Twierdzenie o odpowiedniości

Twierdzenie o odpowiedniości[1][2][3][4][5][6][7][8] (znane też jako czwarte twierdzenie o izomorfizmie[6][9][a][b] lub twierdzenie o kracie[11]) – twierdzenie teorii grup opisujące wzajemną odpowiedniość podgrup ustalonej grupy zawierających podgrupę normalną z podgrupami grupy ilorazowej struktura podgrup grupy jest tożsama ze strukturą podgrup grupy zawierających (zob. Wnioski).

Niech będzie homomorfizmem grup na Wówczas istnieje wzajemnie jednoznaczna odpowiedniość między zbiorem wszystkich podgrup grupy zawierających jądro oraz zbioru wszystkich podgrup grupy – odpowiedniość ta zachowuje zawieranie. Podgrupy normalne w zawierające odpowiadają podgrupom normalnym w i na odwrót. Grupy ilorazowe odpowiadających podgrup normalnych są izomorficzne. W ten sposób twierdzenie opisuje monotoniczne połączenie Galois (w istocie: odpowiedniość Galois) między kratą podgrup grupy a kratą podgrup grupy Podobne wyniki są prawdziwe dla pierścieni, modułów, przestrzeni liniowych oraz algebr nad ciałami.

Twierdzenie edytuj

Niech   jest homomorfizmem grup   na   Wówczas

(1) dla każdej   dla której   istnieje jednoznacznie wyznaczona podgrupa  [c];
(2) jeżeli   to  [d];
(3) jeżeli     oraz   to  [e];
(4) jeżeli     oraz   to  [f];
(5) jeżeli   jest dowolną podgrupą   to istnieje   dla której   oraz  [g];
(6) dla   zachodzi   wtedy i tylko wtedy, gdy  [h];
(7) jeżeli   oraz   to  [i].

Wnioski edytuj

Ważny przypadek szczególny powyższego twierdzenia to przypadek homomorfizmu naturalnego (zob. rozkład grupy ilorazowej); przypadek ten umożliwia wyczerpujący opis podgrup grupy ilorazowej – jego ostatnią zależność określa się jako twierdzenie o ilorazie ilorazu lub, częściej, trzecie (drugie) twierdzenie o izomorfizmie – dzięki poniższemu stwierdzeniu można m.in. przeprowadzić klasyfikację grup ilorazowych grup cyklicznych:

Stwierdzenie
Niech   Podgrupy grupy   są podgrupami ilorazowymi   gdzie   przebiega podgrupy grupy   spełniające   Dokładniej, dla każdej podgrupy   grupy   istnieje jednoznacznie wyznaczona podgrupa   grupy   spełniająca   dla której   Jeżeli   i   są podgrupami   np.   i   gdzie   i   to   wtedy i tylko wtedy, gdy   Co więcej   wtedy i tylko wtedy, gdy   W tym przypadku  
Dowód
Ponieważ   to możliwa jest konstrukcja grupy ilorazowej   Homomorfizm naturalny   jest „na”, można zatem zastosować powyższe twierdzenie – zgodnie z nim dowolna podgrupa w   jest postaci   dla pewnej   gdzie   (  oznacza zawężenie   do  ). Jest
 
oraz   na mocy twierdzenia (  ma sens, ponieważ   oraz   pociągają  ). Zatem podgrupy   mają postać   gdzie   Zgodnie z częściami (2), (3), (4) twierdzenia   wtedy i tylko wtedy, gdy   oraz   Wreszcie   wtedy i tylko wtedy, gdy   na mocy części (6) twierdzenia i w tym przypadku   na mocy (7), co kończy dowód.

W szczególności prawdziwe są też następujące obserwacje:

  • jeśli   to   gdzie   oznacza indeks podgrupy   w grupie   (tj. liczbę warstw podgrupy   w grupie  );
  •   gdzie   oznacza podgrupę   generowaną przez  [j];
  •  

przy czym lista ta jest daleko niewyczerpująca, ponieważ większość właściwości podgrup zachowuje się w obrazach bijekcyjnych na podgrupy grup ilorazowych.

Zobacz też edytuj

Uwagi edytuj

  1. Pod nazwą „czwarte twierdzenie o izomorfizmie” niektórzy rozumieją lemat Zassenhausa; np. Alperin i Bell[4] (s. 13) lub Wilson[10].
  2. W zależności od sposobu liczenia twierdzeń o izomorfizmie można spotkać się z określeniem twierdzenia o odpowiedniości jako trzeciego twierdzenia o izomorfizmie; zob. np. H.E. Rose[3] (s. 78).
  3. Dla każdej   dla której   należy wskazać podgrupę w   Można to uczynić zaczynając od podzbioru w   wyznaczonego przez   za pomocą jedynego dostępnego transportu z   do   mianowicie przekształcenia   W związku z tym oznaczając
     
    należy dowieść, że   Można to uczynić za pomocą kryterium bycia podgrupą, jednak można skorzystać z twierdzenia zapewniającego, że obraz homomorficzny grupy jest podgrupą w obrazie: zawężenie   do   jest homomorfizmem i z definicji jest
     
