US Sassuolo Calcio

włoski klub piłki nożnej
(Przekierowano z U.S. Sassuolo)

Unione Sportiva Sassuolo Calciowłoski klub piłkarski założony w roku 1920 z siedzibą w mieście Sassuolo. Obecnie rozgrywa swoje mecze w Serie B.

US Sassuolo
Pełna nazwa

Unione Sportiva Sassuolo Calcio SRL

Barwy

       

Data założenia

1920

Debiut w najwyższej lidze

2013/14

Liga

Serie B

Państwo

 Włochy

Stadion

Mapei Stadium,
Reggio nell’Emilia, Włochy

Prezes

Carlo Rossi

Trener

Fabio Grosso

Asystent trenera

Raffaele Longo

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Strona internetowa

Drużyna swoje mecze aktualnie rozgrywa na stadionie Mapei Stadium - Citta del Tricolore w Reggio Emilia.

Historia

edytuj

Od początku do lat 70.

edytuj

Klub został ufundowany 17 lipca 1920. W początkowej fazie rozwoju klubu używane barwy były takie same jak barwy miejskiego herbu - a więc żółty i czerwony. Drużyna na początkach swojego istnienia występowała głównie w amatorskich turniejach piłkarskich w swoim regionie Emilia-Romania. Już na początkach istnienia klubu drużyna zaczęła silną rywalizację z drużynami z innych miast – Carpi, Roteglia, Vignola, Guastalla, Mirandolese, Baracca Lugo.

Pierwsze poważne sukcesy sportowe klub odnotował w sezonie 1968-69 kiedy to brał udział w rozgrywkach grupie B Serie D, z drużynami z Lombardii oraz Emilii-Romani: (Carpi oraz Mirandolese). W debiutanckim sezonie w tej klasie rozgrywkowej drużyna utrzymała się. W następnym roku drużyna w tej samej lidze (rywalizując z niej z zespołem Parmense, czyli aktualnej drużyny Serie A Parma F.C., Cremonese a także Gallaratese, drużyna ulokowała się w środku tabeli z 33 punktami zdobytymi. Od sezonu 1970–1971 w którym to w dalszym ciągu drużyna występowała w rozgrywkach Serie D postanowiono zmienić barwy klubu na czarno-zielone, oraz nazwę na F.C. Sassuolo. Siedziba klubu ulokowana była na via Mazzini, niedaleko miejskiego boiska, w okresie tym stanowiącego jedną trybunę drewnianą. Prezydentem w tym okresie był Primo Costi zaś trenerem Angelo Ottani, który z wielkim trudem wywalczył z drużyną utrzymanie; z jedynie dwoma punktami przewagi nad lokalnym rywalem z Carpi, który to spadł do niższej klasy rozgrywkowej. W sezonie 1971-1972 klub ponownie zmienił nazwę, stając się teraz F.C. Sassuolo Sportiva (utrzymując za to czarno-zieloną kolorystykę) cały czas z Costim jako prezydentem. W sezonie tym Angelo Ottani utrzymał swoją posadę tylko na pięć spotkań, po czym został zmieniony przez Augusto Vaccari. W sezonie 1972–1973, klub nadal grający w Serie D, rywalizowały dwie drużyny z Sassuolo - drugą było San Giorgio Sassuolo, która do tego okresu partycypowała w mniej profesjonalnych rozgrywkach piłkarskich. Ku zaskoczeniu większości mieszkańców regionu, drużyna ta utrzymała się w lidze. Spadło zaś Sassuolo dzieląc los razem z drużynami Cisanese oraz Guastalla.

W lecie roku 1973, pod kierownictwem Prezydenta Cantelli, postanowiły połączyć siły. Powstała wtedy nowa drużyna – Sassolese, która przybrała barwy czerwono-niebiesko-białe, prawdopodobnie chcąc upodobnić się do piłkarzy bardzo popularnej wtedy Bologny, wraz ze zmianą nazwy oraz barw do drużyny przeszedł także w roli trenera Ezio Pascutti – były reprezentant kraju, a zarazem były piłkarz właśnie Bolonii. Sassolese, występująca w grupie D Serie D, uzyskała w tym sezonie 9. pozycję lokując się za zwycięzcami ligi - wiecznymi rywalami z Carpi.

