Urszula Niepokojczycka
Maria Urszula Karolina Niepokojczycka (Niepokoyczycka, Niepokóyczycka) (ur. 17 sierpnia 1901 w Plancie, zm. 21 lipca 1990 w Gdańsku) – polska lekarka, doktor nauk medycznych, działaczka społeczna, uczestniczka powstania warszawskiego, dama Orderu Wojennego Virtuti Militari.
 Urszula Niepokoyczycka (1938) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
lekarka |
| Alma Mater | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
W młodości, w czasie studiów na Uniwersytecie Warszawskim, działała w organizacjach ideowych młodzieży akademickiej. Należała do Organizacji Młodzieży Narodowej Szkół Wyższych. W 1922 roku była członkinią zarządu OMN[1]. Od 1923 roku należała do tajnego „Zet”-u[2] (złożyła przyrzeczenie jako siostra zetowa 6 lutego 1923 roku)[3].
Ukończyła studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskała doktorat nauk medycznych. Pracowała jako lekarka.
W tym czasie otrzymała Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Brązowy Medal za Długoletnią Służbę i w 1939 roku Srebrny Krzyż Zasługi[4] za zasługi w służbie państwowej[5].
W czasie II wojny światowej była wolontariuszką w Szefostwie Sanitarnym Armii „Warszawa” podczas kampanii wrześniowej. Za bohaterską postawę otrzymała Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari z rąk gen. Rómmla 23 września 1939, a w miesiąc później także Złoty Krzyż Zasługi.
Wstąpiła do Armii Krajowej (numer legitymacji AK: 2840). W czasie powstania warszawskiego pracowała w punkcie sanitarnym przy ul. Jasnej 10, następnie w szpitalu polowym przy ul. Chmielnej 26 w oddziale „Bakcyl” (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej). Po powstaniu wyszła z Warszawy razem z rannymi powstańcami[6].
Życie prywatne edytuj
Urszula Niepokoyczycka była córką Jana Teofila i Wandy Jadwigi z domu Dzięciołowskiej. Jej starszy brat, Stefan, zginął w czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku (trzecim dzieckiem Jana i Wandy była Zofia)[7].
W dwudziestoleciu międzywojennym mieszkała w Warszawie przy ul. Marszałkowskiej 31 (w 1923 roku)[8], przy ul. Hortensja 4 (w 1925 roku)[9] i przy ul. Marszałkowskiej 95 (w 1933 roku)[10].
Nie założyła rodziny.
Przypisy edytuj
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 139 (1922), Archiwum Akt Nowych.
- ↑ Janusz Rakowski: ZET akademicki w latach 1918–1927. W: Tadeusz Wacław Nowacki (red.): ZET w walce o niepodległość i budowę państwa – szkice i wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 351. ISBN 83-01-12142-4.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 146 (1923), Archiwum Akt Nowych.
- ↑ Słownik Biograficzny Kobiet Odznaczonych Orderem Wojennym Virtuti Militari. T. II (H–O). Toruń: Fundacja „Archiwum i Muzeum Pomorskie AK i Wojskowej Służby Polek”, 2004, s. 238-239. ISBN 83-88693-03-4.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 119, poz. 280
- ↑ Urszula Niepokóyczycka [online], www.1944.pl [dostęp 2016-12-11].
- ↑ Profil Uruszuli Niepokojczyckiej na stronie Wielkiej genealogii Marka Minakowskiego [online] [dostęp 2016-12-11].
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 161 (1923), Archiwum Akt Nowych.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 206 (1925), Archiwum Akt Nowych.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 338 (1933), Archiwum Akt Nowych.
Linki zewnętrzne edytuj
Bibliografia edytuj
- Tadeusz Wacław Nowacki (red.): ZET w walce o niepodległość i budowę państwa – szkice i wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996. ISBN 83-01-12142-4.