Władimir Gusinski
Władimir Aleksandrowicz Gusinski (ros. Влади́мир Алекса́ндрович Гуси́нский, ur. 6 października 1952 w Moskwie[1]) – rosyjski bankier i biznesmen, właściciel holdingu medialnego Media-Most.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
6 października 1952 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
przedsiębiorca |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie żydowskiej. W 1979 roku rozpoczął pracę jako aktor i reżyser w Tule. Pod koniec lat 80. rozpoczął działalność biznesową. W 1989 roku założył Most Bank, w 1992 roku gazetę Siegodnia. W następnych latach był również właścicielem stacji Echo Moskwy. W 1996 roku wraz z Newsweekiem założył tygodnik polityczny Itogi[1].
Zachęcony przez dziennikarzy Jewgienija Kisielowa i Igora Małaszenkę w 1993 roku założył stację telewizyjną NTV[2][3]. Stacja Gusinskiego zasłynęła z emisji nieocenzurowanych relacji z I wojny czeczeńskiej oraz ujawniania afer i skandali korupcyjnych za prezydentury Borisa Jelcyna. Podczas wyborów prezydenckich w 1996 roku Gusinski wraz z Borisem Bieriezowskim poparł kandydaturę Jelcyna. NTV emitowała materiały atakujące konkurentów Jelcyna. W zamian NTV przyznano kredyty od państwowego Gazpromu[4].
W 1999 roku NTV krytykowało politykę premiera Władimira Putina. Jako jedyna stacja telewizyjna w Rosji próbowała ustalić przebieg i sprawców zamachów na budynki mieszkalne[5]. Aleksandr Litwinienko i Jurij Fielsztinski w książce Wysadzić Rosję podają, że Gusinski, Małaszenko i Kisieliow mieli być zmuszeni przez Federalną Służbę Bezpieczeństwa do opuszczenia Rosji[6].
W czerwcu 2000 roku Gusinski został aresztowany pod zarzutem defraudacji pieniędzy[1][3]. Za sprawą wstawiennictwa Michaiła Gorbaczowa wyszedł z aresztu po trzech dniach. Wkrótce w zamian za wycofanie zarzutów i uniknięcie więzienia oddał Media-Most w poczet długów[7][8]. Po przekazaniu holdingu wyemigrował do Hiszpanii[1]. W grudniu 2000 roku rząd Rosji oskarżył Gusinskiego o oszustwa finansowe i pranie pieniędzy oraz zażądały jego ekstradycji[1][9]. W kwietniu 2001 roku hiszpański sąd odrzucił wniosek o ekstradycję. W tym samym miesiącu Gusinski przeprowadził się do Izraela[9]. W 2005 Mieczysław Rakowski określił, że „nikt, kto zdrów na umyśle, nie będzie dowodził”, że osiągnął on „zawrotny majątek uczciwą pracą”, a raczej, że jego bogactwo pochodzi „z grabieży bogactwa narodowego”[10].
NTV zostało podporządkowane władzom Rosji[9]. Ostatni numer Siegodni ukazał się 14 kwietnia 2001 roku[11], zaś Itogi w lutym 2014 roku[12].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Vladimir Gusinsky. britannica.com. [dostęp 2024-03-24]. (ang.).
- ↑ Kacewicz 2008 ↓, s. 84.
- ↑ a b Krzywdzińska 2015 ↓, s. 118.
- ↑ Kacewicz 2008 ↓, s. 85.
- ↑ Kacewicz 2008 ↓, s. 86.
- ↑ Litwinienko i Fielsztinski 2007 ↓, s. 195.
- ↑ Kacewicz 2008 ↓, s. 87.
- ↑ Ilnicki 2013 ↓, s. 152.
- ↑ a b c Russian tycoon flees to Israel. news.bbc.co.uk, 2001-04-25. [dostęp 2024-03-24]. (ang.).
- ↑ Mieczysław F. Rakowski, Okruchy Dziennika, w: „Dziś. Przegląd społeczny”, nr 7/2005, s. 27, ISSN 0867-3608.
- ↑ Газета "Сегодня" закрыта. newsru.com, 2001-04-16. [dostęp 2024-03-24]. (ros.).
- ↑ Журнал Итоги. tadviser.ru. [dostęp 2024-03-24]. (ros.).
Bibliografia edytuj
- Marek Ilnicki. Tworzenie się kapitalizmu oligarchicznego w Rosji w latach 90. XX wieku. „Prosopon”. 2, 2013.
- Michał Kacewicz: Putin i spółka. Historia manipulacji. Warszawa: Axel Springer Polska, 2008. ISBN 978-83-7558-277-2.
- Agata Krzywdzińska: Wolność w rosyjskiej kulturze medialnej. W: Hanna Kowalska-Stus, Agata Krzywdzińska: Wolność w kulturze rosyjskiej: tom jubileuszowy poświęcony Pani Profesor Annie Raźny. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2015. ISBN 978-83-233-3843-7.
- Aleksandr Litwinienko, Jurij Fielsztinski: Wysadzić Rosję. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2007. ISBN 978-83-7510-072-3.