Wikipedia

Stanisław Kasznica (komendant NSZ)

polski wojskowy, ostatni komendant główny Narodowych Sił Zbrojnych
(Przekierowano z Wąsowski)

Stanisław Józef Bronisław Kasznica, ps. „Stanisław Wąsacz”, „Wąsowski”, „Przepona”, „Służa”, „Maszkowski”, „Borowski”, „Stanisław Piotrowski” (ur. 25 lipca 1908 we Lwowie, zm. 12 maja 1948 w Warszawie) – polski dowódca wojskowy, porucznik Wojska Polskiego, podpułkownik i ostatni komendant główny tej części Narodowych Sił Zbrojnych, która nie podporządkowała się rozkazowi scalenia z Armią Krajową (NSZ-ZJ[1]); na przełomie lat 1946/1947 podporządkował dowodzoną przez siebie organizację Narodowemu Zjednoczeniu Wojskowemu[2].

Stanisław Kasznica
Ilustracja
Po aresztowaniu przez MBP 1947
podpułkownik NSZ podpułkownik NSZ
Data i miejsce urodzenia

25 lipca 1908
Lwów, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

12 maja 1948
Warszawa, Polska

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Związek Jaszczurczy
Narodowe Siły Zbrojne
Narodowe Zjednoczenie Wojskowe

Stanowiska

szef Rady Inspektorów Narodowych Sił Zbrojnych-Związku Jaszczurczego, komendant główny NSZ-ZJ

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Krzyż Narodowego Czynu Zbrojnego (nadany po 1992) Krzyż Narodowego Czynu Zbrojnego (nadany w 1944)
Po aresztowaniu przez MBP

Życiorys edytuj

Dzieciństwo i młodość edytuj

Był synem Stanisława Wincentego Antoniego Kasznicy, profesora i dwukrotnie rektora Uniwersytetu Poznańskiego i Amelii z Malawskich, córki Gustawa, wysokiego urzędnika[3]. Był potomkiem posła Antoniego Trębickiego[3]. Z kolei jego dziadek, Józef, ur. 1834, był profesorem prawa encyklopedycznego i kanonicznego w Szkole Głównej w Warszawie, na UW i Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Ojciec, Stanisław był oprócz wykładowcy prawa także senatorem II RP. Wcześniej był przez władze carskie więziony na Pawiaku i w Cytadeli Warszawskiej, przez władze austriackie w Zamarstynowie oraz w 1939 przez Niemców w Poznaniu. Bratem przyrodnim Stanisława Kasznicy był Krzysztof Kasznica.

Do 1912 rodzina mieszkała we Lwowie, następnie do 1918 w Dublanach koło Lwowa, w listopadzie 1918 przeniosła się do Nałęczowa, rok później do Warszawy, gdzie Stanisław Kasznica rozpoczął naukę w Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie. Wiosną 1920 z rodzicami przeniósł się do Poznania, naukę kontynuował w Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego, maturę złożył w 1927. Studia prawnicze ukończył na Uniwersytecie Poznańskim. W okresie studiów działał w korporacji akademickiej „Helonia” oraz był członkiem zarządu Bratniej Pomocy jako kierownik sekcji pożyczkowej i kierownik domów akademickich. Po trzecim roku studiów odbył służbę wojskową we Włodzimierzu Wołyńskim, ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii, służył w 7 dak w Wielkopolsce w stopniu porucznika rezerwy. Studia z tytułem magistra prawa ukończył w 1933, we wrześniu aplikował się w kancelarii adwokackiej Weinfelda w Warszawie, w 1935 objął radcostwo prawne w garbarni Rogowskich w Gnieźnie. Przed wybuchem wojny zdał w Poznaniu egzamin adwokacki. Działalność polityczną rozpoczął w Obozie Wielkiej Polski. Od kwietnia 1934 działał w Obozie Narodowo-Radykalnym (ONR-ABC). Był członkiem wewnętrznej tajnej struktury ONR pod nazwą Organizacja Polska.

13 grudnia 1939 zawarł ślub z Reginą Niedźwiałowską, miał córkę Zofię (ur. 1940).

