Tlenek rutenu(IV)

Tlenek rutenu(IV)
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
konst.	tlenek rutenu(4+), tlenek(2−) rutenu(4+), tlenek rutenu(IV), ditlenek rutenu
	Inne nazwy i oznaczenia
Stocka	tlenek rutenu(IV)
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	RuO2
Masa molowa	133,07 g/mol
	Identyfikacja
Numer CAS	12036-10-1; 32740-79-7 (uwodniony)
PubChem	82848
InChI
	InChI=1S/2O.Ru
	InChIKey
	WOCIAKWEIIZHES-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
	Gęstość
	7,05 g/cm³; ciało stałe
	Rozpuszczalność w wodzie
	nierozpuszczalny
	w innych rozpuszczalnikach
	nierozpuszczalny w kwasach
Temperatura rozkładu	1300 °C
Budowa
Układ krystalograficzny	tetragonalny
Niebezpieczeństwa
	Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2015-05-29]
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Na podstawie podanej karty charakterystyki
Uwaga
Zwroty H	H319
Zwroty P	P305+P351+P338
Temperatura zapłonu	niepalny
Numer RTECS	VM2654000
Dawka śmiertelna	LD50 4580 mg/kg (szczur, doustnie)
	Podobne związki
Podobne związki	OsO2
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Tlenek rutenu(IV), RuO₂ – nieorganiczny związek chemiczny z grupy tlenków, w którym ruten występuje na IV stopniu utlenienia.

Może zostać otrzymany z pierwiastków w temperaturze 1000 °C^[4]. Krystalizuje w układzie tetragonalnym (rutylu). Ma barwę od niebieskiej lub szarej do czarnej^[1], choć intensywny kolor może wynikać z obecności rutenu na innym stopniu utlenienia, np. III^[4]. Jest nierozpuszczalny w wodzie i kwasach^[1] oraz mało reaktywny. Pod wysokim ciśnieniem tetragonalna struktura rutylu przekształca się w strukturę regularną o bardzo niskiej ściśliwości porównywalnej z diamentem^[5].

Tlenek rutenu(IV) stosowany jest jako katalizator syntezie organicznej, a także jako materiał powierzchniowy układów scalonych i anod stałowymiarowych w procesach chloro-alkalicznych^[6].

Przypisy edytuj

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Physical Constants of Inorganic Compounds, [w:] David R.D.R. Lide David R.D.R. (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 4-86, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
↑ Ruthenium dioxide, [w:] ChemIDplus, United States National Library of Medicine [dostęp 2015-05-29] (ang.).
↑ Ruthenium(IV) oxide (nr 238058) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2015-05-29]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
↑ ^a ^b Iron, Ruthenium and Osmium, [w:] Norman N.N.N. Greenwood Norman N.N.N., AlanA. Earnshaw AlanA., Chemistry of the Elements, wyd. 2, Oxford–Boston: Butterworth-Heinemann, 1997, s. 1080, ISBN 0-7506-3365-4 (ang.).
↑ SylvianeS. Sabo-Etienne SylvianeS., MaryM. Grellier MaryM., Ruthenium: Inorganic & Coordination Chemistry, [w:] Encyclopedia of Inorganic Chemistry, R. BruceR.B. King (red.), wyd. 2, Chichester: Wiley, 2005, s. 3, ISBN 978-0-470-86078-6 (ang.).
↑ HermannH. Renner HermannH. i inni, Platinum Group Metals and Compounds, [w:] Ullmann’s Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley‐VCH, s. 54, 63, ISBN 978-3-527-30385-4 (ang.).

[CRC-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Physical Constants of Inorganic Compounds, [w:] David R.D.R. Lide David R.D.R. (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 4-86, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).

[CID-2] Ruthenium dioxide, [w:] ChemIDplus, United States National Library of Medicine [dostęp 2015-05-29] (ang.).

[SA-3] Ruthenium(IV) oxide (nr 238058) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2015-05-29]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)

[Greenwood-4] Iron, Ruthenium and Osmium, [w:] Norman N.N.N. Greenwood Norman N.N.N., AlanA. Earnshaw AlanA., Chemistry of the Elements, wyd. 2, Oxford–Boston: Butterworth-Heinemann, 1997, s. 1080, ISBN 0-7506-3365-4 (ang.).

[Sabo-Etienne-5] SylvianeS. Sabo-Etienne SylvianeS., MaryM. Grellier MaryM., Ruthenium: Inorganic & Coordination Chemistry, [w:] Encyclopedia of Inorganic Chemistry, R. BruceR.B. King (red.), wyd. 2, Chichester: Wiley, 2005, s. 3, ISBN 978-0-470-86078-6 (ang.).

[Ullmann's-6] HermannH. Renner HermannH. i inni, Platinum Group Metals and Compounds, [w:] Ullmann’s Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley‐VCH, s. 54, 63, ISBN 978-3-527-30385-4 (ang.).

[1]

[3]

[2]

[4]

[5]

[6]