Techniki operacyjne
Techniki operacyjne – zespół technik i metod służących służbom specjalnym do pozyskiwania niejawnych informacji, ochrony własnych informacji niejawnych, infiltrowania i sekretnego sterowania grupami ludzi oraz prowadzenia różnego rodzaju działań dywersyjno-szpiegowskich[1].
Techniki te można podzielić na:
- techniki służące pozyskiwaniu informacji takie jak:
- podsłuch elektroniczny – czyli zbieranie informacji z użyciem zaawansowanych technologii elektronicznych, od zwykłego podsłuchu radiowego, przez analizę danych zbieranych przez satelity, po automatyczne systemy gromadzenia informacji z ogólnodostępnych sieci takich jak telefony i internet
- inwigilacja – czyli wszechstronna, bezpośrednia obserwacja podejrzanych osób przez zespoły funkcjonariuszy / żołnierzy operacyjnych (śledzenie, podsłuch bezpośredni itp.)
- agentura – tworzenie siatek agentów
- bezpośrednie wykradanie informacji niejawnych (np. włamania do archiwów)
- przesyłka niejawnie nadzorowana
- techniki służące do ochrony własnych informacji:
- rozwijanie i kontrola nad systemami technik szyfrowania danych
- dezinformacja (prowadzenie gier szpiegowskich, celowe rozpowszechnianie fałszywych informacji)
- techniki typowo policyjne:
- zakup kontrolowany
- prowokacja policyjna (prowokator)
- przesłuchania
- techniki dywersyjne:
- aktywna agentura (sterowanie agentami na wysokich stanowiskach)
- skrytobójstwo
- przekupstwo
- zagłuszanie i aktywna dezinformacja
- prowadzenie działań propagandowych
- bezpośrednie działania dywersyjne (niszczenie kluczowych elementów infrastruktury, zatruwanie wody i gleby itp.)
W Polsce uprawnionymi instytucjami do stosowania technik operacyjnych są: Policja, Straż Graniczna, Żandarmeria Wojskowa, Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencja Wywiadu, Służba Kontrwywiadu Wojskowego, Służba Wywiadu Wojskowego, Centralne Biuro Antykorupcyjne, Służba Celno-Skarbowa.
Przypisy edytuj
- ↑ Kantorowski J. (2010) Operacje i techniki operacyjne, Wydawnictwo Kantor, Kraków, s. 6