W przerwie między sezonowej1974 roku, Sassolese znowu zmieniło nazwę na U.S. Sassuolo Calcio. Siedziba oraz stadion drużyny mieścił się w niedalekiej miejscowości Fiorano. Prezydentem był w tym okresie Carlo Alberto Giovanardi, podczas gdy stanowisko trenera w dalszym ciągu dzierżył były napastnik Bologni. W sezonie 1974/75 drużyna z Sassuolo ulokowała się na 7. pozycji, zdobywając razem z drużyną Maceratese 33 punkty. W następnym sezonie stanowisko trenera wróciło do dobrze znanego w klubie Angelo Ottani wraz z Igino Guazzi jako prezydentem. Sezon ten nie był zbyt udany, i drużyna z powrotem wróciła do ligi amatorskiej, po zaciętej walce o utrzymanie z Boca San Lazzaro oraz Baracca Lugo, która to utrzymała się jedynie dzięki lepszej różnicy bramek. Już po roku drużyna wróciła do Serie D. W pierwszym sezonie po powrocie do tej klasy rozgrywek szczęście odwróciło się na korzyść Sassuolo, i tym razem to właśnie ta drużyna utrzymała się w Serie D, mając jedynie jeden punkt przewagi nad strefą spadkową. Drużyna jednak spadła ponownie do niższej ligi już w drugim sezonie po powrocie.

Lata osiemdziesiąte

edytuj

U.S. Sassuolo calcio po reformie rozgrywek występowało w lidze regionalnej oraz o jeden stopień rozgrywkowy wyżej - w Interregionalnej. Prezydentem przez cały ten okres był Prati, zaś trenerem Franco Martinelli biorąc udział w lidze regionu Emilia-Romania, uzyskała 1981/82 6. miejsce w Lidze Regionalnej, zaś napastnik zespołu Maini zdobył puchar króla strzelców. W następnym sezonie strzelec powtórzył swój wyczyn, zaś klub wywalczył tym razem 8. miejsce. Sezon ten oznaczał dla klubu także nowego właściciela - został nim Claudio Sassi.

Sezon 1983/84 uznaje się za jeden z najważniejszych w historii klubu. Klub wygrał Grupę D swoich rozgrywek i awansował po raz pierwszy w swojej historii do Serie C2. Warto odnotować, że drużyna odniosła we wspomnianym sezonie jedynie trzy porażki. Gwiazdą zespołu był wtedy w dalszym ciągu napastnik Maini - tym razem kończąc sezon z 15 bramkami. Drużyna występująca w Serie C2 zbudowana była głównie z tych samych piłkarzy co rok wcześniej. Także sztab szkoleniowy zachował swoją pozycję. Pod wodzą Aurelio Dottiego, drużyna którą tworzyli niemal wyłącznie piłkarze z regionu zdołała wywalczyć świetną, szóstą pozycję w końcowym rozrachunku. W drużynie nadal brylował Maini, strzelając tym razem 11 bramek. W następnym sezonie, Sassuolo bez większych zmian w składzie zmuszone było do walki o utrzymanie, ostatecznie jednak wygranej.

W sezonie 1987/88 stanowisko prezydenta zajmował nadal Sassi, podczas gdy na ławce zasiadł w roli trenera Ezio Galbiati, który mógł liczyć na kilku dobrych piłkarzy występujących wtedy w drużynie w szczególności stopera Malaguti, a także pomocników Residoriego oraz Alessandro Pane, który przeszedł z drużyny z Empoli Football Club. Z drużyny Galbiati wrócił także Ezio Pascutti, który miał pomóc drużynie w utrzymaniu się w lidze.

W sezonie tym drużyna zyskała bardzo ważnego sponsora: Mapei. Firma zdecydowała się zmienić dyrektora generalnego klubu, i postawiła na byłego skrzydłowego Giorgio Mariani, podczas gdy posadę trenera otrzymał Giancarlo Magrin.

