Wikipedia

Tyson Fury

brytyjski pięściarz

Tyson Luke Fury (ur. 12 sierpnia 1988 w Manchesterze) – brytyjski bokser wagi ciężkiej irlandzkiego pochodzenia, aktualny mistrz świata wagi ciężkiej federacji WBC oraz linearny mistrz świata wagi ciężkiej. Jest również posiadaczem pasa magazynu „The Ring”. Były mistrz świata organizacji WBO, IBO, IBF oraz były superczempion WBA; były mistrz Wielkiej Brytanii w wadze ciężkiej, a także były mistrz federacji CBC.

Tyson Fury
Tyson Luke Fury
Ilustracja
Fury w 2017
Pseudonim

Gypsy King

Data i miejsce urodzenia

12 sierpnia 1988
Manchester

Obywatelstwo

Wielka Brytania

Wzrost

206 cm

Styl walki

praworęczny

Debiut

2008

Kategoria wagowa

ciężka

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

35

Zwycięstwa

34

Przez nokauty

24

Porażki

0

Remisy

1

  1. ↑ Bilans walk aktualny na 28 października 2023.
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Przy wzroście 206 cm ma zasięg ramion 216 cm[1].

Kariera amatorska edytuj

W 2006 zdobył brązowy medal na Mistrzostwach Świata Juniorów w Agadirze w Maroku, a w 2007 złoty medal Juniorów Unii Europejskiej w Warszawie oraz srebrny Mistrzostw Europy Juniorów w Somborze w Serbii.

Kariera zawodowa edytuj

 
Fury w 2008, debiut zawodowy

Mierzący 206 cm o zasięgu ramion 216 cm Brytyjczyk zadebiutował na zawodowym ringu 6 grudnia 2008 w Nottingham, wygrywając przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie z Węgrem Belą Gyongyosim (3-9-2) w sześciorundowym pojedynku[2].

20 kwietnia 2013 w Madison Square Garden walczył z byłym mistrzem świata w kategorii junior ciężkiej Steve’em Cunninghamem (25-5-0), pokonując go przez nokaut w siódmej rundzie[3]. Dzięki tej wygranej Fury zagwarantował sobie drugie miejsce w rankingu IBF[4].

15 lutego 2014 w Copper Box w Londynie wygrał przez techniczny nokaut z Amerykaninem Joey′m Abellem (29-7-0) w czwartej rundzie[5].

29 listopada 2014 w londyńskim ExCeL London pokonał przez techniczny nokaut Derecka Chisorę (20-4-0) w dziesiątej rundzie[6].

28 lutego 2015 na gali w londyńskiej O2 Arena pokonał przed czasem Christiana Hammera (17-3, 10 KO). Po ósmej rundzie pojedynek został poddany przez Rumuna[7].

Walka z Wołodymyrem Kłyczko edytuj

 
Fury, kwiecień 2016

28 listopada 2015, po pokonaniu ukraińskiego superczempiona Wołodymyra Kłyczko, został mistrzem świata kategorii ciężkiej organizacji IBF, WBO, WBA i IBO. Anglik wygrał jednogłośnie na punkty stosunkiem głosów 115-112, 116-111 i 115-112. Jego waga przed walką wynosiła 112 kg[8].

Fury odmówił spotkania z oficjalnym pretendentem z ramienia IBF Wiaczesławem Głazkowem (21-0-1, 13 KO), wybierając rewanż z Kliczką, za co został pozbawiony tytułu w zaledwie dziesięć dni po jego zdobyciu. Rewanż z Ukraińcem został zaplanowany na 9 lipca 2016 w Manchesterze, jednak nie doszło do niego z powodu kontuzji kostki Fury’ego w czerwcu[9]. Ostatecznie Fury postanowił oddać bez walki zdobyte pasy, nie przystępując do walki rewanżowej z powodu problemów z alkoholem i narkotykami[10].

9 czerwca 2018 w Manchester Arena w Manchesterze zwycięsko powrócił na ring po dwuipółrocznej przerwie, wygrywając przez RTD w czwartej rundzie z Albańczykiem Seferem Seferim (23-1, 21 KO)[11].

18 sierpnia 2018 w Belfaście w swojej drugiej walce po powrocie na ring pokonał na punkty Włocha Francesco Pianetę (35-4-1, 21 KO). Sędzia wypunktował tę walkę na jego korzyść w stosunku 100-90[12].

