Teoria sportu
Teoria sportu – nauka, która w sposób systemowy zajmuje się badaniem człowieka uprawiającego sport oraz zjawisk działalności sportowej w celu poznania i doskonalenia mechanizmów warunkujących skuteczne zachowanie człowieka we współzawodnictwie sportowym. Bada ona zjawiska, formułuje prawa, uogólnia doświadczenia, kieruje praktyką sportową oraz wyznacza kierunki rozwoju sportu[1].
Działy teorii sportu
edytujWyróżnia się sześć podstawowych działów teorii sportu[2]:
- teoria treningu sportowego – dotyczy rozpoznania reakcji człowieka na bodźce treningowe i pozatreningowe, a także badania efektywności metod, form, zasad i środków treningowych.
- teoria planowania – polega na wyznaczeniu celów głównych i etapowych szkolenia sportowego na podstawie przewidywań efektów pracy.
- prognozowanie i selekcja – dotyczy wybrania osobników, których talent oraz poziom wybranych cech rokuje w przyszłości osiągnięcie wysokiego poziomu sportowego.
- kontrola pracy treningowej – zespół działań służących ocenie bieżącego stanu organizmu zawodnika oraz jego reakcji na stosowane bodźce treningowe.
- teoria walki sportowej – docelowy i centralny punkt szkolenia sportowego, obejmujący analizę rywalizacji sportowej.
- skutki działalności sportowej – dotyczy analizy skutków działalności sportowej, od fizjologicznych po psychologiczne.
Przypisy
edytuj- ↑ Ambroży 2007 ↓, s. 7.
- ↑ Ambroży 2007 ↓, s. 7-8.
Bibliografia
edytuj- Tadeusz Ambroży: Wprowadzenie do teorii sportu. Poradnik metodyczny dla studentów. Wydawnictwo „Dla szkoły”, 2007. ISBN 978-83-883-9664-9.