Villano (arcybiskup Pizy)
Villano (zm. 1175) – włoski kardynał i arcybiskup Pizy.
| Kraj działania | |
|---|---|
| Miejsce urodzenia |
Pistoia |
| Data i miejsce śmierci |
4 października 1175[1] |
| Arcybiskup Pizy | |
| Okres sprawowania |
maj 1146–4 października 1175 |
| Kardynał prezbiter Santo Stefano al Monte Celio | |
| Okres sprawowania |
23 grudnia 1144–maj 1146 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
nieznana |
| Kreacja kardynalska |
23 grudnia 1144[1] |
| Kościół tytularny | |
| Utrata godności kardynalskiej |
maj 1146 |
Pochodził z Pistoi[1]. W grudniu 1144 papież Lucjusz II mianował go kardynałem prezbiterem Santo Stefano al Monte Celio. Podpisywał bulle papieskie między 11 stycznia 1145 a 15 maja 1146. W maju 1146 Eugeniusz III mianował go arcybiskupem Pizy oraz legatem papieskim i prymasem Sardynii; zrezygnował wówczas z tytułu kardynalskiego. Już 29 maja 1146 uzyskał potwierdzenie przywilejów nadanych arcybiskupom Pizy przez Innocentego II.
Wkrótce po objęciu urzędu arcybiskupiego Villano popadł w konflikt z kanonikami z pizańskiej kapituły. Przyczyny tego konfliktu nie są do końca jasne, w każdym razie jednak w listopadzie 1147 papież Eugeniusz III przesłał kanonikom upomnienie, przypominając im o obowiązku posłuszeństwa względem metropolity. Kilka lat później (1151/52) udokumentowany jest spór jurysdykcyjny arcybiskupa Villano z biskupem Galganusem z Volterra, również rozstrzygnięty po myśli metropolity pizańskiego.
W 1159 Villano poparł prawnie obranego papieża Aleksandra III przeciwko cesarzowi Fryderykowi I i popieranym przez niego antypapieżom. Przez krótki czas (1161/62) towarzyszył wygnanemu z Rzymu papieżowi w jego podróży po Toskanii i Ligurii. W tym też czasie (26 stycznia 1162) uzyskał potwierdzenie przywilejów swojej archidiecezji. W 1164-65 w Pizie wzięła górę frakcja procesarska i arcybiskup Villano musiał uciekać z miasta. Na jego miejsce obrano schizmatyckiego arcybiskupa Benincasa (w marcu 1167), zatwierdzonego na urzędzie i konsekrowanego przez antypapieża Paschalisa III. Dopiero w 1170 Villano zdołał powrócić do Pizy i ponownie objąć swój urząd, który sprawował aż do śmierci pięć lat później.
Bibliografia edytuj
- Klaus Ganzer, Die Entwicklung des auswärtigen Kardinalats im hohen Mittelalter, Tybinga 1963, s. 97-99
- Słownik Salvadora Mirandy
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Maria Luisa Ceccarelli Lemut, Stefano Sodi: I vescovi di Pisa dall'età carolingia all'inizio del XIII secolo. 2004. [dostęp 2018-09-03]. (wł.).