Urządzenie transportu osobistego
Urządzenie transportu osobistego (UTO) – kategoria pojazdów zdefiniowana w polskim prawie jako napędzane elektrycznie – z wyłączeniem hulajnóg elektrycznych – bez siedzenia i pedałów, konstrukcyjnie przeznaczonych do poruszania się wyłącznie przez kierującego znajdującego się na tym pojeździe. Dopuszczalna prędkość UTO na drodze dla rowerów wynosi 20 km/h. Jeśli nie ma drogi dla rowerów, może wyjątkowo korzystać z chodnika, jadąc „z prędkością zbliżoną do prędkości pieszego”[1]. Do tej grupy zaliczyć można m.in. deskorolki elektryczne, deski żyroskopowe (hoverboardy), unicykle elektryczne i inne elektryczne urządzenia samobalansujące[2].
Do tej grupy pojazdów nie zalicza się takich pojazdów jak:
- urządzenie wspomagające ruch – urządzenie lub sprzęt sportowo-rekreacyjny, przeznaczone do poruszania się osoby w pozycji stojącej, napędzane siłą mięśni;
- hulajnoga elektryczna – pojazd napędzany elektrycznie, dwuosiowy, z kierownicą, bez siedzenia i pedałów, konstrukcyjnie przeznaczony do poruszania się wyłącznie przez kierującego znajdującego się na tym pojeździe[1].
Korzystanie z dróg w Polsce
edytujPrzed 20 maja 2021 r. osoba korzystająca z urządzeń niewyposażonych w silnik traktowana była jak pieszy i była zobowiązana do poruszania się po chodniku lub poboczu jezdni[3]. Korzystanie z urządzeń wyposażonych w silnik było nieunormowane. Ponieważ spełniały one definicję motoroweru (pojazd dwu- lub trójkołowy zaopatrzony w silnik spalinowy o pojemności skokowej nieprzekraczającej 50 cm³ lub w silnik elektryczny o mocy nie większej niż 4 kW, którego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 45 km/h)[4][5], a jednocześnie nie posiadały wyposażenia, jakie powinien posiadać motorower, oficjalnie nie było dozwolone poruszanie się po drogach publicznych, w strefach zamieszkania i strefach ruchu.
Od 20 maja 2021 r. obowiązują przepisy o ruchu urządzeń transportu osobistego i hulajnóg elektrycznych[1]. Zawarte są one w art. 33-33d Prawa o ruchu drogowym. Kierujący urządzeniem transportu osobistego jest obowiązany korzystać z drogi dla rowerów, jeżeli jest ona wyznaczona dla kierunku, w którym się porusza lub zamierza skręcić. Kierujący urządzeniem transportu osobistego, korzystając z drogi dla rowerów i pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustępować pierwszeństwa pieszemu. Może on korzystać z chodnika lub drogi, gdy nie ma drogi dla rowerów. Jeżeli z nich korzysta, jest obowiązany jechać z prędkością zbliżoną do prędkości pieszego, zachować szczególną ostrożność, ustępować pierwszeństwa pieszemu oraz nie utrudniać jego ruchu.
W Polsce minimalny wiek uprawniający do kierowania urządzeniem transportu osobistego to 10 lat[6]. Ponadto - jedynie w przypadku osób, które nie ukończyły 18 lat - wymagane jest równocześnie posiadanie karty rowerowej lub prawa jazdy kategorii AM, A1, B1 lub T[7].
Urządzenia transportu osobistego
edytuj-
Deskorolka elektryczna (typu moutainboard)
-
Monocykl elektryczny: Zwillingsrad
-
Micro-Cycle
-
Airwheel
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c Ustawa z dnia 30 marca 2021 r. o zmianie ustawy – Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r. poz. 720).
- ↑ Hulajnoga elektryczna. Nowe przepisy od 20 maja 2021 roku. Co się zmieni?. Motofakty.pl. [dostęp 2021-05-20].
- ↑ Mariusz Michalak: Zmiany w prawie. UTO mają wyjechać na ścieżki rowerowe. motofakty.pl, 22 stycznia 2018. [dostęp 2017-04-06].
- ↑ (Art. 2 pkt 46) Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2022 r. poz. 988).
- ↑ Agora SA: Elektryczna hulajnoga to motorower, a hulajnogista to nie pieszy. Taki wyrok zapadł w sądzie. www.warszawa.wyborcza.pl, 23 kwietnia 2019. [dostęp 2020-09-29].
- ↑ Art. 8 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami (Dz.U. z 2011 r. nr 30, poz. 151)
- ↑ Art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami (Dz.U. z 2011 r. nr 30, poz. 151)