Walka z Deontayem Wilderem edytuj

1 grudnia 2018 w Staples Centre w Los Angeles spotkał się z Deontayem Wilderem (40-0-1, 39 KO) w walce o mistrzowski pas federacji WBC[13]. Po dwunastu rundach, podczas których dwukrotnie był liczony (w dziewiątej i dwunastej rundzie), sędziowie orzekli remis. Punktowali niejednogłośnie – 115:111 Wilder, 114:112 Fury i 113:113[14].

Kolejne pojedynki edytuj

15 czerwca 2019 w Las Vegas, wygrał przez techniczny nokaut w drugiej rundzie z Niemcem Tomem Schwarzem (24-1, 16 KO)[15].

14 września 2019 w T-Mobile Arena w Las Vegas pokonał na punkty (116:112, 117:111 i 118:110) Szweda Otto Wallina (20-1, 13 KO)[16].

Walka rewanżowa z Deontayem Wilderem edytuj

22 lutego 2020 roku w Las Vegas wygrał przez techniczny nokaut w siódmej rundzie rewanżowy pojedynek z Deontayem Wilderem (42-1-1, 41 KO), odbierając mu tytuł mistrza świata wagi ciężkiej federacji WBC[17].

Trzecia walka z Deontayem Wilderem edytuj

9 października 2021 w Las Vegas po raz trzeci spotkał się w ringu z Deontayem Wilderem (42-2-1, 41 KO)[18]. Był liczony dwukrotnie w czwartej rundzie, a jego rywal – w trzeciej, dziesiątej i jedenastej. Ostatecznie wygrał przez nokaut w jedenastej rundzie, broniąc pasa WBC w kategorii ciężkiej. Do momentu przerwania walki sędziowie punktowali 95-92, 95-91, 94-92 na jego korzyść[19].

Dalsze obrony pasa WBC edytuj

23 kwietnia 2022 na stadionie Wembley w Londynie przystąpił do obowiązkowej obrony tytułu mistrza świata federacji WBC. Jego rywalem był inny Brytyjczyk, Dillian Whyte[20]. Wygrał przez TKO w 6. rundzie i zachował pas mistrzowski[21].

3 grudnia 2022 na Tottenham Hotspur Stadium w Londynie po raz trzeci zmierzył się z Derekiem Chisorą (33-13, 23 KO)[22]. Zwyciężył przez TKO w 10. rundzie i udanie obronił pas mistrza świata federacji WBC[23].

Walka z Francisem Ngannou edytuj

28 października 2023 roku w Rijadzie zmierzył się byłym mistrzem UFC wagi ciężkiej, debiutującym w boksie Francisem Ngannou. Pojedynek został zakontraktowany na 10 rund, a jego stawką nie był należący do Brytyjczyka mistrzowski pas WBC. Choć Fury był zdecydowanym faworytem, to z trudem pokonał wywodzącego się z innej dyscypliny zawodnika, za co spotkała go duża krytyka ze strony środowiska bokserskiego. Sędziowie punktowali na jego korzyść niejednomyślnie: 95:94, 94:95 i 96:93[24].