Klub opuścił także historyczną siedzibę przy via Fossetta 1, aby przenieść się na Piazza Risorgimento 47, gdzie znajduje się także stadion Ricci. Wśród gwiazd drużyny mieliśmy piłkarzy takich jak Residori, Montanini, Cosimo Francioso czy Schenardi. Dla tego ostatniego niespełna dwudziestoletniego wtedy pomocnika, sezon zakończył się pomyślnie - z 33 spotkaniami rozegranymi oraz 2 bramkami. Drużyna ulokowała się na trzeciej pozycji od końca i w konsekwencji spadła do niższej ligi razem z Suzzarą oraz Pro Patrią. I tym razem szczęście sprzyjało Sassuolo, gdyż federacja mimo spadku w walce sportowej postanowiła przywrócić drużynę do ligi.
W następnym sezonie szkoleniowcem został Guido Mammi. Drużyna była oparta na piłkarzach takich jak Aloise, Paraluppi, Zuccheri w obronie, a także Schenardi, Liset, Residori i Lagrasta w pomocy, jak również dwie gwiazdy Paraluppi oraz D’Agostino w napadzie. Drużyna mimo zmiany na stanowisku szkoleniowca w trakcie sezonu na Adelmo Capelliego, zdobyła w końcowym rozrachunku 5. pozycję.

W sezonie 89-90, drużyna ta w dalszym ciągu występowała w grupie C Serie C2. Z drużyny odszedł mocny punkt Liset, który postanowił dołączyć do Solbiatese. Symbolem Sassuolo w dalszym ciągu był Schenardi (w dalszej fazie swojej kariery grający m.in. w Brescii czy Bolognii). Sezon ten dla drużyny Sassuolo nie zakończył się pozytywnie, i drużyna spadła wraz z JuveDomo oraz Orceaną do ligi Interregionale.

Lata 90.

edytuj

Powrót do rozgrywek amatorskich spowodował opuszczenie klubu przez dotychczasowego właściciela – Squinziego. Postanowił on się poświęcić innym sportom- w tym kolarstwu. Sprzedane zostać musiały być również najważniejsze elementy – w tym Schenardiego, który to dołączył do drużyny Bologni. W rozgrywkach regionalnych drużyna musiała rywalizować z przeciwnikami z dawnych lat – Virtus Roteglia, il Fanfulla, Reggiolo, Vogherese, Crema oraz Brescello. Pierwszy sezon po spadku nie był zbyt pozytywny – drużyna ulokowała się w środku tabeli. Także dwa kolejne sezony zakończyły się podobnymi rezultatami. W sezonie 1993/1994 drużynie udało się osiągnąć 5. miejsce. Na uwagę zasługuje dobra dyspozycja snajpera Spezia – z 16 bramkami zajął on drugie miejsce w klasyfikacji strzelców. W następnych dwóch sezonach drużyna zajmowała kolejno 7. oraz 6. miejsce. Ówczesnymi gwiazdami drużyny byli bez wątpienia napastnicy - Luconi oraz Mollica.
Kolejny sezon oznaczał dla Sassuolo ciężką walkę o utrzymanie w lidze Interregionale. Z jednym punktem przewagi nad strefą spadkową udało się jednak drużynie utrzymać w tych rozgrywkach. Jak się później okazało ten ciężki sezon oznaczał zapowiedź nowej lepszej ery dla Sassuolo. Do drużyny wrócił bowiem stary patron - Squinzi, a także stary sponsor Mappei. Przez cały kolejny sezon drużyna z Sassuolo walczyła jak równy z równym z Trento o zwycięstwo w lidze i w konsekwencji o awans. W końcowym rozrachunku o awansie musiał zdecydować mecz bezpośredni - obydwie drużyny zdobyły bowiem tyle samo punktów. Mecz o awans – rozegrany w Varese, po konkursie rzutów karnych zwyciężyła drużyna z Trento, i to ona awansowała do wyższej ligi.

