Układ wysokościowy
Układ wysokościowy – układ, który tworzą wysokości normalne, odniesione do średniego poziomu morza.
W Polsce „poziom morza” odnosi się do:
- Morza Bałtyckiego w Zatoce Fińskiej, wyznaczonego dla mareografu w Kronsztadzie koło Petersburga,
- Morza Północnego, wyznaczonego dla mareografu w Amsterdamie[1].
- Morza Adriatyckiego, wyznaczonego dla mareografu w Trieście.
Rzędne w układzie wysokościowym określa się na podstawie pomiarów geodezyjnych nawiązanych do punktów podstawowej osnowy geodezyjnej kraju – wysokościowej osnowy geodezyjnej.
Obowiązujący w Polsce układ PL-EVRF2007-NH z poziomem odniesienia w Amsterdamie jest częścią państwowego systemu odniesień przestrzennych wprowadzonego Rozporządzeniem Rady Ministrów z 15 października 2012[2]. Układ wysokości PL-KRON86-NH[3] może być stosowany do czasu wdrożenia układu wysokościowego PL-EVRF2007-NH na obszarze Polski, nie dłużej jednak niż do 31 grudnia 2023[4], a układy PL-KRON60-NH, Amsterdam '55, Triest oraz lokalne przestały obowiązywać z dniem 31 grudnia 2009, jednak w zasobach ośrodków geodezyjnych są nadal przechowywane i są używane przez geodetów jako obligatoryjne do czasu przejścia na jednolity układ odniesienia.
Oprócz układów wysokościowych odnoszących się do poziomu morza, występują również lokalne układy wysokościowe wyznaczone w terenie do konkretnych elementów (punktów) odniesienia. Przykładami lokalnych układów wysokościowych w Polsce są: układ wysokości Zero Wisły oraz układ wysokości miasta Łodzi (ŁAM).
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Główny Geodeta Kraju: Wytyczne Techniczne K-1.2. 1987. [dostęp 2010-02-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-20)].
- ↑ Dz.U. z 2024 r. poz. 342.
- ↑ Dz.U. z 2000 r. nr 70, poz. 821.
- ↑ Dz.U. z 2019 r. poz. 2494.