Terebla (rzeka)

Terebla
	; Terebla
Kontynent	Europa
Państwo	Ukraina
	Rzeka
Długość	91 km
Powierzchnia zlewni	750 km²
	Źródło
Współrzędne	48°38′17,5″N 23°47′12,8″E/48,638194 23,786889
	Ujście
Recypient	Cisa
Współrzędne	48°02′10″N 23°28′35″E/48,036111 23,476389
	Położenie na mapie obwodu zakarpackiego źródło ujście
	Położenie na mapie Ukrainy źródło ujście
	Multimedia w Wikimedia Commons

Terebla (ukr. Теребля) – rzeka na ukraińskim Zakarpaciu, w dorzeczu Cisy. Długość – 91 km, powierzchnia zlewni – 750 km².

Terebla wypływa ze źródeł na południowych stokach zachodniego skraju Gorganów. Płynie na południowy wschód głęboko wciętą doliną (do 350 m poniżej otaczających ją gór), oddzielającą Połoninę Czerwoną na wschodzie od Połoniny Borżawskiej na zachodzie. Część wód Terebli jest odprowadzana tunelem do płynącej równolegle kilka kilometrów na zachód rzeki Rika, gdzie zasila terebelsko-ricką elektrownię wodną. W dolnym biegu wypływa do Kotliny Marmaroskiej, gdzie wpada do Cisy we wsi Busztyno, kilka kilometrów poniżej miasta Tiaczów. Do zlewni Terebli należy największe naturalne jezioro Zakarpacia – Synewyr. W jej górnym biegu umiejscowiony jest z kolei Park Narodowy „Synewyr”^[1].

Zobacz też edytuj

Rzeki Europy

Przypisy edytuj

↑ SerhijS. Popowycz SerhijS., JurijJ. Tiuch JurijJ., WasylW. Subota WasylW., НПП Синевир, [w:] ‪Wiktor‪W. Onyszczenko, TetianaT. Andrijenko (red.), Фіторізноманіття заповідників і національних природних парків України [PDF], t. 2. Національні природні парки, Instytut Botaniki im. Mykoły Chołodnego Narodowej Akademii Nauk Ukrainy, Kijów: Wydawnictwo Ukrajinśkoho fitosociołohicznoho centru, 2012, s. 457–471, ISBN 978-966-306-165-3 [dostęp 2021-04-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-08-22] (ukr.).

[PNS-1] SerhijS. Popowycz SerhijS., JurijJ. Tiuch JurijJ., WasylW. Subota WasylW., НПП Синевир, [w:] ‪Wiktor‪W. Onyszczenko, TetianaT. Andrijenko (red.), Фіторізноманіття заповідників і національних природних парків України [PDF], t. 2. Національні природні парки, Instytut Botaniki im. Mykoły Chołodnego Narodowej Akademii Nauk Ukrainy, Kijów: Wydawnictwo Ukrajinśkoho fitosociołohicznoho centru, 2012, s. 457–471, ISBN 978-966-306-165-3 [dostęp 2021-04-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-08-22] (ukr.).

[1]