Uns Dżabir

tunezyjska tenisistka

Uns Dżabir (arab. ‏أُنْس جابر‎, fr. Ons Jabeur; ur. 28 sierpnia 1994 w Kasr Hallal) – tunezyjska tenisistka, finalistka Wimbledonu 2022 i 2023 oraz US Open 2022 w grze pojedynczej kobiet, mistrzyni juniorskiego French Open 2011, medalistka igrzysk afrykańskich, igrzysk panarabskich i igrzysk śródziemnomorskich. Pierwsza tenisistka z Afryki, która w erze open awansowała do finału wielkoszlemowego turnieju w grze pojedynczej[1].

Uns Dżabir
‏أُنْس جابر‎
Ilustracja
Uns Dżabir, 2018
Państwo

 Tunezja

Data i miejsce urodzenia

28 sierpnia 1994
Kasr Hallal

Wzrost

167 cm

Gra

praworęczna, oburęczny backhand

Zakończenie kariery

aktywna

Trener

Issam Jellali

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

5 WTA, 11 ITF

Najwyżej w rankingu

2 (27 czerwca 2022)

Australian Open

QF (2020)

Roland Garros

QF (2023)

Wimbledon

F (2022, 2023)

US Open

F (2022)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

0 WTA, 1 ITF

Najwyżej w rankingu

116 (3 lutego 2020)

Australian Open

3R (2020)

Wimbledon

1R (2019)

US Open

2R (2019)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Tunezja
Igrzyska afrykańskie
złoto Maputo 2011 gra pojedyncza
złoto Maputo 2011 gra drużynowa
srebro Maputo 2011 gra podwójna
Igrzyska panarabskie
złoto Doha 2011 gra drużynowa
brąz Doha 2011 gra podwójna
Igrzyska śródziemnomorskie
złoto Mersin 2013 gra podwójna

W turniejach tenisowych używa swojego francuskiego imienia Ons Jabeur [ˈɒnz_ʒəˈbɜːr][2].

Kariera tenisowa edytuj

W 2010 roku w juniorskim French Open doszła do finału gry pojedynczej, przegrywając z Ukrainką Eliną Switoliną 2:6, 5:7. W tym samym roku dotarła do półfinału US Open, ulegając Juliji Putincewej. Podczas French Open 2011 odniosła pierwsze zwycięstwo wielkoszlemowe, pokonując w finale Mónicę Puig.

Pod koniec 2018 doszła do finału zawodów rangi WTA Premier w Moskwie, pokonując po drodze między innymi Sloane Stephens.

W 2021 roku osiągnęła finał turnieju kategorii WTA 250 w Charleston, w którym przegrała z Astrą Sharmą 6:2, 5:7, 1:6. W Birmingham awansowała do finału zarówno w grze pojedynczej, jak i w grze podwójnej. W singlu pokonała w meczu mistrzowskim Darję Kasatkinę 7:5, 6:4, a w deblu razem z Ellen Perez uległy parze Marie BouzkováLucie Hradecká 4:6, 6:2, 8–10. W październiku zagrała w finale zawodów w Chicago, w którym przegrała 6:3, 3:6, 0:6 z Garbiñe Muguruzą.

W sezonie 2022 zanotowała finał turnieju w Charleston, ulegając w nim Belindzie Bencic 1:6, 7:5, 4:6. Zwyciężyła w zawodach kategorii WTA 1000 w Madrycie, gdzie wygrała w meczu mistrzowskim z Jessicą Pegulą 7:5, 0:6, 6:2. W finale zawodów tej samej rangi w Rzymie przegrała z Igą Świątek 2:6, 2:6. Ponadto wygrała turniej na kortach trawiastych w Berlinie, gdzie w finale pokonała Bencic po kreczu Szwajcarki przy stanie 6:3, 2:1. Na kortach Wimbledonu osiągnęła finał, w którym przegrała 6:3, 2:6, 2:6 z Jeleną Rybakiną. Kolejny wielkoszlemowy finał zanotowała w US Open, jednak przegrała w nim 2:6, 6:7(5) z Igą Świątek.

W 2023 roku dotarła do meczu finałowego zawodów w Charleston, w którym pokonała Bencic 7:6(6), 6:4. W lipcu ponownie osiągnęła finał Wimbledonu, tym razem przegrywając w nim z Markétą Vondroušovą 4:6, 4:6. We wrześniu osiągnęła finał turnieju w Ningbo, w którym pokonała Dianę Sznajder 6:2, 6:1.

Życie prywatne edytuj

Uns Dżabir jest córką Ridy Dżabira oraz Samiry al-Haszafi. Ma siostrę Jasmin i dwóch braci Hatima i Marwana. Treningi tenisowe rozpoczęła w wieku 6 lat. Interesuje się piłką nożną oraz muzyką.

W 2015 roku wyszła za mąż za Karima Kamouna, który od połowy 2017 roku jest jej trenerem przygotowania fizycznego[3].

Historia występów wielkoszlemowych edytuj

Legenda

     W, wygrany turniej

     F, przegrana w finale

     SF, przegrana w półfinale

     QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

     Qx, przegrana w x rundzie kwalifikacji

     A, brak startu

     NH, turniej nie odbył się

Występy w grze pojedynczej edytuj

Turniej 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023 2024 Tytuły Z–P
Australian Open A A A A A 1R A Q3 1R 1R QF 3R A 2R 2R 0 / 7 8 – 7
French Open A A Q2 A Q1 Q2 A 3R Q2 1R 4R 4R 1R QF 0 / 6 12 – 6
Wimbledon A A A Q1 Q3 A Q1 1R 2R 1R NH QF F F 0 / 6 17 – 6
US Open A A A Q1 1R Q1 Q1 2R 1R 3R 3R 3R F 4R 0 / 8 16 – 8
Ranking na koniec roku 601 1209 264 139 146 210 193 88 62 77 31 10 2 6 0 / 27 53 – 27

Występy w grze podwójnej edytuj

Turniej 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023 2024 Tytuły Z–P
Australian Open A A A A A A A A A A 3R 2R A A A 0 / 2 3 – 2
French Open A A A A A A A A A A A A A A 0 / 0 0 – 0
Wimbledon A A A A A A A A A 1R NH A A A 0 / 1 0 – 1
US Open A A A A A A A A A 2R A A A A 0 / 1 1 – 1
Ranking na koniec roku 778 835 179 215 160 258 532 0 / 4 4 – 4

Występy w grze mieszanej edytuj

Uns Dżabir nigdy nie startowała w rozgrywkach gry mieszanej podczas turniejów wielkoszlemowych.

Finały turniejów WTA edytuj

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
2009

2020
WTA Premier Mandatory
WTA Premier 5
WTA Premier
WTA International Series
WTA 125K series (2012–2020)
od
2021
WTA 1000 (obowiązkowe)
WTA 1000 (nieobowiązkowe)
WTA 500
WTA 250
WTA 125

Gra pojedyncza 13 (5–8) edytuj

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwniczka Wynik finału
Finalistka 1. 20 października 2018 Moskwa Twarda (hala)   Darja Kasatkina 6:2, 6:7(3), 4:6
Finalistka 2. 18 kwietnia 2021 Charleston Ceglana   Astra Sharma 6:2, 5:7, 1:6
Zwyciężczyni 1. 20 czerwca 2021 Birmingham Trawiasta   Darja Kasatkina 7:5, 6:4
Finalistka 3. 3 października 2021 Chicago Twarda   Garbiñe Muguruza 6:3, 3:6, 0:6
Finalistka 4. 10 kwietnia 2022 Charleston Ceglana   Belinda Bencic 1:6, 7:5, 4:6
Zwyciężczyni 2. 7 maja 2022 Madryt Ceglana   Jessica Pegula 7:5, 0:6, 6:2
Finalistka 5. 15 maja 2022 Rzym Ceglana   Iga Świątek 2:6, 2:6
Zwyciężczyni 3. 19 czerwca 2022 Berlin Trawiasta   Belinda Bencic 6:3, 2:1 krecz
Finalistka 6. 9 lipca 2022 Wimbledon Trawiasta   Jelena Rybakina 6:3, 2:6, 2:6
Finalistka 7. 10 września 2022 US Open Twarda   Iga Świątek 2:6, 6:7(5)
Zwyciężczyni 4. 9 kwietnia 2023 Charleston Ceglana   Belinda Bencic 7:6(6), 6:4
Finalistka 8. 15 lipca 2023 Wimbledon Trawiasta   Markéta Vondroušová 4:6, 4:6
Zwyciężczyni 5. 30 września 2023 Ningbo Twarda   Diana Sznajder 6:2, 6:1

Gra podwójna 1 (0–1) edytuj

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwniczki Wynik finału
Finalistka 1. 20 czerwca 2021 Birmingham Trawiasta   Ellen Perez   Marie Bouzková
  Lucie Hradecká
4:6, 6:2, 8–10

Występy w Turnieju Mistrzyń edytuj

W grze pojedynczej edytuj

Rok Rezultat Przeciwniczka Wynik
2021 zawodniczka rezerwowa (nie wystąpiła – zrezygnowała ze startu)
2022 Faza grupowa   Aryna Sabalenka
  Jessica Pegula
  Maria Sakari
6:3, 6:7(5), 5:7
1:6, 6:3, 6:3
2:6, 3:6
2023 Faza grupowa   Coco Gauff
  Markéta Vondroušová
  Iga Świątek
0:6, 1:6
6:4, 6:3
1:6, 2:6

Wygrane turnieje rangi ITF edytuj

turnieje z pulą nagród 100 000 $
turnieje z pulą nagród 75 000 $
turnieje z pulą nagród 50 000 $
turnieje z pulą nagród 25 000 $
turnieje z pulą nagród 15 000 $
turnieje z pulą nagród 10 000 $

