Turzyca błotna

Turzyca błotna (Carex acutiformis L.) – gatunek byliny z rodziny ciborowatych. Obszar występowania obejmuje półkulę północną. Gatunek występujący dość często.

Turzyca błotna
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

liliopodobne (≡ jednoliścienne)

Rząd

wiechlinowce

Rodzina

ciborowate

Rodzaj

turzyca

Gatunek

turzyca błotna

Nazwa systematyczna
Carex acutiformis L.
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]
Status iucn3.1 LC pl.svg

MorfologiaEdytuj

Pokrój
Roślina trwała, wysokości 30-150 cm, z rozłogami.
 
Pokrój
Łodyga
Sztywno wzniesiona, ostro trójkanciasta, u góry szorstka.
Liście
Najniższe pochwy liściowe bez blaszek, jasnobrązowe lub purpurowe, siatkowato włókniste. Blaszki liściowe płaskie, szorstkie, ze słabo wystającym grzbietem, szerokości 3-10 (20) mm. Podsadki kwiatostanu liściowate.
Kwiaty
Kwiatostan osiąga długość ponad 30 cm, składa się z 3-9 siedzących lub krótkoszypułkowych, wzniesionych kłosów. Górne 1-4 z kwiatami męskimi, pozostałe oddalone, z kwiatami żeńskimi. Plewy ciemnobrązowe. Pęcherzyki skośnie odstające, nie wydęte, 4-5,5 mm długości, zielone z krótkim dzióbkiem, matowe. Słupek z 3 znamionami. Kwitnie od maja do czerwca.
Owoce
Orzeszek.

EkologiaEdytuj

Występuje na średnio mokrych siedliskach, głównie łąkach i młakach turzycowych. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla związku Magnocaricion oraz zespołu Caricetum acutiformis[4].

PrzypisyEdytuj

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-06-14] (ang.).
  3. Carex acutiformis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
  4. Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

BibliografiaEdytuj

  • Jürke Grau, Bruno P. Kremer, Bodo M. Möseler, Gerhard Rambold, Dagmar Triebel: Gräser. Monachium: Mosaik Verlag GmbH, 1984.