Sassuolo zostało jednak decyzją władz piłkarskich przesunięte do Serie C2 z powodu problemów finansowych innych drużyn. W sezonie po długo oczekiwanym awansie gwiazdami drużyny byli bramkarz Bizzari, obrońca Rosario Biondo, pomocnik Andrea Cuicchi a także napastnik Ramacciotti. Sezon nie rozpoczął się najlepiej – spowodowało to zmianę trenera Gerutiego na Roberto Busiego, który zdołał wywalczyć z drużyną 10. pozycję. W następnym sezonie główny cel jakim było utrzymanie udało się wywalczyć głównie dzięki trenerowi Gianni Baluganiemu, a także bramkarzowi Graziano Vintiemu (były piłkarz Perugii).

Nowy wiek

edytuj

Także w sezonie 2000/01 drużyna ta musiała zmagać się z walką o utrzymanie. W dużej mierze dzięki świetnej grze skrzydłowego - Emanuele Pennacchioniego autora 8 bramek udało się jednak ten rezultat osiągnąć (z jednym punktem przewagi nad strefą play-off). Kolejny sezon nie był już tak udany, i drużyna musiała rywalizować z Faenzą w play-offach. Sztuka ta udała się jednak, i po dwóch zaciętych spotkaniach (0-0 i 1-0) Sassuolo utrzymało się w lidze. Gwiazdami Sassuolo w tamtym okresie byli Vinti, Di Cintio (uznawany za jedną z najbardziej niespełnionych nadziei włoskiego futbolu), Battafarano oraz Dal Compare.
W sezonie tym właściciel Squinzi oraz firma Mapei zbliżyła się ze swoim wsparciem finansowym. Liczono więc, iż następny sezon będzie przełomowy, jednak w konsekwencji okazał się katastrofą. Po przejściu do klubu uznawanych za dobrych piłkarzy Terrery, Lambrughiego e Leoniego, a także kilku młodych piłkarzy z lepszych drużyn, oraz zatrudnieniu na pozycji trenera Cesare Maestroniego, liczono nawet na awans. Drużyna jednak zupełnie nie funkcjonowała, i zdobywając tylko 32 punkty, i po przegranych play offach z Imolese spadła do niższej ligi. W przerwie między sezonowej okazało się jednak, iż w wyniku problemów finansowych wielu drużyn drużyna zostaje utrzymana decyzją władz w Serie C2.

Po przedsezonowych wzmocnieniach spowodowanych inwestycjami firmy Mapei, do klubu zawitali klasowi obrońcy (Ardenghi, Santunione), napastnicy (Sforzini, Semprini oraz Federici) oraz kilku młodych piłkarzy wypożyczonych z wyższych lig. I tym razem drużyna nie funkcjonowała jak należy. Świadczy o tym jedynie 12 punktowa zdobycz po pierwszej rundzie sezonu. W przerwie między-rundowej do klubu przeszedł były piłkarz S.S. LazioCristiano Bergodi. I tym razem drużyna w końcowym rozrachunku (po zdobyciu jedynie 27 punktów) zmuszona była rozgrywać Playoffy o utrzymanie. Przeciwnikiem było Pro Vercelli. Pierwszy mecz u siebie Sassuolo wygrało 2-1, zaś w rewanżu padł wynik 1-1, co skutkowało utrzymaniem się zespołu w lidze.

Przed sezonem 2004/2005 właściciel Squinzi postanowił raz jeszcze spróbować awansować do wyższej ligi. Posada dyrektora sportowego powierzona została Nereo Bonato. Pozycję trenera objął Giuseppe Brucato, który to miał za sobą udaną karierę w mniejszych klubach z Piemontu. Drużyna została solidnie wzmocniona zawodnikami takimi jak były piłkarz Monzy, pomocnik Filippo Pensalfini, Benetti, Pagani oraz Piccioni, z drużyny Udinese przeszedł Margheriti zaś z Verony raz jeszcze na wypożyczenie przeszedł młody Sforzini. Pierwsza część sezonu zakończyła się dosyć kiepsko - drużyna Sassuolo zdobyła bowiem jedynie 21 punktów. W zimowym okienku transferowym zdecydowano się więc dokonać kilku wzmocnień. Do drużyny przeszli Serrapica oraz napastnik Andreini. Dzięki temu drużyna zdołała zdobyć 31 punktów w rundzie rewanżowej i zdobyła miejsce w play-off. W półfinale na Sassuolo czekała drużyna Pizzighettone. Okazała się ona jednak dla drużyny czarno-zielonych za silna, i w konsekwencji marzenia o awansie należało przełożyć na następny sezon.

