Ulica Żytnia w Warszawie

ulica w Warszawie

Ulica Żytnia – ulica w warszawskiej dzielnicy Wola.

Ulica Żytnia w Warszawie
Młynów
Ilustracja
Ulica Żytnia przy Młynarskiej, widok w kierunku wschodnim. Po lewej mur cmentarza ewangelicko-reformowanego
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Przebieg
Ikona ulica skrzyżowanie.svg 0 km ul. Żelazna
Ikona ulica z prawej.svg 0,1 km ul. Wolność
Ikona ulica z lewej.svg 0,2 km skwer ks. kard. Stefana Wyszyńskiego
Ikona ulica skrzyżowanie.svg światła 0,5 km ul. Okopowa
Ikona ulica skrzyżowanie.svg światła 0,6 km ul. Okopowa
Ikona ulica z prawej.svg 0,7 km ul. E. Gibalskiego
Ikona ulica skrzyżowanie.svg 0,8 km ul. Karolkowa
Ikona ulica skrzyżowanie.svg światła 1,0 km ul. Młynarska
Ikona ulica z lewej.svg 1,1 km ul. Szlenkierów
Ikona ulica z prawej.svg 1,3 km ul. Leonarda
Ikona ulica skrzyżowanie.svg 1,3 km ul. E. Tyszkiewicza
Ikona ulica skrzyżowanie.svg światła 1,4 km ul. Płocka
Ikona ulica z lewej.svg 1,7 km ul. Syreny
Ikona ulica koniec T.svg 1,9 km ul. Sokołowska,
PKP Warszawa Młynów
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Ulica Żytnia w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Żytnia w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Żytnia w Warszawie”
Ziemia52°14′20,9″N 20°58′18,0″E/52,239139 20,971667

HistoriaEdytuj

 
Wschodni odcinek ulicy z fragmentem nieistniejącego Centralnego Dworca Autobusowego PKS, ok. 1971

Ulica Żytnia to dawna droga narolna biegnąca pomiędzy polami Starej Warszawy a polami należącymi do sióstr brygidek z Nowolipia. W 1770 została przecięta okopem Lubomirskiego, a jej część wschodnia leżąca w obrębie wałów, została uregulowana i stała się ulicą[1]. Nadana w tym samym roku nazwa pochodzi od sąsiednich pól obsianych żytem[2].

W 1792 na działce przy ulicy Żytniej róg Młynarskiej założono cmentarz ewangelicko-reformowany[3].

Po 1875 ulicę uregulowano od Okopowej do Młynarskiej[1].

W dwudziestoleciu międzywojennym ulicę dwukrotnie przedłużano w kierunku zachodnim: ok. 1928 od Młynarskiej do Tyszkiewicza, a ok. 1938 – do ulicy Płockiej[1].

W czasie powstania warszawskiego ulica była miejscem ciężkich walk obronnych zgrupowania „Parasol”. Została upamiętniona w tekście piosenki powstańczej Pałacyk Michla.

Większość zabudowy ulicy została zniszczona w 1944.

Po wojnie do 1979 przy ul. Żytniej w pobliżu ul. Okopowej działał Centralny Dworzec Autobusowy PKS[4]; zastąpił go otwarty w styczniu 1980 Dworzec Zachodni PKS[5]. Po 1956 ulicę przedłużono do ulicy Sokołowskiej[1].

Przy ulicy w bliskiej odległości od siebie działają trzy żeńskie zgromadzenia zakonne: Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi, Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia oraz Uczennice Boskiego Mistrza.

Ważniejsze obiektyEdytuj

PrzypisyEdytuj

  1. a b c d Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 274–275.
  2. Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 181. ISBN 978-83-62189-08-3.
  3. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 112. ISBN 83-01-08836-2.
  4. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 1036. ISBN 83-01-08836-2.
  5. Kronika wydarzeń w Warszawie 1 I–31 III 1980. „Kronika Warszawy”. 3(43). s. 198.