Wikipedia

Triklosan

związek chemiczny

Triklosan – aromatyczny organiczny związek chemiczny z grupy chlorowanych fenoli, stosowany jako środek przeciwgrzybiczy, bakteriostatyczny i bakteriobójczy.

Triklosan
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C12H7Cl3O2

Masa molowa

289,54 g/mol

Wygląd

biały, bezwonny proszek[1]

Identyfikacja
Numer CAS

3380-34-5

PubChem

5564

DrugBank

DB08604

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
ATC

D08 AE04, D09 AA06

Multimedia w Wikimedia Commons

Właściwości edytuj

Ma postać białego krystalicznego proszku o charakterystycznym, słabym zapachu fenolu. Jest chlorowanym, aromatycznym związkiem chemicznym, zawierającym grupy funkcyjne charakterystyczne dla eterów i fenoli, warunkujące jego aktywność przeciwdrobnoustrojową. Triklosan, jak i pozostałe fenole, jest słabo rozpuszczalny w wodzie, natomiast dużo lepiej rozpuszcza się w etanolu, eterze dietylowym, a także w silnych roztworach zasad[6][7].

Zastosowanie edytuj

Triklosan jest środkiem grzybobójczym i bakteriostatycznym. Jest używany najczęściej w antybakteryjnych mydłach, dezodorantach, pastach do zębów, kosmetykach, tkaninach antybakteryjnych, plastikach i innych produktach. Wykorzystuje się go w higienie szpitalnej. Na oddziałach noworodkowych stosuje się go w celu zapobiegania zakażeniom wywołanym przez metycylinooporne szczepy gronkowca złocistego, podczas operacji serca oraz jako alternatywę dla pacjentów w przypadku kosztownego leczenia wankomycyną. Znalazł także zastosowanie w preparatach do mycia rąk przed operacją. W środkach kosmetycznych i higienicznych stężenie triklosanu jest rzędu 0,3%. Roztwory wodne i wodno-alkoholowe 5–10% służą do odkażania przyrządów medycznych. Roztwory 0,05–3% stosowane są do odkażania skóry, błon śluzowych i ran. Kąpiele z użyciem 2% triklosanu są zalecane jako środek pomocniczy dla pacjentów, których skóra jest skolonizowana przez metycylinooporne szczepy Staphylococcus aureus.

Triklosan skutecznie zapobiega nadmiernemu rozwojowi bakterii na skórze ludzkiej, zmniejsza ryzyko infekcji, zapobiega przykremu zapachowi, chroni przed infekcjami po zabiegach dentystycznych. Dodatek triklosanu do produktów codziennego użytku, takich jak pasty do zębów, płyny do płukania ust, mydła, dezodoranty czy inne kosmetyki ma na celu zapewnienie działania antyseptycznego, jest środkiem konserwującym. Ma to istotne znaczenie w zapobieganiu rozprzestrzeniania się drobnoustrojów, redukcji ryzyka zakażeń czy profilaktyki chorób przyzębia i jamy ustnej[8][9][10].

Mechanizm działania na mikroorganizmy edytuj

Fenole i difenole są truciznami protoplazmatycznymi, mogą uszkadzać tkankę, mają przykry zapach i działają drażniąco. W pewnym zakresie znalazły zastosowanie jako środki konserwujące leki. W niskich stężeniach powodują zmiany w przepuszczalności błony cytoplazmatycznej, wyciek składników komórkowych, zmiany w zawartości tlenu w komórkach, w wyższych stężeniach wywołują koagulację i denaturację białek. Mechanizm działania fenoli związany jest z obecnością grupy hydroksylowej w cząsteczce. Fenole szczególnie łatwo wnikają do komórek lub ich części bogatych w lipidy.

Bakterie różnią się opornością na fenole. Szczepy pałeczek Gram-ujemnych należące do rodzajów Pseudomonas, Flavobacterium, Achromobacter i Xantomonas mogą rozkładać i wykorzystywać fenole. Jest to często uwarunkowane posiadaniem przez nie plazmidów katabolicznych, zawierających geny odpowiedzialne za rozkład tych związków. W wysokich stężeniach (rzędu kilku procent) triklosan działa bakteriobójczo. Jego celem jest błona cytoplazmatyczna i cytoplazma. Natomiast w niskich stężeniach (0,05%) działa bakteriostatycznie poprzez inhibicję syntezy kwasów tłuszczowych niezbędnych do reprodukcji oraz budowy błony komórkowej. Triklosan wiąże się z bakteryjnym enzymem – reduktazą białka przenoszącego grupę enolowo-acylową (ENR), kodowanego przez gen fabI. To wiązanie powoduje wzrost powinowactwa enzymu do NAD+. W rezultacie powstaje stabilny trzeciorzędowy kompleks ENR–NAD+–triklosan, który jest nieaktywny w syntezie[11][12][13].