II wojna światowa edytuj

Brał udział w kampanii wrześniowej w 1939 (mobilizacja w sierpniu 1939), służąc jako oficer zwiadowczy, a następnie dowódca I plutonu 2 baterii w 7 dywizjonie artylerii konnej w składzie Wielkopolskiej Brygady Kawalerii pod dowództwem gen. Romana Abrahama[4]. W Armii gen. Tadeusza Kutrzeby walczył w bitwie nad Bzurą, spod Kutna przeszedł do Warszawy, bronił stolicy. Za walki te odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari[5].

Po klęsce działań wojennych nie poszedł do niewoli niemieckiej. Od października 1939 był w konspiracji jednym z czołowych działaczy tzw. Grupy Szańca (wojennej kontynuacji ONR-ABC), jednym ze współzałożycieli Związku Jaszczurczego, wojskowej organizacji zewnętrznej ONR organizując z ramienia ONR-ABC komisariaty cywilne. W Warszawie kierował łącznością Związku Jaszczurczego i Narodowych Sił Zbrojnych, jednocześnie był kierownikiem grupy prawno-administracyjnej i szefostwa administracji.

Po układzie scaleniowym z SN wszedł w lipcu 1943 w skład prezydium Tymczasowej Narodowej Rady Politycznej, będąc jednym z jej ośmiu założycieli. Równolegle pełnił funkcję szefa administracji ogólnej Służby Cywilnej Narodu. Latem 1943 opracował jako kierownik szefostwa administracji SCN regulamin sądów kapturowych dla SCN. Po rozłamie w NSZ w kwietniu 1944 roku na tle umowy scaleniowej z Armią Krajową zdecydował się na służbę w tej części NSZ, która nie podporządkowała się AK (NSZ-ZJ). Od lipca 1944 był zastępcą, a później szefem Oddziału I KG NSZ-ZJ. W pierwszych kilku dniach powstania warszawskiego walczył na Ochocie, skąd z ludnością cywilną wyszedł ze stolicy i wyjechał do Częstochowy. Od sierpnia 1944 był członkiem Rady Politycznej NSZ, szefem oddziału organizacyjnego NSZ-ZJ. We wrześniu 1944 został mianowany komendantem Okręgu VIII Częstochowa NSZ-ZJ. W tym czasie również w środowisku NSZ-ZJ nastąpił rozłam – część działaczy, zgrupowanych w Brygadę Świętokrzyską NSZ, zdecydowała się zawrzeć porozumienie z okupantem niemieckim w celu oczyszczenia terenu z komunistów i politycznych oponentów NSZ-ZJ i Grupy Szańca z organizacji niekomunistycznych, a w chwili wkroczenia Armii Czerwonej do Polski – wycofania zagrożonych eksterminacją żołnierzy na Zachód. Kasznica, prowadząc swą antykomunistyczną działalność, stanowczo sprzeciwiał się jakiejkolwiek współpracy z Niemcami. Po upadku powstania warszawskiego, wraz z komendantem głównym NSZ-ZJ mjr./płk. NSZ Stanisławem Nakoniecznikoff-Klukowskim (zamordowanym przez Brygadę Świętokrzyską w październiku 1944 roku za chęć scalenia ostatnich samodzielnych oddziałów NSZ z AK) zaczął szukać porozumienia z AK w celu wspólnego przeciwstawienia się nowej – tym razem sowieckiej – okupacji. Na przełomie 1944 i 1945 roku został dowódcą Okręgu Poznań poakowskiej organizacji „NIE”, której celem była walka z Armią Czerwoną i marionetkowym reżimem komunistycznym[6].

W marcu 1945 objął funkcję zastępcy komendanta Inspektoratu Ziem Zachodnich NSZ-ZJ, od kwietnia był p.o. komendanta tego obszaru. Utworzył w jego ramach trzy organizacje konspiracyjne: Armię Polską (o charakterze wywiadowczym), Pokolenie Polski Niepodległej (w środowiskach akademickich Poznania i Gdańska) oraz Legię Akademicką (na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu). Od marca 1945 był także szefem Oddziału I KG NSZ-ZJ, a w lipcu tego roku został mianowany szefem Rady Inspektorów. Do sierpnia 1945 był dowódcą okręgu poznańskiego NSZ-ZJ.

