Vuk Branković
Vuk Branković (serb. Вук Бранковић) – przedstawiciel wielkiego serbskiego rodu możnowładczego, władca Kosowego Pola, zięć króla Łazarza Hrebeljanovicia (żona Mara).
Walczył w bitwie na Kosowym Polu na czele rycerstwa ze swej dzielnicy, dowodząc prawym skrzydłem armii serbskiej. Po nierozstrzygniętej bitwie wycofał się bez większych strat ze swoimi wojskami[1]. W 1392, widząc dalszy pochód Turków na ziemie bałkańskie, przyjął zwierzchnictwo sułtana i wpuścił armię turecką do Skopje[2]. Odmówił wzięcia udziału w walce z Turkami w 1402[3]. Zmarł w 1411[3].
W tradycji ludowej i pieśniach poświęconych bitwie na Kosowym Polu został w niezgodny z prawdą sposób przedstawiony jako zdrajca Serbii, który przeszedł w czasie walki na stronę turecką. Legenda o zdrajcy Brankoviciu, skontrastowanym ze „świętym księciem” Lazarem pojawia się po raz pierwszy na piśmie w opracowaniu M. Orbiniego Il Regno degli Slavi z 1601[3]. Zdaniem Doroty Gil negatywny wizerunek Vuka Brankovicia został wykreowany przez rywalizujący z rodem Brankoviciów ród Lazareviciów, zaś w ludowej pamięci zlał się z postaciami autentycznych zdrajców: Vlatka Vukovicia oraz Vuka Lazarevicia[3]. Do utrwalenia archetypu „Brankovicia zdrajcy” w późniejszej historii przyczynili się Piotr II Petrowić-Niegosz, który w swoim najsłynniejszym utworze literackim Górski wieniec powtórzył ludowy wizerunek Vuka Brankovicia, zaś w XX wieku biskup Mikołaj (Velimirović) w swoim cyklu kazań poświęconych bitwie na Kosowym Polu[4].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- W. Felczak, T. Wasilewski: Historia Jugosławii. Wrocław: Ossolineum, 1985. ISBN 83-04-01638-9.
- Dorota Gil, Prawosławie Historia Naród. Miejsce kultury duchowej w serbskiej tradycji i współczesności, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2005, ISBN 83-233-1951-0, OCLC 69347941.