Unia szwedzko-norweska

Zjednoczone Królestwa Szwecji i Norwegii
Förenade konungarikena Sverige och Norge
De forenede Kongeriger Norge og Sverige
	1814–1905
Flaga	Herb
Język urzędowy	szwedzki i Riksmål/Nynorsk
Stolica	Sztokholm i Christiana
Ustrój polityczny	królestwo
Typ państwa	unia personalna
Głowa państwa	król Oskar II
Powierzchnia ; • całkowita	; 774 184 km²
Liczba ludności (1905); • całkowita ; • gęstość zaludnienia	; 7 560 000; 9 osób/km²
Waluta	Riksdaler (Szwecja); Korona norweska (Norwegia)
Traktat kiloński; Wybór Karola XIII na króla Norwegii	14 stycznia 1814; 4 listopada 1814
Data likwidacji	26 października 1905

Unia szwedzko-norweska, oficjalna nazwa połączonego państwa: Zjednoczone Królestwa Szwecji i Norwegii – istniejąca formalnie od 14 stycznia 1814 do 7 czerwca 1905 unia personalna pomiędzy Królestwem Szwecji i Królestwem Norwegii. Kraje te były połączone osobą monarchy. Pierwszym wspólnym królem Szwecji i Norwegii był Karol XIII. Jako że król rezydował w Sztokholmie, był w Norwegii reprezentowany przez wicekróla, którym zostawał zawsze następca obydwu tronów (urząd istniał w latach 1814–1891).

Szwecja i Norwegia były już wcześniej w uniach personalnych, np. w unii kalmarskiej. Po jej rozpadzie Norwegia stała się częścią Danii.

Norwegia nie od razu zgodziła się z postanowieniami traktatu kilońskiego i wybrała własnego króla – Chrystiana Fryderyka, ogłaszając przy tym powstanie suwerennego Królestwo Norwegii. Szwecja zajęła jednak kraj i doprowadziła tym samym do zawarcia unii.

Akt uniiEdytuj

Akt unii wszedł w życie w obu krajach w różnych terminach. W Norwegii był częścią prawa konstytucyjnego Rigsakten, a w Szwecji – serią przywilejów będących ponad regularnym prawem, zwaną Riksakten. Kongres wiedeński nie miał zdania w sprawie unii szwedzko-norweskiej.

Zobacz teżEdytuj

PrzypisyEdytuj

↑ W tym 5 260 000 w Szwecji i 2 300 000 w Norwegii.

[1] W tym 5 260 000 w Szwecji i 2 300 000 w Norwegii.

[1]