Trzydziesty siódmy rząd Izraela

Trzydziesty siódmy rząd Izraela został wyłoniony przez XXV Kneset po wyborach parlamentarnych w 2022 roku. 29 grudnia 2022 roku nowy rząd Benjamina Netanjahu został zaprzysiężony i otrzymał wotum zaufania.

Trzydziesty siódmy rząd Izraela
 Izrael
Ilustracja
Premier

Binjamin Netanjahu

Partie

Likud, Szas, Zjednoczony Judaizm Tory, Religijny Syjonizm, Żydowska Siła, No’am

Kadencja

od 29 grudnia 2022

Poprzedni

Trzydziesty szósty rząd Izraela

Następny

Trzydziesty ósmy rząd Izraela

W skład rządu wchodzą Likud, Szas, Zjednoczony Judaizm Tory, Religijny Syjonizm, Żydowska Siła i No’am.

Formowanie rządu edytuj

9 listopada 2022 roku prezydent Izraela Jicchak Herzog rozpoczął spotkania z przedstawicielami partii politycznych wybranych do Knesetu. W ich trakcie każda partia wskaże prezydentowi przywódcę formacji, który powinien sformować nowy rząd. Według oficjalnych wyników wyborów rząd zostanie najprawdopodobniej sformowany przez lidera Likudu Benjamina Netanjahu. Jego partia wraz z potencjalnymi koalicjantami posiada 64 posłów (Szas, Zjednoczony Judaizm Tory, Religijny Syjonizm, Żydowska Siła, No’am). Partie arabskie – Ra’am i Hadasz-Ta’al zapowiedziały, że nie wskażą żadnego kandydata. Pozostałe partie opozycyjne, tj. Ha-Machane ha-Mamlachti Beniego Ganca i Nasz Dom Izrael Awigodra Liebermana, nie określiły po wyborach, kto będzie ich kandydatem[1].

13 listopada prezydent Herzog powierzył, jako pierwszemu, Benjaminowi Netanjahu misję stworzenia izraelskiego rządu[2]. Netanjahu zyskał poparcie 64 posłów. Ustępujący premier Ja’ir Lapid otrzymał poparcie 28 posłów, z Jest Przyszłość i Partii Pracy[3].

Netanjahu chciał powołać rząd do 16 listopada, jednak rozmowy przedłużyły się. Prezydent Stanów Zjednoczonych Joe Biden wyraził zaniepokojenie z faktu chęci przekazania tzw. ministerstw siłowych przedstawicielom narodowo-religijnych partii. Ministerstwo Bezpieczeństwa Wewnętrznego miałoby przypaść Ben-Gwirowi (Żydowska Siła), natomiast zainteresowanie objęciem stanowiska ministra obrony wyraził Becalel Smotricz (Religijny Syjonizm). Największe kontrowersje wywołała kandydatura Smotricza. Amerykanie uważają, że jest to polityk nieobliczalny i jego obecność w rządzie może utrudnić amerykańsko-izraelską współpracę. Ministerstwo Obrony w Izraelu ma kompetencje związane z osadnictwem żydowskim na Zachodnim Brzegu i administrowaniem tym obszarem. Smotricz podkreślił, że interesuje go wyłącznie to ministerstwo. Ben-Gwir zapowiedział natomiast, iż jego partia wejdzie do koalicji wyłącznie, kiedy będzie w niej Religijny Syjonizm[4][5]. Obecność w rządzie Smotricza i Ben-Gwira niepokoi również żydowską diasporę na świecie ze względu na nietolerowanie przez obu polityków liberalnych odłamów judaizmu[6].

Osobny artykuł: Nieautoryzowane osiedle.

16 listopada Netanjahu otrzymał kolejne warunki umowy koalicyjnej od Żydowskiej Siły. Likud zgodził się na serię retroaktywnych legalizacji nieautoryzowanych osiedli na Zachodnim Brzegu. Ponadto Netanjahu przystał na rozbudowę drogi nr 60, która przecina Zachodni Brzeg z północy na południe oraz rozszerzenie prawa, które nie nakazuje wnoszenia zarzutów przeciwko osobie używającej siły w celu obrony swojego domu oraz każdemu zapobiegającemu atakowi na bazę wojskową. W tym samym czasie duchowe przywództwo partii Szas oraz jej lider Arje Deri wysunęli żądania, aby w przyszłym rządzie Ministerstwo Finansów przypadło właśnie Deriemu. Z kolei ortodoksyjny Zjednoczony Judaizm Tory przedstawił Likudowi postulat, aby uchylić prawo zezwalające na wnoszenie chamecu i niekoszernej żywności na teren szpitala przez odwiedzających podczas święta Pesach[7].

20 listopada Religijny Syjonizm i Zjednoczony Judaizm Tory wniosły kolejny postulat w rozmowach koalicyjnych. Obie partie chcą, aby w organizowanych przez państwo wydarzeniach publicznych i w przestrzeni publicznej obowiązywała segregacja płciowa. Postulat ten dotyczy w szczególności komunikacji publicznej przejeżdżającej przez religijne dzielnice miast (miejsca dla kobiet zlokalizowane z tyłu autobusów), osobne klasy dla chłopców i dziewczyn w szkołach publicznych, osobne miejsca siedzące podczas wydarzeń państwowych[8].