Przed sezonem 2005/06 postawiono na nowego trenera - Gianmarco Remondine. Nowemu szkoleniowcowi powierzona została w zasadzie ta sama grupa piłkarzy co w sezonie poprzednim - z trzema jedynie wzmocnieniami. Głównymi rywalami Sassuolo były drużyny Ancony, SPAL, Reggiany, a także Benevento oraz Cavese.
Jedenastka Remondiny od początku rozgrywek prezentowała konkretny futbol podobający się publiczności. Przez większość sezonu dzierżyła ona pozycję lidera, jednak w końcowym rozrachunku ulokowała się na drugiej pozycji za Cavese. W półfinale play-offów Sassuolo skojarzone zostało z Ankoną. W pierwszym meczu na wyjeździe udało się czarno-zielonym odnieść zwycięstwo 2-3. Wywołało to furię kibiców drużyny z Ankony. Przewagę z pierwszego meczu udało się utrzymać w rewanżu - i po porażce 0-1 to Sassuolo awansowało do finału fazy play-off dzięki lepszemu stosunkowi bramek na wyjeździe. W finale Sassuolo grało z Sansovino. W Toskanii pierwszy mecz zakończył się rezultatem 2-2, zaś w drugim meczu Pensalfini w 26 minucie dał gospodarzom prowadzenie nie oddane już do końca spotkania. W konsekwencji drużyna wywalczyła upragniony awans do Serie C1.

W sezonie 2006/2007 drużyna Squinziego, dzięki bardzo dobrej grze piłkarzy takich jak Michael Agazzi, pomocnik Erpen, Gambadori, Giardina, Jiday, Tarozzi a także Selva stanęła przed możliwością historycznego awansu do Serie B. Przez większość sezonu drużyna Sassuolo utrzymywała się w czołówce. Drużyna trenera Remondiny awansowała do play-off. Podczas przerwy między sezonowej trener Gian Marco Remondina postanowił opuścić oraz dołączyć do Piacenzy.

Co nie udało się Remondinie - udało się nowemu trenerowi - Massimiliano Allegriemu. Jego drużyna wywalczyła historyczny wynik - awans do Serie B już jedną kolejkę przed końcem. Kibice Sassuolo świętowali awans po spotkaniu z Manfredonią - zakończonym zwycięskim golem kapitana Piccioniego w 22 minucie spotkania.

W pierwszym roku gry za zapleczu elity trenerem został Andrea Mandorlini. Już od początku sezonu drużyna z małego miasteczka zadziwiała swoją grą, i po pierwszej części sezonu znajdowała się na czele tabeli. Druga część sezonu nie okazała się tak dobra, i po serii 8 spotkań bez zwycięstwa Sassuolo skończyło sezon na 7. pozycji (1. pozycję za miejscem premiowanym awansem do fazy play-off). Najważniejszymi piłkarzami tamtej drużyny byli Walter Bressan, Emiliano Salvetti oraz Alessandro Noselli.

Cel, jakim był awans do play-offów, został osiągnięty w kolejnym sezonie. Drużyna po niezbyt udanym początku finiszowała na czwartej pozycji w ligowej tabeli. W półfinale jednak lepsze okazało się Torino Football Club i marzenia o Serie A należało przełożyć na rok później. Sezon jednak uznano za bardzo udany. Szczególnie pozytywnie zaprezentował się w nim zaś najlepszy strzelec drużyny – Noselli.

