Tatjana Samojłowa

radziecka aktorka

Tatjana Jewgienjewna Samojłowa (ros. Татьяна Евгеньевна Самойлова; ur. 4 maja 1934 w Leningradzie, zm. 4 maja 2014[1] w Moskwie) – radziecka i rosyjska aktorka. Sławę przyniosła jej rola w filmie Lecą żurawie (1957), nagrodzona na Festiwalu Filmowym w Cannes.

Tatjana Samojłowa
ilustracja
Imię i nazwisko

Татьяна Евгеньевна Самойлова

Data i miejsce urodzenia

4 maja 1934
Leningrad

Data i miejsce śmierci

4 maja 2014
Moskwa

Zawód

aktorka

Współmałżonek

Wasilij Łanowoj
Walerij Osipow
Eduard Maszkowicz
Solomon Szulman

Odznaczenia
Order Honoru Order „Znak Honoru”
podpis

Życiorys edytuj

Ojcem Samojłowej był popularny rosyjski aktor filmowy Jewgienij Samojłow (1912–2006), a matką Zinaida Iliniczyna Lewin (1914–1995), polska Żydówka[2]. Matka z wykształcenia i zawodu była inżynierem elektromechanikiem, ale posiadała duże zdolności pianistyczne i zamiłowanie do sztuki.

W 1937 rodzina przeniosła się do Moskwy, gdzie Samojłowa ukończyła studio baletowe w moskiewskim Teatrze Muzycznym im. K. Stanisławskiego i W. Niemirowicza-Danczenki, gdzie osiągała doskonałe wyniki, tak dobre, że ówczesna rosyjska primabalerina Maja Plisiecka proponowała jej kontynuację nauki w studium baletowym przy „Teatrze Bolszoj”. Wybrała jednak aktorstwo.

W latach 1953–1956 uczyła się aktorstwa w Instytucie Teatralnym im. Borysa Szczukina. Tam poznała swojego przyszłego męża, aktora Wasilija Łanowoja (małżeństwo trwało sześć lat). Wtedy też zagrała Marię w Meksykaninie, ekranizacji opowiadania Jacka Londona. Dwa lata później zagrała Weronikę w głośnym filmie Lecą żurawie Michaiła Kałatozowa, za którą otrzymała nagrodę specjalną na międzynarodowym festiwalu filmowym w Cannes, a sam film uzyskał „Złotą Palmę” (film trafił tam dzięki sugestii ówczesnego młodego francuskiego operatora – Claude'a Leloucha, który przez dwa dni uczestniczył w jego kręceniu jako asystent reżysera). Inną ważną rolą w jej dorobku ekranowym była rosyjska adaptacja powieści Lwa Tołstoja Anna Karenina w ekranizacji Aleksandra Zarchi z 1967 roku. Pomimo doskonałej gry Samojłowej i zwrócenia na niego uwagi przez zachodni świat filmowy, obraz nie odniósł takiego sukcesu, jak Lecą żurawie z powodu niekorzystnych stosunków międzynarodowych pomiędzy „wschodem” i „zachodem” w 1968 roku.

W połowie lat 70. XX w. zniknęła z ekranu, by po dłuższej przerwie pojawić się znowu w 2000. W ostatnich latach życia żyła w skrajnej biedzie[3].

Zmarła w 2014 roku. Została pochowana na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie[4].

Miała brata i syna, który w 1995 r. wyjechał do USA, tam ożenił się z Amerykanką poznaną w Moskwie, z którą ma córkę – Tatianę.

Do końca życia przyznawała się do swojego żydowskiego pochodzenia, chociaż nie zajmowała wyraźnego stanowiska wobec problemów tej społeczności w ZSRR. Pod koniec życia przeszła na prawosławie.

Wybrana filmografia edytuj

  • 1955: Meksykańczyk (Мексиканец) jako Maria[5]
  • 1957: Lecą żurawie (Летят журавли) jako Weronika[5]
  • 1959: Niewysłany list (Неотправленное письмо) jako Tania[5]
  • 1960: Leon Garros szuka przyjaciela (Леон Гаррос ищет друга) jako Natasza[5]
  • 1961: Alba Regia (Альба Регия)
  • 1964: Oni szli na Wschód (Они шли на восток) jako Sonia[5]
  • 1967: Anna Karenina (Анна Каренина) jako Anna Karenina[5]
  • 1967: Żołnierze bez mundurów (Солдаты без мундиров)
  • 1972: Miasto na Kaukazie (Город на Кавказе)
  • 1972: Długa droga krótkiego dnia (Длинная дорога в короткий день) jako Jekatierina Zołotarienko[5]
  • 1973: Nie ma powrotu (Возврата нет) jako Nastiura[5]
  • 1974: Ocean (Океан) jako Masza[5]
  • 1975: Brylanty dla dyktatury proletariatu (Бриллианты для диктатуры пролетариата)
  • 2000: 24 godziny (Двадцать четыре часа)
  • 2004: Moskiewska saga (Московская сага) – serial TV
  • 2004: Сен-Жермен

Nagrody edytuj

Przypisy edytuj

  1. Скончалась народная артистка России Татьяна Самойлова, tass.ru
  2. Tamara Mono-Ejgenberg, Kariera aktorska Tatiany Samojłowej. Niezapomniana Weronika z filmu „Lecą żurawie”, „Słowo żydowskie” (1), 2016, s. 14-17.
  3. Jerzy Stuhr: Ucieczka do przodu! Jerzy Stuhr od A do Z w wywiadach Marii Malatyńskiej. Znak, 2007, s. 240. ISBN 978-83-240-0859-9.
  4. Новодевичье кладбище. Самойлова Татьяна Евгеньевна (1934-2014)
  5. a b c d e f g h i Galina Dołmatowska, Irina Szyłowa, Sylwetki radzieckiego ekranu, przeł. z ros. Marek Dzierwajłło, Wydawnictwo Progress, Moskwa 1980, s. 655-656.

Bibliografia edytuj