Umowa nazwanaumowa, której przedmiot, treść i skutki posiadają regulację ustawową (essentialia negotii sformułowane w ustawie expressis verbis[1]). Do umowy nazwanej odnosi się grupa przepisów prawa, gdzie określone są wzajemne uprawnienia i obowiązki stron właściwe dla stosunku prawnego danego rodzaju.

Tworzenie szczególnych regulacji umów nazwanych uzasadnia:

  • masowy charakter i duża doniosłość gospodarcza danego typu umowy,
  • potrzeba ochrony interesów stron poprzez wprowadzenie przepisów o imperatywnym i semi-imperatywnym charakterze,
  • kształtowanie właściwego (pożądanego) modelu stosunków prawnych danego rodzaju.

Prawo polskie

edytuj

W polskim systemie prawnym regulacji umowy nazwanej poświęcony jest zwykle osobny rozdział ustawy – zdecydowana większość umów nazwanych opisana jest w części szczególnej księgi trzeciej Kodeksu cywilnego. Przykładami umów nazwanych są umowa sprzedaży, umowa zlecenia, umowa o dzieło czy umowa przewozu.

Przeciwieństwem umów nazwanych są umowy nienazwane, czyli takie, które nie są unormowane w sposób szczegółowy i zawierane są w granicach tzw. swobody umów. Przykładem umowy nienazwanej są umowa factoringu i umowa franczyzy. Przed 9 grudnia 2000 r. umową nienazwaną była umowa leasingu.

Przypisy

edytuj
  1. Czy należy regulować umowy nienazwane?: Czasopisma C.H.Beck [online], czasopisma.beck.pl [dostęp 2022-08-27].

Bibliografia

edytuj
  • umowa, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-08-27].
  • Wojciech Jan Katner: Prawo zobowiązań – umowy nienazwane. System Prawa Prywatnego. T. 9. C.H. Beck, 2018. ISBN 978-83-812-8674-9.