Wikipedia

The Velvet Underground

The Velvet Underground – amerykańska grupa rockowa, będąca przedstawicielem awangardy rockowej i rocka eksperymentalnego.

The Velvet Underground
Ilustracja
The Velvet Underground (1966)
Pochodzenie

 Stany Zjednoczone

Gatunek

rock eksperymentalny[1], indie rock[1], proto punk[1], rock alternatywny[1]

Aktywność

1965–1973
1990–1994

Wydawnictwo

Verve
MGM
Atlantic
Polydor
Mercury
Sire

Powiązania

Nico
Theater of Ethernal Music

Skład
Lou Reed
John Cale
Sterling Morrison
Maureen Tucker
Nico
Doug Yule
Willie Alexander
Angus Maclise
Billy Yule
Walt Powers
Larry Estridge
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
The Velvet Underground, ok. 1968

Historia grupy edytuj

Historia zespołu zaczyna się w grupie The Primitives, zorganizowanej w 1964 roku tylko do nagrania singla Lou Reeda. Wszyscy muzycy tego kwartetu, czyli Lou Reed (gitara, wokal), John Cale (gitara basowa, wokal), Tony Conrad (gitara) i Walter De Maria (perkusja), wywodzili się z awangardowych kręgów nowojorskich. John Cale i Tony Conrad byli członkami radykalnego zespołu LaMonte'ego Younga The Theater of Ethernal Music, zwanego także The Dream Syndicate. Walter de Maria był już także znanym artystą i wkrótce stał się jednym z czołowych przedstawicieli minimalizmu. Reed i Cale wspólnie przeszli jeszcze przez efemeryczne grupy, aby w końcu w lutym 1965 roku założyć trio z gitarzystą Sterlingiem Morrisonem – The Warlocks. Niestety w kilka miesięcy później okazało się, że w San Francisco działa grupa o tej samej nazwie. Oba zespoły zmieniły więc nazwy: grupa nowojorska na The Falling Spikes, a Kalifornijczycy na The Grateful Dead. Jednak w grudniu, pod wpływem erotycznej powieści Reed z kolegami przybierają nazwę The Velvet Underground. Ich pierwszy koncert pod tą nazwą odbył się 11 grudnia 1965 roku w Summit High School Auditorium. Był to także ich pierwszy koncert z perkusistką Maureen Tucker. Miała ona zestaw perkusyjny za 50 dol. i grała na stojąco.

Jeszcze w tym samym miesiącu Andy Warhol, który potrzebował zespołu rockowego do swojego multimedialnego projektu zwanego Andy Warhol, Up-Tight wysłuchał ich koncertu w klubie The Cafe Bizarre i zespół został włączony w działalność The Factory. Współpraca Velvet Underground z Andym Warholem trwała około półtora roku. W styczniu do zespołu dołączono (na prośbę Warhola) wokalistkę i aktorkę Nico. Brali oni udział w serii multimedialnych programów składających się z kombinacji filmów Warhola, świateł Danny’ego Williamsa, muzyki Velvet Underground and Nico, tańców Gerarda Malangi i Edie Sedgwick, pokazów przezroczy, projekcji filmowych Paula Morrisseya, fotografii Billy’ego Linicha i Nata Finkelsteina.

Przez cały 1966 rok grupa występowała głównie w Nowym Jorku ale m.in. także w Los Angeles i San Francisco. 27 i 28 maja koncertowali w słynnej sali koncertowej Fillmore Auditorium (znanej także później jako Fillmore East). Na przełomie sierpnia i września 1966, zespół występował w ramach kolejnego projektu Warhola Exploding Plastic Inevitable. Pod koniec roku 1966 rozpoczęli serię koncertów w kilku stanach USA i w Kanadzie. Trwały one do 27 maja 1967 roku, gdy odeszła Nico, aby prowadzić karierę solową.

W marcu 1967 roku ukazał się ich pierwszy album The Velvet Underground & Nico, którego formalnym producentem był Warhol, ale prawdziwym – Tom Wilson. Ze względu na odmienność od ówczesnych standardów płyta nie przyniosła dużych zysków. Kontrowersyjna treść spowodowała niemal natychmiastowe wycofanie jej z wielu sklepów muzycznych. Wiele stacji radiowych odmówiło grania a czasopisma nie zamieszczały reklam. Klęska leżała też po stronie wydawnictwa Verve, któremu nie udało się wypromować płyty[2][3].

Po kolejnej serii koncertów (m.in. występy w słynnym klubie The Boston Tea Party w Bostonie), grupa wydała 30 stycznia 1968 roku drugi album White Light/White Heat. Kolejny brak komercyjnego sukcesu zmusił grupę do intensywnych tras koncertowych.

We wrześniu 1968 roku odszedł od grupy John Cale. Rozpoczął karierę solową i został producentem (Nico, The Stooges itd.). Na jego miejsce przyszedł basista, klawiszowiec i wokalista Doug Yule z zespołu Glass Menagerie. 4 października odbył się pierwszy koncert z jego udziałem w klubie La Cave w Cleveland.

