Wikipedia

Ulica Polna w Warszawie

ulica w Warszawie

Ulica Polna – ulica w dzielnicy Śródmieście w Warszawie.

Ulica Polna w Warszawie
Śródmieście
Ilustracja
Ulica Polna przy ul. Waryńskiego
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Długość

0,9km

Przebieg
0 m pl. Unii Lubelskiej
155m ul. Zoli
375m ul. Oleandrów
500m al. Armii Ludowej
przerwa w ciągłości ulicy
światła 640m ul. Waryńskiego
745mm ← ul. Progi
ul. Romana i Jana Podoskich →
920m pl. Politechniki
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Polna w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Polna w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Polna w Warszawie”
Ziemia52°13′00,0″N 21°01′01,4″E/52,216667 21,017056
Multimedia w Wikimedia Commons
Bazar przy ul. Polnej, lata 70.
Ulica przy pl. Unii Lubelskiej (2024)

Przebieg

edytuj

Ulica biegnie od placu Unii Lubelskiej w kierunku północnym do placu Politechniki. Spotyka i krzyżuje się z następującymi ulicami i placami:

Ze względu na przemiany w układzie urbanistycznym i komunikacyjnym tej części miasta, jakie miały miejsce po II wojnie światowej, ulica nie tworzy w tej chwili jednego ciągu. Przecina ją Trasa Łazienkowska i ulica Waryńskiego[1]. Na odcinku północnym ulica jest częściowo jednokierunkowa, ruch od skrzyżowania z ulicą Jaworzyńską jest możliwy wyłącznie w stronę ronda Jazdy Polskiej.

Historia

edytuj

Ulica Polna powstała jako droga biegnąca wzdłuż usypanego w 1770 wału Lubomirskiego. Wał ten został zniwelowany w 1875[2]. Wtedy też ulicę uregulowano i nadano jej obecną nazwą nawiązującą do topografii okolicy i sąsiedniego Pola Mokotowskiego[3].

Do dzisiaj jest jednak wyraźnie widoczna wyznaczona wcześniej granica ścisłej zabudowy miasta – wielkomiejskie kamienice po wschodniej stronie ulicy i swobodna, znacznie nowsza zabudowa po stronie zachodniej. W 1887 na miejscu dawnego placu ćwiczeń rosyjskiej kawalerii powstał tor wyścigów konnych, który niedługo przed II wojną światową przeniósł się na Służewiec (Tor wyścigów konnych Służewiec). Na początku XX wieku ulica w swojej wschodniej pierzei zabudowana została nowoczesnymi kamienicami; kolejne powstawały w okresie międzywojennym.

Około 1892 na działce położonej w klinie ulic Polnej i Marszałkowskiej wzniesiono zespół zabudowań fabryki dywanów Towarzystwa Akcyjnego Markus Baender i S-ka (od 1908 działającego pod nazwą Towarzystwa Akcyjnego Warszawskiej Fabryki Dywanów)[4]. W latach 1927–1929 wzniesiono tam (z wykorzystaniem części gmachu głównego fabryki) nowoczesny budynek Domu Prasy, zaprojektowany przez Maksymiliana Goldberga i Hipolita Rutkowskiego[5].

Ok. 1925 pod nr 30 wzniesiono budynek w kształcie rotundy, zaprojektowany przez Juliusza Nagórskiego, w którym mieściła się cukiernia i kawiarnia Lardellego[6].

W 1930 roku północny fragment ulicy został wyodrębniony jako ulica Noakowskiego[7].

Zabudowa ulicy ucierpiała w czasie obrony Warszawy we wrześniu 1939[8] oraz w 1944[9].

W 1953 przy ulicy powstał bazar, na którym sprzedawano m.in. owoce, warzywa, nabiał i drób[10]. Sprzedawano tam również po wysokich cenach produkty wysokiej jakości nieosiągalne w sklepach[11]. W latach 60. na części terenu zajmowanego przez bazar wzniesiono nowy budynek Wydziału Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej, a pozostałą część ogrodzono, uporządkowano i ustawiono kioski dla sprzedawców[12].

W okresie powojennym dla ulicy zaszły bardzo poważne zmiany. Przebicie ulicy Waryńskiego, a później Trasy Łazienkowskiej spowodowało rozcięcie ulicy na dwie części. Wschodnia strona ulicy zachowała większość przedwojennej zabudowy. Po zachodniej stronie ulicy powstawały nowe obiekty, głównie budynki Politechniki Warszawskiej.

Ważniejsze obiekty

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Jerzy Kasprzycki, Korzenie miasta: warszawskie pożegnania 1, Warszawa: Wydawn. Veda, 1996, s. 209-210, ISBN 83-85584-45-5 [dostęp 2016-11-30].
  2. ↑ Stefan Kieniewicz: Warszawa w latach 1795–1914. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1976, s. 181.
  3. ↑ Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 173. ISBN 978-83-62189-08-3.
  4. ↑ Jarosław Zieliński: Alas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 10 Mackiewicza-Mazowiecka. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2004, s. 179. ISBN 83-88372-28-9.
  5. ↑ Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1918-1939. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2006, s. 53. ISBN 83-60350-00-0.
  6. ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 655. ISBN 83-01-08836-2.
  7. ↑ Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 137.
  8. ↑ Mieczysław Cieplewicz. Bombardowanie i ostrzeliwanie Warszawy we wrześniu 1939 r.. „Kronika Warszawy”. 4/48, s. 65, 1981. 
  9. ↑ Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 165.
  10. ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 50. ISBN 83-01-08836-2.
  11. ↑ Olgierd Budrewicz: Olgierda Budrewicza słownik warszawski. Olszanica: Wydawnictwo BoSz, 2011, s. 32. ISBN 978-83-7576-119-1.
  12. ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 50. ISBN 83-01-08836-2.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ulica_Polna_w_Warszawie&oldid=76092377”