jako rozbudowana ochrona dłoni
Zobacz też
edytuj
Przypisy
edytuj- ↑ a b Włodzimierz Kwaśniewicz 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym, wyd. 1981, s. 204.
- ↑ a b Michał Gradowski, Zdzisław Żygulski: Słownik uzbrojenia historycznego. Warszawa: PWN, 2010, s. 9. ISBN 978-83-01-16260-3.