Lista walk na zawodowym ringu edytuj

Rekord Wynik Data Rywal Rodzaj Runda, czas Miejsce Uwagi
1-0 Zwycięstwo 6 grudnia 2008 Bela Gyongyosi TKO 1 (6) 2:14 National Ice Centre, Nottingham, Wielka Brytania Debiut na zawodowym ringu
2-0 Zwycięstwo 17 stycznia 2009 Marcel Zeller TKO 3 (6) 2:30 Robin Park Centre, Wigan, Wielka Brytania
3-0 Zwycięstwo 28 lutego 2009 Daniel Peret TKO 2 (6) 3:00 Norwich Showground, Norwich, Wielka Brytania
4-0 Zwycięstwo 14 marca 2009 Lee Swaby TKO 4 (6) 3:00 Aston Events Centre, Birmingham, Wielka Brytania
5-0 Zwycięstwo 11 kwietnia 2009 Matthew Ellis KO 1 (6) 0:48 York Hall, Londyn, Wielka Brytania
6-0 Zwycięstwo 23 maja 2009 Scott Belshaw TKO 2 (8) 0:52 Colosseum, Watford, Wielka Brytania
7-0 Zwycięstwo 18 lipca 2009 Aleksandrs Selezens TKO 3 (6) 0:48 York Hall, Londyn, Wielka Brytania
8-0 Zwycięstwo 11 września 2009 John McDermott PTS 10 Brentwood Centre, Brentwood, Wielka Brytania Zdobycie tytułu mistrza Anglii w wadze ciężkiej
9-0 Zwycięstwo 26 września 2009 Tomáš Mrázek PTS 6 The O2, Dublin, Irlandia
10-0 Zwycięstwo 5 marca 2010 Hans-Joerg Blasko TKO 1 (8) 2:14 Huddersfield Sports Centre, Huddersfield, Wielka Brytania
11-0 Zwycięstwo 25 czerwca 2010 John McDermott TKO 9 (12) 1:08 Brentwood Centre, Brentwood, Wielka Brytania Zdobycie wakującego tytułu mistrza Anglii

w wadze ciężkiej Brytyjski Eliminator wagi ciężkiej

12-0 Zwycięstwo 10 września 2010 Rich Power PTS 8 York Hall, Londyn, Wielka Brytania
13-0 Zwycięstwo 19 grudnia 2010 Zack Page UD 8 Colisée Pepsi, Quebec City, Kanada
14-0 Zwycięstwo 19 lutego 2011 Marcelo Luiz Nascimento KO 5 (10) 2:48 Wembley Arena, Londyn, Wielka Brytania
15-0 Zwycięstwo 23 lipca 2011 Dereck Chisora UD 12 Wembley Arena, Londyn, Wielka Brytania Zdobycie tytułów mistrza Wielkiej Brytanii oraz

Wspólnoty Narodów w wadze ciężkiej

16-0 Zwycięstwo 18 września 2011 Nicolai Firtha TKO 5 (12) 2:19 King’s Hall, Belfast, Irlandia Północna
17-0 Zwycięstwo 12 listopada 2011 Neven Pajkic TKO 3 (12) 2:44 Event City, Manchester, Wielka Brytania
18-0 Zwycięstwo 14 kwietnia 2012 Martin Rogan TKO 5 (12) 3:00 Odyssey Arena, Belfast, Irlandia Północna Zdobycie tytułu mistrza Irlandii w wadze ciężkiej
19-0 Zwycięstwo 7 lipca 2012 Vinny Maddalone TKO 5 (12) 1:35 Hand Arena, Clevedon, Wielka Brytania Zdobycie tytułu mistrza WBO Inter-Continental w wadze ciężkiej
20-0 Zwycięstwo 1 grudnia 2012 Kevin Johnson UD 12 Odyssey Arena, Belfast, Northern Ireland Eliminator WBC w wadze ciężkiej
21-0 Zwycięstwo 20 kwietnia 2013 Steve Cunningham KO 7 (12) 2:55 Madison Square Garden, Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone Eliminator IBF w wadze ciężkiej
22-0 Zwycięstwo 15 lutego 2014 Joey Abell TKO 4 (10) 1:48 Copper Box, Londyn, Wielka Brytania
23-0 Zwycięstwo 29 listopada 2014 Dereck Chisora RTD (decyzja sędziego) 10 (12) 3:00 ExCeL, Londyn, Wielka Brytania Zdobycie tytułu mistrza WBO International

oraz Mistrza Europy w wadze ciężkiej

24-0 Zwycięstwo 28 lutego 2015 Christian Hammer RTD (decyzja sędziego) 8 (12) 3:00 O2 Arena, Londyn, Wielka Brytania
25-0 Zwycięstwo 28 listopada 2015 Wladimir Klitschko UD 12 Esprit Arena, Düsseldorf, Północna Nadrenia-Westfalia, Niemcy Zdobycie tytułu mistrza WBA, WBO, IBF i IBO w wadze ciężkiej
26-0 Zwycięstwo 9 czerwca 2018 Sefer Seferi RTD 4 (10)

