Ulica Podwale w Warszawie

ulica w Warszawie

Podwale – ulica w śródmieściu Warszawy.

Ulica Podwale w Warszawie
Stare Miasto
Ilustracja
Ulica Podwale na wysokości ulicy Piekarskiej
Państwo  Polska
Miejscowość Warszawa
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Ulica Podwale w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Podwale w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Podwale w Warszawie”
Ziemia52°14′53,6″N 21°00′37,0″E/52,248222 21,010278
Multimedia w Wikimedia Commons
Zabudowa ulicy w 1916
Ulica Podwale przy Kilińskiego, pierwszy budynek z lewej – oficyna pałacu Raczyńskich (nr 23)

PrzebiegEdytuj

Ulica prowadzi wzdłuż murów staromiejskich od placu Zamkowego do ulicy Nowomiejskiej. Po drodze spotykają się i krzyżują z nią następujące ulice:

Ulica Podwale jest ulicą jednokierunkową.

HistoriaEdytuj

Biegnąca łukiem ulica Podwale powstała u stóp murów miejskich i fosy otaczających Stare Miasto. Początkowo zwana była ulicą Zawalną. W miarę powiększania się miasta budowane tu były kamienice bogatszych mieszczan i arystokracji, stopniowo opuszczających panującą wewnątrz murów ciasnotę. W XVIII wieku przy Podwalu znajdowało się 5 pałaców, 11 kamienic, 19 domów mieszczan, 2 dworki, stajnie, jatki, szpital miejski oraz kilka kantorów bankierskich[1]. Z czasem jednak prestiż ulicy spadł i zapełniła się ona ścisłą zabudową, w którą włączone były historyczne mury.

W 1881 poprowadzono tędy linię tramwaju konnego.

Do 1944 ulica po obu stronach była zabudowana kamienicami[2].

W czasie powstania warszawskiego, 13 sierpnia 1944, wieczorem u zbiegu Podwala i Kilińskiego (pomiędzy numerami 1 i 3) doszło do wybuchu niemieckiego pojazdu przeznaczonego do podkładania ładunków wybuchowych typu Borgward Sd.Kfz.301, który powstańcy zdobyli podczas odpierania ataku Niemców na barykadę na Podwalu. W wybuchu zginęło około 300 osób, zarówno powstańców, jak i cywilów, a wiele odniosło rany[3]. Kontuzjowany został m.in. generał Tadeusz Bór-Komorowski, który znajdował się w tym czasie w pałacu Raczyńskich[4].

Po 1945 nie odbudowano budynków po parzystej stronie ulicy, odsłaniając mury obronne.

Ulica jako założenie urbanistyczne została w 1965 wpisana do rejestru zabytków – nr rej. 435.

Ważniejsze obiektyEdytuj

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 650. ISBN 83-01-08836-2.
  2. ↑ Jerzy S. Majewski: Warszawa na starych pocztówkach. Warszawa: Agora, 2013, s. 10. ISBN 978-83-268-1238-5.
  3. ↑ Władysław Bartoszewski: 1859 dni Warszawy. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2008, s. 740. ISBN 978-83-240-10578. OCLC 938718461. (pol.)
  4. ↑ Adam Borkiewicz: Powstanie warszawskie 1944. Zarys działań natury wojskowej. Instytut Wydawniczy "PAX", 1969, s. 159.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ulica_Podwale_w_Warszawie&oldid=60711250”