Od 2011 do dzisiaj

edytuj

Kolejny sezon nie był tak udany. Drużyna Sassuolo zanotowała 16. pozycję. W sezonie 2011/2012 Sassuolo wróciło jednak do dyspozycji z poprzedniego. Osiągnięty został wtedy też najlepszy wynik w historii – 3. miejsce. I tym razem jednak play-offy nie udały się drużynie Sassuolo – i po porażce 1-2 w Genoi oraz 1-1 u siebie drużyna została wyeliminowana przez Sampdorię już w półfinałach.

Przed sezonem 2012/13 przeprowadzono kilka zmian które w konsekwencji okazały się genialnymi posunięciami. Ławkę trenerską zajął Eusebio Di Francesco, zaś drużynę wzmocniło kilka młodych piłkarzy. Gwiazdami sezonu okazali się Domenico Berardi, wypożyczony z Juventusu Richmond Boakye a także wypożyczony z Parmy Raman Chibsah. Ten pierwszy przykuł uwagę największych włoskich klubów dzięki swoim występom w tym sezonie – 18-latek zaliczył bowiem 11 bramek oraz 6 asyst występując zazwyczaj jako boczny napastnik.

W sobotę 18 maja 2013 roku dzięki bramce Simone Missiroliego zwyciężyła w ostatniej minucie meczu z Livorno, zdobywając w ten sposób pierwszy w historii klubu awans do Serie A. W najwyższej lidze występowali do sezonu 2023/2024, po którym spadli z ligi.

Obiekty sportowe

edytuj

Stadion

edytuj

Podczas gdy Neroverdi rozgrywali swoje spotkania jeszcze w Serie C1, stadionem używanym przez drużynę było Stadio Enzo Ricci, mały stadion posiadający jedynie jedną zakrytą trybunę. Stadion ten z uwagi na zbyt małe rozmiary, a także niespełnianie wymagań licencyjnych nie został dopuszczony do rozgrywek Serie B. W czasie, gdy Sassuolo rozgrywało swoje mecze na Stadio Alberto Braglia w Modenie, stadion w Sassuolo używany był przez młodzieżowców.

W związku z niespełnianiem wymagań licencyjnych na rozgrywanie meczów Serie A przez stadion w Modenie, Sassuolo wybrało Stadio Giglio w Reggio Emilia, używany przez drużynę Reggiany[1].

Organizacja klubu

edytuj
U.S. Sassuolo Calcio
Właściciel   Giorgio Squinzi
Prezydent   Carlo Rossi
Vice Prezydent   Sergio Sassi
Szef PR   Giovanni Santamaria
Doradca   Giovanni Santamaria
Dyrektor sportowy   Nereo Bonato
Sekretarz generalny   Gerardo Esposito
Team Manager   Stefano Fattori
Marketing i komunikacja   Remo Morini
Biuro prasowe   Massimo Paroli
Administrator   Rossana Nadini

Trenerzy i prezydenci

edytuj

Spis trenerów klubu

edytuj
Lata Trener
1920-1970   Carmine Edere
1970-1972   Angelo Ottani
1972–1973   Augusto Vaccari
1973-1975   Ezio Pascutti
1975-1977   Angelo Ottani
1977–1978  
1978–1979   Augusto Vaccari
1979-1984  
1984–1986   Aurelio Dotti[2]
1986–1987   Ezio GalbiatiEzio Pascutti
1987-1988   Giancarlo Magrini
1988-1989   Guido Mammi
1989–1990   Gianni Seghedoni
1990–1991  
1991–1992   Zuccatelli
1992–1993   Roberto Benincasa
1993−1994   Loris Marani
1994–1995   Gianni Seghedoni[2]
1995–1996   Gianni Vaccari
1996–1997   Roberto Cesati[2]
1997–1998   Loris Boni
1998   Stefano Garuti
1999–2000   Gianni Balugani
2000−2002   Paolo Magnani
2002−2003   Gianni Balugani
2003–2004   Cristiano Bergodi
2004–2005   Giuseppe Brucato
2005–2007   Gian Marco Remondina
2007–2008   Massimiliano Allegri
2008–2009   Andrea Mandorlini
2009–2010   Stefano Pioli
2010   Daniele Arrigoni
2010–2011   Angelo Gregucci
2011   Paolo Mandelli
2011–2012   Fulvio Pea
2012-2014   Eusebio Di Francesco
2014   Alberto Malesani
2014-2017   Eusebio Di Francesco
2017–2018   Giuseppe Iachini
2018–2021   Roberto De Zerbi
2021–2024   Alessio Dionisi
2024   Davide Ballardini
2024–   Fabio Grosso

