Tarnogóra (województwo lubelskie)
 |
Ten artykuł od 2009-11 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Tarnogóra – dawne miasto, obecnie wieś w gminie Izbica, w powiecie krasnostawskim, województwie lubelskim, nad rzeką Wieprz.
| |||
| |||
 pałac Tarnowskich | |||
| Państwo |  Polska
| ||
| Województwo | lubelskie | ||
| Powiat | krasnostawski | ||
| Gmina | Izbica | ||
| Wysokość | 198 m n.p.m. | ||
| Liczba ludności (2008) | 952 | ||
| Strefa numeracyjna | (+48) 84 | ||
| Kod pocztowy | 22-375 (poczta: Izbica) | ||
| Tablice rejestracyjne | LKS | ||
| SIMC | 0889858 | ||
Położenie na mapie gminy Izbica   Tarnogóra | |||
Położenie na mapie Polski  Tarnogóra | |||
Położenie na mapie województwa lubelskiego  Tarnogóra | |||
Położenie na mapie powiatu krasnostawskiego  Tarnogóra | |||
 50°53′41″N 23°08′10″E/50,894722 23,136111
| |||
_COA.jpg)
Miasto królewskie lokowane w 1540 roku położone było w XVI wieku w województwie ruskim[1], zdegradowane w 1869 roku[2]. Należało do starostwa krasnostawskiego w 1570 roku[3].
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa zamojskiego.
Spis treści
HistoriaEdytuj
Początkowo Tarnogóra stanowiła część starostwa krasnostawskiego. Została lokowana na gruntach wsi Ostrzyca w roku 1548 na prawie magdeburskim przez hetmana wielkiego koronnego Jana Tarnowskiego. Prawdopodobnie wkrótce został wzniesiony zamek obronny[4]. Hetman erygował także parafię oraz ufundował budynek kościoła. W 1552 roku Tarnogórę nabył kasztelan biecki i kanclerz wielki koronny Jan Osiecki, a w 1690 Nikodem Żaboklicki[4]. W 1771 roku majątek należała do Antoniego Granowskiego i jego żony Antoniny de domo Wolstein[4]. Po ostatnim rozbiorze Tarnogóra stała się własnością rządową. W 1807 r. Adam Czartoryski otrzymał od rządu austriackiego Tarnogórę w zamian za Siedlce. W 1808 roku sprzedał dobra Ignacemu Horodyskiemu[4]. W 1823 roku majątek nabył od niego Józef Czyżewski. Po nim dobra odziedziczył syn Franciszek, a dalej wnuk Władysław ożeniony z Marią Wisłocką primo voto Walicką. Ich syn Stanisław zmarł bezpotomnie zapisując dobra siostrzeńcom – dwie trzecie Władysławowi Smorczewskiemu i jedną trzecią Stanisławowi Skarbkowi. Smorczewski odkupił część dóbr od Skarbka. Od 1919 r. do 1944 r. majątek był własnością Smorczewskich[4].
W 1750 r. Żydzi zostali usunięci z miasta przez mieszczan na podstawie specjalnego przywileju. Przenieśli się oni na drugą stronę rzeki Wieprz, do znajdującej się tam osady – Izbicy, która stała się miastem na podstawie przywileju wyjednanego u króla przez starostę tarnogórskiego – Antoniego Granowskiego (herbu Leliwa)[5].
W latach 1830–1831 gen. Józef Czyżewski rozbudował pałac z parkiem z XIX-wiecznego dworu Tarnowskich. Pałac od 1945 r. służy jako budynek tutejszego liceum ogólnokształcącego.
Prawa miejskie Tarnogóra utraciła decyzją władz carskich z roku 1869 w ramach represji po powstaniu styczniowym[6]. Od 13 stycznia 1870 Izbica i Tarnogóra straciły status miast[6], i zostały osadami, które włączono do gminy Tarnogóra (uprzednio te miasta nie należały do gminy Tarnogóra). W 1870 r. siedzibę gminy przeniesiono do Izbicy[7].
W latach 1929–1954 samodzielna gmina, w której granicach znajdowała się także miejscowość gminna Izbica.
Wspólnoty wyznanioweEdytuj
ZabytkiEdytuj
- Ratusz z 2 poł. XVIII wieku
- Neogotycko-klasycystyczny pałac z parkiem z XIX wieku
- Kościół rzymskokatolicki pw. św. Zofii – murowany z cegły i kamienia, jednonawowy, wybudowany w 1544 r. z fundacji Jana Tarnowskiego. Wewnątrz zabytkowe rzeźby, obrazy oraz epitafia, związane z rodziną Czyżewskich, jednych z ostatnich właścicieli majątku Tarnogóra. Dzwonnica bramowa z 3 dzwonami.
- Cmentarz rzymskokatolicki z nagrobkami z XIX wieku
- Młyn wodny wzniesiony w latach 1881–1883
- W XIX wieku funkcjonował w Tarnogórze duży browar.
PrzypisyEdytuj
- ↑ Zenon Guldon, Jacek Wijaczka, Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku, w: Czasy Nowożytne, 21, 2008, s. 171.
- ↑ Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 76-77.
- ↑ Жерела до історії України-Руси. Том 07. Описи королівщин в землях руських XVI віку. Том 4. Люстрація 1570 р., Lwów 1903, s. 4.
- ↑ a b c d e Rafał Smorczewski, Wojenny pomost Wspomnienia, 2009.
- ↑ Herbarz polski. T. VII. Cz. 1, s. 44.
- ↑ a b Postanowienie z 19 (31) grudnia 1869, ogłoszone 1 (13) stycznia 1870 (Dziennik Praw, rok 1869, tom 69, nr 239, str. 465)
- ↑ APL. KGL, 1870: 31, k. 50
Linki zewnętrzneEdytuj
- Tarnogóra w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska. Warszawa 1902.
- Tarnogóra w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XII: Szlurpkiszki – Warłynka. Warszawa 1892.