    wspomniane twierdzenie daje teraz   skąd   Zależność   będzie użyteczna w kolejnych częściach.
  4. Niech   Dowód, że   jest prosty: dla dowolnego   jest też   zatem   ponieważ   dla wszystkich   to  
  5. Niech     oraz   Należy dowieść   Założenie   oznacza   Ponadto dla każdego   zachodzi  
    dla dowolnego   istnieje taki   dla którego  
    Dla   jak wyżej otrzymuje się
     
    skąd   czyli (z własności warstw)   Dlatego   dla dowolnego   a zatem  
  6. To bezpośredni wniosek z (3): jeśli   to   oraz   a więc i   oraz   na mocy (3), zatem   (pokazuje to zarazem, że odpowiedniość   jest jednoznaczna, tzn. różnowartościowa).
  7. Dla każdej   należy znaleźć   dla której   oraz   Podobnie jak w części (1) podgrupę   można wskazać za pomocą przeciwobrazów elementów w   Przyjmując
     
    widać, że   oznacza   Należy pokazać, że   ponadto   oraz że   Najpierw   ponieważ   to   zatem   Stosując kryterium bycia podgrupą:
    (i) jeśli   to   czyli   tzn.   a zatem   jest zamknięte ze względu na mnożenie;
    (ii) jeśli   to   czyli   tzn.   a więc   jest zamknięte ze względu na branie odwrotności;
    dowodzimy, że   jest podgrupą w   Dalej, to że   zawiera   jest trywialne: jeśli   to   czyli   a więc   stąd   Pozostaje dowieść   otóż zachodzi
     
    zgodnie z tezą (ta część pokazuje, że odpowiedniość   jest „na”).
  8. Najpierw zakładając   wykazane zostanie   Posłuży do tego jedna z charakteryzacji podgrup normalnych: pokazane zostanie   dla dowolnych   oraz dla dowolnych   Jeśli   oraz   to istnieją   gdzie   oraz   gdzie   Jest tak, ponieważ   jest na   a   jest określona jako   Należy wykazać, że   co jest równoważne   Ponieważ   to wiadomo, że   skąd   Dowodzi to   Zakładając teraz   należy dowieść   można to zrobić naśladując powyższe rozumowanie, jednak zostanie wykorzystany fakt, że podgrupy normalne i jądra to te same obiekty – ta metoda zostanie wykorzystana również w dowodzie części (7). Z twierdzenia o homomorfizmie naturalnym (zob. rozkład grupy ilorazowej)   gdzie   jest homomorfizmem naturalnym. Złożenie   również jest homomorfizmem; jego jądrem jest
     
    Zatem   skąd, z części (4),
     
    Jądro homomorfizmu jest podgrupą normalną w dziedzinie, zatem   co należało dowieść.
  9. Każdy z   oraz   pociąga drugi. Założywszy prawdziwość jednego, a więc dwóch z nich, i mając homomorfizm   uzyskuje się
     
    Z (*) wiadomo, że   Co do obrazu, ponieważ   jest na   z założenia, a   jest na   jako homomorfizm naturalny, zatem ich złożenie również jest „na”. Zatem   i (#) staje się
     
  10. Jeżeli  normalne, a nawet tylko permutowalne, to   jest w istocie ich iloczynem kompleksowym   w szczególności oba powyższe warunki są spełnione, gdy   jest przemienna.

Przypisy edytuj

  1. Derek John Scott Robinson: An Introduction to Abstract Algebra. Walter de Gruyter, 2003, s. 64. ISBN 978-3-11-017544-8.
  2. J.F. Humphreys: A Course in Group Theory. Oxford University Press, 1996, s. 65. ISBN 978-0-19-853459-4.
  3. a b H.E. Rose: A Course on Finite Groups. Springer, 2009, s. 78. ISBN 978-1-84882-889-6.
  4. a b J.L. Alperin, Rowen B. Bell: Groups and Representations. Springer, 1995, s. 11. ISBN 978-1-4612-0799-3.
  5. I. Martin Isaacs: Algebra: A Graduate Course. American Mathematical Soc., 1994, s. 35. ISBN 978-0-8218-4799-2.
  6. a b Joseph Rotman: An Introduction to the Theory of Groups. Wyd. IV. Springer, 1995, s. 37–38. ISBN 978-1-4612-4176-8.
  7. W. Keith Nicholson: Introduction to Abstract Algebra. Wyd. IV. John Wiley & Sons, 2012, s. 352. ISBN 978-1-118-31173-8.
  8. Steven Roman: Fundamentals of Group Theory: An Advanced Approach. Springer Science & Business Media, 2011, s. 113–115. ISBN 978-0-8176-8301-6.
  9. Jonathan K. Hodge, Steven Schlicker, Ted Sundstrom: Abstract Algebra: An Inquiry Based Approach. CRC Press, 2013, s. 425. ISBN 978-1-4665-6708-5.
  10. Robert Wilson: The Finite Simple Groups. Springer, 2009, s. 7. ISBN 978-1-84800-988-2.
  11. W.R. Scott: Group Theory. Prentice Hall, 1964, s. 27.