Ulica Rozbrat w Warszawie

ulica w Warszawie

Ulica Rozbrat – ulica w warszawskiej dzielnicy Śródmieście.

Ulica Rozbrat w Warszawie
Solec
Ilustracja
Ulica Rozbrat przy Szarej
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Przebieg
światła rondo im. S. Sedlaczka
ul. Przemysłowa
ul. F. Jezierskiego
ul. Fabryczna
światła ul. Górnośląska
ul. F. Dmochowskiego
ul. C. Śniegockiej
ul. Szara
światła al. ks. J. Stanka
światła ul. Ludna, ul. Książęca
ul. L. Kruczkowskiego ↓
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Rozbrat w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Rozbrat w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Rozbrat w Warszawie”
Ziemia52°13′33,6″N 21°02′03,0″E/52,226000 21,034167

Ulica stanowiła odgałęzienie biegnącej wąwozem ulicy Książęcej. Była drogą łączącą rezydencję Kazimierza Poniatowskiego z Łazienkami, należącymi do jego młodszego brata Stanisława Augusta[1].

Pierwsze budynki powstały w połowie XVIII wieku, a obecną nazwę nadano jej w 1770. Najprawdopodobniej odzwierciedla ona topograficzny układ dwóch rozchodzących się ulic, chociaż niektórzy autorzy tłumaczą jej pochodzenie istniejącą tam karczmą Rozbrat[2].

W latach 1936–1939 pod nr 44a mieściła się Wyższa Szkoła Dziennikarska (WSD), przeniesiona tam z budynku Gimnazjum im. Mikołaja Reja przy placu Małachowskiego[3][4].

24 września 1943 na rogu ulic Dmochowskiego i Rozbrat żołnierze drugiego plutonu Agatu dokonali udanego zamachu na zastępcę komendanta Gęsiówki SS-Hauptscharführera Augusta Kretschmanna[5].

Do 2012 w budynku dawnej Wyższej Szkoły Dziennikarskiej mieściła się Rada Krajowa Sojuszu Lewicy Demokratycznej, wcześniej komórki KC PZPR, m.in. Centralna Szkoła Partyjna PZPR (1954–1955)[6]. W 2011 należący do SLD kompleks trzech budynków (budynku WSD, dawnego hotelu „Powiśle” oraz wolnostojącego pawilonu) został sprzedany przez partię spółce deweloperskiej[7]. Budynek WSD został zburzony w 2023 roku[8].

Inne informacje

edytuj

Ważniejsze obiekty

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Marek Kwiatkowski: Wielka księga Łazienek. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2000, s. 50. ISBN 83-7255-684-9.
  2. Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 178. ISBN 83-86619-97X.
  3. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 988. ISBN 83-01-08836-2.
  4. Jadwiga Krawczyńska: Zapiski dziennikarski warszawskiej 1939–1947. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1971, s. 316.
  5. Piotr Stachniewicz: "Parasol". Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1984, s. 188-200. ISBN 83-211-0273-5.
  6. Spis telefonów województwa warszawskiego i m. st. Warszawy 1954, 1955
  7. Michał Wojtczuk. Syreni Śpiew nie do rozbiórki. „Gazeta Stołeczna”, s. 6, 24 kwietnia 2017. 
  8. Aleksander Sławiński. Nikt nie czuje się winny za rozbiórkę przy Rozbrat. „Gazeta Stołeczna”, s. 2, 21 sierpnia 2023. 
  9. Grzegorz Sołtysiak: Filmowy przewodnik po Warszawie. Warszawa: Muzeum Powstania Warszawskiego, 2007, s. 212. ISBN 978-83-60142-70-7.
  10. Anna Dąbrowska, Marta Kurzyńska: Być sąsiadem prezydenta. [w:] Polityka [on-line]. 3 grudnia 2010. [dostęp 2012-08-22].
  11. Książka telefoniczna. Warszawa. 1939. s. 169. [dostęp 2015-06-29].