UC-129
UC-129 – niemiecki podwodny stawiacz min z okresu I wojny światowej, jedna z 88 zamówionych jednostek typu UC III. Stępkę okrętu położono w 1918 roku w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu, nie został jednak nigdy zwodowany i ukończony. Zezłomowano go na pochylni w 1919 roku.
 Bliźniaczy UC-93 pod włoską banderą | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Projekt |
41a |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1918 |
Zamówiony dla  Kaiserliche Marine
| |
| Los okrętu |
złomowany w 1919 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
57,1 m |
| Szerokość |
5,54 m |
| Zanurzenie |
3,77 m |
| Zanurzenie testowe |
75 m |
| Rodzaj kadłuba | |
| Materiał kadłuba | |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 600 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 770 KM 2 śruby | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
powierzchnia: 9 850 Mm przy 7 w. |
| Uzbrojenie | |
| 14 min UC/200, 1 działo kal. 105 mm L/45 (lub kal. 88 mm L/30), 7 torped | |
| Wyrzutnie torpedowe |
3 × 500 mm |
| Załoga |
32 |
Projekt i budowa edytuj
Podwodne stawiacze min typu UC III były lekko ulepszoną wersją swoich poprzedników (typu UC II), zaprojektowaną w celu uzupełnienia wojennych strat tych ostatnich i likwidacji wad zauważonych podczas eksploatacji[1][2]. Powiększono minimalnie wymiary, wyporność i moc układu napędowego, zwiększono liczbę członków załogi, zainstalowano działo pokładowe o większym kalibrze (105 mm), zwiększono maksymalną głębokość zanurzenia do 75 metrów, skrócono czas alarmowego zanurzenia do 15 sekund, zmniejszono natomiast liczbę przewożonych min do 14 sztuk[2][3]. Łącznie zamówiono 88 jednostek tego typu, jednak do zakończenia działań wojennych do służby przyjęto jedynie 16 okrętów[4][5].
UC-129 zamówiony został 17 grudnia 1917 roku jako jedna z 36 jednostek z II serii okrętów typu UC III (numer projektu 41a, nadany przez Inspektorat Okrętów Podwodnych), w ramach wojennego programu rozbudowy floty[6][7]. Budowany był w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu jako jeden z 50 okrętów typu UC III zamówionych w tej wytwórni[3][8]. UC-129 otrzymał numer stoczniowy 375 (Werk 375)[8]. Stępkę okrętu położono w 1918 roku[8].
Dane taktyczno-techniczne edytuj
UC-129 miał być średniej wielkości przybrzeżnym okrętem podwodnym konstrukcji dwukadłubowej o długości całkowitej 57,1 metra, szerokości 5,54 metra i zanurzeniu 3,77 metra[8]. Wykonany ze stali kadłub sztywny miał 42,2 metra długości i 3,65 metra szerokości[5]. Wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosiła 7,98 metra[5]. Wyporność w położeniu nawodnym miała wynosić 511 ton, a w zanurzeniu 582 tony[8][9]. Okręt miał być napędzany na powierzchni przez dwa 6-cylindrowe, czterosuwowe silniki Diesla MAN S6V26/36 o łącznej mocy 600 KM, zaś pod wodą miał się poruszać dzięki dwóm silnikom elektrycznym SSW o łącznej mocy 770 KM[8]. Dwa wały napędowe poruszające dwoma śrubami miały zapewnić prędkość 11,5 węzła na powierzchni i 6,6 węzła w zanurzeniu[10][9]. Zasięg miał wynosić 9 850 Mm przy prędkości 7 węzłów w położeniu nawodnym oraz 40 Mm przy prędkości 4,5 węzła pod wodą[3][10][a]. Zbiorniki mieściły 67 ton paliwa[8]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia miała wynieść 75 metrów[3][10], zaś czas zanurzenia 15 sekund[2][11].
Głównym uzbrojeniem okrętu miało być 14 min kotwicznych typu UC/200 w sześciu skośnych szybach minowych o średnicy 100 cm, usytuowanych w podwyższonej części dziobowej[3][10]. Uzbrojenie uzupełniały dwie zewnętrzne wyrzutnie torped kalibru 500 mm (strzelające w kierunku dziobu, umiejscowione na pokładzie na śródokręciu po obu stronach kiosku), jedna wewnętrzna wyrzutnia torped kal. 500 mm na rufie (z łącznym zapasem 7 torped) oraz umieszczone przed kioskiem działo pokładowe kal. 105 mm Utof L/45 C16, z zapasem amunicji wynoszącym 150 naboi[2][8][b].
Załoga okrętu składać się miała z 3 oficerów oraz 29 podoficerów i marynarzy[2][12].
Losy jednostki edytuj
Budowa UC-129 nie została zakończona do momentu podpisania rozejmu w Compiègne, w związku z czym nie wszedł on nigdy do służby w Kaiserliche Marine[8]. U-Boot został w 1919 roku zezłomowany bezpośrednio na pochylni, na której był budowany[8][13].
Uwagi edytuj
- ↑ Gibson i Prendergast 2014 ↓, s. 313 podają, że zasięg na powierzchni wynosił 8200 mil morskich przy prędkości 7 węzłów.
- ↑ Część okrętów typu UC III wyposażono w starsze działo pokładowe kal. 88 mm TK L/30 C08, z zapasem 230 naboi[2][8].
Przypisy edytuj
- ↑ Rössler 1989 ↓, s. 76.
- ↑ a b c d e f Perepeczko 2000 ↓, s. 400.
- ↑ a b c d e Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 182.
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 117.
- ↑ a b c UC III ↓.
- ↑ Rössler 1989 ↓, s. 76–80.
- ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 398.
- ↑ a b c d e f g h i j k Gogin ↓.
- ↑ a b Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 565.
- ↑ a b c d Möller i Brack 2004 ↓, s. 63.
- ↑ Gibson i Prendergast 2014 ↓, s. 313.
- ↑ Gröner 1985 ↓, s. 62.
- ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 182–183.
Bibliografia edytuj
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- R.H. Gibson, Maurice Prendergast: Niemiecka wojna podwodna 1914-1918. Oświęcim: Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-074-4.
- Ivan Gogin: UC III type coastal submarine minelayers (1916-1917). Navypedia. [dostęp 2018-11-21]. (ang.).
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
- Erich Gröner: Die deutschen Kriegsschiffe 1815–1945: U-Boote, Hilfskreuzer, Minenschiffe, Netzleger, Sperrbrecher. T. 3. Koblenz: Bernard & Graefe, 1985. ISBN 3-7637-4802-4. (niem.).
- Guðmundur Helgason: UC III. uboat.net. [dostęp 2018-11-21]. (ang.).
- Eberhard Möller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats: From 1904 to the Present. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Andrzej Perepeczko: U-booty I wojny światowej. Warszawa: Lampart, 2000. ISBN 83-86776-51-X.
- Eberhard Rössler: The U-Boat: The Evolution And Technical History Of German Submarines. Annapolis: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0-87021-966-9. (ang.).