27 listopada podano informację, że drugą partią, z którą Likud podpisał umowę koalicyjną, stała się No’am. Pierwszą była Żydowska Siła[9].

21 grudnia, w ostatni dzień okresu, w którym Netanjahu musiał uzgodnić szczegóły dotyczące przyszłego rządu, prezydent Herzog otrzymał informację o tym, iż Likudowi udało się ustalić wszystkie szczegóły w sprawie powołania rządu[10]. Zgodnie z izraelskim prawem, Netanjahu po tym fakcie musiał zawiadomić przewodniczącego Knesetu, aby ten poinformował o tym parlament. Następnie na zaprzysiężenie nowego rządu Netanjahu będzie mieć siedem dni[11].

29 grudnia Netanjahu zaprzysiągł 37. rząd Izraela i otrzymał dla niego wotum zaufania przegłosowane przez 63 posłów (koalicja posiada 64 posłów). Na tym samym posiedzeniu Amir Ochanna został wybrany na nowego przewodniczącego Knesetu[12].

24 stycznia 2023 Arje Deri przestał sprawować funkcje ministra[13]. Został odwołany przez premiera po decyzji Sądu Najwyższego, który stwierdził, że nie może piastować urzędu z powodu jego wyroków skazujących za przestępstwa podatkowe[14][15]. Obowiązki ministra spraw wewnętrznych zaczął pełnić Micha’el Malki’eli, a ministra zdrowia Jo’aw Ben Cur[16]. 12 października 2023 r. Izraelski parlament przegłosował poszerzenie rządu o pięciu ministrów z opozycyjnej dotąd partii i utworzenie przez to rządu jedności. Kneset zatwierdził nominacje na ministrów bez teki dla członków partii Jedność Narodowa: emerytowanych generałów i byłych szefów sztabu generalnego Beniego Ganca i Gadiego Ejzenkota, Gideona Saara, Hiliego Tropera i Jifat Szaszy-Biton[17].

Skład rządu edytuj

Funkcja Imię i nazwisko Partia Okres sprawowania urzędu
od do
Premier   Benjamin Netanjahu Likud 29 grudnia 2022
Wicepremier   Jariw Lewin Likud 29 grudnia 2022
Minister sprawiedliwości
Minister bezpieczeństwa wewnętrznego   Itamar Ben-Gewir Żydowska Siła 29 grudnia 2022
Minister spraw strategicznych   Ron Dermer Bezpartyjny,

nie jest posłem do Knesetu

29 grudnia 2022
Minister spraw zagranicznych   Eli Kohen Likud 29 grudnia 2022
Minister obrony   Jo’aw Galant Likud 29 grudnia 2022
Minister równości społecznej i emerytów   Amichaj Szikli Likud 29 grudnia 2022
Minister ds. diaspory
Minister budownictwa i mieszkalnictwa   Jicchak Goldknopf Zjednoczony Judaizm Tory 29 grudnia 2022
Minister w biurze premiera
  Galit Distel-Atbarjan Likud 29 grudnia 2022
Minister Jerozolimy i dziedzictwa narodowego   Amichaj Elijjahu Żydowska Siła 29 grudnia 2022
Ministerstwo rolnictwa i rozwoju wsi   Awi Dichter Likud 29 grudnia 2022
Minister rozwoju peryferii Negewu i Galilei   Jicchak Waserlauf Żydowska Siła 29 grudnia 2022
Minister komunikacji   Szlomo Kari Likud 29 grudnia 2022
Minister kultury i sportu   Miki Zohar Likud 29 grudnia 2022
Minister współpracy regionalnej   Jo’aw Kisz Likud 29 grudnia 2022
Minister edukacji
Minister w Ministerstwie Edukacji   Chajjim Biton Szas 29 grudnia 2022
Minister ds. energii   Jisra’el Kac Likud 29 grudnia 2022
Minister ochrony środowiska   Idit Silman Likud 29 grudnia 2022
Minister finansów   Becalel Smotricz Religijny Syjonizm 29 grudnia 2022
Minister w Ministerstwie Obrony
Minister zdrowia   Arje Deri Szas 29 grudnia 2022 24 stycznia 2023
Minister spraw wewnętrznych
Minister alii i absorpcji   Ofir Sofer Religijny Syjonizm 29 grudnia 2022
Minister pracy i opieki społecznej   Ja’akow Margi Szas 29 grudnia 2022
Minister w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej   Jo’aw Ben Cur Szas 29 grudnia 2022
Minister zdrowia 24 stycznia 2023
Minister zadań narodowych   Orit Strok Religijny Syjonizm 29 grudnia 2022
Minister spraw religijnych   Micha’el Malki’eli Szas 29 grudnia 2022
Minister spraw wewnętrznych 24 stycznia 2023
Minister innowacji, nauki i technologii   Ofir Akunis Likud 29 grudnia 2022
Minister turystyki   Chajjim Kac Likud 29 grudnia 2022
Minister transportu i bezpieczeństwa drogowego   Miri Regew Likud 29 grudnia 2022
Minister gospodarki i przemysłu   Nir Barkat Likud 29 grudnia 2022

Źródło: הממשלה ה-37, Kneset (dostęp: 30.12.2022).

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj