Ustawa o radiofonii i telewizji

Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (nazwa potoczna: ustawa medialna) – polska ustawa regulująca działalność radiową i telewizyjną. Ustawa zawiera także regulacje prawne dotyczące audiowizualnych usług medialnych na żądanie. Ustawa w momencie wejścia w życie zastąpiła ustawę z dnia 2 grudnia 1960 r. o Komitecie do Spraw Radia i Telewizji "Polskie Radio i Telewizja"[1].

Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji
Nazwa potoczna ustawa o radiofonii i telewizji, ustawa medialna
Skrót nazwy urt
Data wydania 29 grudnia 1992
Miejsce publikacji  Polska, Dz.U. z 1993 r. nr 7, poz. 34
Tekst jednolity Dz.U. z 2020 r. poz. 805
Data wejścia w życie 1 marca 1993
Rodzaj aktu ustawa
Przedmiot regulacji prawo medialne
Status obowiązujący
Ostatnio zmieniony przez Dz.U. z 2019 r. poz. 1495
Wejście w życie ostatniej zmiany 1 stycznia 2020
Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych

Przedmiot regulacjiEdytuj

Ustawa określa:

  • zadania radiofonii i telewizji
  • zasady działania Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, powoływania oraz odwoływania jej członków i jej kompetencje
  • zasady emisji programów radiowych i telewizyjnych oraz reklam
  • zadania i organizację publicznej radiofonii oraz telewizji
  • zasady koncesjonowania działalności radiowej i telewizyjnej
  • zasady rozpowszechniania i rozprowadzania programów
  • zasady świadczenia audiowizualnych usług medialnych na odległość
  • sankcje za naruszenie przepisów ustawy.

KontrowersjeEdytuj

 
„Wolne media” – protest po zmianie w 2016 r. zorganizowany przez KOD m.in. w Gorzowie

Zmiany i projekty zmian w tej ustawie były wielokrotnie przyczyną skandali i ostrych sporów politycznych. Największe kontrowersje budziły następujące próby nowelizacji:

  1. Projekt ustawy o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji (tzw. duża nowelizacja ustawy medialnej) – projekt stworzony przez KRRiT pod przewodnictwem Danuty Waniek, skierowany do Sejmu przez rząd Leszka Millera. Zakładał wprowadzenie tzw. zapisów dekoncentracyjnych, czyli zakazu tworzenia koncernów będących jednocześnie wydawcami prasy i nadawcami radia lub telewizji. Niejasności i kontrowersje wokół tej ustawy (m.in. sprawa zniknięcia z projektu słów "lub czasopisma") doprowadziły do powstania komisji śledczej w sprawie afery Rywina i ostatecznie do upadku projektu w Sejmie[2].
  2. Ustawa o przekształceniach i zmianach w podziale zadań i kompetencji organów państwowych właściwych w sprawach łączności, radiofonii i telewizji przygotowana przez rząd Kazimierza Marcinkiewicza, uchwalona 16 grudnia 2005 r. (Odwołanie dotychczasowej 9-osobowej Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji i powołanie w jej miejsce rady 5-osobowej)[3]. Duża część zapisów tej ustawy zakwestionowana została przez Trybunał Konstytucyjny[4].
  3. Według „Plusu Biznesu” i „Dziennika Polska-Europa-Świat” w październiku 2007 roku politycy Platformy Obywatelskiej utworzyli specjalny zespół medialny w skład, którego wchodził wtedy m.in. były prezes TVP i późniejszy szef KRRiT Jan Dworak, który opracował wtedy plan stworzenia nowej ustawy regulującej całość zagadnień związanych z rynkiem medialnym i wprowadzeniem m.in. likwidacji spółki Telewizja Polska SA i powołanie na jej miejsce nowej, na przykład pod nazwą "Telewizja Publiczna", która miałaby jednoosobowy zarząd i zupełnie nową strukturę, a konkursy na jednoosobowe zarządy mediów publicznych organizowałaby Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, a powołania zarządu dokonywałby minister skarbu w porozumieniu z ministrem kultury[5][6].
  4. Projekt ustawy opracowany przez PiS o przekształceniu mediów publicznych w media narodowe[7][8][9][10][11].
  5. Według „Gazety Wyborczej” od stycznia 2019 roku przygotowywany jest projekt nowego prawa medialnego, który przygotowują m.in. byli prezesi TVP i szefowie KRRiT Jan Dworak i Juliusz Braun, wicemarszałek Sejmu Małgorzata Kidawa-Błońska, wiceszefowa sejmowej komisji kultury Iwona Katarasińska-Śledzińska oraz były wicepremier, minister obrony narodowej w rządach Donalda Tuska i Ewy Kopacz i były szef TVP1 Tomasz Siemoniak, który zakłada m.in. likwidację medialnych spółek skarbu państwa i powstanie holdingu radiowo-telewizyjnego oraz likwidację abonamentu radiowo-telewizyjnego[12].

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Dz.U. z 1960 r. nr 54, poz. 307
  2. ↑ Opis przebiegu procesu legislacyjnego dla projektu ustawy. orka.sejm.gov.pl. [dostęp 2017-08-10].
  3. ↑ Dz.U. z 2005 r. nr 267, poz. 2258
  4. ↑ Dz.U. z 2006 r. nr 51, poz. 377
  5. ↑ Platforma zastanawia się nad prywatyzacją TVP?, TVN24, 25 października 2007 [dostęp 2020-05-05].
  6. ↑ Łukasz Szewczyk, Tajny medialny plan PO, media2.pl, 27 października 2007 [dostęp 2020-05-05].
  7. ↑ Sejm przyjął nowelizację ustawy o mediach publicznych. [dostęp 2016-07-10].
  8. ↑ Druk nr 442. sejm.gov.pl. [dostęp 2016-07-10].
  9. ↑ KOD protestuje przeciwko nowym ustawom medialnym. [dostęp 2016-07-10].
  10. ↑ Wyborcza.pl. wyborcza.pl. [dostęp 2016-07-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-08)].
  11. ↑ Wszyscy dziennikarze do wyrzucenia. Oto szczegóły „dużej” ustawy medialnej PiS. newsweek.pl, 2016-01-05. [dostęp 2016-07-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-14)].
  12. ↑ Agnieszka Kublik: Jak posprzątać po Jacku Kurskim. Jest plan naprawy mediów publicznych. wyborcza.pl, 2019-06-27. [dostęp 2019-07-01].

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ustawa_o_radiofonii_i_telewizji&oldid=59996019”