Torsten Vingqvist
Torsten Daniel Vingqvist[a] (ur. 22 czerwca 1874 w Szwecji, zm. 2 lutego 1916 w Warszawie) – szwedzki inżynier.
.jpg) Daniel Vinquist (około 1911) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
szwedzka |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Torsten Daniel Vinquist urodził się 22 czerwca 1874 w Szwecji[1][2][3][3]. Ukończył naukę w szkole średniej oraz w Instytucie Inżynierów w Sztokholmie[1]. Uzyskał tytuł inżyniera[4]. Podjął pracę na stanowisku kierownika technicznego w wydziale Powszechnego Towarzystwa Telefonów w Sztokholmie[1]. W 1900 został mianowany kierownikiem budowy warszawskiej sieci telefonicznej w ramach Towarzystwa Akcyjnego Telefonów „Cedergren” i w tym roku przybył na ziemie polskie[2][1]. Jednocześnie od kwietnia 1905 sprawował stanowisko dyrektora naczelnego TAT „Cedergren” w Warszawie[1][4][5]. Do końca życia formalnie pełnił dwie funkcje dyrektorskie: eksploatacji i budowy[1][6]. Pod jego kierownictwem warszawska stacja telefoniczna znacząca się rozwinęła[4]. Przez swoją pracę był ogólnie ceniony oraz darzony sympatią[4][7]. Należał do Stowarzyszenia Techników w Warszawie[8].
W listopadzie 1910 został mianowany konsulem szwedzkim w Warszawie[9][10][1], a w styczniu 1911 ogłoszono, że na mocy decyzji generał-gubernatora zezwolono mu pełnić obowiązki szwedzkiego nieetatowego konsula w Warszawie do czasu zatwierdzenia go na tym stanowisku przez Senat Rządzący[11]. Stanowisko konsula piastował do końca życia[3].
Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Order Wazów[3]. Władał językiem polskim i interesował się polskimi sprawami[1][7][2]. Ożenił się z Polką i miał córki[3][2][7]. Zamieszkiwał przy ul. Smolnej 36[12], a do końca życia zamieszkiwał w siedzibie Towarzystwa przy ul. Zielnej 37[3].
Zmarł nagle 2 lutego 1916 w swoim biurze w Warszawie w wieku 41 lat (według różnych wersji na anewryzm serca[7], wskutek apopleksji[1] lub paraliżu[2])[3]. Po uroczystym pogrzebie pod przewodnictwem pastora Mieczysława Rügera został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie tymczasowo w katakumbach kaplicy grobowej Halpertów 5 lutego 1916[3][13].
Uwagi edytuj
- ↑ Zapis nazwiska „Vingqvist” wydrukowano w kilku oficjalnych nekrologach oraz wspomnienaich pośmiertnych w 1911. W niektórych źródłach pojawiał się zapis nazwiska „Vinquist”.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i Ś. p. Torsten Vingqvist. „Kurier Warszawski”. Nr 34, s. 4, 3 lutego 1916.
- ↑ a b c d e Z żałobnej karty. „Gazeta Poranna 2 Grosze”. Nr 35, s. 2, 4 lutego 1916.
- ↑ a b c d e f g h Nekrologi. „Kurier Warszawski”. Nr 35, s. 4, 5, 4 lutego 1916.
- ↑ a b c d Warszawa w powodzi jubileuszów. „Nowości Illustrowane”. Nr 49, s. 8, 9 grudnia 1911.
- ↑ Warszawa II Rzeczypospolitej. T. 2. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 96.
- ↑ Sieć telefoniczna w Warszawie. „Nowa Gazeta”. Nr 528, s. 3, 17 listopada 1911.
- ↑ a b c d Torsten Vinquist. „Goniec Wieczorny”. Nr 60, s. 3, 3 lutego 1916. Torsten Vinquist. „Nowa Gazeta”. Nr 53, s. 3, 3 lutego 1916.
- ↑ Ze stow. techników. „Kurier Warszawski”. Nr 36, s. 2, 5 lutego 1916.
- ↑ Mianowanie. „Nowa Gazeta”. Nr 506, s. 3, 5 listopada 1911.
- ↑ Wiadomości urzędowe. Konsulat szwedzki. „Goniec Wieczorny”. Nr 508, s. 3, 5 listopada 1910.
- ↑ Wiadomości urzędowe. Konsulat szwedzki. „Goniec Wieczorny”. Nr 50, s. 3, 31 stycznia 1911.
- ↑ Adresy Warszawy na rok 1909.. Warszawa: Gebethner i Wolff, 1910, s. 364.
- ↑ Ostatnia posługa. „Kurier Warszawski”. Nr 37, s. 7, 6 lutego 1916.