Wikipedia

Uniwersalne okręty desantowe typu Dokdo

Uniwersalne okręty desantowe typu Dokdo – południowokoreańskie okręty desantowe-doki, z których pierwszy „Dokdo” wszedł do służby w 2007 roku. Zbudowano dwa okręty. Na etapie budowy znane były także pod oznaczeniem LPX (Landing Platform – Experimental)[1]. „Dokdo” stał się największym okrętem zbudowanym dla marynarki Korei Południowej[1].

Okręty desantowe typu Dokdo
Ilustracja
Kraj budowy

Korea Południowa Korea Południowa

Użytkownicy

Korea Południowa

Stocznia

HHI, Pusan

Wejście do służby

2007

Zbudowane okręty

2

Okręty w służbie

2

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 14 300 t
pełna: 18 800 t

Długość

199 m

Szerokość

31 m

Zanurzenie

6,5 m

Napęd

silniki wysokoprężne 30 600 kW

Prędkość

ok. 23 węzły[1]

Załoga

426[1]

Uzbrojenie

1 wyrzutnia pocisków plot. RAM
2 zestawy obrony bezpośredniej Goalkeeper kaliber 30 mm

Wyposażenie lotnicze

15 śmigłowców

Multimedia w Wikimedia Commons
Sylwetka „Marado”
„Dokdo” od góry
Amerykański śmigłowiec SH-60F podchodzi do lądowania

Historia edytuj

W 2001 prezydent Korei Południowej Kim Dae-jung ogłosił projekt rozwoju marynarki wojennej zakładający powstanie do 2020 roku do trzech grup szybkiego reagowania składających się z nowych koreańskich niszczycieli typu KDX-2 i 3, fregat rakietowych FFX, a także nowych okrętów desantowych. Okrętem flagowym każdej z grup ma być okręt desantowy typu Dokdo[1].

Głównym zadaniem nowych okrętów będzie przeprowadzanie operacji desantowych i wsparcie walczących oddziałów. Pod względem wymiarów okręt dorównuje takim lotniskowcom jak „Principe de Asturias” i „Chakri Naruebet”, jednak zgodnie z oficjalnymi deklaracjami władz Korei Południowej nie będzie wykorzystywany jako lotniskowiec, pomimo że przystosowanie okrętu do tej roli wymaga tylko drobnych zmian konstrukcyjnych. Istnieją plany zakładające wykorzystanie jednostek typu Dokdo w misjach pokojowych ONZ i w trakcie udzielania pomocy ofiarom klęsk żywiołowych. Mogą one pełnić także funkcje okrętów dowodzenia[2]. Budowa pierwszego okrętu serii, który otrzymał imię „Dokdo” (독도) od koreańskich wysp na Morzu Japońskim (będących przedmiotem sporu z Japonią) rozpoczęła się w 2003 roku w stoczni Han-jin Heavy Industries & Constructions (HHI) w Pusan[1]. Wodowanie okrętu miało miejsce 12 lipca 2005, wejście do służby nastąpiło 3 lipca 2007[3]. Nosi on numer taktyczny LPH-6111. Koszt budowy jednostki szacowany jest na 266,2 miliona USD[1]. Z powodów budżetowych budowa dalszych jednostek została odroczona i dopiero po kilkunastu latach zbudowano drugi okręt „Marado” (wodowany 14 maja 2018, przyjęty do służby 28 czerwca 2021 roku).

Planowano budowę czterech jednostek, lecz ostatecznie z budowy dwóch ostatnich zrezygnowano na rzecz projektowanego okrętu o większych możliwościach lotniczych[4].

Konstrukcja edytuj

Okręty mają konstrukcję typową dla uniwersalnych okrętów desantowych, z ciągłym pokładem lotniczym o prostokątnym obrysie na całej długości i szerokości. Długość całkowita wynosi 199 m, szerokość 31 m[1]. Wyporność standardowa wynosi 14 300 t, a pełna 18 800 t[1]. Na prawej burcie na pokładzie lotniczym, typowo dla okrętów lotniczych, umieszczona jest długa nadbudówka o gładkich pochyłych ścianach. W jej przedniej części na najwyższej kondygnacji jest przeszklone główne stanowisko dowodzenia, a za nim z lewej strony nadbudówki, nad pokładem lotniczym, jest wystające stanowisko kontroli lotów[2]. Na dachu znajdują się dwa maszty stanowiące podstawy dla anten oraz dwa kominy, ukształtowane w formie graniastosłupów. Pokład ma wyznaczone pięć stanowisk do startu śmigłowców, po lewej stronie[2]. Znajdują się na nim dwa podnośniki lotnicze, przed i za nadbudówką[2]. Przed nadbudówką, na skraju pokładu obok podnośnika jest żuraw ładunkowy. Pod pokładem lotniczym znajduje się pokład hangarowy. Na niższym pokładzie znajdują się przede wszystkim pomieszczenia bytowe, dla załogi i 720 żołnierzy[2]. Załadunek umożliwia furta w prawej burcie[2]. Znajduje się tam też Bojowe Centrum Informacyjne[2]. Poniżej znajduje się pokład ładunkowy do transportu ciężkiej techniki, jak czołgi, a w części rufowej zatapialny dok, zamykany od tyłu dwudzielną rampą[2].