Regulacje prawne dotyczące stosowania edytuj

Według Dyrektywy Unii Europejskiej o Produktach Kosmetycznych 76/768/EWG triklosan może być używany do produktów w stężeniu nie większym niż 0,3% w produkcie gotowym. Ponadto triklosan jest oznaczony z symbolem (+) i w ten sposób może zostać dodany do kosmetyków w stężeniu innym niż ten przewidziany w tej dyrektywie[14].

Ryzyko wynikające z użycia edytuj

W ramach kampanii „Detox” prowadzonej przez World Wildlife Fundation (WWF) w 2005 roku we krwi ochotników z różnych krajów europejskich zidentyfikowano 107 niebezpiecznych lub potencjalnie niebezpiecznych substancji chemicznych. Celem przeprowadzonych badań było podkreślenie problemu wzrastającej chemizacji w codziennym życiu człowieka, ale przede wszystkim określenie toksyczności używanych powszechnie przez każdego z nas substancji chemicznych.

Badania te wykryły triklosan we krwi 39 ochotników pochodzących z 12 krajów Europy.

Ochotników do badań dobrano w sposób pokoleniowy – babcie, matki i dzieci. Największe stężenia triklosanu oznaczono we krwi matek, natomiast najniższe maksymalne stężenie stwierdzono u dzieci. Matki stanowiły również najliczniejszą grupę osób u których wykryto triklosan. Główną przyczyną najwyższego stężenia związku we krwi matek jest częstszy kontakt z tą substancją obecną w kosmetykach i środkach czystości. Właśnie ta grupa wiekowa zakumulowała największą ilość triklosanu, ponieważ jest narażona na kontakt z tą substancją niemal od początku wprowadzenia jej do przemysłu czyli od ponad 30 lat[15].

Szwedzcy naukowcy wykryli triklosan w mleku karmiących matek, co świadczy, że triklosan jest absorbowany przez organizm ludzki w znacznych ilościach[8] i podobnie jak inne związki chloroorganiczne, może kumulować się w tkance tłuszczowej. Natomiast badania przeprowadzane na myszach wykazały, że triklosan poprzez interferencje z hormonami tarczycy, powoduje hipotermię, która objawia się obniżeniem temperatury ciała i powoduje ogólny efekt depresyjny centralnego układu nerwowego.

W rzekach powierzchniowych Europy, Ameryki Południowej czy Stanów Zjednoczonych wykrywane są zanieczyszczenia ściekami organicznymi, w tym produktami higieny osobistej. Jak wynika z szeroko zakrojonych amerykańskich badań z 2002 roku, triklosan wykryto w 57% spośród 139 testowanych zbiorników wodnych[6].

Na podstawie badań stwierdzono, że triklosan może odpowiadać za wzrost komórek nowotworowych oraz zaburzać prawidłowy rozwój zwierząt[16].

Toksyczność edytuj

Triklosan jest mało toksyczny zażyty doustnie bądź wchłonięty przez skórę. Wykazuje umiarkowaną toksyczność przez inhalacje, umiarkowanie jest drażniący dla oczu. Dla skóry jest drażniący lub lekko drażniący, nie uczula skóry[7].

Typ badania Rezultat Kategoria toksyczności
Wrażliwość dla szczura LD50: >5000 mg/kg IV (Słabo toksyczna)
Wrażliwość na skórę królika LD50: >9300 mg/kg IV (Słabo toksyczna)
Wrażliwość na inhalację dla szczura LC50: >0,15 mg/L II (Bardzo toksyczna)
Wrażliwość dla oczu – królik Umiarkowanie drażniący II (Bardzo toksyczna)
Uczulenie na skórze – świnka morska Nie uczula Nie dotyczy

Ryzyko powstające w wyniku spożywania żywności i wody zawierającej triklosan edytuj

Triklosan do żywności może migrować pośrednio poprzez kontakt z przedmiotami, w których występuje triklosan. Triklosan został wykryty między innymi w wodzie pitnej w Południowej Kalifornii w poziomach odpowiednio 56 i 49 ng/l[17]. Zakładając że dorosła osoba konsumuje 2 litry wody na dzień, spożycie triklosanu jest oszacowany w 98 ng/osobę/dzień lub 1,4 ng/kg/dzień dla osoby dorosłej ważącej 70 kg. Porównując tę wartość z wybraną dawką odniesienia dla triklosan (0,3 mg/kg/dzień lub 300,000 ng/kg/dzień), okres półtrwania triklosan 5,2 ±1,7 dni. Uważa się, że taka wartość w wodzie pitnej jest bez znaczenia dla zdrowia[7].