Spis prezydentów klubu

edytuj
Kadencja Prezydent
1920-1970  
1970–1973   Primo Costi
1973-1974   Cantelli
1974–1975   Carlo Alberto Giovanardi
1975-1977   Igino Guazzi
1977–1978  
1978–1979   Gilberto Prati
1979-1984  
1984-1990   Claudio Sassi
1990–1996  
1996–2002   Rodolfo Baldelli
2002−2003   Ivano Belfasti
od 2003   Carlo Rossi

Statystyki

edytuj

Rozgrywki

edytuj

Poziom narodowy

edytuj
Poziom Kategoria Liczba sezonów Debiut Ostatni sezon Razem
Serie A 1 2013/2014 obecny poziom ligowy 10
Serie B 5 2008/2009 2012/2013 5
Serie C1 2 2006/2007 2007/2008 2
Serie C2 14 1984/1985 2005/2006 14
Serie D 9 1968/1969 1978/1979 20
Campionato Interregionale 5 1981/1982 1991/1992
Campionato Nazionale Dilettanti 6 1992/1993 1997/1998

Poziom regionalny

edytuj

Kibice

edytuj

Sassuolo nie mogło liczyć na wielką liczbę fanów. Spowodowane jest to przede wszystkim małym rozmiarem miasta z którego klub pochodzi. Należy jednak wspomnieć, że tifosi Sassuolo mimo że nie liczni, są bardzo oddani swojej drużynie. Trudności natury logistycznej zaczęły pojawiać się w momencie historycznego awansu drużyny do Serie B. W związku z obowiązkiem rozgrywania swoich meczów w Modenie, średnia frekwencja na meczach zielono-czarnych oscylowała w granicach jedynie 3000 osób.

Klub posiada jedną zorganizowaną grupę kibiców - Ultras Sassuolo. Należą do niej najbardziej zagorzali fani zespołu. Utrzymują oni przyjacielskie kontakty z innymi grupami kibiców drużyn z regionu - z Piacenzy oraz Bolonii oraz z klubem z Piemontu - Bra. Najwięksi rywale Sassuolo to drużyny z Empoli FC, Mantui, Ankony a także toskańskie Grosseto. W regionie największym przeciwnikiem Sassuolo jest Carpi oraz Cesena.

Obecny skład

edytuj

Aktualny na 31 stycznia 2023

Nr Poz. Piłkarz
3 OB   Riccardo Marchizza
6 OB   Rogério
7 PO   Matheus Henrique
8 PO   Abdou Harroui
9 NA   Andrea Pinamonti (wypożyczony z Inter Milan)
10 NA   Domenico Berardi (wicekapitan)
11 NA   Agustín Álvarez
13 OB   Gian Marco Ferrari (kapitan)
14 PO   Pedro Obiang
15 NA   Emil Konradsen Ceide
16 PO   Davide Frattesi
17 OB   Mert Müldür
19 OB   Filippo Romagna
20 PO   Nedim Bajrami (wypożyczony z Empoli)
Nr Poz. Piłkarz
21 OB   Nadir Zortea (wypożyczony z Atalanty)
22 OB   Jeremy Toljan
25 BR   Gianluca Pegolo
27 PO   Maxime Lopez
28 OB   Martin Erlić
30 BR   Gioele Zacchi
35 PO   Luca D'Andrea
42 PO   Kristian Thorstvedt
44 OB   Ruan
45 NA   Armand Laurienté
47 BR   Andrea Consigli
64 BR   Alessandro Russo
92 NA   Grégoire Defrel

