Unia szwedzko-norweska
Unia szwedzko-norweska, oficjalna nazwa połączonego państwa: Zjednoczone Królestwa Szwecji i Norwegii – istniejąca formalnie od 14 stycznia 1814 do 7 czerwca 1905 unia personalna pomiędzy Królestwem Szwecji i Królestwem Norwegii. Kraje te były połączone osobą monarchy. Pierwszym wspólnym królem Szwecji i Norwegii był Karol XIII. Jako że król rezydował w Sztokholmie, był w Norwegii reprezentowany przez wicekróla, którym zostawał zawsze następca obydwu tronów (urząd istniał w latach 1814-1891).
| |||||
| 1814-1905 | |||||
| |||||
| |||||
| Język urzędowy | szwedzki i Riksmål/Nynorsk | ||||
| Stolica | Sztokholm i Christiana | ||||
| Ustrój polityczny | królestwo | ||||
| Typ państwa | unia personalna | ||||
| Ostatnia głowa państwa | król Oskar II | ||||
| Powierzchnia • całkowita |
774 184 km² | ||||
| Liczba ludności (1905) • całkowita • gęstość zaludnienia |
7 560 000[1] 9 osób/km² | ||||
| waluta | Riksdaler (Szwecja) Korona norweska (Norwegia) | ||||
| Traktat kiloński Wybór Karola XIII na króla Norwegii |
14 stycznia 1814 4 listopada 1814 | ||||
| Data likwidacji | 26 października 1905 | ||||
.svg)
Szwecja i Norwegia były już wcześniej w uniach personalnych, np. w unii kalmarskiej. Po jej rozpadzie Norwegia stała się częścią Danii.
Norwegia nie od razu zgodziła się z postanowieniami traktatu kilońskiego i wybrała własnego króla – Chrystiana Fryderyka, ogłaszając przy tym powstanie suwerennego Królestwo Norwegii. Szwecja zajęła jednak kraj i doprowadziła tym samym do zawarcia unii.
Akt uniiEdytuj
Akt unii wszedł w życie w obu krajach w różnych terminach. W Norwegii był częścią prawa konstytucyjnego Rigsakten, a w Szwecji – serią przywilejów będących ponad regularnym prawem, zwaną Riksakten. Kongres wiedeński nie miał zdania w sprawie unii szwedzko-norweskiej.
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ W tym 5 260 000 w Szwecji i 2 300 000 w Norwegii.