Teofil Mazur (podpułkownik)
Teofil Mazur (ur. 20 grudnia 1883, zm. 1940 w ZSRR) – podpułkownik łączności Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
 podpułkownik łączności
| |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
2 Pułk Łączności |
| Stanowiska |
szef okręgowego szefostwa łączności |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 20 grudnia 1883 jako syn Jana. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 lutego 1917 roku. W 1918 roku jego oddziałem macierzystym był 16 pułk strzelców[1].
1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Wojskowej Dyrekcji Telegrafów i telefonów nr 1, a jego oddziałem macierzystym był 2 baon zapasowy telegraficzny[2]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia majora łączności ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. W latach 1923–1924 służył w Szefostwie Łączności Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 2 pułk łączności w Jarosławiu. Jego przełożonym był wówczas płk Ignacy Niepołomski, który także był ofiarą zbrodni katyńskiej[3][4]. Został awansowany do stopnia pułkownika łączności ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[5][6]. W czerwcu 1927 roku został przeniesiony z 1 do 4 Okręgowego Szefostwa Łączności w Łodzi na stanowisko szefa[7][8]. W kwietniu 1928 roku został przeniesiony na stanowisko oficera placu we Włodzimierzu Wołyńskim[9][10]. 12 marca 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II[11]. Z dniem 30 listopada 1929 został przeniesiony w stan spoczynku[12].
Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej 1939 i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów. Na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/5-40 oznaczony numerem 1799)[13]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
Odznaczenie edytuj
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 133, 277.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 363, 765.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 78, 881, 967.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 42.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 884, 877.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 620.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 11 czerwca 1927 roku, s. 168.
- ↑ Jarno 2001 ↓, s. 183, wg autora obowiązki szefa pełnił od lutego 1927 roku do lutego 1928 roku.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 160.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 613, 620.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 88.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 18 października 1929 roku, s. 331.
- ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 60. [dostęp 2015-06-17].
Bibliografia edytuj
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.