Ulica Emilii Plater w Warszawie

ulica w Warszawie

Ulica Emilii Plater – ulica w dzielnicy Śródmieście w Warszawie.

Ulica Emilii Plater w Warszawie
Śródmieście Północne, Śródmieście Południowe
Ilustracja
Ulica w rejonie skrzyżowania z ul. Nowogrodzką, widok w kierunku północnym
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Przebieg
Ikona ulica skrzyżowanie.svg światła 0 m ul. Koszykowa
Ikona ulica skrzyżowanie.svg 53 m ul. Wilcza
Ikona ulica skrzyżowanie.svg 215 m ul. Hoża
Ikona ulica skrzyżowanie.svg 340 m ul. Wspólna
Ikona ulica skrzyżowanie.svg 534 m ul. Nowogrodzka
Ikona ulica skrzyżowanie.svg światła 662 m Al. Jerozolimskie
Ikona ulica z lewej.svg 972 m ul. Złota
Ikona ulica z lewej.svg 1 096 m ul. Sienna
Ikona ulica z lewej.svg 1 157 m ul. Śliska
Ikona ulica z lewej.svg 1 239 m ul. Pańska
Ikona ulica skrzyżowanie.svg światła 1 306 m ul. Świętokrzyska
Ikona ulica koniec T.svg 1 535 m ul. Twarda
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Ulica Emilii Plater w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Emilii Plater w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Emilii Plater w Warszawie”
Ziemia52°13′43,8″N 21°00′18,6″E/52,228833 21,005167
Przejście dla pieszych w formie klawiatury fortepianu

Ulica zaczyna swój bieg od skrzyżowania z Koszykową i kierując się na północ przecina kolejno z obu stron ulice: Wilczą, Hożą, Wspólną, Nowogrodzką, Al. Jerozolimskie oraz Świętokrzyską. Kończy swój bieg przy ul. Twardej.

OpisEdytuj

Powstała ok. 1872 w związku z rozplanowywaniem obszaru leżącego w granicach ulic: Marszałkowskiej, Koszykowej i Al. Jerozolimskich. Utworzono ją na mocy uchwały Komitetu Regulacyjnego miasta Warszawy. W 1881 podniesiono jej poziom. Zabudowana była w większości kamienicami czynszowymi autorstwa architekta A. Wayde’a. Na odcinku od ulicy Wspólnej do Nowogrodzkiej biegła między cmentarzem Świętokrzyskim i założonym w 1870 Ogrodem Pomologicznym.

Do 1914 roku praktycznie cała ulica została zabudowana[1]. Od momentu powstania do 1916 roku ulica nosiła nazwę Leopoldyny – przyjmuje się, że od imienia żony ówczesnego prezydenta Warszawy Kaliksta Witkowskiego[2], chociaż nie miał on żony o imieniu Leopoldyna (był żonaty z Glicerią z Łopacińskich)[3]. Obecna nazwa została nadana w październiku 1916[4].

Podczas II wojny światowej zabudowa ulicy została częściowo zniszczona[1]. W czasie powstania warszawskiego wzdłuż ulicy przebiegała linia frontu, w wyniku czego spaleniu uległa większość domów między ulicami Hożą i Wspólną oraz dwa narożniki ulicy Wilczej[1]. Po upadku powstania Niemcy wysadzili w powietrze kościół św. św. Apostołów Piotra i Pawła[5].

Na początku XX wieku obecna ulica Emilii Plater była stosunkowo wąską ulicą łączącą ul. Koszykową z Al. Jerozolimskimi. W związku z budową Pałacu Kultury i Nauki została przedłużona w formie szerokiej alei w kierunku północnym[6].

W listopadzie 2012 Rada Warszawy skorygowała pierwotnie nadaną nazwę ulicy z Plater Emilii na Emilii Plater[7].

W północnej części ulicy znajdują się dwa przejścia dla pieszych w formie klawiatury fortepianu. Powstały w 2010 w ramach obchodów Roku Chopinowskiego. Nietypowe przejścia mają przypominać o tym, że Warszawa jest miastem, w którym przez 20 lat mieszkał i tworzył Fryderyk Chopin[8].

Ważniejsze obiektyEdytuj

Obiekty nieistniejąceEdytuj

PrzypisyEdytuj

  1. a b c Grzegorz Mika. Dwie epoki jednej ulicy. „Skarpa Warszawska”, s. 13, maj 2022. 
  2. Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 161−162.
  3. Piotr Wierzbicki. Leopoldyna i dwie Emilie. „Skarpa Warszawska”, s. 20, maj 2022. 
  4. Adam Szczypiorski: Od Piotra Drzewickiego do Stefana Starzyńskiego. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1968, s. 65.
  5. Kościoły Warszawy. Warszawa: Wydawnictwa Rady Prymasowskiej Budowy Kościołów Warszawy, 1982, s. 145.
  6. Grzegorz Mika. Dwie epoki jednej ulicy. „Skarpa Warszawska”, s. 14, maj 2022. 
  7. Uchwała N r XLVI/1259/2012 Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 8 listopada 2012 r. w sprawie nazw niektórych ulic, placów, ronda i skwerów w Dzielnicy Śródmieście m.st. Warszawy. [w:] Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego [on-line]. mazowieckie.pl, 21 listopada 2012. s. 2. [dostęp 2013-10-11].
  8. Robert Trzaska: Klawiatura pod stopami – niespodzianka w centrum miasta. um.warszawa.pl, 2010-08-31. [dostęp 2013-01-15].
  9. Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 87. ISBN 83-908950-1-3.
  10. Przedstawicielstwa dyplomatycznego Tajwanu.
  11. Lech Chmielewski: Przewodnik warszawski. Gawęda o nowej Warszawie. Warszawa: Agencja Omnipress i Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita”, 1987, s. 16. ISBN 83-85028-56-0.

BibliografiaEdytuj