Ulica Ku Młynom w Bydgoszczy
Ulica Ku Młynom w Bydgoszczy – ulica na terenie miasta lokacyjnego Bydgoszczy.
| Stare Miasto w Bydgoszczy | |||||||||||||||||||||||||
 Widok z Wyspy Młyńskiej w kierunku Starego Rynku | |||||||||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||||||
| Długość |
80 m | ||||||||||||||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Bydgoszczy  | |||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego  | |||||||||||||||||||||||||
 53°07′19,3″N 17°59′53,1″E/53,122020 17,998075
| |||||||||||||||||||||||||
Położenie edytuj
Ulica znajduje się w zachodniej części Starego Miasta, na szlaku łączącym Stary Rynek z Wyspą Młyńską. Rozciąga się na kierunku wschód-zachód, od ul. Jezuickiej do ul. Mennica. Jej długość wynosi ok. 80 m.
Historia edytuj
Ulica Ku Młynom istniała w staropolskim okresie egzystencji bydgoskiego miasta lokacyjnego. Przebiegała na zachodnim obrzeżu ówczesnego miasta Bydgoszczy, łącząc je z Wyspą Młyńską. Z planu Bydgoszczy wykonanego w 1657 r. przez Erika Dahlberga wynika, że istniał wówczas most przez Młynówkę, zaś ulica prowadziła ku mennicy bydgoskiej rozlokowanej na ówczesnej Wyspie Menniczej. Na planie Gretha z 1774 r. most już nie istnieje (poza starszym mostem farnym, stanowiącym od XIV w. główne połączenie z Wyspą Młyńską), natomiast ulica prowadzi od ul. Jezuickiej pomiędzy istniejącą wówczas zabudową do ul. Przyrzecze i Brdy Młynówki.
W 1791 r. zbudowano most Młyński umożliwiający dojazd z miasta do młynów królewskich, ulokowanych na Wyspie Młyńskiej. Odtąd ulica zyskała obecną długość i przebieg.
Parcela po południowej stronie mostu Młyńskiego (Przyrzecze 10,12,14) należała w okresie staropolskim do szlacheckiej rodziny Ossowskich, zajmującej się piwowarstwem. Sebastian Ossowski ufundował w 1637 r. kaplicę (św. Sebastiana) w farze, zaś Katarzyna Ossowska była żoną burmistrza Wojciecha Łochowskiego. W 1770 r. Jan Ossowski podpisał wilkierz bractwa piwowarów[1]. W 1772 r. nieruchomość dostała się w ręce Niemców: Andrzeja Rocha i Henryka Brinkmanna, którzy odbudowali istniejące tu wcześniej: browar i gorzelnię. W latach 1801-1816 posesja należała do George Henschke, a następnie do radcy komercjalnego Friedricha Augusta Leopolda Loeve[2]. Następnymi właścicielami byli: Wilhelm Ferdinand Miller oraz restauratorzy Carl Wagner i Bartłomiej Czerwiński. Istniejąca tu do lat powojennych restauracja, była w Bydgoszczy bardzo popularna[1].
Z kolei parcela po północnej stronie mostu Młyńskiego (Przyrzecze 8) w 1785 r. była zabudowana domem mieszkalnym i spichrzem. Jej właścicielami byli kolejno: dyrektor kamery von Beyer, starszy inspektor budowy młynów - Koplin, handlarz nieruchomościami Hermann Heinrich Brinkmann, kupiec Georg Haenschke, radca komercjalny Friedrich August Leopold Loeve oraz kupiec Wilhelm Ferdinand Miller (1836). W połowie XIX wieku istniała tu zadaszona łaźnia na palach, w której znajdowały się kabiny kąpielowe. W 1869 r. powstała fabryka octu i magazyn skór, a w 1899 parcelę nabył kupiec Paul Knitter[1].
W 1964 r. zbudowano żelbetonowy, poszerzony most Młyński. W okresie powojennym budynki zlokalizowane przy ulicy, bezpośrednio nad Młynówką popadły w ruinę. W 1990 r. w ramach „uporządkowania dawnej zabudowy Starego Miasta” zostały rozebrane, mimo że chętnie uwieczniano je na pocztówkach oraz malowano na obrazach w okresie międzywojennym i powojennym. W ramach prac związanych z rewitalizacją Wyspy Młyńskiej oraz Planem Rewitalizacji Bydgoszczy planuje się remont nawierzchni ulicy oraz stylizację mostu[3].
Nazwy edytuj
Ulica w przekroju historycznym posiadała następujące nazwy[4]:
- 1800-1816 - Bärenstraβe
- 1840-1861 - Mühlenstraβe
- 1886-1920 - Mühlengasse
- 1920-1939 - Ku Młynom
- 1939-1945 - Mühlengasse
- od 1945 - Ku Młynom
Nazwa ulicy nawiązuje do młynów królewskich, położonych na Wyspie Młyńskiej.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Gordon Wincenty: Bydgoskie Stare Miasto. Ulica Przyrzecze. [w.] Kalendarz Bydgoski 1970
- ↑ założył w Bydgoszczy dom bankowy, za co Niemcy dali później jego imię dzisiejszej ulicy Druckiego-Lubeckiego
- ↑ http://www.pomorska.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20100616/BYDGOSZCZ01/429392914 dostęp 30-09-2010
- ↑ Czachorowski Antoni red.: Atlas historyczny miast polskich. Tom II Kujawy. Zeszyt I Bydgoszcz. Uniwersytet Mikołaja Kopernika. Toruń 1997
Zobacz też edytuj
Bibliografia edytuj
- Derenda Jerzy red.: Piękna stara Bydgoszcz. Tom I z serii: Bydgoszcz miasto na Kujawach. Towarzystwo Miłośników Miasta Bydgoszczy. Bydgoszcz 2006. ISBN 83-916178-0-7, 978-83-916178-0-9, 83-916178-5-8, 978-83-916178-5-4, 83-916178-1-5, 978-83-916178-1-6
- Umiński, Janusz: Bydgoszcz. Przewodnik, Regionalny Oddział PTTK „Szlak Brdy” Bydgoszcz 1996