Gra pojedyncza edytuj

Data Turniej Kat. ($) Naw. Finalistka Wynik
1. 26/04/2010   Antalya ITF 10 000 ceglana   Sandra Zaniewska 2:1 kr.
2. 19/07/2010   Casablanca ITF 10 000 ceglana   Anna Morgina 7:5, 6:3
3. 28/04/2013   Tunis ITF 25 000 ceglana   Sara Sorribes Tormo 6:3, 6:2
4. 12/05/2013   Fukuoka ITF 50 000 trawiasta   An-Sophie Mestach 7:6(2), 6:2
5. 19/05/2013   Kurume ITF 50 000 trawiasta   An-Sophie Mestach 6:0, 6:2
6. 27/10/2013   Saguenay ITF 50 000 twarda   Coco Vandeweghe 6:7(0), 6:3, 6:3
7. 11/05/2014   Tunis ITF 25 000 ziemna   Walerija Sawinych 6:3, 7:6(4)
8. 17/01/2016   Daytona Beach ITF 25 000 ziemna   Olga Fridman 0:6, 6:2, 6:4
9. 31/01/2016   Sunrise ITF 25 000 ziemna   Ana Tatiszwili 3:6, 6:2, 6:1
10. 08/05/2016   Tunis ITF 50 000 ziemna   Romina Oprandi 1:6, 6:2, 6:2
11. 17/06/2018   Manchester ITF 100 000 trawiasta   Sara Sorribes Tormo 7:6(5), 6:1

Gra podwójna edytuj

Data Turniej Kat. ($) Naw. Partnerka Mistrzynie Wynik
1. 19/07/2010   Casablanca ITF 10 000 ziemna   Katarína Baranová   Galina Fokina
  Anna Morgina
6:3, 6:3

Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych edytuj

Gra pojedyncza (2) edytuj

Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Przeciwniczka Wynik finału
Finalistka 2010   French Open Ceglana   Elina Switolina 2:6, 5:7
Zwyciężczyni 2011   French Open Ceglana   Mónica Puig 7:6(8), 6:1

Zwycięstwa nad zawodniczkami klasyfikowanymi w danym momencie w TOP 10 rankingu WTA edytuj

Stan na 27.01.2024

Sezon 2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023 2024 Łącznie
Zwycięstwa 1 2 0 1 5 2 5 0 16
# Zawodnik Ranking
przeciwnika
Turniej Nawierzchnia Runda Wynik
2017
1.   Dominika Cibulková Nr 7 French Open, Francja Ceglana 2R 6:4, 6:3
2018
2.   Simona Halep Nr 1 Pekin, Chiny Twarda 1R 6:1 krecz
3.   Sloane Stephens Nr 8 Moskwa, Rosja Twarda (hala) 2R 6:3, 6:2
2020
4.   Karolína Plíšková Nr 3 Doha, Katar Twarda 3R 6:4, 3:6, 6:3
2021
5.   Sofia Kenin Nr 4 Miami, Stany Zjednoczone Twarda 3R 6:4, 4:6, 6:4
6.   Iga Świątek Nr 9 Wimbledon, Wielka Brytania Trawiasta 4R 5:7, 6:1, 6:1
7.   Bianca Andreescu Nr 8 Montreal, Kanada Twarda 3R 6:7(5), 6:4, 6:1
8.   Iga Świątek Nr 8 Cincinnati, Stany Zjednoczone Twarda 2R 6:3, 6:3
9.   Elina Switolina Nr 6 Chicago, Stany Zjednoczone Twarda QF 6:4, 6:2
2022
10.   Maria Sakari Nr 4 Rzym, Włochy Ceglana QF 1:6, 7:5, 6:1
11.   Jessica Pegula Nr 3 WTA Finals, Stany Zjednoczone Twarda (hala) RR 1:6, 6:3, 6:3
2023
12.   Darja Kasatkina Nr 8 Charleston, Stany Zjednoczone Ceglana SF 7:5, 7:5
13.   Petra Kvitová Nr 9 Wimbledon, Wielka Brytania Trawiasta 4R 6:0, 6:3
14.   Jelena Rybakina Nr 3 QF 6:7(5), 6:4, 6:1
15.   Aryna Sabalenka Nr 2 SF 6:7(5), 6:4, 6:3
16.   Markéta Vondroušová Nr 6 WTA Finals, Meksyk Twarda Faza grupowa 6:4, 6:3
2024

Przypisy edytuj

  1. Łukasz Iwanek: Olśniewający tenis w Wimbledonie! Pierwsza finalistka wyłoniona. Sportowe Fakty, 2022-07-07. [dostęp 2022-09-10]. (pol.).
  2. Ons Jabeur – Player Stats & More – WTA Official, Women’s Tennis Association [dostęp 2023-07-14], Cytat: Player Name Pronunciation button (ang.).
  3. Reem Abullei, Ons Jabeur Is Tearing Down Walls For Arab Tennis, GQ Middle East, 5 lutego 2020 [dostęp 2022-05-15] (ang.).

Bibliografia edytuj