Wikipedia

Tunel Trasy W-Z w Warszawie

tunel drogowo-tramwajowy (Warszawa, Polska)

Tunel Trasy W-Z – tunel drogowo-tramwajowy Trasy W-Z w Warszawie w ciągu al. „Solidarności”. Przebiega pod ulicami: Krakowskim Przedmieściem, Senatorską i Miodową.

Tunel Trasy W-Z w Warszawie
Ilustracja
Widok od strony wschodniej, po prawej wejście do schodów ruchomych
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Przeszkoda

plac Zamkowy

Rodzaj

drogowo-tramwajowy

Długość

196 m

Budowa
Wykonawca

Państwowe Przedsiębiorstwo Budowlane „Beton-Stal”

Data budowy

1948–1949

Zarządzanie
Płatny

nie

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Tunel Trasy W-Z w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Tunel Trasy W-Z w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Tunel Trasy W-Z w Warszawie”
Ziemia52°14′47,77″N 21°00′45,80″E/52,246603 21,012722
Multimedia w Wikimedia Commons

Opis edytuj

Tunel był wzorowany na tunelu Saint-Cloud pod Paryżem[1]. Stanowił nawiązanie do projektu zaproponowanego w okresie okupacji przez Jana Chmielewskiego[2]. Jego wykonawcą było Państwowe Przedsiębiorstwo Budowlane „Beton-Stal”, odpowiedzialne za budowę zachodniego odcinka Trasy W-Z[3].

Tunel można było wykonać albo podkopem pod budynkami lub otwartym wykopem[2]. Pierwszy sposób wymagał zastosowania konstrukcji podtrzymujących budynki, co byłoby kosztowniejsze i przesunęłoby termin zakończenia robót[2]. W związku z tym podjęto decyzję o zastosowaniu otwartego wykopu, a wyburzone kamienice ściśle odtworzono[2]. Podjęto jednak decyzję o zburzeniu pałacu Teppera, gdyż jego pozostawienie wiązałoby się z koniecznością wydłużenia tunelu o kilkanaście metrów[2].

Prace przy betonowaniu tunelu rozpoczęto w czerwcu 1948[4] i zakończono w listopadzie tego samego roku[5]. Budowę tunelu ukończono 7 grudnia 1948[6], 55 dni przed terminem[7]. 11 grudnia 1948 w tunelu odbył się wiec z okazji zjednoczenia polskiego ruchu robotniczego i powstania Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[8]. Podjęto wtedy jednogłośną decyzję o ukończeniu budowy Trasy 22 lipca 1949[9].

W marcu 1957 w pobliżu wylotu tunelu (od strony zachodniej) odsłonięto pomnik Karola Świerczewskiego[10].

Tunel ma długość 196 metrów[11]. Dzięki niemu ruch kołowy między wschodnimi i zachodnimi dzielnicami Warszawy ominął ul. Krakowskie Przedmieście i plac Zamkowy[12]. W podziemiach kamienicy Johna umieszczono górny hol pierwszych warszawskich schodów ruchomych, łączących poziom wylotu tunelu i przystanki komunikacji miejskiej z poziomem placu Zamkowego.

W 2016 roku tunel został ujęty w gminnej ewidencji zabytków[13].

Galeria edytuj

  •  
    Budowa tunelu, widok od strony wschodniej, 1948
  •  
    Budowa tunelu, widok od strony zachodniej, 1948
  •  
    Betonowanie stropu tunelu, 1948
  •  
    Wiec w tunelu 11 grudnia 1948
  •  
    Widok z tunelu w kierunku zachodnim
  •  
    Wjazd do tunelu od strony wschodniej

Przypisy edytuj

  1. ↑ Henryk Janczewski: Całe życie z Warszawą. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1986, s. 163–164. ISBN 83-06-01409-X.
  2. ↑ a b c d e Jan Zachwatowicz: Problemy zachowania historycznych budynków [w:] Warszawa współczesna. Geneza i rozwój. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 276. ISBN 83-01-02892-0.
  3. ↑ Karol Małcużyński: Szkice warszawskie. Warszawa: Książka i Wiedza, 1955, s. 49.
  4. ↑ Karol Małcużyński: Szkice warszawskie. Warszawa: Książka i Wiedza, 1955, s. 52.
  5. ↑ Krzysztof Jabłoński i in.: Warszawa: portret miasta. Warszawa: Arkady, 1984, s. strony nienumerowane (Kronika odbudowy, budowy i rozbudowy 1945−1982). ISBN 83-213-2993-4.
  6. ↑ Karol Małcużyński: Szkice warszawskie. Warszawa: Książka i Wiedza, 1955, s. 57.
  7. ↑ Kronika wydarzeń w Warszawie 1945−1958. „Warszawskie Kalendarz Ilustrowany 1959”, s. 49, 1958. Wydawnictwo Tygodnika Ilustrowanego „Stolica”. 
  8. ↑ Henryk Janczewski: Całe życie z Warszawą. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1986, s. 164. ISBN 83-06-01409-X.
  9. ↑ Warszawa. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1950, s. 74.
  10. ↑ Wiesław Głębocki: Warszawskie pomniki. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, s. 138. ISBN 83-7005-211-8.
  11. ↑ Warszawa. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1950, s. 83.
  12. ↑ Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 341. ISBN 978-83-280-3725-0.
  13. ↑ Gminna ewidencja zabytków m.st. Warszawy. Aktualny wykaz zabytków ujętych w gminnej ewidencji zabytków m.st. Warszawy (PDF). 20 kwietnia 2023. s. 147. [dostęp 2023-07-24].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tunel_Trasy_W-Z_w_Warszawie&oldid=70915756”