U-118 (1941)
U-118 – niemiecki okręt podwodny (U-Boot) z okresu II wojny światowej.
| |
| Historia | |
| Stocznia | |
|---|---|
| Położenie stępki |
1 marca 1940 |
| Wodowanie |
23 września 1941 |
 Kriegsmarine
| |
| Wejście do służby |
6 grudnia 1941 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
1763 t (nawodna) |
| Długość |
89,80 m |
| Szerokość |
9,20 m |
| Zanurzenie |
4,71 m |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o mocy maksymalnej po 2400 KM 2 silniki elektryczne o mocy po 550 KM | |
| Prędkość |
17 węzłów (nawodna) |
| Zasięg |
18 450 Mm przy 10 w. (nawodny) |
| Uzbrojenie | |
| 1 działo kal. 105 mm 1 działko plot. kal. 37 mm 1 działko plot. kal. 20 mm 2 wyrzutnie torped kal. 533 mm (13 torped zapasowych) 66 min morskich | |
| Załoga |
52-60 oficerów i marynarzy |
Historia edytuj
U-118 był dużym podwodnym stawiaczem min typu X B. Jak wszystkie osiem jednostek typu został zbudowany w stoczni Krupp Germaniawerft w Kilonii. Zamówienie na okręt złożono 31 stycznia 1939 roku. U-118 został zwodowany 23 września 1941 roku a wcielony do Kriegsmarine 6 grudnia tegoż roku. Dowódcą okrętu był przez cały czas jego służby Korvkpt. Werner Czygan (urodzony 25 listopada 1904 roku w Mogilnie, odznaczony Krzyżem Żelaznym I klasy)[1].
Na czas szkolenia okręt został przydzielony do 4. U-Flotille bazującej w Stettin. 19 września 1942 roku wyszedł z Kilonii na swój pierwszy patrol bojowy, jako okręt 10. U-Flotille z Lorient. 29 września został zaatakowany przez aliancki samolot na północnym Atlantyku, odnosząc nieznaczne uszkodzenia[2]Po zakończeniu zadania stawiania min operował jako okręt zaopatrzeniowy dla U-Bootów wilczego stada Wotan, przekazując paliwo i żywność na okręty U-216, U-410, U-599, U-607 i U-615[3]. Po 28 dniach żeglugi U-118 przybył do Lorient.
Kolejny patrol U-118 rozpoczął jako jednostka 12. U-Flotille z Bordeaux 12 listopada 1942 roku. Tym razem uzupełniał paliwo i zapasy żywności na U-Bootach z wilczego stada Westwall: U-86, U-92, U-105, U-124, U-160, U-511, U-519, U-564, U-653[3].
Na trzeci patrol bojowy U-118 wyszedł 25 stycznia 1943 roku z Brestu. W czasie jego trwania okręt postawił miny na podejściach do Cieśniny Gibraltarskiej. 7 lutego 1943 roku wszedł na to pole minowe brytyjski konwój MKS-7, tracąc trzy statki: „Baltonia”, „Empire Mordred” i „Mary Slessor”. Na tym samym polu minowym zatonęła jeszcze kanadyjska korweta HMCS „Weyburn” (typu Flower) 22 lutego oraz uszkodzone zostały hiszpański statek „Duero” 10 lutego i norweski tankowiec „Thorsholm” 22 lutego 1943 roku[4]. W dniach od 13 do 14 lutego 1943 roku U-118 zaopatrzył następujące U-Booty z wilczego stada Rochen: U-87, U-175, U-202, U-214, U-258, U-264, U-504, U-558[3]. Powrót do Bordeaux nastąpił 26 lutego 1943 roku[5].
W swój ostatni rejs U-118 wypłynął 25 maja 1943 roku z Bordeaux. Po postawieniu zabranych min spotkał się z U-758, pomagając jego załodze w przeprowadzeniu prac remontowych[3]. 12 czerwca 1943 roku U-118 został wykryty na zachód od Wysp Kanaryjskich przez patrolujące samoloty Grumman TBF Avenger z lotniskowca eskortowego USS „Bogue” (CVE-9). W wyniku ataku bombami głębinowymi U-118 zatonął wraz z 43 członkami załogi, 16 pozostałych dostało się do niewoli[3].
Przebieg służby edytuj
Dowódcy edytuj
- 6.12.1941 – 12.06.1943 Korvkpt. Werner Czygan
Przydział do flotylli edytuj
- 6.12.1941 – 30.09.1942: 4 U-Flottille Stettin
- 1.10.1942 – 31.10.1942: 10 U-Flottille Lorient
- 1.11.1942 – 12.06.1943: 12 U-Flottille Bordeaux
Odbyte patrole bojowe edytuj
- Liczba patroli bojowych – 4
- Liczba zatopionych statków – 4
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Waldemar Trojca, U-Bootwaffe 1939-1945. Cz. 3, Warszawa 1999, ISBN 83-86208-88-0
- uboat.net [dostęp 3 grudnia 2009]