3:00

Manchester Arena, Manchester, Wielka Brytania
27-0 Zwycięstwo 18 sierpnia 2018 Francesco Pianeta PTS 10 Windsor Park, Belfast, Irlandia Północna
27-0-1 Remis 1 grudnia 2018 Deontay Wilder SD 12 Staples Centre, Los Angeles, Stany Zjednoczone Walka o tytuł mistrza WBC w wadze ciężkiej
28-0-1 Zwycięstwo 15 czerwca 2019 Tom Schwarz TKO 2 (12)

2:54

MGM Grand Garden Arena, Las Vegas, Stany Zjednoczone
29-0-1 Zwycięstwo 14 września 2019 Otto Wallin UD 12 T-Mobile Arena, Las Vegas, Stany Zjednoczone
30-0-1 Zwycięstwo 22 lutego 2020 Deontay Wilder TKO 7 (12)

1:39

MGM Grand Garden Arena, Las Vegas, Stany Zjednoczone Ameryki Północnej. Zdobycie tytułu mistrza świata WBC i The Ring w wadze ciężkiej
31-0-1 Zwycięstwo 9 października 2021[25] Deontay Wilder TKO 11 (12), 1:10 T-Mobile Arena, Las Vegas Obrona tytułu mistrza świata WBC i The Ring w wadze ciężkiej
32-0-1 Zwycięstwo 23 kwietnia 2022 Dillian Whyte TKO 6 (12), 2:59 Wembley, Londyn Obrona tytułu mistrza świata WBC i The Ring w wadze ciężkiej
33-0-1 Zwycięstwo 3 grudnia 2022 Derek Chisora TKO 10 (12), 2:51 Tottenham Hotspur Stadium, Londyn Obrona tytułu mistrza świata WBC w wadze ciężkiej
34-0-1 Zwycięstwo 28 października 2023 Francis Ngannou SD 10 Boulevard Hall, Rijad, Arabia Saudyjska

TKO – techniczny nokaut, KO – nokaut, UD – jednogłośna decyzja, SD- niejednogłośna decyzja, MD – decyzja większości, PTS – walka zakończona na punkty

Życie prywatne edytuj

Ojciec John „Gypsy” Fury był wielkim fanem Mike’a Tysona, dlatego nazwał syna na cześć słynnego amerykańskiego mistrza „Tyson”[26]. Był zawodowym pięściarzem wagi ciężkiej i trenerem Tysona w początkowej fazie kariery. W lutym 2011 został skazany na jedenaście lat za udział w ulicznej bójce w 2010, w której pozbawił swojego „przeciwnika” oka. Został zwolniony 11 lutego 2014 r.[27]

Irlandzki bokser Andy Lee jest kuzynem Tysona. W 2013 zadebiutował na zawodowym ringu drugi kuzyn Hughie Fury, syn trenera i wujka Tysona – Petera Fury′ego. Przed odwołaną walką rewanżową z Władimirem Kliczką w organizmie Anglika wykryto obecność kokainy. Sam bokser przyznał, że zażywa ją w dużych ilościach[10].

Tyson Fury został wybrany bokserem 2018 roku według czytelników portalu World Boxing News[28].

12 lutego 2020 odbyła się polska premiera książki „Tyson Fury. Bez maski. Autobiografia”[29].