Los triklosanu w środowisku i ryzyko dla środowiska edytuj

Triklosan jest usuwany ze środowiska głównie poprzez fotodegradację. Rozkłada się on pod wpływem światła słonecznego jak również promieni UV, zarówno w ściekach jak i w wodzie. Półokres rozpadu to 41 minut. Rozkład pod wpływem światła i promieni UV prowadzi często do powstania bardzo niebezpiecznych substancji. W doświadczeniach potwierdzono tworzenie się aż ośmiu fotoproduktów. Dwa z tych fotoproduktów rozpoznano jako izomery eteru dichlorohydroksydifenylowego o wzorze cząsteczkowym C12H8Cl2O2. Izomery te powstają przez redukcyjne dichlorowanie, które polega na podstawieniu atomu chloru – wodorem. Kolejne fotoprodukty to 2,8–dichlorodibenzo-p-dioksyna (2,8-DCDD) i dichlorohydroksydibenzofuran.

W próbkach które nie naświetlano wykryto dwa związki, są to chlorofenole i dichlorofenole. Także Latch (2005) donosił o tworzeniu się izomerycznych dichlorofenoli podczas fotodegradacji triklosanu i zidentyfikował wśród nich 2,4–dichlorofenol. Triklosan może przekształcać się do dioksyn. Dichlorodioksyny nie wykazują wysokiej toksyczności, jednak mogą one pod wpływem chloru przemieniać się do bardziej niebezpiecznych substancji. Badania fotolizy wody dejonizowanej i ścieków z dodatkiem triklosanu wykazały, że zanik triklosanu i równoczesne pojawienie się dioksyn był zależny od pH i obecności związków organicznych. Rozkład w środowisku zasadowym zachodzi szybciej niż w środowisku kwasowym. Wskazuje to na to, że forma anionowa triklosanu jest bardziej reaktywna niż fenolowa. Jednak powstawanie 2,8-DCDD zostało potwierdzone we wszystkich przypadkach, nawet przy pH = 3. Zanik triklosanu w ściekach jest znacznie szybszy niż w czystej wodzie, lecz w ściekach tworzą się dioksyny. Brak jest danych dotyczących powstawania dioksyn z triklosanu w innych procesach niż fotodegradacja w wodach powierzchniowych. Jeśli triklosan ulega degradacji w oczyszczalni ścieków i jest usuwany w około 80–90%, to brak także danych czy degradacja ta jest do prostych związków chemicznych czy do substancji pośrednich, które, podobnie jak to się dzieje w wodach powierzchniowych, mogą prowadzić do powstawania polichlorowanych dibenzo-p-dioksyn[18][19].

Rozkład triklosanu pod wpływem chloru w wodzie edytuj

Pod wpływem chloru w wodzie triklosan może rozkładać się na różne substancje które nie są obojętne dla zdrowia człowieka. Naukowcy z Universidad de Santiago de Compostela w Hiszpanii przeprowadzili eksperymenty rozkładu triklosanu w wodzie zawierającej chlor. Eksperyment był prowadzony przy pH = 7,3. Stwierdzono, że triklosan rozpada się na takie substancje jak: tetraklosan, pentaklosan, 2,4-dichlorofenol (2,4-DCP), 2,4,6-trichlorofenol (2,4,6-TCP)[18].

Powstawanie chloroformu z triklosanu edytuj

Naukowcy z Universidad de Santiago de Compostela w Hiszpanii przebadali 16 różnych produktów zawierających lub nie w swym składzie triklosan, symulując w trakcie analiz naturalne warunki, jakie najczęściej towarzyszą korzystaniu z tych produktów (przez około 60 sekund dany produkt miał kontakt z chlorowaną wodą wodociągową, o temperaturze dochodzącej do 40 stopni Celsjusza). Próbki wody odpowiadały wodzie płynącej w miejskich wodociągach różnych amerykańskich miast. Chloroform powstawał (w warunkach eksperymentu) po 1 tygodniu, przy wartościach pH 6,5 i 7,5. Natomiast przy wyższych wartościach pH, powstawania chloroformu już nie obserwowano. Ponadto, okazało się, że w wodzie z niewielkim dodatkiem chloru triklosan jest degradowany. Testy przeprowadzone w opisanym eksperymencie potwierdzają powstawanie chloroformu z triklosanu w pewnych warunkach, jednak ilości powstającego chloroformu są w tych przypadkach bardzo niewielkie.