Okres powojenny edytuj

W sierpniu, po wyjeździe na Zachód komendanta głównego NSZ-ZJ mjr./gen. bryg. NSZ Zygmunta Broniewskiego ps. „Bogucki”, który przyłączył się do Brygady Świętokrzyskiej, został p.o. komendanta głównego NSZ-ZJ. Pełnił tę funkcję do lutego 1947. Od czerwca 1946 sprawował funkcję szefa wywiadu OP, a od końca tego roku był kierownikiem Komitetu Politycznego OP. Na przełomie lat 1946/1947 podporządkował resztki organizacji NSZ-ZJ Komendzie Głównej Narodowego Zjednoczenia Wojskowego, powstałego na bazie struktur Narodowej Organizacji Wojskowej i scalonej z AK części NSZ (tzw. NSZ-AK).

W Poznańskiem i Pomorskiem założył organizację Armia Podziemna (działała od wiosny do jesieni 1945). Ograniczała ona swą działalność do akcji propagandowych i zbierania informacji. Stanisław Kasznica nosił kilka pseudonimów: „Maszkowski”, „Przepona”, „Wąsal”, „Wąsowski”.

Aresztowanie, proces, stracenie, pochówek edytuj

15 lutego (26 lutego[7]) 1947 został aresztowany przez UB. Świadkowie z sąsiednich cel więzienia mokotowskiego wspominają o zadawanych mu okrutnych torturach[8]. Wyrokiem z 2 marca 1948 sygn. Rs. 68/48 Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie pod przewodnictwem ppłk. Alfreda Janowskiego skazał go w procesie na czterokrotną karę śmierci oraz na cztery kary więzienia, a także na kary dodatkowe – utratę praw publicznych, obywatelskich i honorowych oraz konfiskatę mienia i na zasadzie sumowania wyroków wymierzył mu karę łączną – karę śmierci i ww. kary dodatkowe[9] (jego obrońcą był adwokat Józef Litwin[10]). Wraz z nim skazano jeszcze kilka osób ze ścisłego kierownictwa podziemnych struktur narodowych, a w tym samym procesie Lecha Karola Neymana. Prezydent Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Wyrok wykonano 12 maja tego roku w więzieniu mokotowskim strzałem w tył głowy[11]. O zamiarze wykonania wyroku rodzina nie została powiadomiona.

Ciała nie wydano rodzinie. Zostało ono skryte, bezimienne, w mundurze Wehrmachtu[12], wrzucone do zbiorowego dołu i pogrzebane w nieznanym i nieoznakowanym miejscu. Chodziło o to, by prócz uśmiercenia zabić pamięć o ofierze[13].

14 października 1970 jego teczka osobowa przekazana została, wraz z aktami 1322 skazanych z archiwum więzienia mokotowskiego, do Komendy Wojewódzkiej MO[14]. 30 września 1992 Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego uznał wyrok byłego WSR w Warszawie za nieważny.