Przypisy edytuj

  1. ↑ BoxRec: Tyson Fury. boxrec.com. [dostęp 2023-09-20]. (ang.).
  2. ↑ Alamy Limited, Boxing – Tyson Fury v Bela Gyongyosi – Heavyweight Fight – Trent FM Arena, Nottingham – 6/12/08 Tyson Fury celebrates victory Mandatory Credit: Action Images / Paul Childs Stock Photo – Alamy [online], www.alamy.com [dostęp 2022-12-07] (ang.).
  3. ↑ Tyson Fury vs Steve Cunningham – nokaut. sportwizja.pl. [dostęp 2013-08-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-03)]. (pol.).
  4. ↑ Steve Cunningham po bohaterskiej walce przegrywa z Tysonem Furym w 7. rundzie. boxing.pl. (pol.).
  5. ↑ Joseph Zucker, Tyson Fury vs. Joey Abell: Winner, Recap and Analysis [online], Bleacher Report [dostęp 2022-12-07] (ang.).
  6. ↑ Fury nie dał szans Chisorze. „Kliczko, idę po ciebie”. wp.pl. (pol.).
  7. ↑ Tyson Fury porozbijał i zastopował Hammera-teraz Kliczko?. Bokser.org. [dostęp 29 lutego 2015]. (pol.).
  8. ↑ Kliczko – Fury: mistrz minimalnie lżejszy (WIDEO). polsatsport.pl, 2015-11-27. [dostęp 2015-11-27].
  9. ↑ Fury skręcił kostkę i nie powalczy z Kliczką. Starcie roku przełożone. sport.tvn24.pl, 24 czerwca 2016. [dostęp 2016-06-24].
  10. ↑ a b Felieton: Fury „narobił bałaganu” i zwakował mistrzowskie pasy!. boxingnews.pl. [dostęp 2016-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-20)].
  11. ↑ Tyson Fury wrócił i wygrał! KABARET zamiast walki [RELACJA NA ŻYWO] [online], sport.se.pl [dostęp 2022-12-07].
  12. ↑ Tyson Fury vs Francesco Pianeta – STsport: STsport [online], stsport.pl, 13 lipca 2018 [dostęp 2022-12-07] (pol.).
  13. ↑ BOKSERSKA WALKA O MISTRZOSTWO ŚWIATA WILDER – FURY WYŁĄCZNIE W CANAL+ SPORT [online], media.pl.canalplus.com [dostęp 2022-12-07] (pol.).
  14. ↑ Bryan Armen Graham, Deontay Wilder retains WBC heavyweight title over Tyson Fury after split draw [online], The Guardian, 2 grudnia 2018 [dostęp 2019-03-14] (ang.).
  15. ↑ Greg Beacham, Tyson Fury Stays Unbeaten, Stops Tom Schwarz Late 2nd Round, „Bloomberg”, 16 czerwca 2019.
  16. ↑ Greg Beacham, Trener Tysona Fury’ego:12 rund przed Wilderem to świetna sprawa, „Bloomberg”, 14 września 2019.
  17. ↑ Fury: Król wrócił na tron! – Wilder: Zero wymówek, wrócę silniejszy, „Bokser.org”, 23 lutego 2019.
  18. ↑ Telewizja Polska S.A, Fury kontra Wilder. Pierwsza taka trylogia od 20 lat! [online], sport.tvp.pl, 9 października 2021 [dostęp 2022-12-07] (pol.).
  19. ↑ FANTASTYCZNA WOJNA! FURY ZNOKAUTOWAŁ WILDERA! [online], Bokser.org [dostęp 2021-10-10].
  20. ↑ Tyson Fury i Dillian Whyte zmierzą się o pas WBC. 100 tysięcy widzów zobaczy mistrzowskie starcie na Wembley – Wiadomości – polskieradio24.pl [online], polskieradio24.pl [dostęp 2022-12-07] (pol.).
  21. ↑ KRÓL TYSON FURY ZNOKAUTOWAŁ WHYTE’A! [online], Bokser.org [dostęp 2022-04-23].
  22. ↑ Tyson Fury wraca na ring. Zmierzy się z Dereckiem Chisorą [online], www.rmf24.pl [dostęp 2022-12-07] (pol.).
  23. ↑ ŚWIETNY TYSON FURY POBIŁ TWARDEGO JAK SKAŁA CHISORĘ PRZED CZASEM! [online], Bokser.org [dostęp 2022-12-03].
  24. ↑ FURY LICZONY - NGANNOU PRZEGRAŁ MINIMALNIE NA PUNKTY! [online], Bokser.org [dostęp 2023-10-29].
  25. ↑ Wirtualna Polska Media, Jest nowa data gali Fury – Wilder 3. Adam Kownacki potwierdza – WP SportoweFakty [online], sportowefakty.wp.pl, 15 lipca 2021 [dostęp 2021-09-08] (pol.).
  26. ↑ Tyson Fury. Boxrec.com. [dostęp 2015-01-29]. (ang.).
  27. ↑ Tyson Fury zainspirowany wolnością swojego taty. bokser.org, 27 stycznia 2015. [dostęp 2015-01-29]. (pol.).
  28. ↑ World Boxing News Awards 2018: The Winners revealed [online], World Boxing News, 21 stycznia 2019 [dostęp 2019-03-14] (ang.).
  29. ↑ Tyson Fury. Bez maski. Autobiografia. empik.com, luty 2020. [dostęp 2020-06-01]. (pol.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tyson_Fury&oldid=73372819”