Vittorio Emanuele Orlando
Vittorio Emanuele Orlando (ur. 19 maja 1860 w Palermo – zm. 1 grudnia 1952 w Rzymie) – włoski polityk, premier, profesor prawa, reprezentował Włochy podczas konferencji pokojowej w Wersalu po I wojnie światowej. Razem z premierem Wielkiej Brytanii – David Lloyd George, premierem Francji Georges Clemenceau i prezydentem USA Woodrow Wilsonem stworzyli traktat wersalski. Znany też ze swojej twórczości naukowej (kilkaset prac głównie o tematyce prawnej).
Od 1903 r. pełnił funkcję ministra edukacji. W 1907 r. został ministrem sprawiedliwości, którą to funkcję pełnił do 1909 roku. W 1916 r. przejął ministerstwo spraw wewnętrznych. W 1917 r. objął tekę premiera. W 1919 r. zrezygnował z tego urzędu w wyniku niespełnienia oczekiwań jakie w nim pokładano podczas konferencji pokojowej w Paryżu (Włosi liczyli na duże nabytki terytorialne mimo swego stosunkowo małego wkładu w zwycięstwo nad państwami centralnymi). W grudniu 1919 r. został wybrany przewodniczącym Izby Deputowanych. Początkowo był zwolennikiem Mussoliniego, jednak wycofał swe poparcie po zabójstwie socjalisty Matteottiego. Później stopniowo wycofywał się z działalności politycznej (zasiadał jeszcze w Parlamencie) poświęcając się głównie pracy naukowej i wykładom na uczelni. Po upadku Mussoliniego został liderem Unii Konserwatywno-Demokratycznej. W 1948 r. kandydował w wyborach prezydenckich, ale został pokonany przez Luigiego Eunadiego.
BibliografiaEdytuj
- R. Albrecht-Carrie, Italy at the Paris Peace Conference, Nowy Jork, 1938
- C. Seton-Watson, Italy from Liberalism to Facism, 1967