Ulica Łazienkowska w Warszawie

ulica w Warszawie

Ulica Łazienkowska – ulica na warszawskim Powiślu, biegnąca od ul. Czerniakowskiej do ronda S. Sedlaczka i ul. Rozbrat.

Ulica Łazienkowska w Warszawie
Powiśle
Ilustracja
Ulica Łazienkowska, widok w kierunku ronda S. Sedlaczka
Państwo  Polska
Miejscowość Warszawa
Przebieg
Ikona ulica początek T.svg ul. Czerniakowska
Ikona ulica rondo.svg światła rondo S. Sedlaczka/ul. Rozbrat
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Łazienkowska w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Łazienkowska w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Łazienkowska w Warszawie”
52,221546°N 21,041154°E/52,221546 21,041154
Multimedia w Wikimedia Commons

HistoriaEdytuj

Ulica została przeprowadzona prawdopodobnie pod koniec XIX wieku wzdłuż północnej granicy zespołu koszar kawalerii rosyjskiej[1].

Na terenie dawnych koszar ok. 1930 wybudowano baseny, stadion miejski oraz korty tenisowe należące do Centralnego Wojskowego Klubu Sportowego „Legia”[1]. W 1937 pod nr 7 ukończono budowę Domu Związku Harcerstwa Polskiego zaprojektowanego przez Tadeusza Koszubskiego i Stefana Putowskiego[2].

W latach 1923–1933 przy ulicy wzniesiono kościół pod wezwaniem Matki Boskiej Częstochowskiej według projektu Hugona Kudera[3].

1 sierpnia 1944, w godzinę „W”, powstańcy bez powodzenia zaatakowali Dom Związku Harcerstwa Polskiego, zajmowany przez Niemców do kapitulacji powstania[4]. W sierpniu 1944 na ulicy wzniesiono barykadę[5]. We wrześniu 1944 Niemcy zbombardowali kościół Matki Boskiej Częstochoowskiej[6]. W jego ruinach zginęła większość rannych przeniesionych tam z sąsiadującego ze świątynią powstańczego szpitala „Blaszanka“[6]. Po wojnie dla potrzeb wiernych zaadaptowano kaplicę przedpogrzebową znajdującą się w nie wykończonej do 1939 kampanili[7]. Część placu kościelnego wraz z plebanią została przejęta na cele budowy Trasy Łazienkowskiej[8]. W latach 80. i 90. XX wieku zrujnowany obiekt został rozbudowany, a przebudowany z kaplicy kościół otrzymał wezwanie Matki Bożej Jerozolimskiej[9].

W 1946 zniszczoną w 45% zajezdnię autobusową znajdującą się przy ul. Łazienkowskiej 8 odbudowano z przeznaczeniem na zajezdnię trolejbusową[10]. W 1953 powstało kryte lodowisko „Torwar”[11].

W latach 2008–2010 użytkowany przez Legię Warszawa Stadion Wojska Polskiego został zastąpiony nowym obiektem.

Osobny artykuł: Stadion Wojska Polskiego w Warszawie.

W 2008 została rozebrana nieckę basenów Legii, w 2011 funkcjonalistyczny budynek szatni a 2012 lub 2013 charakterystyczną wieżę do skoków[12].

Ważniejsze obiektyEdytuj

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ a b Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 109.
  2. ↑ Grzegorz Mika. W sercu Solca. „Skarpa Warszawska”, s. 18, październik 2018. 
  3. ↑ Grzegorz Kalwarczyk: Przewodnik po parafiach i kościołach Archidiecezji Warszawskiej. Tom 2. Parafie warszawskie. Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 2015, s. 680. ISBN 978-83-7821-118-1.
  4. ↑ Janusz Dereziński: Pamiętne miejsca Czerniakowa. Ząbki: Apostolicum Wydawnictwo Księży Pallotynów, 2004, s. 24. ISBN 83-7031-445-7.
  5. ↑ Ryszard Czugajewski: Na barykadach, w kanałach i gruzach Czerniakowa. Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax, 1970, s. 30.
  6. ↑ a b Janusz Dereziński: Pamiętne miejsca Czerniakowa. Ząbki: Apostolicum Wydawnictwo Księży Pallotynów, 2004, s. 60. ISBN 83-7031-445-7.
  7. ↑ Grzegorz Kalwarczyk: Przewodnik po parafiach i kościołach Archidiecezji Warszawskiej. Tom 2. Parafie warszawskie. Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 2015, s. 682. ISBN 978-83-7821-118-1.
  8. ↑ Grzegorz Kalwarczyk: Przewodnik po parafiach i kościołach Archidiecezji Warszawskiej. Tom 2. Parafie warszawskie. Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 2015, s. 685. ISBN 978-83-7821-118-1.
  9. ↑ Grzegorz Kalwarczyk: Przewodnik po parafiach i kościołach Archidiecezji Warszawskiej. Tom 2. Parafie warszawskie. Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 2015, s. 686–687. ISBN 978-83-7821-118-1.
  10. ↑ Marian Gajewski: Odbudowa warszawskich urządzeń komunalnych (1944–1951) [w: Warszawa stolica Polski Ludowej. Zeszyt 2]. Warszawa: Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 1972, s. 109.
  11. ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 890. ISBN 83-01-08836-2.
  12. ↑ Basen. Łazienkowska. warszawa1939.pl. [dostęp 2018-06-25].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ulica_Łazienkowska_w_Warszawie&oldid=63445476”