Upamiętnienie, ekshumacja, identyfikacja edytuj

 
Groby ppłk. Stanisława Kasznicy ps. „Maszkowski” i por. Tadeusza Pelaka ps. „Junak” w Panteonie – Mauzoleum Wyklętych-Niezłomnych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Nazwa odłamu pochodziła od organizacji Związek Jaszczurczy (ZJ) do którego NSZ-ZJ nawiązywała.
  2. ↑ KASZNICA Stanisław. dws.xip. [dostęp 2023-11-11].
  3. ↑ a b J. Drużyńska, Stanisław M. Jankowski: Wyklęte życiorysy. Poznań: Dom Wydawniczy REBIS, 2009, s. 238. ISBN 978-83-7510-373-1.
  4. ↑ J. Drużyńska, Stanisław M. Jankowski: Wyklęte życiorysy. Poznań: Dom Wydawniczy REBIS, 2009, s. 239. ISBN 978-83-7510-373-1.
  5. ↑ J. Drużyńska, Stanisław M. Jankowski: Wyklęte życiorysy. Poznań: Dom Wydawniczy REBIS, 2009, s. 240-241. ISBN 978-83-7510-373-1.
  6. ↑ Wyrok śmierci na ostatnim dowódcy NSZ. niezalezna.pl. [dostęp 2023-11-11].
  7. ↑ Data według T. Swata.
  8. ↑ M. Szejnert, zob. źródła.
  9. ↑ J. Drużyńska, Stanisław M. Jankowski: Wyklęte życiorysy. Poznań: Dom Wydawniczy REBIS, 2009, s. 288-296. ISBN 978-83-7510-373-1.
  10. ↑ Sylwetka prof. Józefa Litwina. metryka.info. [dostęp 2017-07-13].
  11. ↑ J. Drużyńska, Stanisław M. Jankowski: Wyklęte życiorysy. Poznań: Dom Wydawniczy REBIS, 2009, s. 308. ISBN 978-83-7510-373-1.
  12. ↑ Zenon Baranowski: Łączka oddaje bohaterów. naszdziennik.pl, 2013-02-21.
  13. ↑ Jan Pospieszalski: O czym milczą „Wiadomości”. niezalezna.pl, 2013-02-21.
  14. ↑ M. Szejnert, s. 233.
  15. ↑ Agnieszka Krzemińska: Odzyskiwanie bohaterów. polityka.pl, 2012-08-21. [dostęp 2013-02-22].
  16. ↑ Kolejni bohaterowie – ofiary terroru komunistycznego – odzyskują tożsamość. ipn.gov.pl. [dostęp 2013-02-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-28)].
  17. ↑ Poznań: Odsłonięto tablicę ku czci ostatnich przywódców Narodowych Sił Zbrojnych. gloswielkopolski.pl, 2013-05-11. [dostęp 2013-06-27].
  18. ↑ Pogrzeb na „Łączce”. Bohaterowie godnie pochowani – Warszawa, 27 września 2015. ipn.gov.pl. [dostęp 2015-09-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-29)].
  19. ↑ ZARZĄDZENIE ZASTĘPCZE WOJEWODY MAZOWIECKIEGO z dnia 9 listopada 2017 r. w sprawie nadania nazwy ulicy, "DZIENNIK URZĘDOWY WOJEWÓDZTWA MAZOWIECKIEGO", Warszawa, dnia 10 listopada 2017 r., poz. 10137.
  20. ↑ Wynik Wyszukiwania: "Stanisława Kasznicy" [online], Rejestr TERYT [dostęp 2018-02-23].
  21. ↑ Żołnierze wyklęci - w Głogowie upamiętniono ich aleją. Kogo przedstawiają pomniki? [online], Głogów Nasze Miasto, 1 marca 2023 [dostęp 2023-06-04] (pol.).
  22. ↑ M.P. z 2010 r. nr 23, poz. 216
  23. ↑ Leszek Żebrowski: Narodowe Siły Zbrojne. Dokumenty, struktury, personalia. Tom 3. Warszawa: Burchardt Editions, 1996, s. 103-107.

Bibliografia edytuj

  • Tadeusz Swat: Niewinnie Straceni 1945-56. Wyd. Fundacja Ochrony Zabytków, Warszawa 1991. zob. Straceni w Więzieniu mokotowskim.
  • Małgorzata Szejnert: Śród żywych duchów. Wyd. ANEKS, Londyn 1990.
  • AIPN, Teczki więźniów 1948, Kasznica Stanisław
  • AWL, WSR w Warszawie, 119/91/3274–3282
  • Niewinnie Straceni..., s. 44 (il.)
  • Z.S. Siemaszko, Narodowe Siły Zbrojne
  • Żołnierze wyklęci..., według indeksu.
  • Kasprzyk J.J., Kasznica Stanisław Józef Bronisław, Encyklopedia Białych Plam, T. IX.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Kasznica_(komendant_NSZ)&oldid=71819905”