Piłkarze na wypożyczeniu

edytuj
Nr Poz. Piłkarz
BR   Mateo Campani (w Vis Pesaro do 30 czerwca 2023)
BR   Giacomo Swalino (w Carrarese do 30 czerwca 2023)
BR   Stefano Turwi (w Frosinone do 30 czerwca 2023)
BR   Samuele Vitale (w Gelbison do 30 czerwca 2023)
OB   Kaan Ayhan (w Galatasaray do 30 czerwca 2023)
OB   Giorgos Kyriakopoulos (w Bologna do 30 czerwca 2023)
OB   Ryan Flamingo (w Vitesse do 30 czerwca 2023)
OB   Yeferson Paz (w Perugia Calcio do 30 czerwca 2023)
OB   Stefano Piccinini (w Pergolettese do 30 czerwca 2023)
OB   Mateo Pinelli (w Fidelis Andria do 30 czerwca 2023)
OB   Mateo Saccani (w Pergolettese do 30 czerwca 2023)
PO   Federico Artioli (w Pergolettese do 30 czerwca 2023)
PO   Andrea Ghion (w Cwanzaro do 30 czerwca 2023)
Nr Poz. Piłkarz
PO   Manuel Locwelli (w Juventus do 30 czerwca 2023)
PO   Andrei Mărginean (w Novara do 30 czerwca 2023)
PO   Alessandro Mercwi (w Carrarese do 30 czerwca 2023)
PO   Marco Sala (w Palermo do 30 czerwca 2023)
PO   Hamed Traorè (w Bournemouth do 30 czerwca 2023)
NA   Janis Antiste (w Amiens do 30 czerwca 2023)
NA   Riccardo Ciervo (w Venezia do 30 czerwca 2023)
NA   Giacomo Manzari (w Frosinone do 30 czerwca 2023)
NA   Luca Moro (w Frosinone do 30 czerwca 2023)
NA   Jacopo Pellegrini (w Reggiana do 30 czerwca 2023)
NA   Giacomo Raspadori (w Napoli do 30 czerwca 2023)
NA   Luigi Samele (w Audace Cerignola do 30 czerwca 2023)

Sztab techniczny

edytuj
Trener   Alessio Dionisi
Asystent trenera   Paolo Cozzi
Współpraca   Massimiliano Sigolo
Przygotowanie fizyczne   Maurizio Fanchini
Przygotowanie fizyczne   Fabio Spighi
Przygotowanie fizyczne   Nicandro Vizoco
Trener bramkarzy   Paolo Orlandoni
Sztab medyczny   Franco Combi
Sztab medyczny   Claudio Pecci
Sztab medyczny   Roberto D'Ovidio
Fizjoterapeuta   Andrea Acciarri
Fizjoterapeuta   Gennady Belenky
Fizjoterapeuta   Nicola Daprile
Magazynier   Alfonso De Santo

Europejskie puchary

edytuj

  Legenda do wszystkich tabel:

  • Q – runda eliminacyjna, 1/16, 1/8, 1/4, 1/2 – odpowiednia faza rozgrywek, Grupa – runda grupowa, 1r gr – pierwsza runda grupowa, 2r gr – druga runda grupowa, F – finał, R – runda, PO – play-off
  • k. – rzuty karne, los. – losowanie, Dogr. – dogrywka, w. – zasada bramek strzelonych na wyjeździe
Sezon Rozgrywki Runda Klub Dom Wyjazd Ogólnie
2016/17 Liga Europy 3Q   FC Luzern 3–0 1–1 4–1
PO   FK Crvena zvezda 3–0 1–1 4–1
Grupa F   Athletic Bilbao 3–0 2–3 4. miejsce
  KRC Genk 0–2 1–3
  Rapid Wiedeń 2–2 1–1

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Francesco Oddo Casano: STADIO HISTORY – dal Giglio al Mapei Stadium, il gioiello d’Emilia. Corriere Giallorosso, 2014-03-29. [dostęp 2016-08-26]. (wł.).
  2. a b c US Sassuolo - Historia kadry trenerskiej. Transfermarkt.

Linki zewnętrzne

edytuj