Okręt zabiera do zatapialnego doku dwa koreańskie poduszkowce desantowe LSF-2 lub ich amerykański odpowiednik LCAC, albo cztery barki desantowe typu LCM-8 lub sześć LCU Mk 10[5]. Razem z poduszkowcami może transportować 10 czołgów K1A1 i 720 żołnierzy desantu (batalion piechoty morskiej), albo 70 czołgów lub 200 ciężarówek[2]. Można też zabierać pływające transportery opancerzone LVTP-7, wyładowywane bezpośrednio z doku[1]. Na okręcie może bazować 15 średnich śmigłowców Sikorsky UH-60 Black Hawklub podobnych, albo szturmowych Bell AH-1 Cobra[2]. Nie przewidywano bazowania na okręcie samolotów krótkiego lub pionowego startu i lądowania (STOVL, VTOL, V/STOL), jak AV-8B Harrier II i brak jest skoczni ułatwiającej start samolotom, lecz pokład wyłożony jest uretanem znoszącym wysokie temperatury gazów silników odrzutowych[2]. W 2018 roku jednakże przedstawiono plany modernizacji okrętów w celu przystosowania do bazowania na nich samolotów krótkiego startu i pionowego lądowania F-35B Lightning[4].

Uzbrojenie obronne okrętu składa się z wyrzutni Mk 43 pocisków przeciwlotniczych krótkiego zasięgu RIM-116 RAM umieszczonej na dachu z przodu nadbudówki, nad pomostem dowodzenia, oraz dwóch zestawów artyleryjskich obrony bezpośredniej kalibru 30 mm Goalkeeper (jeden na dachu na końcu nadbudówki, a drugi umieszczony na końcu pokładu na dziobie)[6]. Możliwe jest zamontowanie w przyszłości wyrzutni pocisków przeciwlotniczych krótkiego zasięgu ESSM przed nadbudówką[6].

Napęd stanowią cztery silniki wysokoprężne SEMT Pielstick (MAN Diesel) 16 PC2.5 STC zmontowane przez koreańską firmę DIHCO, o mocy po 7650 kW, napędzające dwie pięciołopatowe śruby[6]. Silniki umieszczone są parami w dwóch siłowniach. Za śrubami umieszczone są dwa klasyczne stery. W części dziobowej okręt ma ster strumieniowy[6].

Wyposażenie radioelektroniczne[6]:

  • radar trójwspółrzędny dozoru powietrznego Thales SMART-L
  • radar dozoru ogólnego Thales MW 08
  • radar nawigacyjny SPS-95K
  • głowica optroniczna Sagem Vampir MB
  • system walki radioelektronicznej SLQ-200(V)5K Sonata
  • systemy łączności
  • system przeciwtorpedowy SLQ-260X TACM
  • wyrzutnie celów pozornych EADS Dagaie Mk 2

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h i j Grotnik 2011 ↓, s. 18–19.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Grotnik 2011 ↓, s. 20.
  3. ↑ Grotnik 2011 ↓, s. 18, 21.
  4. ↑ a b Sławomir Lipiecki. Lotniskowcowe ambicje Korei Południowej. „Nowa Technika Wojskowa”. 9/2021, s. 81-85, wrzesień 2021. Magnum-X. 
  5. ↑ Grotnik 2011 ↓, s. 11.
  6. ↑ a b c d e Grotnik 2011 ↓, s. 19–21.

Bibliografia edytuj

  • Tomasz Grotnik. Uniwersalny okręt desantowy Dokdo. „Morze, Statki i Okręty”. 1/2011. XVI (109), s. 18–21, styczeń 2011. Warszawa: Magnum-X. ISSN 1426-529X. 

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Uniwersalne_okręty_desantowe_typu_Dokdo&oldid=70039769”