Triklosan nie jest jedyną substancją powodującą pojawianie się chloroformu w chlorowanej wodzie wodociągowej[20].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d Triclosan, [w:] GESTIS-Stoffdatenbank, Institut für Arbeitsschutz der Deutschen Gesetzlichen Unfallversicherung, ZVG: 490400 [dostęp 2010-10-04] (niem. • ang.).
  2. ↑ The Merck Index. Wyd. 13.Monografia nr 9731.
  3. ↑ a b c Triclosan, [w:] ChemIDplus, United States National Library of Medicine [dostęp 2010-10-04] (ang.).
  4. ↑ a b c d Triclosan (nr PHR1338) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2019-07-09]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  5. ↑ Triklosan, [w:] Classification and Labelling Inventory, Europejska Agencja Chemikaliów [dostęp 2015-03-28] (ang.).
  6. ↑ a b B. Grzejszczak, M.R. Dudzińska, A. Staszowska, Triclosan w środowisku, [w:] Naukowa Sieć Tematyczna "Pathways of pollutants and mitigation strategies of their impact on the ecosystems" [online] [zarchiwizowane z adresu 2014-10-16].
  7. ↑ a b c Reregistration Eligibility Decision for Triclosan. List B. Case No. 2340 [online], EPA, 18 września 2008 [zarchiwizowane z adresu 2014-10-21] (ang.).
  8. ↑ a b A.D. Russell, Whither triclosan?, „Journal of Antimicrobial Chemotherapy”, 53 (5), 2004, s. 693–695, DOI: 10.1093/jac/dkh171, PMID: 15073159 (ang.).
  9. ↑ M.T.E. Suller, A.D. Russell, Triclosan and antibiotic resistance in Staphylococcus aureus, „Journal of Antimicrobial Chemotherapy”, 46 (1), 2000, s. 11–18, DOI: 10.1093/jac/46.1.11, PMID: 10882683 (ang.).
  10. ↑ Magda Izydorczak, Joanna Stefańska, Środek przeciwdrobnoustrojowy triclosan – działanie, zastosowanie, zagrożenia, „Biul. Wydz. Farm. AMW”, 2, 2007, s. 13–17 [dostęp 2019-07-09].
  11. ↑ Colin W. Levy i inni, Molecular basis of triclosan activity, „Nature”, 398 (6726), 1999, s. 383–384, DOI: 10.1038/18803, PMID: 10201369 (ang.).
  12. ↑ Remo Perozzo i inni, Structural Elucidation of the Specificity of the Antibacterial Agent Triclosan for Malarial Enoyl Acyl Carrier Protein Reductase, „Journal of Biological Chemistry”, 277 (15), 2002, s. 13106–13114, DOI: 10.1074/jbc.M112000200, PMID: 11792710 (ang.).
  13. ↑ Xiayang Qiu i inni, Molecular basis for triclosan activity involves a flipping loop in the active site, „Protein Science”, 8 (11), 2008, s. 2529–2532, DOI: 10.1110/ps.8.11.2529, PMID: 10595560, PMCID: PMC2144207 (ang.).
  14. ↑ Dyrektywa Rady z dnia 27 lipca 1976 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących produktów kosmetycznych (76/768/EWG). Tekst skonsolidowany. Komisja Europejska, 2008-04-24. [dostęp 2014-10-16].
  15. ↑ Generations X. Results of WWF’s European Family Biomonitoring Survey. WWF, 2005. [dostęp 2014-10-16].
  16. ↑ Tiffany Kary: Colgate Total Ingredient Linked to Hormones, Cancer Spotlights FDA Process. Bloomberg. [dostęp 2014-07-11]. (ang.).
  17. ↑ Gregory A. Loraine, Mark E. Pettigrove, Seasonal Variations in Concentrations of Pharmaceuticals and Personal Care Products in Drinking Water and Reclaimed Wastewater in Southern California, „Environmental Science & Technology”, 40 (3), 2006, s. 687–695, DOI: 10.1021/es051380x, PMID: 16509304 (ang.).
  18. ↑ a b P. Canosa i inni, Aquatic degradation of triclosan and formation of toxic chlorophenols in presence of low concentrations of free chlorine, „Analytical and Bioanalytical Chemistry”, 383 (7-8), 2005, s. 1119–1126, DOI: 10.1007/s00216-005-0116-4, PMID: 16261326 (ang.).
  19. ↑ Kazushi Aranami, James W. Readman, Photolytic degradation of triclosan in freshwater and seawater, „Chemosphere”, 66 (6), 2007, s. 1052–1056, DOI: 10.1016/j.chemosphere.2006.07.010, PMID: 16930676 (ang.).
  20. ↑ Aimee E. Greyshock, Peter J. Vikesland, Triclosan Reactivity in Chloraminated Waters, „Environmental Science & Technology”, 40 (8), 2006, s. 2615–2622, DOI: 10.1021/es051952d, PMID: 16683600 (ang.).

  Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Triklosan&oldid=72889022”