W marcu 1969 roku zespół wydał swój trzeci album The Velvet Undeground i ruszył w długą serię występów. Ich plonem był dwupłytowy album Live 1969 wydany w kwietniu 1974 roku. W kwietniu 1970 roku Maureen Tucker wzięła przerwę na urodzenie dziecka. Grupa występowała jako trio – Yule został także perkusistą. Po dwóch miesiącach zaangażowali jako perkusistę młodszego brata Douga Youle'a – Billa Youle'a, który grał w zespole przez dwa miesiące do powrotu w październiku Maureen Tucker. Bill Youle wrócił do szkoły.

Od 24 czerwca do 28 sierpnia zespół występował w nowojorskim klubie The Max's Kansas City. Koncertowe nagrania z tego klubu zostały wydane 30 maja 1972 roku na albumie Live at Max's Kansas City. We wrześniu 1970 roku ukazał się ich album Loaded. Niestety, latem – przed ukazaniem się tej płyty – odszedł z zespołu Lou Reed. Po 2-letnim okresie przerwy rozpoczął karierę solową. W sierpniu 1970 roku został zastąpiony przez basistę i wokalistę Walta Powersa. Ten skład dotrwał do czerwca 1971 roku, gdy Powers spadł ze schodów i złamał szczękę. Na kilka koncertów został zastąpiony przez Larry’ego Estridge'a.

W sierpniu 1971 roku odszedł z zespołu Sterling Morrison, który po doktoracie z filozofii został profesorem na uniwersytecie w Teksasie. Zastąpił go Willie Alexander.

Grudzień 1971 roku to właściwie koniec istnienia zespołu. Doug Yule kontynuował karierę z nowymi muzykami i w lutym 1973 roku wydał swój solowy album Squeeze, pomyłkowo[4] firmowany przez Velvet Underground.

Wspólne inicjatywy muzyków po rozwiązaniu grupy edytuj

Muzycy edytuj

 
Lou Reed

Dyskografia edytuj

Albumy edytuj

Oficjalne albumy studyjne
Oficjalne albumy koncertowe

Single edytuj

Jeśli nie zaznaczono rozmiaru, singiel jest 7-calowy

Single amerykańskie
  • „Loop” (12. 1966) – 7-cal. jednostronna giętka płytka dołączona do magazynu Aspen No.3. Nowy Jork, Nowy Jork
  • Bez tytułu (b.d.) – 7-cal. giętka płytka dołączona do Andy Warhol’s Index Book zawierająca dyskusję muzyków VU o tej książce na tle odtwarzanego pierwszego albumu VU. Zdjęcie na płytce przedstawia portret Lou Reeda
  • „All Tomorrow’s Parties / I'll Be Your Mirror” (10.1966) Verve 10427
  • „Sunday Morning / Femme Fatale” (12.1966) Verve 10466
  • „White Light White Head / Here She Comes Now” (3.1968) Verve 10560
  • „Here She Comes Now / I Heard Her Call My Name” (3.1968) Verve 10560 – (tylko promocyjny singiel, niewydany komercjalnie)
  • „What Goes On Now / Jesus” (1969) MGM 14057
  • „Who Loves the Sun / Oh Sweet Nuthin'” (1970) Cotillion 44107
Single brytyjskie
  • „Who Loves the Sun / Sweet Jane” (4.1971) Atlantic 2091 088
  • „Candy Says / Waiting for the Man / Run Run Run” (6.1973) MGM 2006 283
  • „Sweet Jane / Rock and Roll” (8.1873) Atlantic K 10339
  • „White Light White Heat / Heroin / Venus in Furs / Waiting for the Man” (12-cal.) (1981) Polydor POSPX 398
  • „Heroin / Venus in Furs / Waiting for the Man / Run Run Run” (12-cal.)(10.1982) Polydor POSPX 603
  • „Waiting for the Man / Heroin” (12-cal.) (3.1988) Old Gold OG 4049
  • „Venus in Furs / All Tomorrow’s Parties” (12-cal.) Old Gold OG 4051 – „All Tomorrow’s Parties” jest wersją z alternatywnym miksowaniem
  • „Venus in Furs / Waiting for the Man” (koncertowy) (2.1994) Warner Bros. W 0224 – także jako kasetowy singiel W 0224C
  • „Venus in Furs / Sweet Jane / Heroin / Waiting for the Man” CD (2.1994) Warner Bros. W 0224CD

Wideografia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d Ritchie Unterberger: The Velvet Underground Biography. www.allmusic.com. [dostęp 2017-02-18]. (ang.).
  2. ↑ Joe Harvard: The Velvet Underground and Nico. New York, NY: Continuum International Publishing Group, 2007, seria: 33⅓. ISBN 0-8264-1550-4. (ang.).
  3. ↑ All Yesterday's Parties: The Velvet Underground in Print 1966-1971. Wyd. first. De Capo Press, 2005. ISBN 0-306-81477-3. (ang.).
  4. ↑ V. Bockris, G. Malanga: Up-tight. Str. 143
  5. ↑ The Velvet Underground: inducted in 1996. The Rock and Roll Hall of Fame and Museum, Inc.. [dostęp 2016-07-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-24)]. (ang.).

Bibliografia edytuj

  • Clinton Heylin: All Yesterdays' Parties. The Velvet Underground in Print 1966–1971. Da Capo Press: Cambridge 2006. Str. 278 ISBN 0-306-81477-3
  • Victor Bockris, Gerard Malanga: Up-tight. The Velvet Underground Story. Cooper Square Press: Nowy Jork 2003. Str. 144 ISBN 0-8154-1285-1

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Velvet_Underground&oldid=70511562”