Tommaso Riario Sforza
Tommaso Riario Sforza (ur. 8 stycznia 1782 w Neapolu, zm. 14 marca 1857 w Rzymie[1]) – włoski kardynał.
| Kardynał diakon | ||
| ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
8 stycznia 1782 | |
| Data i miejsce śmierci |
14 marca 1857 | |
| Miejsce pochówku | ||
| Kamerling | ||
| Okres sprawowania |
3 kwietnia 1843–14 marca 1857 | |
| Protodiakon | ||
| Okres sprawowania |
7 listopada 1842–14 marca 1857 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
28 sierpnia 1823 | |
| Kreacja kardynalska |
10 marca 1823 | |
| Kościół tytularny |
Santa Maria in Via Lata | |
Życiorys edytuj
Pochodził z arystokratycznej, rzymskiej rodziny; był synem Nicoli Riaro Sforzy i Giovanny Di Somma[1]. Od kwietnia 1803 był referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, a od 1806 – protonotariuszem apostolskim[1]. 10 marca 1823 został kreowany kardynałem diakonem i otrzymał diakonię San Giorgio in Velabro[2]. Kilka miesięcy później, 28 sierpnia 1823, przyjął święcenia kapłańskie[2]. Następnie zaczął pracować w Kurii Rzymskiej, na kilku stanowiskach[1]. Od stycznia 1828 do maja 1830 był kamerlingiem Kolegium Kardynałów[1]. Kilkukrotnie pełnił także rolę legata m.in. w Forlì, Urbino i Pesaro, a także uczestniczył w konklawe w 1823, 1829, 1830-1831 i 1846[1]. Od 13 maja 1837 do śmierci był kardynałem protodiakonem i z racji tego, w 1846, ogłaszał elekcję Piusa IX[1]. 3 kwietnia 1843 został kamerlingiem Kościoła Rzymskiego i pełnił ten urząd do śmierci[2]. Zmarł jako ostatni żyjący kardynał z nominacji Piusa VII[1].